ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY

            – Igor, co to ma znaczyć? – krzyknęła z oburzeniem, wskazując dłonią leżące na podłodze walizki wypełnione jej ciuchami, niedbale wrzuconymi do środka.

            Mężczyzna ani drgnął, do złudzenia przypominając kamienny posąg lub manekin ze sklepowej wystawy. Siedział na skraju łóżka, z nisko opuszczoną głową, wpatrując się nieobecnym wzrokiem w wypastowane klepki parkietu. W jednej ręce trzymał do połowy opróżnioną butelkę wina, w drugiej ściskał pomiętą koszulę, należącą do Alana. Jedynie unosząca się rytmicznie wątła klatka piersiowa, świadczyła o tlącym się w nim życiu. Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, uświadamiając sobie z przerażeniem, że nigdy wcześniej nie widziała go w takim stanie. Kompletnie nie przypominał mężczyzny, którego widywała na co dzień. Zawsze nienagannie ubrany, ogolony i pachnący, teraz z butelką wina w dłoni, w poplamionych spodniach, z potarganymi i mokrymi od potu włosami, przypominał raczej bezdomnego, żebrzącego o drobne, a nie prezesa prężnie rozwijającej się firmy, którą ciężką pracą i uporem doprowadził do świetności.

            – Dlaczego spakowałeś moje rzeczy? – zapytała, tym razem spokojniej i kucnęła przed nim, przyglądając się ze współczuciem jego twarzy, tak bladej, jakby jakaś magiczna moc odsączyła z niej ostatnią kroplę krwi. Ze spierzchniętych i delikatnie uchylonych ust wydobywał się co chwilę krótki, świszczący oddech, o intensywnym aromacie sfermentowanego soku wiśniowego i siarki, który drażnił jej nozdrza i wywoływał trudne do powstrzymania odruchy wymiotne. – Igor? – szepnęła, jednak mężczyzna nadal siedział nieruchomo na łóżku i niczym zahipnotyzowany wpatrywał się nieobecnym wzrokiem w podłogę. Jedynie zbielałe palce, zaciśnięte mocniej na smukłej szyjce szklanej butelki oraz pulsujące na dłoniach i przedramionach żyły, świadczyły o tym, że ją usłyszał. – Porozmawiamy?

            Mimo iż była na niego wściekła i nie potrafiła wybaczyć mu tych wszystkich zmarnowanych lat, samotnych wieczorów, kolacji, z którymi czekała na niego do późna, a teraz spakowanych walizek i widoku brudnej i pomiętej koszuli, która była dla niej więcej niż świętością, współczuła mu, przyglądając się jego kruchej i zgarbionej sylwetce z litością i żalem.

            „Gdybyś nie był tak zadufanym w sobie pieprzonym pracoholikiem, gdybyś widział coś więcej niż tylko czubek własnego nosa, i znał inne słowa, takie jak ty czy my, a nie tylko wiecznie ja, ja, ja, w życiu nie szukałabym szczęścia w ramionach innego mężczyzny. Bo niby po co? Mogło być nam razem dobrze, gdybyś tylko dał choć trochę od siebie.‟       Nerwowym ruchem odgarnęła do tyłu włosy i przejechała językiem po spierzchniętych wargach, czując w ustach nieprzyjemną gorycz.

            Sięgająca ziemi, biała firana, wisząca w oknie zatrzepotała targana przez wzbierający na sile wiatr, a stojąca na szafce przy łóżku, nocna lampka przygasła i znów się zapaliła, rozjaśniając bladym światłem, pogrążony w mroku nocy niewielki pokój na poddaszu, który przed wyprowadzką do Warszawy, był dla niej najbezpieczniejszym miejscem pod słońcem, w którym uwielbiała spędzać czas. Rozejrzała się dookoła i poczuła dziwny niepokój, jakby podświadomość ostrzegała ją przed zbliżającym się niebezpieczeństwem.

            „Daj spokój, Dominika, zbiera się na burzę, nic poza tym. Wypadałoby przestać trząść portkami, za każdym razem, kiedy tylko błyśnie albo zagrzmi, ile ty masz lat?‟ odetchnęła głośno, starając się zagłuszyć skowyt kropel deszczu, kończących swój krótki żywot na blaszanym parapecie jej sypialni.

            – Porozmawiasz ze mną? – ścisnęła jego dłoń, starając się dotrzeć do mężczyzny, który z każdą chwilą coraz bardziej przypominał obłąkanego i oderwanego od rzeczywistości pacjenta kliniki psychiatrycznej, którego naszprycowano tabletkami uspokajającymi, by nie sprawiał problemów.

            – Nie jest damska – wybełkotał niezrozumiale i pociągnął z butelki długi łyk bladoczerwonego wina, mrużąc oczy z malującym się na twarzy wyraźnym grymasem niezadowolenia.

            – Co? – skrzywiła się i zdezorientowana uniosła w górę lewą brew.  – Igor, o czym ty mówisz?

            – Koszula. – syknął, obdarzając ją nienawistnym spojrzeniem przekrwionych oczu. – Nie jest damska.

            – A, tak, masz rację – podniosła się i zrobiła krok do tyłu, nie mogąc znieść cierpkiego zapachu taniego wina, którego intensywny aromat uwalniał się z butelki za każdym razem, kiedy tylko Igor poruszył ręką.

            – Nie jest też moja. – zauważył.

            – Nie, nie jest – przyznała mu rację, nie spuszczając wzroku z białego materiału, który przelewał się między jego zaciśniętymi palcami.

            „Jakim prawem ją w ogóle ruszyłeś? Ja sama bałam się jej dotykać, żeby nie stracić zapachu Alana, którym była przesiąknięta. Oszczędzałam ją. Dawkowałam, jak najdroższy lek. Wyjmowałam jedynie w najtrudniejszych momentach, kiedy byłam bliska załamania, albo dopadały mnie wątpliwości czy wyrzuty sumienia, przytulałam się do miękkiego materiału i chowałam ją z powrotem do szafy. A teraz ty bezcześcisz ją w swoich brudnych i spoconych dłoniach, ale to nic... To nic. Już niedługo to wszystko się skończy, i kiedy będzie mi ciężko po prostu przytulę się do Alana, a nie tylko do jego koszuli, wyobrażając sobie, że jest obok, tylko musiał na chwilę wyjść.‟ uśmiechnęła się do siebie, pokrzepiona myślą o przystojnym kapitanie, który niepostrzeżenie stał się dla niej całym światem i sensem istnienia. „Ostatnia prosta, pamiętasz?‟

            – Igor, ja... – zaczęła niepewnie, szukając w głowie odpowiednich słów – właśnie chciałam z tobą o tym porozmawiać.

            – W takim razie zamieniam się w słuch. – prychnął, rzucając w jej stronę spojrzenie kipiące pogardą i nienawiścią. – Jestem ciekaw jaką bajeczkę mi sprzedasz.

            „Chyba wolałam cię w odsłonie niemego posągu, nie do końca zdającego sobie sprawę z tego, że żyje, niż psychopaty, który tylko czeka na dogodny moment, by wyjąć z kieszeni nóż i mnie poćwiartować.‟ głośno przełknęła ślinę i usiadła obok niego na łóżku.

            – Nie zamierzam cię okłamywać, jesteśmy dorośli, dlat...

            – Nie zamierzam cię okłamywać – wszedł jej w słowo, przedrzeźniając jej głos z perfidnym uśmiechem na ustach – Dziękuję ci, kochanie, jesteś dziś bardzo dobroduszna. Uprzedzę cię tylko, że sporo wiem, a jeszcze więcej się domyślam, dlatego nie radzę ci ze mną pogrywać w te wasze babskie gierki. 

            – Co znaczy, sporo wiem? – niemal krzyknęła, czując, że z każdą chwilą wzbiera w niej coraz większa złość. Serce zaczęło bić szybciej, do tego stopnia, że krew w jej żyłach zawrzała, a strach przed rozmową z Igorem zmienił się w najszczerszą nienawiść, której nie potrafiła pohamować.

            „Czy faktycznie ktoś mógł mu donieść o tym co się dzieje między mną a Alanem? Nie, to niedorzeczne, niby kto? Mama? Majka? Tylko one go znają, ale bez przesady, obie za nim nie przepadają i w życiu by go tu nie ściągnęły, głową za nie ręczę, zresztą nie tylko głową. A może Alan? Nie, nie, Dominika, przestań się nad tym zastanawiać, to tylko jego chory plan. Chce cię wkurzyć i zmusić do powiedzenia prawdy.‟

            – Widzisz, kochanie, wydawało ci się, że jesteś na tyle mądra i przebiegła, że uda ci się ukryć przede mną swój romans, ale wiesz co, zdradzę ci tajemnicę, tak naprawdę jesteś bardzo głupiutką dziewczynką. – uśmiechnął się z satysfakcją, widząc jak na dźwięk dwóch ostatnich słów, kobieta blednie, a jej twarz zraszają drobne krople potu, które zalśniły w bladym świetle, rzucanym przez palącą się w rogu pokoju nocną lampkę.

            – Maryla – szepnęła pod nosem, przypominając sobie, jak niecałą godzinę temu usłyszała od niej identyczne słowa. W tym samym momencie, niczym slajdy wyświetlane przez projektor, przeleciały jej przed oczami obrazy z pamiętnego dnia, kiedy razem z Majką, zaraz po wizycie u ginekologa, piły sok w małej kafejce i zupełnie przypadkiem spotkały Marylę, która dowiadując się prawdy o tym, że Dominika ma narzeczonego, obiecała, że zrobi wszystko, żeby rozdzielić ją z Alanem.

            „Nie, nie wierzę. Co za żmija. Wiedziałam, że ma tupet, ale żeby do tego stopnia? Dlaczego ja jej nie udusiłam przy pierwszej lepszej okazji?‟

            – Ale jakim cudem, przecież nawet cię nie zna? – jęknęła ciągle nie mogąc uwierzyć, że przyjazd Igora na Hel jest sprawką Maryli. – Jak cię znalazła?

            – Dominiko, przecież to nic trudnego, wystarczyło trochę pomyśleć i poszperać w internecie. Jestem osobą publiczną, numer do mojego biura jest w każdej bazie firm. Widocznie, kochaś ma za długi język i zdradził swojej ciotce trochę sekretów twojego prywatnego życia. – zaśmiał się w głos i ponownie pociągnął długi łyk wina – Naprawdę chciałaś mnie zostawić dla takiego ścierwa?

            – Zabraniam ci tak o nim mówić – syknęła przez zaciśnięte zęby.

            – Prawda w oczy kole? Za życie jakie ci zapewniłem, niejedna dałaby się ogolić na sucho. Piękne mieszkanie, luksusy, pieniądze, bankiety, świat wyższych sfer, a ty wybierasz jakiegoś chłystka, który nie potrafiłby utrzymać nawet psa? Jeśli myślałaś, że pozwolę ci odejść to, przykro mi, ale muszę cię rozczarować.

            – Nie pytam cię o pozwolenie. Już zdecydowałam.

            – Więc zmienisz plany.

            – Nie sądzę. – skrzyżowała ręce na piersiach i przeszyła go lodowatym spojrzeniem. – Nie wrócę z tobą do Warszawy. Mam dość ciebie i tego cholernego związku. Żałuję, że trwałam w nim tyle lat. Zamydliłeś mi oczy tym pokoikiem i pierścionkiem, ale wiesz co ci powiem, wsadź go sobie w d...

            – Domi, Domi, Domi – uniósł do góry ręce i uśmiechnął się litościwie – moja głupiutka narzeczona. Czy ty naprawdę myślałaś, że się zgodzę na jakiegoś rozwrzeszczanego bachora? Że po ciężkim dniu w pracy będę miał ochotę wysłuchiwać jego wycia, albo myć mu usrany tyłek? Proszę cię, jeszcze nie upadłem na głowę. Poza tym spójrz na siebie, masz idealną figurę, jesteś marzeniem niejednego faceta, a moi koledzy ślinią się na twój widok. Naprawdę chcesz to zepsuć?. Moja kobieta ma być piękna i zadbana, ma być moją wizytówką. Czy ty widziałaś te wszystkie grube mamusie, którym zostają rozstępy i ogromne fałdy na brzuchu? Nie, nie kochanie, na to ci nie pozwolę.

            – Nie wierzę, że to powiedziałeś – pokręciła głową czując, że nienawiść i pogarda jaką go darzy przekroczyła wszystkie możliwe granice. – Jesteś...

            – No, no, no – wszedł jej w słowo grożąc palcem w powietrzu – Darujmy sobie epitety. W prawdzie miałaś się tego wszystkiego dowiedzieć po powrocie do Warszawy, ale troszkę mi pokrzyżowałaś plany i się zbuntowałaś. Żałuję, że nie dane mi będzie zobaczyć twojej miny, kiedy wchodzisz szczęśliwa do mieszkania, biegniesz obejrzeć pokój ze zdjęć a tam, tak jak przed twoim wyjazdem, zagracone pomieszczenie gospodarcze. Kurczę, a miałem taki dobry plan. No trudno.

            – Więc te zdjęcia, to jakieś przypadkowe aranżacje ściągnięte z internetu?

            – Brawo, kochanie, jednak coś ci tam jeszcze w główce zostało – zaśmiał się w głos i wyciągając przed siebie wskazujący palec, stukną nim kilka razy w jej czoło – Ale niewiele, niestety.

            – Igor możesz mnie nie poniżać? – strąciła jego rękę, czując, że nie jest w stanie dłużej zapanować nad buzującymi w niej emocjami – Daruj sobie takie uwagi, mieliśmy porozmawiać na spokojnie, jak dorośli ludzie, a ty...

            – Przepraszam, bo chyba się przesłyszałem, ty mówisz o poniżaniu? Ty, która kurwisz się za moimi plecami z jakimś rybakiem? – krzyknął, mrużąc oczy ze wściekłości.

            Dominika, porażona słowami, które nie tyle ją zabolały co wywołały napad szału, uniosła do góry rękę, jednak zawahała się i opuściła ją z powrotem, zaciskając rozdygotane dłonie w pięści. Paląca ochota wymierzenia mu siarczystego policzka, nie dawała jej spokoju, stając się coraz trudniejszą do powstrzymania. „Nie możesz dać się sprowokować, on tylko na to czeka.‟

            Skąpany w półmroku pokój rozjaśniło biało-złote światło błyskawicy, a ciszę jaka między nimi zapadła, po krótkiej chwili przerwał głośny grzmot.

            – Nigdy więcej tak do mnie nie mów – wycedziła przez zęby, siląc się by jej głos zabrzmiał jak najbardziej srogo, jednak w głębi serca czuła ogromny niepokój.

            Rozsądek, a raczej instynkt przetrwania, wyczuwając zagrożenie, podpowiadał jej, że nie jest to najlepszy moment na tego typu rozmowy. „Nie bałabym się, aż tak bardzo, gdyby Igor był trzeźwy i nie zachowywał się jak psychopata, który chwilę wcześniej uciekł z zakładu‟ z paniką i malującym się w jej oczach przerażeniem, spojrzała na tarzającego się po łóżku mężczyznę, zanoszącego się donośnym śmiechem, który jedną ręką mocno ściskał się za brzuch, drugą, machał w powietrzu rozlewając ze szklanej butelki wino, które zostawiło na białej pościeli gęste bladoczerwone plamy. „On mnie tu prędzej zabije, niż pozwoli mi odejść.‟

            Potężny grzmot, zbliżającej się z zawrotną prędkością burzy, zmieszał się z demonicznym śmiechem mężczyzny, przyprawiając ją o mdłości i bolesne skurcze w okolicy żołądka. Miała wrażenie, jakby płynęła w lodowatej rzece, a miliony wyszczerbionych kawałków kry wbijało się w jej ciało, raniąc ją do krwi.

            „Muszę się stąd jak najszybciej wydostać, nie mogę tu zostać ani chwili dłużej, w przeciwnym razie może to się dla mnie skończyć tragicznie.‟ nerwowo przeczesała włosy i odetchnęła głośno, próbując uspokoić buzujący w niej strach, który mieszał się z nienawiścią i wstrętem.

            – Igor ta rozmowa chyba nie ma sensu – powiedziała najłagodniej jak tylko potrafiła,  starając się z całych sił, zachować spokój i nie dać po sobie poznać jak bardzo się boi. – Wezmę prysznic, położymy się spać, trochę ochłoniemy i jutro dokończymy na spokojnie. –

zdobyła się na serdeczny uśmiech i nie tracąc czasu ruszyła chwiejnym krokiem w stronę drzwi, czując na plecach palące spojrzenie rozwścieczonych do czerwoności oczu.

            Położyła drżącą dłoń na klamce, kiedy usłyszała za sobą głośny trzask rozbijanej o podłogę butelki.

            – Ty pieprzona kurewko – doskoczył do niej, zagradzając drogę ucieczki. Jedną ręką mocno ścisnął jej ramię, drugą przygniótł ją do drewnianej framugi drzwi. – Ty szmato, myślałaś, że się nie dowiem?  – syknął, mrużąc oczy ze wściekłością i potrząsną nią na tyle mocno, że niczym szmaciana lalka poddała się jego władczemu uściskowi, obijając się boleśnie o framugę drzwi.

            – Igor, proszę, to boli – jęknęła, wijąc się, przygnieciona do ściany, jednak mężczyzna puścił jej prośbę mimo uszu i zacisnął jeszcze mocniej dłonie na jej nadgarstkach, krępując jej ruchy.

            Czując, że zbiera się jej na płacz, zamrugała kilkakrotnie, by powstrzymać piekące łzy przed wypłynięciem.

„Odwagi, Dominika. Odwagi.‟ nakazała sobie w myślach i z całych sił szarpnęła ręką, próbując uwolnić się z władczego uścisku.

            Mężczyzna zakołysał się delikatnie, jednak szybko odzyskał równowagę i wyładowując złość na kobiecie wymierzył jej mocny cios, którym rozszarpał dolną wargę. 

Donośny grzmot zagłuszył jęk, jaki wyrwał się z jej zakrwawionych ust i ciężko dysząc, zacisnęła mocno powieki, broniąc się przed rażącym blaskiem błyskawicy, której flesz oświetlił rozwścieczoną twarz mężczyzny. Jego gorący oddech, śmierdzący siarką i kwasem w połączeniu z ołowianym posmakiem krwi w jej ustach, wywołały silne torsje oraz odruchy wymiotne.

            – Nie chcesz po dobroci? W porządku, twój wybór – wyciągnął rękę i przekręcił kluczyk w drzwiach, po czym schował go do kieszeni spodni i zaśmiał się kpiąco, widząc przerażenie malujące się na jej twarzy – Jak miło, nareszcie sami.

            Otworzyła usta, by wykrzyczeć swój strach i wezwać pomoc, jednak zamknęła je równie szybko, zdając sobie sprawę, że nie jest w stanie wykrzesać z siebie choćby jednego słowa, a wszystko, na co było ją w tej chwili stać to cichy jęk przerażenia, który nieświadomie wyrwał się z jej gardła, poddając się spojrzeniu przekrwionych oczu mężczyzny, kipiącego agresją i pogardą dla niewiernej dziewczyny.

            – Dominika, wszystko w porządku? – usłyszała zmartwiony głos mamy, stojącej po drugiej stronie drzwi i poczuła niewysłowioną ulgę.

            – Ma... – zaczęła zachrypniętym głosem, kiedy poczuła na ustach jego spoconą dłoń, która nie pozwalała jej na dokończenie zdania. Drugą ręką położył jej na gardle i zacisnął z całych sił, odbierając tlen.   

            – Nawet nie próbuj, bo kochanej mamusi stanie się krzywda – szepnął jej do ucha i ponownie uderzył ją w twarz, rozcinając złotym sygnetem łuk brwiowy, z którego natychmiast polała się krew, spływając wolnym strumieniem po mokrym od łez policzku.

            – Kochanie, otwórz proszę – Wanda stukała w drzwi, szarpiąc mocno za klamkę. – Słyszałam krzyki.

            „Myśl, myśl‟ rozkazała sobie w duchu „Muszę dać mamie do zrozumienia, że potrzebuję pomocy, ale tak, żeby Igor się nie zorientował, bo inaczej zabije nas obie. Skup się, Dominika!‟

            – Otwórz w tej chwili! – nalegała coraz mocniej waląc w drewniane drzwi.

            – Mamuś, przebieram się teraz. Kładź się spać, wszystko w porządku. Krzyczałam, bo pokłóciłam się z Majką. Zadzwoniła do mnie pijana, rozumiesz i zaczęła coś bełkotać do słuchawki. Ludzie, jak ona wypije to jest okropna. Przepraszam, nie chciałam cię obudzić. 

            – No dobrze, w takim razie do zobaczenia rano, kochanie. – zawołała i nie tracąc czasu zbiegła na dół.  

            „Dzięki Bogu, że te ziółka na sen nie zadziałały‟ odetchnęła z ulgą, wsłuchując się w donośny odgłos kroków sunących po schodach niczym lawina. „Na pewno zrozumiała. Majka nie mogła być pijana, bo przecież jest w ciąży, a poza tym, my się nigdy nie kłócimy. Jeśli chcę wyjść z tego cało, muszę grać na czas. Mama zawiadomi policję i wszystko będzie dobrze‟ uspokajała się w myślach, śledząc wzrokiem, wirujące na podłodze cienie, rzucane przez gałęzie rosnącej za oknem czereśni, które uginały się targane przez wzbierający na sile wiatr. „Jeszcze chwila, musisz wytrzymać.‟

            – Mogłaś się bardziej postarać – syknął z pogardą w głosie i ścisnął mocniej jej gardło. – Dobrze, że twoja mamusia jest tak głupia, jak ty i łyka wszystko, jak dziwka spermę. – roześmiał się w głos, zadowolony z żartu.

            – Co zamierzasz? – wychrypiała walcząc o oddech, który jej odbierał, zaciskając dłoń z coraz większą siłą na tchawicy. – Co powiemy rano, że się przewróciłam i potłukłam o szafkę?

            – Rano już nas tu nie będzie.

            – Co?

          – Myślisz, że te walizki spakowałem z nudów? Faktycznie, Maryla miała rację, jesteś głupiutka. Jak to dobrze, że w tym związku przynajmniej ja nie mam problemów z myśleniem. Otóż, moja droga, poczekamy aż twoja mamusia zaśnie i jak złodzieje, obrabiający najbogatszy dom w okolicy, wymkniemy się cichutko tylnym wyjściem. Za kilka godzin będziemy w Niemczech a potem jak dwie banki mydlane rozpłyniemy się w powietrzu. – powiedział rozmarzonym głosem, napierając na nią swoim ciałem.

            – Ty cholerny sukinsynie, nawet nie wiesz jak cię nienawidzę – syknęła, mrużąc oczy ze złości. – Nienawidzę, rozumiesz?

            – O, to bardzo niedobrze – szepnął, omiatając jej szyję, gorącym i nieprzyjemnym oddechem, który palił jej skórę do czerwoności. Ciężko dysząc, przywarł do niej i wpił się z impetem w jej zranione wargi. Stała przed nim bezwładna, niezdolna do wykonania choćby najmniejszego ruchu czy gestu, czując jak nogi zaczynają odmawiać jej posłuszeństwa i gną się pod nią, jakby były pozbawione kości. Szum w jej głowie był z każdą chwilą coraz głośniejszy, a tępy ból w skroniach, nie pozwalał skupić się na ucieczce czy obronie. Bolesny dreszcz przerażenia wstrząsnął całym jej ciałem, kiedy poczuła na udzie jego nabrzmiałą męskość.

 „Nie, proszę, tylko nie to‟ zagryzła mocno wargi, modląc się by ten koszmar skończył się jak najszybciej.  – Bo widzisz, tak się składa, że mam na ciebie piekielną ochotę. – wydyszał w jej usta i pchnął ją w stronę łóżka, a leżące na podłodze kawałki potłuczonego szkła, zazgrzytały pod jej stopami, raniąc bose stopy.

            – Nie! Nie chcę! – krzyknęła i pod naporem jego ciała opadła na materac.  – Nie! Nie!

            – Jemu nie odmawiałaś – usiadł okrakiem na jej miednicy i zdecydowanym ruchem zdarł z jej ciała koszulkę, odsłaniając piersi, w których łopotało bliskie zawału serce. Wiła się po nim desperacko, z grymasem strachu i upokorzenia, które malowały się na twarzy, skąpanej we łzach.  – Nie wierzgaj, bo będę zmuszony cię uspokoić. – ostrzegł surowym głosem i szarpnął do góry jej biodra, ściągając z nich obcisłe szorty.

            Miała wrażenie, że czas się zatrzymał, a sekundy kapią wolno jak gęsty syrop.

            „Pospieszcie się, błagam‟ zagryzła dolną wargę, czując tępy ból, który był niczym w porównaniu z palącym dotykiem jego spoconych dłoni, które zaciskały się z całych sił, gniotąc jej piersi i pośladki.

            – Igor, zostaw mnie! – błagała, zachodząc się płaczem.

            – Teraz, kiedy zabawa dopiero się zaczęła? – zaśmiał się i sprawnym ruchem wyciągnął ze szlufek spodni, skórzany pasek i odrzucił go na podłogę, a głośny trzask metalowej sprzączki, uderzającej o parkiet, odbił się głuchym echem w jej głowie. – Postaraj się skarbie, nie chciałbym żebyś mnie rozczarowała. – złapał ją za włosy i przyciągnął do siebie, zmuszając do pocałunku. Jedną ręką przytrzymał jej dłonie nad głową, drugą wędrował po jej ciele coraz niżej, aż trafił na koronkowy materiał czarnych stringów, które rozdarł z głośnym jękiem rozkoszy. Wstrzymała oddech i zacisnęła oczy, kiedy poczuła jego dłoń między jej udami.

            „To koniec. Umrę tu, zgwałcona przez psychopatę, który o mały włos nie został moim mężem‟ pomyślała, dławiąc się łzami, spływającymi gęstym strumieniem po jej sinych policzkach i zakrwawionych wargach.

            – Aniele Boży, stróżu mój... – szeptała cicho, modląc się, by ten koszmar okazał się tylko złym snem, o którym zapomni zaraz po przebudzeniu. 

            Jego stęki i pojękiwania zagłuszył głośny warkot silnika i pisk opon, zatrzymujących się na podjeździe przed domem, a trzask zamykanych z impetem drzwi oraz wycie syreny policyjnej, dobiegający z oddali, wlał w jej serce nadzieję.

            – Na górze, w jej pokoju – usłyszała stłumiony głos mamy, dobiegający z korytarza, a po chwili głośny stukot ciężkich butów na schodach. 

            – Dominika! – głos Alana, był dla niej jak szklanka zimnej wody po długiej wędrówce w upalny dzień. Przyniósł jej spokój i ukojenie.

            Zamknięte na klucz drzwi zatrzęsły się pod naporem jego ciała i nóg, którymi raz po raz wymierzał mocne ciosy, by jej wyważyć.

            Igor spojrzał w stronę dochodzących odgłosów skrzypiącego drewna i z powrotem przeniósł na nią obłąkany wzrok, jakby dopiero do niego dotarło, co się dzieje.

            – Ty pierdolona dziwko –  wymierzył kolejny mocny cios, pogłębiając ranę w jej spuchniętej wardze.

            – Współczuję ci – zaśmiała mu się szyderczo w twarz i splunęła w nią śliną zmieszaną z krwią.

            Zamek w drzwiach ustąpił.