ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

            - …no i wtedy Maryla powiedziała, że zrobi wszystko, żeby Alan mi tego nigdy nie wybaczył - westchnęła, kończąc opowiadać o wczorajszym, nie należącym do miłych, spotkaniu.

Wanda przerwała na chwilę lepienie pierogów, przyglądając się córce znad czarnych oprawek okularów z wyrazem politowania na twarzy. Wierzchem ubrudzonej mąką dłoni, odgarnęła zagubiony kosmyk włosów, lecący jej do oczu.

- Dziwne, że do mnie nie zadzwoniła - wzruszyła ramionami i wróciła do pracy.

- Mamuś, przepraszam pewnie teraz wasza przyjaźń się ochłodzi - skrzywiła się, przygryzając w zakłopotaniu wargę. - Czy ja zawsze wszystko muszę popsuć? - szepnęła pod nosem, kładąc głowę na zimnym blacie dębowego stołu.

            - Ciocia, boli cię coś? - Bianka stanęła przed nią z zatroskaną miną, łapiąc się pod boki i nerwowo tupiąc nóżką.

- Nie, skarbie - wyprostowała się i wzięła dziewczynkę na kolana - ale jest mi dziś troszkę smutno - powiedziała cichym głosem, poprawiając jej rozburzonego kucyka.

- Zdradzić ci tajemnicę? - szepnęła, przykładając do różowiutkich od malinowej pomadki ust wskazujący palec. - Jak jest smutno to trzeba zjeść czekoladę i napić się coli z lodem. Mi zawsze pomaga - powiedziała poważnym tonem, robiąc duże oczy.

- A może  pójdziemy na plażę, zbudujemy ogromny zamek z piasku, a potem będziemy się obżerać lodami i zapijać kaloryczną colą?

- Serio?

- Serio, serio - zaśmiała się, widząc zachwyt malujący się na twarzy pięciolatki.

- To ja lecę po wiaderko i łopatkę - pisnęła podekscytowana, zeskakując z kolan Dominiki. - I Aldonkę też zabierzemy - krzyknęła z korytarza, zatrzaskując za sobą drzwi z głośnym łoskotem.

            Spojrzała pytająco na panią Migocką, która razem z Wandą siedziała przy stolnicy i lepiła pierogi, nadziewając je soczystymi truskawkami.

- Ulubiona lalka Bianeczki - powiedziała czule, poprawiając okulary. - Kochanie, jeśli nie czujesz się na siłach ...

- Dzień z Bianką dobrze mi zrobi, czas się zresetować. - powiedziała stanowczo, przerywając pani Helence - Chcę iść i dobrze się bawić.

- Skoro tak - przytaknęła, wzruszając ramionami i wróciła do wałkowania klejącego się ciasta.

                                                           *          *          *

            Plaża, mimo wczesnej pory, była zatłoczona. Dominika, ciągnąc za sobą skarżącą się na upał Biankę, długo balansowała między rozłożonymi ręcznikami i leżakami wczasowicz, aż w końcu udało jej się znaleźć skrawek wolnego miejsca na przeciw baru.

- Zostajemy tu, czy szukamy dalej? - zapytała, podpierając się pod boki i rozglądając dookoła w nadziei na znalezienie lepszego miejsca.

- Ja się stąd już nie ruszam - wydyszała ciężkim głosem i opadła na gorący piach, rozkładając pulchne rączki i nóżki, jak gdyby robiła orzełki na śniegu.

- Dzięki Bogu! - westchnęła, wyjmując z torby kolorowy ręcznik i rozłożyła go na białym piasku. - Chodź kochanie, nasmaruję cię olejkiem.

            Dziewczynka zdjęła zwiewną różową sukienkę z białą falbanką, odsłaniając dwuczęściowy strój kąpielowy w kolorowe słoniki z podniesionymi do góry trąbami. "Stara maleńka" pomyślała i uśmiechnęła się pod nosem, widząc pięciolatkę ubraną w bikini. Na nosie miała okulary przeciwsłoneczne, zakrywające jej połowę twarzy, a na głowie duży słomkowy kapelusz, którego rondo przewiązane było liliową chustą.

- A może najpierw ochłodzimy się w wodzie? - zaproponowała zsuwając okulary na czubek zadartego noska.

- W porządku - przytaknęła, zdejmując bawełnianą bokserkę i odsłaniając turkusowy top bikini zawiązywany na szyi. - Co? - zapytała zdezorientowana, widząc przenikliwy wzrok dziewczynki.

- A spodenki? - wskazała paluszkiem na białe szorty.

- Myślę, że w nich na razie zostanę. - odpowiedziała, upinając luźnego koka na czubku głowy.

- Jak chcesz, to tobie będzie gorąco, a nie mi. - wzruszyła ramionami obojętnie - Kto ostatni w wodzie ten zgniłe jajo! - krzyknęła i rzuciła się biegiem w stronę morza, obsypując gorącym piaskiem, leżących na kocach plażowiczów.

            Woda była przyjemnie chłodna, działała kojąco na sparzoną wakacyjnym słońcem skórę. Przymknęła na chwilę oczy wsłuchując się w krzyk głodnych mew oraz delikatny szum, łaskoczących jej łydki fal. Z daleka dobiegły ją niewyraźne nawoływania sprzedawcy lodów i zimnych napojów, przeciskającego się między stłoczonymi wczasowiczami.

- To co, budujemy zamek dla księżniczki Aldonki? - usłyszała po chwili radosny głosik podekscytowanej Bianki.

- No pewnie - złapała dziewczynkę za rękę i wyszły z wody, omijając grupkę nastolatków, odbijających kolorową piłkę.

            - Ciocia, a ty masz dzieci? - zapytała, podnosząc wzrok znad piaskowej wieży.

- Nie, kochanie, jeszcze nie - starała się ze wszystkich sił, by w jej głosie nie dało się wyczuć smutku.

- To co masz? - poczuła na sobie przenikliwe spojrzenie pięciolatki.

- Narzeczonego, mamę, mieszkanie, pracę - wymieniała, licząc na palcach.

- To mało, prawda? I dlatego byłaś rano smutna?

- Tak, skarbie, ale już mi przeszło - pogładziła ją po policzku - Jesteś bardzo mądra, wiesz? -

Dziewczynka skinęła głową, uśmiechając się delikatnie. - I jak będę miała kiedyś córeczkę, to bardzo bym chciała, żeby była taka jak ty.

- A kiedy będziesz ją miała? - zrobiła wielkie oczy, otwierając ze zdziwieniem usta - Mogłabym się z nią bawić w sklep, albo w dom, albo w …

- Mam nadzieję, że już niedługo - przerwała jej w półsłowa - a teraz może pójdziemy napić się czegoś do baru, co? Strasznie zaschło mi w gardle. - zmieniła pospiesznie temat, czując, że zaczyna stąpać po cienkiej linie. - Cola? - zapytała siląc się na szczery uśmiech.

- Podwójna. - wyszczerzyła ząbki, odsłaniając brak dwóch górnych jedynek - z lodem i cytryną.

- No to chodźmy - wytrzepały ręcznik z piasku i złożyły go w równiutką kosteczkę. Bianka popatrzyła z politowaniem na coś, co miało być zamkiem.

- Aldonko, musisz poszukać księcia z lepszą chatą - pogładziła lalkę po włosach, wzdychając pod nosem.

- A co to za teksty? - nie kryła rozbawienia.

- Chodź, nie marudź, bo mi już ślinka cieknie - zaśmiała się, wyciągając w stronę kobiety małą pulchniutką rączkę.

            Dominika pełna obaw zbliżała się niepewnym krokiem do małego budynku na skraju plaży. "Nie wiem czy jestem na to gotowa, co jeśli nie dam rady, co jeśli wspomnienia mnie zabiją" westchnęła ciężko, stając przed dużymi, otwartymi na oścież drzwiami baru, tego samego, w którym razem z Alanem ukryła się przed ulewą.

Ścisnęła mocniej dłoń dziewczynki i przestąpiła próg. Od razu uderzył ją znajomy zapach męskich perfum, zamarła w pół kroku, rozglądając się z przerażeniem na twarzy po małym, zatłoczonym pomieszczeniu. Poczuła ulgę, zdając sobie sprawę, że to tylko jej podświadomość płata jej figle.

"Nie, to już jakaś paranoja! Ogarnij się!" skarciła się w myślach "Nie ma go tu, nie ma. Nawet gdyby był i tak nie chciałby z tobą rozmawiać, rozumiesz? Dla niego nie istniejesz"

- Ciocia? - usłyszała jak przez mgłę zniecierpliwiony głos dziewczynki. - Wszystkie stoliki są zajęte, chyba nic z tego - posmutniała, krzyżując rączki na piersiach.

- Coś się znajdzie - kucnęła, poprawiając jej rozpięty pasek sandałka. - Popatrz - wskazała palcem w stronę jedynego wolnego miejsca w barze. - A nie mówiłam? - zaśmiała się - słuchaj cioci, ciocia ma przeważnie rację - zmierzwiła jej blond loki i pociągnęła za sobą.

- Jest tylko jedno krzesełko - nachmurzyła się i wydęła różowe usteczka z niezadowoleniem. Przy stoliku obok siedziała grupka mężczyzn, żywo dyskutując na jakiś podniosły temat. Jedno siedzenie przy ich stoliku było wolne.

            - Przepraszam, czy to miejsce jest zajęte? - podeszła do nich i zapytała uśmiechając się szeroko.

Mężczyzna, wyglądający na najstarszego, podniósł się pospiesznie, zdejmując z głowy czapeczkę z daszkiem.

- Właśnie się zwolniło - zmierzył ją spojrzeniem, zatrzymując wzrok zbyt długo na dekolcie jej białej bokserki. - Proszę bardzo - ukłonił się nonszalancko, podstawiając obite czarną skórką krzesełko do stolika, przy którym czekała Bianka.

- Dziękuję - skinęła głową z wyrazami wdzięczności i opadła na miękkie siedzenie - upał dziś jak wszyscy diabli - westchnęła, wachlując się oprawioną w sztywną okładkę kartą menu.

- No, jakby piekło otworzyli - dziewczynka burknęła pod nosem i podobnie jak Dominika głośno wypuściła powietrze,

             W tym momencie do stolika podeszła Monika, kelnerka, która tamtego pamiętnego popołudnia nie kryła swojej zazdrości o Alana, przesyłając jej złowrogie i wymowne spojrzenia.

- Czego sobie panie życzą - syknęła z sarkazmem przez zaciśnięte zęby.

Wyglądała tak jak wtedy, miała na sobie odważne ciuchy, odsłaniające stanowczo zbyt wiele a oczy podkreśliła czarnymi cieniami i grubą kreską w tym samym kolorze. "Przypomina młodszą siostrę Marilyna Mansona" pomyślała, starając się opanować śmiech.

- Lody czekoladowe i dwie duże cole z lodem i cytryną - Bianka uśmiechnięta od ucha do ucha, radośnie zacierając małe rączki.

- Aha, zapomniałabym - oparła się o blat stolika, mierząc Dominikę gniewnym spojrzeniem - Sóźniłaś się moja droga - uśmiechnęła się sztucznie i pospiesznym krokiem wróciła za bar, nie czekając na jej odpowiedź.

- Niby na co się spóźniłaś? - Bianka przyglądała się kobiecie, unosząc pytająco brew.

- Chciałabym to wiedzieć, kochanie - wzruszyła ramionami - Chyba mnie z kimś pomyliła - skłamała, chcąc uspokoić nie tyle dziewczynkę co siebie. "Na pewno chodziło jej o Alana, bo niby o co innego? Tylko co to miało znaczyć" zastanawiała się, przyglądając się parze zakochanych nastolatków, siedzących przy stoliku w rogu sali, przy którym siedziała tamtego popołudnia z nim i piła gorącą czekoladę.

- Ciocia, a wiesz, że po wakacjach będę chodziła na tańce? - zapytała, machając wesoło nóżkami w powietrzu.

- Naprawdę? - zapytała, podpierając głowę na łokciu. - A jaki styl ci się najbardziej podoba?

- Tańce latynoskie. - uśmiechnęła się szeroko.

            Do stolika podeszła Monika, niosąc na okrągłej tacce zamówione łakocie.

- Życzę smacznego - rzuciła niechętnie, unosząc w grymasie górną wargę.

Odpowiedziały jej skinieniem głowy i pospiesznie zabrały się za jedzenie lodów, w obawie, że za chwilę się roztopią.

            - …nie mam pojęcia co się z nim dzieje - usłyszała za sobą strzępki rozmowy.

- Też to zauważyliście? - zapytał zmartwionym głosem jeden z mężczyzn - Miałem nadzieję, że tylko mi się wydaje.

            Zamknęła oczy, ściskając mocno poręcze krzesła "Czy oni rozmawiają o …"

- Od jakiegoś czasu jest dziwny, do nikogo się nie odzywa i najchętniej by z morza nie wracał.

"…Alanie?"

             Poczuła nieprzyjemne dławienie w gardle, obraz zaczął jej się rozmywać i tracić ostrość a wszystko co było dookoła niej wirowało w spazmatycznym tańcu.

- Martwię się o niego, odkąd tu przyszliśmy był cały czas nieobecny. Patrzył tylko tępym wzrokiem w okno, nagle się zerwał, mało stolików nie powywracał i wybiegł bez słowa.

            Dominika, czuła przeraźliwy ból w klatce piersiowej, jak gdyby ktoś zaciskał wokół jej serca rdzawą obręcz, całym jej ciałem wstrząsały dreszcze a na czole pojawiły się małe kropelki potu. "Miałaś nie płakać, miałaś być twarda
Co z Tobą jest
Miałaś nie tęsknić, miałaś już nie śnić
Zapomnieć mnie
Miałaś nie płakać, świat poukładać... " zaczęła nucić piosenkę, starając się opanować galopujące serce.

            Zagryzła mocno wargi i odwróciła się niepewnie za siebie. Zamarła przerażona, widząc za oknem niewielką budowlę, która miała być zamkiem dla Lalki Aldonki. Schowała twarz w dłoniach uświadamiając sobie, że był tu, kilka kroków od niej, siedział na tym krzesełku, na którym siedzi teraz ona, przyglądał się jej jak razem z Bianką bawią się na plaży. "Wybiegł, kiedy zauważył, że idziemy w stronę baru. Naprawdę tu był, no tak, przecież czułam jego zapach" westchnęła, przyglądając się umazanej lodami buzi dziewczynki. "I Monika… już rozumiem, faktycznie, spóźniłam się" prychnęła, pociągając łyk zimnego napoju, który był dla jej spierzchniętego podniebienia, niczym balsam dla duszy.

"Wszystko jasne, już nie muszę wybierać, on zdecydował. Czemu mnie to dziwi? Przecież powiedział, że od teraz będzie tak, jakbyśmy się nigdy nie spotkali" jadła zachłannie lody, starając się opanować dręczące ją myśli. Bezskutecznie. "Na taki rodzaj smutku, nie pomogą ani lody, ani zakupy, ani papierosy, ani wódka. Trzeba się najzwyczajniej w świecie wypłakać. Choć to pewnie i tak nic nie da"

            - Jestem pełna - zaświergotała, odstawiając na stół pustą szklankę - Możemy wracać.

- Więc chodźmy - wyciągnęła rękę w stronę dziewczynki, pomagając jej zejść ze zbyt wysokiego jak dla pięciolatki krzesła.

                                                           *          *          *

            Weszła pospiesznie do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi na klucz. Nie miała ochoty nikogo widzieć, ani z nikim rozmawiać. Chciała być sama. Podniosła leżący na szafce przy łóżku telefon, odblokowała klawiaturę, spodziewając się jakiegoś znaku życia od Igora. Nie odzywał się już od dwóch dni, dziś też milczał. "Pieprzony idiota" wycedziła przez zaciśnięte zęby "Tak ci zależy?" rozpłakała się, nie mając już siły dłużej udawać silnej.

Rzuciła się na łóżko, zwijając w kłębek. Poduszka w jednej chwili zrobiła się cała mokra, chłonąc strumienie łez lejące się z jej oczu.

- Domi, wszystko w porządku? - usłyszała ciche pukanie do drzwi. - Mogę wejść?

- Przepraszam, mamuś, chcę być sama - wykrztusiła zachrypniętym głosem - Nie gniewaj się, ale naprawdę nie mam ochoty na rozmowę.

- Dobrze, kochanie, gdybyś jednak zmieniła zdanie, jestem u siebie.

- Dziękuję - szepnęła, wbijając wzrok w okno, na którym zaczęły pojawiać się pojedyncze kropelki deszczu.

Leżała nieruchomo na łóżku długie godziny, zastanawiając się czy nie powinna spakować walizek, wrócić do Warszawy i zapomnieć o wszystkim co się wydarzyło. Zaczynało się ściemniać, a deszcz rozpadał się na dobre. Podeszła do okna, chcąc je zamknąć w obawie, że zaleje pokój. Na chodniku przed domem zatrzymał się czarny Opel.

"Kurwa" przeklęła głośno, przecierając z niedowierzaniem oczy " Nie, nie, to się nie dzieje naprawdę" powtarzała jak w amoku "Nie, nie, to niemożliwe"

W tym samym momencie telefon rzucony gniewnie pod łóżko delikatnie zawibrował.

Trzęsącymi się dłońmi odblokowała klawiaturę i otworzyła ikonkę koperty.

"Wyjdziesz?".

Jedno słowo, po którym sprawy nabrały tempa.