ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY

Ciężkie, masywne drzwi ustąpiły pod naporem silnych barków, rozwścieczonego do granic możliwości Alana oraz jego mocnych kopnięć wymierzanych w nie raz za razem, po czym wyrwane z zawiasów zakołysały się i uderzyły z głośnym hukiem o stojącą za nimi komodę.

Zdjęcia z dzieciństwa, oprawione w porcelanowe ramki oraz szklany wazon, wypełniony bukietem krwistoczerwonych róż, który Dominika tego ranka dostała od Igora, zsunęły się z blatu szafki i z impetem roztrzaskały w drobny mak o drewniane klepki wypastowanego parkietu.

            Małą sypialnię na poddaszu, pogrążoną w nikłym świetle nocnej lampki, palącej się przy łóżku, rozjaśniła strużka jaskrawego blasku, która wdarła się do pomieszczenia z korytarza, a razem z nią, kipiący ze złości i chęci zemsty Alan.

            Przystanął w pół kroku, patrząc z niedowierzaniem na łóżko. Spodziewał się, że widok, jaki zastanie po wywarzeniu, stojących mu na przeszkodzie drzwi nie przypadnie mu do gustu, jednak nigdy nie przypuszczał, że w jego życiu nadejdzie dzień, kiedy zapragnie skopać kogoś tak mocno, by połamać mu wszystkie żebra lub skręcić mu kark, tak jak się ukręca łodygi kukurydzy, by dostać się złocistych kolb. Wiele razy wpadał w furię, jednak to co poczuł, patrząc na bezbronną dziewczynę, którą kochał nad życie i śliniącego się nad nią frajera, było czymś silniejszym i o stokroć groźniejszym, jak obłęd.

            Dominika leżała na łóżku. Była naga i przerażona. Miała pokaleczoną i spuchniętą wargę, a  na jej lewym policzku malował się pokaźnych rozmiarów żółto-fioletowy siniak. Krew, która sączyła się ciurkiem z rozciętego łuku brwiowego, spływała po zalanej łzami twarzy, mieszała się z rozmazanym makijażem i wsiąkała w białą, bawełnianą pościel. Płakała w głos, błagając o litość, jednak Igor ani myślał odpuszczać. Wciąż siedział na niej okrakiem, jedną ręką krępował jej nadgarstki, drugą wędrował po jej ciele, ugniatając spoconymi dłońmi jędrne piersi i uda.

            – Ty skurwielu! –  Alan w jednej chwili doskoczył do łóżka, a odłamki potłuczonej butelki po winie, szklanego wazonu oraz porcelanowych ramek zachrzęściły pod ciężkimi butami, które miał na sobie.

            Igor, przyćmiony wypitym alkoholem i buchającym w nim pożądaniem podniósł na niego rozwścieczony wzrok, jakby dopiero zdał sobie sprawę, że plan, który układał w głowie przez całą drogę na Hel, właśnie legł w gruzach.

            – Ty skurwielu! – wycedził przez zęby, zacisnął dłonie na jego przepoconym ciele i z łatwością zrzucił go z łóżka na podłogę.

            Dominika westchnęła głośno, czując niewysłowioną ulgę, jakby okazało się, że ktoś w ostatniej chwili przeciął sznur szubienicy, na której miała zawisnąć, lub po naciśnięciu spustu przytkniętego do jej skroni pistoletu okazało się, że magazynek jest pusty.

Głośne bicie jej serca było jednym dźwiękiem, który przebijał się przez głuchy odgłos, wyjącej gdzieś niedaleko policyjnej syreny. Jej dźwięk z każdą chwilą przybierał na sile i stawał się coraz wyraźniejszy, utwierdzając ją w przekonaniu, że pomoc faktycznie nadchodzi, a nie jest jedynie wytworem jej wyobraźni. 

W tym samym momencie do pokoju wbiegła mama. Okrążyła łóżko, sprawnie omijając bezwładne ciało Igora, który resztkami sił zasłaniał twarz przed spadającymi na nią z ogromną siłą ołowianymi pięściami Alana.

– Chodź, Kochanie – pomogła córce wstać z łóżka i okryła ją szczelnie ciepłym, polarowym kocem w szwedzką kratę, zasłaniając nagie i roztrzęsione ciało. – Już dobrze. Nie płacz, córciu, już po wszystkim.

Dominika wsparła się na jej ramieniu, wykrzywiając usta z grymasem.

Każdy krok sprawiał jej dotkliwy ból. Sunęła powoli w stronę drzwi, czując jak stopy pokaleczone o drobne odłamki rozbitej butelki spływają strużką krwi, zostawiając za sobą czerwone ślady.

            „Bądź silna, bądź silna, wystarczy tych łez na dzisiaj.‟ powtarzała w myślach niczym mantrę, starając się nie wybuchnąć płaczem, który czuła gdzieś w okolicach zaciskającego się gardła i piekących oczu. „Mama nie może się denerwować, muszę by silna dla niej.‟ spojrzała na zatroskaną twarz kobiety, która dotąd rześka i promienna, pod naporem strachu o jedyne dziecko i złości na niedoszłego zięcia postarzała się o kilka, a może nawet kilkanaście lat.

– Alan – jęknęła cicho i nim wyszła z pokoju, zebrała w sobie resztki odwagi, by obejrzeć się za siebie.

– Poradzi sobie, nie martw się. – uspokoiła ją – Za chwilę będzie tu policja.

Miała rację. Alan siedział okrakiem na miednicy Igora i przygniatał go do podłogi, raz za razem wymierzając mu siarczysty cios, który coraz bardziej rujnował dotąd zadbaną i wypielęgnowaną do granic zdrowego rozsądku twarz, zmieniając ją w zakrwawiony bezkształt. Krew była wszędzie. Lała się gęstym brunatnym strumieniem z rozbitego nosa, wypływała z ust, na skutek rozciętych warg i kilku wybitych zębów, a powieka, mieniąca się wszystkimi odcieniami brązu i fioletu, nabrzmiała i opadła, zasłaniając opuchlizną całe oko.

Chciała, żeby Alan mu dołożył, żeby odpłacił mu za krzywdę, jaką jej wyrządził, tak by nigdy więcej nawet nie przeszło mu przez myśl o podniesieniu ręki na kobietę, jednak kiedy zobaczyła pokiereszowaną twarz Igora, który nie był już w stanie broni się przed nieustającymi ciosami, jęknęła z przerażeniem i ponaglana przez mamę, wyszła z pokoju.

"Miałaś nie płakać, miałaś być twarda, co z tobą jest, miałaś nie tęsknić, miałaś już nie śnić"* schodząc po schodach nuciła w myślach piosenkę, która za każdym razem, kiedy była bliska załamania sama cisnęła się jej do głowy. Odśpiewała ulubiony fragment i zaczęła ponownie od początku, starając się uspokoić ciągle rozdygotane ciało. 

– Usiądź, kochanie, zaraz przyniosę ci... – mama przerwała w pół słowa, kiedy na podjeździe przed domem z piskiem opon zatrzymały się dwa radiowozy, a ich czerwono-niebieskie koguty odbijały się w oknach gościnnego pokoju. – ... herbaty. – dodała pod nosem i pobiegła w stronę wejściowych drzwi.

Dominika usiadła na sofie, wpatrując się nieobecnym wzrokiem przed siebie. Ciągle miała przed oczami urywki najgorszego dnia, jaki dane jej było przeżyć. Wspomnienia nie dawały za wygraną, co chwilę pojawiał się nowy obraz. Igor,  siedzący nieruchomo na łóżku, z pomiętą koszulą Alana w spoconych dłoniach. Butelka wina rozbijana z impetem o podłogę. Pierwszy cios, którym rozszarpał jej wargę. Trzask rozdzieranego materiału koronkowych majtek. Jego obleśne ręce na jej skórze.  

Przebiegł ją dreszcz, wierzchem dłoni otarła drobne kropelki potu, które pojawiły się nad jej górną wargą i wsłuchując się w skrawki rozmowy mamy z policjantami zacisnęła szczelniej koc.

– W górę i w lewo – wskazała dłonią wnętrze domu – Proszę się pospieszyć.

Głuchą ciszę panującą w salonie przerwał głośny stukot ciężkich oficerek. Dominika niechętnie obejrzała się za siebie. Nie chciała widzieć zbyt wiele, żeby później nie musieć mierzyć  się z powracającymi wspomnieniami. Wolała mieć mniej do zapominania, jednak ciekawość wzięła górę nad rozsądkiem. Po schodach prowadzących do jej pokoju, w którym właśnie Alan wymierzał sprawiedliwość, katując Igora do nieprzytomności, wbiegała trójka rosłych policjantów. Pierwszy z nich, który jak się domyśliła dowodził akcją, wyjął z kabury pistolet i odbezpieczył go a zaraz potem z głośnym okrzykiem wpadł do jej sypialni na poddaszu, a za nim pozostała dwójka.

– Po co ta broń, przecież ... – westchnęła i schowała twarz w dłoniach.

– Nie wiem, kochanie, pewnie mają takie procedury.

            Do salonu pospiesznym krokiem weszła mama. W jednej ręce trzymała buteleczkę wody utlenionej i opatrunki, w drugiej duży kubek parującej herbaty, gęstej od zawrotnej ilości rozpuszczonego w niej miodu.

 – Pij, kochanie, to ci dobrze zrobi. – postawiła z brzękiem szklankę na niskim stoliku i usiadła obok niej na kanapie – Ale najpierw mi się pokaż – wsunęła dłoń pod jej podbródek  i zmusiła by odwróciła się w jej stronę – Uch, nie wygląda to zbyt dobrze – skrzywiła się i polała wodą zranione miejsca.

– Piecze, jak wszyscy diabli – syknęła przez zęby i mocniej zacisnęła dłonie na okrywającym ją polarowym kocu.

– Kochanie, czy Igor... czy on... – mama nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów. Widziała jak na dźwięk jego imienia, Dominika nieruchomieje i wstrzymuje oddech, jakby sama słowo było dla niej przeżyciem bliskim zawału. Jednak musiała wiedzieć – Czy on zdążył?

– Nie, ale gdyby Alan spóźnił się chociaż minutę, gdybyś nie zadzwo...

– Ciii, kochanie – przyciągnęła ją do siebie i mocno przytuliła, kołysząc w ramionach – nie myśl o tym, co by było gdyby. Najważniejsze, że zdążył i nie doszło do najgorszego.

– Tak się bałam mamusiu, tak się go bałam. – rozpłakała się w głos, nie potrafiąc dłużej zapanować nad cisnącymi się do oczu łzami. – Modliłam się, żeby te ziółka, które piłaś przed snem nie zadziałały. Gdybyś zasnęła i nie przyszła na górę...

– Już dobrze, jesteś cała i zdrowa – tuliła ją mocno do siebie, nie przestając głaskać jej kasztanowych włosów, które gęstą kaskadą opadły na ramiona. – Bóg miał cię w swojej opiece.  

Na schodach ponownie rozległ się donośny dźwięk ciężkich kroków. Dwóch policjantów prowadziło zakutego w kajdanki Igora. Był nisko pochylony do ziemi, a z jego rozkwaszonej twarzy kapała krew, zostawiając na drewnianych stopniach czerwone ślady. Dominice przyszły na myśl wspomnienia z dzieciństwa, kiedy to w wakacje razem z rówieśnikami bawiła się w podchody, i dając wskazówki rysowała na spalonej słońcem ziemi strzałki albo usypywała właściwą drogę kamykami lub pąkami żółtych mleczy. Po śladach krwi Igora można było dojść jak po sznurku do zaparkowanego na podjeździe radiowozu.

            – Jeszcze z tobą nie skończyłem, suko – splunął śliną zmieszaną z krwią i roześmiał się demonicznym śmiechem, odsłaniając poszarpane dziąsła pozbawione dwóch górnych jedynek. Dominikę w jednej sekundzie przebiegł dreszcz, a żołądek mimo iż pusty zaczął podrywać się w odruchach wymiotnych. Poczuła jak zakryte ciepłym kocem ramiona pokrywają się gęsią skórką, a łydki znów zaczynają się trząść. Skrzywdził ją i upokorzył, wiedziała, że strach i odraza to normalne emocje, jakie odczuwa kobieta, patrząc na bandytę, który obdarł ją z ubrań, pobił i o mały włos nie zgwałcił.

            „Uspokój się, natychmiast masz się uspokoić, rozumiesz?‟ nakazywała sobie w myślach, zmuszając się do równomiernego, głębokiego oddechu. „Właśnie o to mu chodziło, chce cię zastraszyć i zniszczyć twój porządek, nie możesz mu na to pozwolić. Zbyt wiele przez niego wycierpiałaś, nie możesz dać mu tej satysfakcji, że znów ma nad tobą władzę.‟ Głośno odetchnęła przyglądając się dwójce policjantów, którzy prowadząc jej niedoszłego męża zakutego w kajdanki, zginęli w półmroku korytarza, a potem zatrzaskując za sobą wejściowe drzwi, wsiadają do radiowozu i odjeżdżają.

            – Domka, co się dzieje? – Do salonu niczym przeciąg wpadła Majka. Miała na sobie szare dresy, znoszony podkoszulek, rozciągnięty przy kołnierzyku oraz wysokie kalosze w jaskrawym kolorze zieleni. Była cała przemoknięta. Burza blond loków, która zawsze zdobiła jej dziewczęcą, piegowatą buźkę, zmieniła się w nasiąkniętą hektolitrami deszczu czuprynę. Podbiegła do siedzącej na kanapie przyjaciółki, kucnęła przed nią, przyglądając się z rozpaczą ranom na jej twarzy, które z każdą chwilą wyglądały coraz groźniej. Siniak pod okiem rozlał się na cały policzek, a fioletowo-żółty odcień ustępował miejsca głębokiemu burgundowi.

Rozcięty łuk brwiowy nie przestawał krwawić. Wanda co chwilkę zmieniała opatrunki, przemywała ogniący ślad wodą utlenioną i przykładała do opuchniętej twarzy woreczek z lodem. Wszystko na nic.

            – Majeczka – jęknęła i głośno wydmuchała nos.

            – Słyszałam syreny... Tomek akurat wracał od brata, mówił, że radiowozy jechały w tą stronę... Domka, ja wiedziałam, że coś ci się stało, po prostu wiedziałam. Odkąd ode mnie wyszłaś byłam niespokojna. Co chwilę próbowałam się do ciebie dodzwonić, chyba ze dwadzieścia razy, a potem sobie przypomniałam, że rozładował ci się telefon. Te syreny, od razu wsiadłam na rower i przypędziłam tu w deszcz.

            – Nie trzeba było, już po wszystkim – westchnęła, czując, że podobnie jak jej telefon jest bliska wyczerpania baterii.

            – Nie trzeba było? Chyba sobie ze mnie jaja robisz! Nie trzeba było. – przedrzeźniła ją wywracając teatralnie niebieskimi oczami. – Trzymajcie mnie, ludzie! Zaczynasz bredzić moja droga, ale spokojnie, wybaczam ci, patrząc na twoja buźkę, masz prawo mówić od rzeczy. – uśmiechnęła się smutno i założyła jej za ucho zabłąkany kosmyk włosów.

            – Aż tak źle wyglądam?

            – Jeszcze troszkę ci brakuje, żeby straszy tobą małe dzieci, ale bywały dni, kiedy prezentowałaś się o niebo lepiej.

            „Moja Majeczka, jedyna w swoim rodzaju. Nie znam drugiej takiej osoby, która bez najmniejszego problemu i wysiłku potrafiłaby w kilka sekund zmienić ciężką, nieprzyjemną atmosferę w miłe popołudnie. Tak właśnie zrobiła przed chwilką. Wbiegła do pokoju rozczochrana i przemoknięta do suchej nitki i zamiast mnie pocieszać i zapewniać, że wszystko się ułoży, sprawiła, że na chwilę zapomniałam o tym co się stało i szczerze się roześmiałam, na wieść, że gdyby trochę mnie podrasować, mogłabym starać się o etat w wesołym miasteczku jako główna zjawa w tunelu strachu. To szczęście mieć taką przyjaciółkę u boku, kiedy wali ci się cały świat na głowę.‟

– Rozumiem, że to komplement – uśmiechnęła się na tyle szeroko, na ile pozwalała  jej rozbita i puchnąca z każdą chwilą warga. – Dziękuję, że przyszłaś. Od razu mi lepiej.

– No i teraz dopiero zaczynasz mówić z sensem.

Twarz Wandy również się rozpogodziła. Perlisty śmiech córki był dla niej wart więcej niż wszystkie skarby tego świata.

– Przepraszam pójdę się ubrać – podniosła się z trudem, czując uciążliwy ból, biegnący od galaretowatych nóg, jakby pozbawionych kości i mięśni, poprzez zaciskający się na jej brzuchu rdzawy pas aż do podstawy czaszki. – Mamuś mogę założyć twoje rzeczy? – zatrzymała się w pół kroku, przypominając sobie, że z jej sypialni ciągle nie wyszedł Alan oraz starszy policjant, który dowodził akcją.

– Oczywiście, kochanie, pomogę ci.

– Dziękuję, poradzę sobie. – pospiesznie weszła do sypialni mamy i zamknęła za sobą drzwi.

Wyjęła z szafy beżowy sweter z miękkiej wełny zapinany pod szyją na trzy okrągłe guziki oraz luźne lniane spodnie, które mocno ścisnęła w pasie sznureczkiem z tego samego materiału. Przeczesała palcami potargane włosy i patrząc w lustro wzięła kilka głębokich oddechów. 

– Czy jeszcze kiedyś wejdę swobodnie do swojej sypialni bez ataku panicznego strachu? – powiedziała do siebie przyglądając się swojej twarzy w odbiciu lustra – Bez malujących się przed oczami obrazów pijanego i obleśnego Igora i jego krwi na rękach Alana?

            „Boże święty, Alan.‟ przed oczami stanęła jej rozwścieczona twarz mężczyzny, jego zaciśnięte zęby oraz szare oczy buchające z furii. „Mam nadzieję, że nie będzie odpowiadał za dotkliwe pobicie. Oby nikomu nie przyszło do głowy obwiniać go za cokolwiek. Niech nikt się nie waży powiedzieć, że mógł go jedynie obezwładnić i czekać do przyjazdu policji, uniemożliwiając mu ucieczkę, a nie od razu rzucać się na niego jak wygłodniały wilk na odłączoną od stada bezbronną owcę. Nie ręczę za siebie, jeśli będzie musiał ponieść jakąś karę.‟

            Rozmasowała piekące nadgarstki, na których malowały się czerwone ślady po mocnym uścisku Igora. Była przekonana, że delikatne i zadbane ręce pozbawione jakiejkolwiek siły, stworzone do nakładania kremu na zadbaną twarz i  podpisywania umów, nie są w stanie zadać jej tyle bólu, nie tylko fizycznego w postaci siniaków i zadrapań, ale przede wszystkim bólu psychicznego, który jest o wiele trudniejszy do zniesienia.

            – Obyś się smażył w piekle – wycedziła przez zęby i wyszła z pokoju.

            W salonie, razem z mamą, krzątającą się wokół stołu, Majką, która rozmawiała z kimś przez telefon oraz opartym o kominek Alanem,  czekał na nią policjant. Wyglądał na nie więcej niż trzydzieści pięć lat. Miał wysokie czoło, długi nieco zgarbiony nos i mocno zarysowany podbródek co w połączeniu sprawiało, że niełatwo było oderwać od niego wzrok. Podniósł się kiedy weszła do pomieszczenia i zasalutował. Wydawał się wysoki i dobrze zbudowany, jednak w porównaniu ze stojącym za nim Alanem, traciło się przekonanie o jego masywnej posturze.

            – Starszy Aspirant, Ireneusz Pietrzak. Jak się pani czuje, pani Dominiko? – jego głos, mimo iż zachrypnięty i skrzekliwy, był miły dla ucha.

            – Dziękuję, bywało lepiej – wzruszyła posępnie ramionami i opadła na kanapę.

            – Chciałbym z panią chwilę pomówić – powiedział łagodnie. – Pozwoli pani, że wyjmę notes i spiszę zeznania?

            Dominika zastygła w bezruchu, wiedziała, że nadejdzie ta chwila, kiedy będzie musiała o wszystkim opowiedzieć z najdrobniejszymi szczegółami. Wrócić do chwili, kiedy weszła do swojej sypialni i zobaczyła bliskiego załamania Igora, o tym jak na przemian bił ją i całował, śmiał się w głos i groził, że wywiezie ją zagranicę. Nie była na to gotowa.

            „Czy kiedykolwiek nadejdzie chwila, kiedy będę mogła swobodnie o tym rozmawiać? Nie sądzę. Każdy czas jest nieodpowiedni na takie tematy, a ten wieczór, zaraz po całym zajściu jest najgorszy z możliwych.‟

            – Ja nie... – zaczęła i urwała w półsłowa podnosząc na Alana błagalny wzrok, w nadziei, że kolejny raz uda mu się ją uratować.

            Stał naprzeciw niej, jedną ręką wspierał się o kominek z czerwonej cegły, drugą trzymał na biodrze. Wydawał się wyższy i potężniejszy niż zwykle. Mięśnie pod jasną koszulką ciągle były napięte, jakby czekał w gotowości na kolejną bójkę, ale oczy były już spokojniejsze. Oddychał wolno i miarowo, nie spuszczając wzroku z kobiety, dla której, jak się przekonał byłby w stanie nawet zabić i nie mieć z tego powodu najmniejszych wyrzutów sumienia. Dominika przez dłuższą chwilę zatrzymała wzrok na jego poranionych kostkach. Gdyby nie one oraz liczne plamy krwi na jego bluzce, nigdy nie uwierzyłaby, w to co się stało. Jeśli miałaby zgadywać, stawiałaby raczej na wyczerpujący trening na siłowni lub wielogodzinny połów. Nie wyglądał na uczestnika bójki. Nie miał najdrobniejszego siniaka, ani nawet zadrapania. Jedyne co zdradzało prawdę to liczne ślady krwi Igora na jego jasnej koszulce oraz poranione kostki, którymi jak się domyśliła pozbawił go dwóch przednich zębów.  

            – Pani Dominiko, słyszy mnie pani? – z zamyślenia wyrwał ją chrapliwy głos policjanta.

            – Tak, prze... – z trudem przełknęła ślinę, czując jak gula w jej gardle rośnie z prędkością światła – przepraszam, ja... – znów przeniosła wzrok na Alana.

            Zrozumiał od razu, nie musiała nic więcej mówić. Wyprostował się i podszedł do policjanta.

            – Irek, proszę cię nie męcz jej – powiedział spokojnym tonem, kładąc mężczyźnie dłoń na ramieniu.  – Ona nie da rady, jest cała w strzępach.

            – Alan, obiecałeś, że nie będziesz mi utrudniał śledztwa. – podniósł na niego surowy wzrok – Tylko dlatego pozwoliłem ci tu zostać, wróć na miejsce i bardzo cię proszę nie przerywaj. Im szybciej przez to przebrniemy tym lepiej dla nas wszystkich, a przede wszystkim dla pani, pani Dominiko. – zwrócił się do niej i wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki cienki notes oprawiony czarną skórą i długopis.  

            Alan głośno westchnął, nie lubił jak ktoś wydawał mu polecenia, a już na pewno nie takie. Jeśli Irek myślał, ze będzie stał z boku i przyglądał się, jak Dominice z każdym słowem pęka serce, to się grubo mylił. Nie pozwoli na to, choćby miał go siłą wyrzuć za drzwi. Lubił go i szanował, a kiedy zobaczył, go w drzwiach sypialni Dominiki poczuł ulgę. Wiedział, że jest dobrym i kompetentnym policjantem, a co najważniejsze, był jedną z niewielu osób, którym ufał. Znali się od dawna, jeszcze zanim Alan razem z Marylą wyjechali do Anglii. Były dni kiedy dzwonili do siebie i długimi godzinami rozmawiali przez telefon, a pierwszego wieczora po powrocie do Polski wyszli razem do baru i napili się jak nigdy wcześniej. Mimo to nie uważali się za przyjaciół, nie zwierzali się sobie z największych tajemnic, nie podrywali razem dziewczyn, nie mieli wspólnych zainteresowań. Po prostu ufali sobie, lubili spędzać razem czas i wiedzieli, że zawsze mogli na siebie liczyć. Teraz jednak nie mógł przystanąć na jego prośbę. Miłość i troska o kobietę jego życia oraz jej rodzinę brała górę nad procedurami.

            – Pozwoli pani – otworzył notes i zamaszystym pismem nakreślił kilka słów w prawym górnym rogu kartki – Czy chce pani, abym zadawał pytania, a pani będzie na nie szczegółowo odpowiadać, czy woli pani sama podjąć opowieść nie pomijając żadnego wątku?

            – Ja... – zaczęła niepewnie szukając w głowie odpowiednich słów – Nie chcę o tym rozmawiać.

            – Dominiko, mogę tak się do pani zwracać? – kiedy dała mu przyzwolenie, potakując głową, podjął temat – Rozumiem, że jest ci ciężko. Masz za sobą bardzo traumatyczne przeżycia, ale jestem tu po to, żeby ci pomóc w ukaraniu mężczyzny, który wyrządził ci krzywdę. Bez twoich szczegółowych zeznań nie będę wstanie tego dla ciebie zrobić.

            Dominika zwiesiła nisko głowę i obserwowała jak szklanka z zimną niedopitą herbatą drży w jej dłoniach. Znów zbierało się jej na płacz

            – Alan ma rację – wtrąciła się Majka, która dłużej nie potrafiła znieś widoku dławiącej się od łez przyjaciółki – Panie Irku, przepraszam wyrwało mi się, panie władzo, rozumiem, że takie są procedury, musi pan wszystko skrzętnie spisać, ale co tu dużo mówić, proszę na nią spojrzeć i być człowiekiem, jedyne czego teraz potrzebuje to długiej kąpieli i odpoczynku. Proszę...

            – Nie prosiłem pani o pomoc – wszedł jej w słowo, przybierając ton nieznoszący sprzeciwu. Po jego miłym i łagodnym głosie nie zostało ani śladu – Drodzy państwo, chciałbym już spisać raport i przedstawić go odpowiednim organom, aby móc wyciągnąć konsekwencje. Nie pomagacie mi, mógłbym nawet powiedzieć, że uniemożliwiacie mi prowadzenie śledztwa, dlatego jeszcze raz proszę o ciszę, inaczej będę zmuszony wyprosić was z pokoju.

            – Dominiko? – zsunął się na skraj fotela, zbliżając do siedzącej naprzeciwko kobiety – Może wolałabyś porozmawiać ze mną w cztery oczy? Jeśli to ci pomoże mogę poprosić twoich bliskich o opuszczenie pokoju.

            – Nie, chcę, żeby zostali – powiedziała zdecydowanym głosem.

            – Dobrze.  Możemy kontynuować? – nie czekając na odpowiedź, przeszedł do  przesłuchania – Proszę powiedz mi jak długo znasz Igora.

            – Cztery lata, poznaliśmy się w jednym z klubów, chwilę po tym jak przeniosłam się do Warszawy na studia – mówiła powoli, ważąc w ustach każde słowo. Wspomnienie tamtego dnia było dla niej jak posypanie niezabliźnionych ran solą. Bolało i piekło.

            W pokoju zapadło milczenie. Jedynym dźwiękiem był szum wzbierającego na sile deszczu, który bębnił o blaszany parapet oraz uporczywy brzęk, krążącego nad ich głowami komara. Mama stała za nią i  dodając otuchy, rozmasowywała jej napięte barki. Majka siedziała obok trzymając ją za rękę. Alan, mimo próśb policjanta nie ruszył się z miejsca, stał nad nim, obserwując go z uwagą. 

            – Jak się między wami układało? – odczekał chwilę, upewniając się, że Dominika nic już nie doda od siebie i zadał kolejne pytanie.

            – Wydawało mi się, że dobrze, ale od początku ten związek nie miał szans na powodzenie. On mnie nie zauważał, traktował raczej jak asystentkę a nie swoją kobietę. Myślałam, że tak właśnie wygląda prawdziwe życie, nigdy nie byłam z innym mężczyzną, tak na poważnie, więc nie miałam porównania. Nie sądziłam, że można inaczej, dokąd nie poznałam Alana – spojrzała mu w oczy, a jego ciepły uśmiech dodał jej sił.

            – Igor przyjechał tu, do domu twojej matki bez zapowiedzi? – pospiesznie zadał kolejne pytanie, nie pozwalając się jej rozkojarzyć. Zaczęła mówić, składała zeznania, musiał dopilnować, żeby dobrnęła do końca historii.

            – Tak, dziś rano zjadł z nami śniadanie.

            – Czy od początku zachowywał się agresywnie?

            – Nie – parsknęła ironicznym śmiechem – zachowywał się jak zwykle. Mówił tylko o sobie i swojej firmie, przechwalał się sukcesami w pracy i...

            – Gnojek – Majka nieświadomie wypowiedziała na głos słowo, które tłukło się jej w głowie od dłuższego czasu, właściwie odkąd kilka lat temu poznała młodego pana prezesa Igora Dąbrowskiego. – Przepraszam, już będę cicho – teatralnie przyłożyła do ust wskazujący palec, obiecując milczenie.

            – Możesz mi opowiedzieć jak wyglądał ten dzień od początku do końca? Chciałbym wiedzieć, jak się zachowywał, co mówił i w jaki sposób doszło wybuchu agresji z jego strony?

            – Ja... ja chciałam do niego wrócić – wydyszała z trudem czując, że im bliżej końca historii, tym trudniej jest jej odpowiadać na zadawane pytania – Chciałam spakować swoje rzeczy i razem z nim wrócić do Warszawy. Przyjęłam pierścionek zaręczynowy, oświadczył mi się kiedy jedliśmy śniadanie, a zaraz potem pokazał zdjęcia dziecięcego pokoju, który rzekomo przygotował podczas mojej nieobecności w mieszkaniu. Tym mnie przekonał.

            – Powiedziałaś rzekomo, czy to znaczy, że kłamał?

            – Tak – zacisnęła mocno powieki – to były przypadkowe zdjęcia znalezione w internecie. Wyznał mi prawdę, kiedy zamknął się ze mną w pokoju. Przyjechał tu z gotowym planem zemsty za niewierność, tak mi przynajmniej powiedział.

            – To znaczy, że wiedział, że poznałaś tu Alana i zamierzasz zostawić go dla niego?

            – Tak, wiedział. – wychrypiała, prosząc w myślach, żeby nie ciągnął dalej tego tematu, inaczej będzie musiała powiedzieć o Maryli i jej chytrym planie, który, gdyby nie jej siostrzeniec, mógł się zakończyć katastrofą.

            – Czy powiedział ci, kto mu o tym doniósł?

            – Tak – podniosła wzrok na Alana i głośno westchnęła.

            Mężczyzna w tej samej chwili znieruchomiał, jakby jakaś magiczna siła zamieniła go w skałę. Mięśnie pod jego koszulką napięły się niczym struny, a twarz ze spokojnej i opanowanej znów stała się groźna i zacięta. Jedynie unosząca się szybko klatka piersiowa, zdradzała jego zdenerwowanie. Wiedział, domyślił się nim z jej ust padło imię jego ciotki.

            – Możesz powiedzieć, kto to zrobił i dlaczego?

            – Maryla – powiedziała tak cicho, że sama nie była pewna, czy wypowiedziała jej imię na głos i czy ktokolwiek poza nią to usłyszał.

            – Co? – Mama i Majka w zgodnym chórze zawyły nie kryjąc złości. Jedna przez drugą wykrzykiwały pogróżki pod adresem kobiety, która jeszcze do niedawna była jedną z dobrych znajomych Wandy.

            – Drogie panie, ostatni raz proszę o spokój, inaczej będą musiały panie opuści pokój.

            Alan uważnym wzrokiem przyjrzał się Dominice. Była przerażona i bliska załamania. Każde, nawet najbledsze wspomnienie potęgowało w niej paniczny strach, a  wypowiadane słowa bolały ją, jakby ściskała w ustach drut kolczasty.

Mimo sprzeciwów policjanta, podszedł do niej, uklęknął przy niej i uniósł jej głowę do góry, zmuszając ją, by na niego spojrzała. Jej oczy były podkrążone i zaczerwienione, kryły w sobie mnóstwo smutku i łez.

            – Księżniczko, nie musisz nic więcej mówić, jeśli nie chcesz.

            – Nie chcę – zarzuciła mu dłonie na kark i mocno się w niego wtuliła – pomóż mi, proszę – szepnęła mu do ucha tak cicho, żeby nikt oprócz niego nie mógł tego usłyszeć.

            – Mówiłem już, że zrobię dla ciebie wszystko? Tylko się nie bój – pocałował płatek jej ucha, po czym wstał i podał jej rękę.

            – Przykro mi Irek, ale na dzisiaj koniec – obrócił się w stronę mężczyzny i posłał mu lodowate spojrzenie.

            – Alan, radzę ci się nad tym zastanowić, daję ci ostatnią szansę.

            – Wybacz, ale z niej nie skorzystamy – pociągnął Dominikę w stronę wyjściowych drzwi.

            Wanda razem z Majką poderwały się na równe nogi. Obie bezwiednie rozdziawiły usta, przyglądając się z szeroko otwartymi oczami, ostrej wymianie zdań między mężczyznami. Nie wiedziały, jaki plan ma Alan i co dokładnie zamierza zrobić, ale ufały mu bardziej niż natarczywemu policjantowi i wiedziały, że będąc z nim Dominice nie spadnie z głowy włos, a to było dla nich w tej chwili najważniejsze.

            – Będę musiał napisać o twoim zachowaniu w raporcie – złapał go za ramię, starając się go zatrzymać.

            – Pisz sobie o mnie co chcesz, gówno mnie to obchodzi.

            – Alan zważaj na słowa, jestem tu służbowo, chyba o tym zapomniałeś. – podniósł głos i wyprostował się, dodając sobie kilku cennych centymetrów przed i tak górującym nad nim kapitanem.

            – A ty chyba zapomniałeś, że ta dziewczyna ma uczucia, a opowiadanie obcemu facetowi o tym, jak o mało co nie została w brutalny sposób zgwałcona przez niedoszłego męża, nie należy do jej ulubionej rozrywki.

            – Działasz na jej niekorzyść – zagroził mu w powietrzu palcem – bez jej zeznań i dowodów nic...

            – Mało ci dowodów? Spójrz na nią – odsunął się o krok w lewo, odsłaniając stojącą za jego plecami roztrzęsioną Dominikę – Jest przerażona. Te siniaki, spuchnięta warga, rozcięta skroń, to mało? A może mam ci przynieść z jej sypialni podarte majtki, które z niej zerwał? Może to uznasz za wystarczający dowód, żeby wsadzić tego skurwiela za kratki? Co?

            – Alan, wiesz, że to nie jest mój wymysł, jest ktoś nade mną, kto wymaga sprawozdania z przebiegu akcji, mamy procedury, których musimy się trzymać – widząc, że sytuacja staje się coraz bardziej napięta, Ireneusz spuścił z tonu, starając się zapanować nad wymykającą się spod kontroli sytuacją. Mimo iż był policjantem i znał wiele metod samoobrony, wiedział jak i gdzie zadać cios by trwale znokautować przeciwnika, a do tego w kaburze przy pasku miał nabitą broń, czuł wobec Alana respekt. Jego mięśnie skrywały niekończący się zasób sił.  Widział co zrobił z Igorem, nie chciał zachodzić mu za skórę. Poza tym lubił go, nawet bardzo.

            – Gówno mnie obchodzą wasze procedury. Mam was gdzieś, ale nie zamierzam stać z boku i patrzeć jak moja kobieta cierpi.

            – Alan ma rację, przesłuchanie może poczekać – Majka stanęła obok Alana i utkwiła w policjancie złowrogie spojrzenie.

            – Chyba może pan, panie władzo, napisać w raporcie, że stan psychiczny mojej córki uniemożliwiał dalsze składanie zeznań? – Wanda dołączyła do pozostałych, odgradzając szczelnym murem Dominikę od policjanta.

            – Mogę, oczywiście, że mogę, ale to się mija z prawdą, poza tym nie wiem czy zdają sobie państwo sprawę z tego, że działacie na niekorzyść poszkodowanej.

            – Irek, zrozum – głos Alana zelżał i złagodniał – muszę ją zawieźć jak najprędzej do szpitala. Ta rana w jej brwi nie wygląda najlepiej, poza tym nie możemy zatamować krwi. To wymaga szycia. Teraz. Nie mam czasu na kłótnie. I wyjdę stąd razem z Dominiką czy ci się to podoba czy nie.

            – Alan, na miłość boską, co ty wyrabiasz – krzyknął, potrząsając głową z niedowierzaniem.

            – To co powinienem zrobić na samym początku. – ścisnął mocniej dłoń Dominiki i pospiesznym krokiem skierował się w stronę zaparkowanego na podjeździe czarnego Opla Insigni. Otworzył przed nią drzwi samochodu i pomógł jej wsiąść do środka.

            – W porządku?

            – Tak – potrząsnęła energicznie głową, szczęśliwa, że za chwilę będzie mogła spokojnie odetchnąć.

            – Maja, zostaniesz z panią Wandą?

            – Co to za pytanie? No pewnie, że tak – uśmiechnęła się szeroko, ocierając płynącą po policzku łzę – Ratuj swoją księżniczkę, rycerzu.

            – Alan, człowieku, bój się Boga!

            Mężczyzna nie zwracając uwagi na stojącego obok policjanta, obiegł auto dookoła i wskoczył do środka. Nie tracąc czasu na zapinanie pasów, wsunął kluczyk do stacyjki, przekręcając go energicznie i ruszył z piskiem opon, zostawiając za sobą szum buksującego pod kołami żwiru oraz smród palącej się gumy.

-----------------------------------------------------

* Bracia "Po drugiej stronie chmur"