ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY

            Siedziała w cieniu rozłożystej czereśni przy stole nakrytym ceratą w biało-czerwoną kratkę, a ciążącą, od natłoku dręczących ją myśli głowę wsparła na ręce, wtapiając nieruchomy wzrok w Reę, leżącą obok wodnego oczka, w dziurze, którą chwilę temu wykopała, szukając chłodu i wilgoci. Z otwartym pyskiem i wywalonym na zewnątrz różowym językiem, dyszała ciężko, uskarżając się na panujący skwar, który był dla jej kudłatego, blisko siedemdziesięciokilowego cielska wprost nie do zniesienia.

             Z ratusza stojącego w centrum miasta, dobiegły do jej uszu stłumione dźwięki dzwonów, wybijających godzinę siedemnastą.

            - Bajka się skończyła, królewna nie wytrzymała psychicznie - wychrypiała pod nosem i wybuchnęła cichym płaczem, kryjąc zalaną łzami twarz w roztrzęsionych dłoniach.

            Tępy ból głowy, który nie opuszczał jej odkąd zobaczyła auto narzeczonego na podjeździe przed jej rodzinnym domem, przybrał na sile, sprawiając, że niemal co chwilę zamykała oczy i głośno sycząc wciągała powietrze przez zaciśnięte zęby. "Dobrze ci tak, doigrałaś się. Wcale nie jest mi ciebie szkoda" uśpione do tej pory sumienie, wywiedzione w pole przez czułego i przystojnego pana kapitana, obudził niezapowiedziany przyjazd Igora i z każdą sekundą dawało o sobie coraz dotkliwiej znać, wywołując w niej wyrzuty i poczucie winy.

            Nerwowo obracała w dłoni kieliszek wypełniony winem, o ciemnym brunatnym kolorze i mocnym aromacie owoców, który miał być balsamem na jej zszargane nerwy, miał je ukoić i uspokoić, a jeśli nie to przynajmniej pomóc jej zapomnieć, choć na krótką chwilę, o tym co nieuchronnie zbliża się wielkimi krokami. Wierzyła, że alkohol kolejny raz okaże się lekarstwem na całe zło tego świata, z naiwnością i uporem dziecka, które jest przekonane, że za każdym razem kiedy zamyka oczy staje się niewidzialne dla otoczenia. Stojąca na bacie drewnianego stołu butelka, opróżniała się w niebezpiecznym tempie, a ona wcale nie czuła się rozluźniona, wręcz przeciwnie, miała wrażenie, że ciśnienie, które w niej buzuje, za chwilę rozsadzi jej żyły.

            - Taka stara, a taka głupia - mruknęła pod nosem i przechyliła lampkę, popijając duszkiem słodki napój.

            "Alan pewnie zaraz tu będzie, oby tylko Igor się nie obudził i nie zszedł na dół. Mam nadzieję, że ta podróż tak go wymęczyła, że będzie spał do rana, dzięki temu zyskam trochę czasu na poukładanie sobie w głowie całej tej historii." Zacisnęła dłoń na wysokiej nóżce kieliszka i głośno przełknęła ślinę, czując w ustach nieprzyjemną gorycz. "Boże co ja mam robić?" spojrzała w niebo, jakby szukała wśród chmur jakiejś wskazówki i odetchnęła głośno ze zrezygnowaniem.

            - A z resztą, co bym nie zrobiła i tak wyląduję w piekle. - założyła nogę na nogę i nerwowo machała nią w powietrzu - Lucyfer już na mnie czeka i grzeje smołę w kotle.

            Leżąca na przeciwko niej suczka, wyrwana ze snu, uniosła czujnie łeb i nastawiła uszy, spoglądając w stronę bramy, a po chwili radośnie zaskomliła i zamerdała kudłatym ogonem, wzbijając w górę tumany kurzu. W tym samym momencie do jej uszu dotarł szczęk zamykającej się furtki.

            "Raz, dwa, trzy..." zaczęła liczyć w myślach, łudząc się, że dzięki temu uda jej się opanować dygoczące ciało i serce bliskie zawału. " cztery, pięć, sze..."

            - Cześć księżniczko - stanął za nią i szepnął do jej ucha, omiatając zesztywniały kark ciepłym oddechem o miętowym aromacie.

            - Alan - jęknęła i odskoczyła jak poparzona, a jej wzrok od razu powędrował w stronę okien pokoju na poddaszu, sprawdzając czy aby przypadkiem Igor nie przygląda się tej scenie. Widząc opuszczone rolety, poczuła ulgę. "Oby światełko w tunelu nie okazało się nadjeżdżającym pociągiem."

            - Pijesz? - spojrzał na kieliszek i stojącą obok opróżnioną do połowy butelkę - Rozumiem, że to z tęsknoty za mną - uśmiechnął się szeroko, odsłaniając idealnie równą linię śnieżnobiałych zębów i przyciągnął ją do siebie, zamykając jej drobne ciało w swoich barczystych ramionach. - Zdradzę ci sekret - szepnął w jej włosy, całując czule szyję  - Ja też tęskniłem. Cholernie. - podgryzł płatek jej ucha, a dłońmi powędrował niżej, odważnie ściskając kształtne pośladki, nad którymi od miesięcy uparcie pracowała podczas zajęć na siłowni.

            - Przestań, mama może w każdej chwili wrócić od ciotki Jadźki - odepchnęła go od siebie i odgarnęła z czoła zagubione kosmyki włosów, które w świetle popołudniowych promieni słońca, przybrały lśniący kolor karmelu zmieszanego ze złotem.

            - Co to ma być? - złapał prawą dłoń dziewczyny i wtopił spojrzenie w pierścionek z białego złota, który zdobił jej serdeczny palec.

            "A jednak światełko okazało się być pociągiem" skrzywiła się, nie wierząc, że w tak krótkim czasie i w tak beznadziejny sposób zdradziła mu co się wydarzyło, kiedy wróciła do domu po nocy spędzonej z nim na kutrze. - Skarbie?

            Niezdolna do wyduszenia z siebie choćby jednego słowa, kiwnęła głową w stronę stojącego za altaną granatowego Mercedesa na warszawskich tablicach rejestracyjnych.

            - Powiedz, że to nieprawda. - zrobił krok do tylu, krzyżując ręce na piersiach.

Mimo, że bardzo się starała nie potrafiła znaleźć w sobie na tyle odwagi, by spojrzeć mu w oczy. Czuła na sobie jego przenikliwe spojrzenie, którym świdrował każdy skrawek jej ciała, zaczynając od płonącej krwistym rumieńcem twarzy, poprzez unoszącą się i opadającą w zawrotnym tempie, klatkę piersiową, brzuch, nękany bolesnymi skurczami, a kończąc na rozdygotanych łydkach i dłoniach zaciśniętych w pięści.

            - Masz zamiar cokolwiek powiedzieć? - jego surowy ton przywiał jej na myśl pamiętny wieczór, kiedy powiedziała mu prawdę o tym, że ma narzeczonego, który czeka na nią w Warszawie, i że w kwietniu zostanie panią Dąbrowską. 

            "Jeśli wtedy uważałam, że jest wściekły, to teraz nie pozostaje mi nic innego jak przyznać, że się kurewsko wkurwił."

            - I ty się zgodziłaś? Po tym wszystkim co...

            - Nie - zmobilizowała się i podniosła na niego wzrok. Jego oczy były ciemnoszare, przypominając kolorem rozgniewane morze w czasie sztormu, płonęły wściekłością i nienawiścią, o której świadczyły napięte do granic możliwości mięśnie, rysujące się pod bawełnianym materiałem jasnej koszulki. - Nie zgodziłam się, nawet nie dał mi czasu na odpowiedz, po prostu wsunął mi pierścionek na palec i ...

            - A ty nawet nie protestowałaś?

            - To nie tak - jęknęła i przetarła spoconymi dłońmi oczy, które piekły od cisnących się do nich łez. "Tylko się nie rozbecz, rozumiesz? Nie wolno ci płakać" uparcie powtarzała sobie w myślach, niczym mantrę, łudząc się, że doda sobie tym sił.

            - A niby jak? Wytłumacz mi!

            - Ja... - zaczęła i urwała w pół słowa, jakby jej język zmienił się w potężnych rozmiarów głaz, który przyrósł do podniebienia. "Podobno alkohol rozwiązuje język, ludzie są po nim bardziej wylewni i łatwiej przychodzi im rozmowa na trudne tematy, widocznie za mało wypiłam."

            - Tak myślałem - powiedział szorstko i rzucił jej pełne pogardy spojrzenie, chowając ręce w kieszeniach znoszonych dżinsów. - Gdzie on jest?

            - Na górze - kiwnęła głową w stronę okien jej dawnego pokoju - Po obiedzie położył się spać. Był zmęczony po podróży.

            - Dobrze, w takim razie, skoro ty nie masz odwagi, ja mu o wszystkim powiem - minął ją i usiadł na ławce. Oparł się plecami o rand stołu, odchylił do tyłu głowę a wyciągniętymi przed sobą skrzyżowanymi nogami, machał na boki, sprawiając wrażenie rozluźnionego i zupełnie nie przejętego sytuacją. Komuś, kto przyglądałby się mu z boku mogło się wydawać, że jest modelem, który pracuje nad sesją zdjęciową do wakacyjnego wydania miesięcznika dla pań, lub że po prostu rozkoszuje się pierwszymi promieniami wiosennego słońca, po długiej i srogiej zimie.

            Jednak jego oczy zdradzały wszystko. Kryły w sobie niepohamowaną złość, która z całą pewnością przerodziłaby się w agresję, gdyby tylko Igor był w zasięgu jego rąk. Przyglądała się jego muskularnej sylwetce i napiętym mięśniom, przypominając sobie, że przecież nie tak dawno temu zarabiał na życie biorąc udział w nielegalnych walkach i choć nie jest to powód do dumy, odnosił spore sukcesy. "Igor w najlepszym wypadku trafiłby do szpitala z ciężkimi obrażeniami całego ciała i pogruchotanymi kośćmi, co do jednej." Tego była pewna, bo czy mężczyzna, który ma w pasie sześćdziesiąt centymetrów, tyle co idealne proporcje dziewczyn starających się o angaż w świecie modelingu, którego praca fizyczna ogranicza się do rozbijania co niedzielę mięsa na schabowe, co i tak wywołuje w nim bóle mięśni i zadyszkę,  ma jakiekolwiek szanse z mężczyzną, który odebrał mistrzowi podziemnych walk złoty pas?           

            "Alan go zabije" przyznała w duchu, modląc się by Igor nie obudził się zbyt szybko "Mogłam mu zaparzyć jakiś ziółek, mama ma tego pełno w szafce z lekami, albo przynajmniej dosypać mu do herbaty jakiś środków nasennych"

            - Nie, Alan, to nie jest dobry pomysł - przestraszona schowała głowę w dłoniach, przekonana o zbliżającej wielkimi krokami Apokalipsie. 

            - Dlaczego, przecież mówiłaś, że go nie kochasz, po co to dłużej ciągnąć, jeśli się boisz mu o tym powiedzieć, ja to zrobię, pogadam z nim jak facet z facetem, albo jeśli wolisz zrobimy to razem. Co?

            - Ja... Nie wiem czy chcę mu o tym powiedzieć - czując, że zaczyna jej się kręcić w głowie a wszystko co ją otacza pochłania czarny bezkształt, usiadła obok niego i z całych sił złapała go za rękę - Igor chyba zasługuje na ostatnią szansę, chociaż nie, to znaczy nie wiem. - jąkała się, starając się znaleźć odpowiednie słowa, które usprawiedliwiłyby jej zachowanie -  Pogubiłam się, kompletnie nie wiem co mam robić.

            - Nie wiesz co masz robić? - zmarszczył gniewnie brwi i pokręcił głową, jakby wciąż niedowierzając, że to się dzieje naprawdę. - To ja ci powiem. Pójdź teraz do swojego pokoju, spakuj walizki, wróć do Warszawy i zapomnij o mnie. Weź sobie ślub z tym swoim prezesikiem, tkwij w mieszkaniu, którego nienawidzisz, spędzaj dalej całe dnie sama, pozwól mu, żeby tobą pomiatał tak jak to robił do tej pory, widocznie to lubisz, ale jak zatęsknisz za czułością i bliskością drugiej osoby, to bardzo cię proszę, nie dzwoń do mnie. Ok? Skoro ty po tym wszystkim mówisz mi, że nie wiesz co masz robić, to faktycznie będzie lepiej jak do niego wrócisz.

            - Zgodził się na dziecko, rozumiesz? Wyremontował i urządził pokoik. - powiedziała drżącym głosem spuszczając wzrok - Nie mogę teraz od niego odejść.

            - Czy ty siebie w ogóle słyszysz? - wyszarpnął swoją dłoń z jej uścisku i odskoczył na bok, wpatrując się w nią rozwścieczonymi oczami - Przez cztery lata cię nie zauważał, zbywał cię, miał gdzieś czego pragniesz i o czym marzysz, a teraz przestraszył się bo przestałaś do niego dzwonić i nagle zjawia się z pierścionkiem i pokoikiem? Igor nie jest ostatnim facetem na ziemi, nie musisz się go tak uparcie trzymać. Myślisz, że ja nie chciałbym ci dać dziecka? Gdybym był na jego miejscu, na pewno nie czekałbym tyle czasu z tą decyzją. I wiesz co? Teraz żałuję, że się powstrzymywałem, może to by cię przy mnie zatrzymało, zresztą nieważne, z tego co widzę, podjęłaś już decyzję.  

            - Alan, ja... - schowała twarz w dłoniach, modląc się w duchu, o nagłą i szybką śmierć, najlepiej od uderzenia pioruna czy jakiejś zabłąkanej kuli - Ja się w tym wszystkim pogubiłam, nie wiem... nie potrafię...

            - Pogubiłaś się? - wszedł jej w słowo, a jego uniesiony głos świadczył o tym, że coraz trudniej było mu zapanować nad emocjami. - Wydawało mi się, że wczoraj wieczorem, kiedy przede mną klęczałaś i sięgałaś do mojego rozporka, byłaś bardzo zdecydowana.

            - Ty sukin...

            - No popatrz jak wszystko szybko się zmienia - wszedł jej w słowo, nie pozwalając dokończyć zdania - Jeszcze kilka godzin temu byłem jedyny i niepowtarzalny a teraz, proszę bardzo, czar prysł, książę zamienił się w żabę. Nie wiem tylko czemu wydawało mi się, że faktycznie może nam się udać. - prychnął ironicznym uśmiechem, obrzucając ją pełnym pogardy spojrzeniem. - Tak, żałuję, że się z tobą nie przespałem, teraz patrzyłbym z satysfakcją jak zżera cię sumienie, pod warunkiem, że w ogóle je masz.

            - Jak możesz tak...?

            - A ty jak możesz? Spójrz na siebie! Co, nagle ci się znudziłem, przestałem być idealny? A może wcale taki nie byłem? Szukałaś rozrywki i znalazłaś mnie. Grałaś samotną i nieszczęśliwą, żeby mnie w sobie rozkochać i jak najprędzej zdobyć moje zaufanie, dobrze wiedziałaś, że masz mało czasu, od początku mówiłaś, że wyjedziesz przed końcem wakacji. Jak mogłem być taki głupi?

            - Alan przecież wiesz, że to nieprawda. To wszystko co mówiłam było szczere, nie wolno ci myśleć inaczej.

            - Więc o co chodzi? - złapał ją mocno za ramiona i potrząsnął nią -  Powiedz, o co ci chodzi, bo naprawdę nie potrafię cię zrozumieć. Wracasz do niego z podkulonym ogonem i udajesz, że nic się nie stało, bo boisz się stracić luksusowe i wygodne życie. Naprawdę jesteś aż tak próżna i nieczuła?

            - Mam gdzieś pieniądze, pogoń za nimi zniszczyła mój związek. Igor ciągle chciał więcej i więcej. Gardzę nimi, rozumiesz? - wybuchnęła spazmatycznym płaczem, nie mogąc dłużej zapanować nad emocjami - Mogłabym mieszkać w obskurnej kawalerce na kilku śmierdzących stęchlizną metrach kwadratowych, ale z kimś kogo kocham ze wzajemnością.        - I w ciągu kilku godzin od naszego spotkania, zmieniłaś zdanie i stwierdziłaś, że tym kimś jest Igor, nie ja, tak? Tylko dlatego, że wsunął ci na palec pierścionek i obiecał dziecko?

            - Nie, to nie tak. Ja...

            - Dominiko, wszystko w porządku? - podskoczyła niczym rażona prądem, słysząc głos Igora. Obróciła głowę w stronę domu i zamarła z przerażeniem, widząc mężczyznę, zmierzającego w ich kierunku powolnym i niepewnym krokiem, jakby ciągle wahał się czy dobrze robi podchodząc do kobiety i stojącego przed nią wielkoluda, który nie wygląda na miłą i skorą do przyjaźni osobę.

            - Powiesz mu czy ja mam to zrobić? - podparł się pod boki i utkwił w niej ciężkie spojrzenie. Czuła jak gną się jej kolana, jakby były bezkształtną masą, pozbawioną kości.

            - Nie, Alan - jęknęła czując, że zbliża się jej koniec. - Proszę.

            - Oboje jesteście siebie warci - wycedził przez zęby, zupełnie nie zwracając uwagi na Igora, który stanął między nimi i z niepewną miną wodził wzrokiem od zapłakanej i starającej się nie dać po sobie poznać zdenerwowania narzeczonej, do wyższego od siebie o jakieś trzydzieści centymetrów, barczystego goryla, wyglądającego na osobę, która nie stroni od alkoholu, używek oraz niebezpiecznych przygód.

            - Dominiko? - zbliżył się do niej i objął ją w pasie, nie spuszczając wzroku z Alana, którego dłonie jak na komendę zacisnęły się w pięści. Starając się zapanować nad piekącą ochotą zmasakrowania jego idealnej twarzyczki, wsunął je głębiej w kieszenie znoszonych dżinsów - To twój przyjaciel?

            - Tak - wychrypiała, nie mogąc uwierzyć, ze minęło dziesięć sekund, a jeszcze nie doszło do rozlewu krwi.

            - Jestem Igor, narzeczony Dominiki - wyciągnął w jego stronę dłoń, którą Alan kompletnie zignorował. Odkąd stanął między nimi, nie obdarzył go ani jednym, nawet najkrótszym spojrzeniem. - Miło mi cię poznać - dodał głośniej, starając się zwrócić na siebie jego uwagę.

            "Boże święty, każdy normalny facet, widząc swoją kobietę z obcym mężczyzną, w dodatku w takim stanie, zapłakaną i roztrzęsioną, żądałby jakichkolwiek wyjaśnień, albo od razu waliłby w pysk, a on albo jest tak głupi i naprawdę niczego nie zauważył, w co zupełnie nie chce mi się wierzyć, albo najzwyczajniej w świecie przestraszył się Alana, co już bardziej prawdopodobne i nie chciał mu zajść za skórę. Nie ma to jak czuć się bezpiecznie przy swoim mężczyźnie" złapała się za głowę i potrząsnęła nią w nadziei, że koszmarne popołudnie okaże się być tylko złym snem, z którego za chwilę się obudzi. "Boże, co ja wyrabiam, przecież wiem co czuję, kogo kocham i z kim chcę być do końca życia, więc po co cały ten cyrk?"

            - Alan - posłała mu pełne czułości spojrzenie i uśmiechnęła się niepewnie w stronę, przestępującego nerwowo z nogi na nogę mężczyzny.

            - Wiesz gdzie mnie szukać -  szorstki głos ranił ją równie mocno co utkwione w niej smutne oczy, których koloru nie sposób było opisać słowami, dotąd roześmiane i błękitne, teraz ciemnoszare, niemalże grafitowe, jakby mieściły w sobie wszystkie złości i krzywdy, które dusił w sobie przez całe życie. Odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem, garbiąc się nieco, ruszył w stronę zaparkowanego na podjeździe auta.

            - Hej, kolego co to za maniery? - Igor wyprostował się i wypiął pierś do przodu  upewniając się, że Alan oddalił się na tyle, by nie słyszeć jego słów.

            - Pierdol się, prezesiku - zakrzyknął nie przerywając kroku i pokazał mu wymowny komunikat w postaci środkowego palca, uniesionego nad głową, poczym wsiadł do auta i ruszył z piskiem opon, zostawiając za sobą zapach palonej gumy.

            - Widziałaś? Ma szczęście, że za nim nie pobiegłem. Kto to w ogóle był?

            "Dziękuj Bogu, że żyjesz" pomyślała i opadła na ławkę, puszczając mimo uszu pogróżki Igora rzucane w stronę mknącego gwarnymi ulicami miasta Alana.