ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

            - To się stało, kiedy wyjechałem do Anglii… - zaczął ponownie i urwał w tym samym momencie. Słowa nie chciały mu przejść przez gardło, jakby były drutem kolczastym, raniącym jego podniebienie przy każdym otwarciu ust. Przeciągające się milczenie z każdą sekundą stawało się coraz trudniejsze do zniesienia. Jednym dźwiękiem dobiegającym do jej uszu było ciche, miarowe cykanie świerszczy, urządzających  w kępie trawy za ich plecami monotonny koncert, oraz szum fal, rozbijających się o kamienisty falochron. Parne, nieruchome powietrze, zaogniała wisząca między nimi gęsta cisza.

- Alan - wychrypiała, czując, że żołądek, z każdym oddechem podrywa się niebezpiecznie w górę - jeśli nie czujesz się na siłach, to może faktycznie innym razem - patrzyła na niego ze współczuciem, gotowa zrobić wszystko, by smutek zniknął z jego twarzy.

            Po rozpromienionym i radosnym spojrzeniu, nie został nawet cień. Oczy, do tej pory błękitne i błyszczące, stały się stalowe, przepełnione niepohamowanym gniewem i złością, a twarz wykrzywił grymas bólu, dodając jej tym samym kilkunastu zbędnych lat.  

- Nie - pokręcił głową ze rezygnacją - Masz rację, powinnaś wiedzieć. Ton jego głosu stał się zimny, zupełnie inny niż ten, do którego ją przyzwyczaił. Gdyby nie to, że siedzi tu przed nią na wyciągnięcie ręki, gdyby nie to, że widzi go przed sobą, nigdy nie uwierzyłaby, że to jego słowa. - Tylko nie wiem od czego zacząć - głośno wypuścił powietrze, a twarz ukrył w dużych, zniszczonych ciężką pracą dłoniach.

- Może od początku? - wzruszyła ramionami i czekała z niepokojem, modląc się w duchu, żeby historia pochodzenia blizn okazała się nic nieznaczącą błahostką. "Co ty sobie wyobrażasz, myślisz, że byle jaka pierdoła, doprowadziłaby go do takiego stanu? Sherlock z ciebie pięciu groszy nie warty" jego cichy głos wyrwał ją z przemyśleń.

            - Więc, jak mówiłam, to się stało w Anglii. Już następnego dnia po przylocie, zacząłem pracę na budowie. Jeszcze dobrze nie zdążyłem się rozpakować, ani zapoznać z okolicą a już targałem wiadra z betonem na szczyt budynku. Było nas sześciu, wszyscy z najróżniejszych zakamarków świata, ale każdy z nas przyjechał w tym samym celu, zarobić na chleb. - jego głos stawał się coraz bardziej bezdźwięczny i oschły, mimo że targały nim wszystkie z możliwych emocji, starał się zachować spokój. O tym, jak wielki ból i wiele trudności sprawiał mu powrót do przeszłości, świadczyły zaciśnięte pięści i nabrzmiałe mięśnie ramion, mało nie rozrywające opiętej koszulki. - Nie przepadaliśmy za sobą, nikt nie szukał jakiś zażyłości po prostu, mieliśmy do wykonania pracę i tyle. Nie wiem, być może bariera językowa okazała się nie do przeskoczenia? Trudno powiedzieć. - zamyślił się i ściszył głos do szeptu - ale był tam jeden chłopak, Petra. Pochodził z Czech. Niski, sięgał mi zaledwie do ramion, chudziutki, dużo drobniejszy od ciebie, - omiótł jej szczupłą sylwetkę badawczym spojrzeniem i uśmiechnął się delikatnie na wspomnienie mężczyzny - Za każdym razem, kiedy dźwigał belki czy worki z cementem, przyglądałem się mu zastanawiając, kiedy złamie się w pół. Ale chłopak był uparty, zagryzał zęby i robił co do niego należało. Któregoś dnia, chyba po tygodniu, nie przyszedł do pracy. Szef dość mocno się wkurzył, a ja nie zastanawiając się zbyt długo nad tym co robię, wstawiłem się za nim, mówiąc, że na pewno zaraz się pojawi. I nawet nie wiesz jak się ucieszyłem, kiedy faktycznie się zjawił, z zapuchniętą twarzą od bolącego zęba. Od tamtej chwili byliśmy nierozłączni. Naprawdę go polubiłem. Mówił dość łamaną polszczyzną, ale nie mieliśmy problemów, żeby się dogadać. - przerwał i zapatrzył się w czarną toń morza, w której odbijały się radośnie błyszczące gwiazdy i pomarańczowe światła lampionów niedawno puszczonych przez plażowiczów. 

            - Więc to był wypadek na budowie? - zapytała, prosząc w głębi serca, by odpowiedź była twierdząca.

-Nie, niestety nie - pokręcił głową i z całych sił cisnął małym kamyczkiem w morze, burząc jego spokojną, idealną taflę. - Obiecaj, że to co zaraz usłyszysz nie zniechęci cię do mnie - odwrócił głową w jej stronę, wtapiając w nią błagalne spojrzenie.

- Dlaczego miałoby tak być?

- Dominika, ja… - złapał ją za rękę i mocno ścisnął. - nie byłem idealny.

- Nie, proszę - wyszeptała i wyrwała się z jego dłoni - Boję się, że to co za chwilę powiesz…

- … może sprawić, że cię stracę? - skończył za nią smutnym głosem - Też się tego obawiam, ale musisz to usłyszeć. - wziął głęboki oddech i wrócił do przerwanego wątku.

             - W dniu kiedy dostaliśmy pierwszą wypłatę, razem z Petrą poszliśmy na piwo. Knajpa była nieciekawa. Zadymiona, śmierdząca speluna, pełna ledwo trzymających się na nogach naćpanych małolatów i starych oblechów, szukających przygód. Zanim weszliśmy do środka, miałem złe przeczucia, ale Petra się uparł, więc pomyślałem, że jedno piwo nie zaszkodzi.

- Ale zaszkodziło? - jęknęła pod nosem, zdziwiona, że słowa, które buzowały w głowie przeszły jej przez usta. Spojrzał na nią i wykrzywił się w grymasie smutku.

            - Tak, zaszkodziło. Wszystko było dobrze dokąd Petra nie poszedł zamówić drugiej kolejki. Nagle usłyszałem jakieś krzyki, obróciłem się i zauważyłem zamieszanie przy barze. Zerwałem się z miejsca, przewracając stolik i bez zastanowienia pobiegłem tam. W jednej chwili spokojnie popijałem piwo, w drugiej szarpałem się z jakimś karkiem, któremu bardzo przeszkadzała obecność Petry. Rzucał pod jego adresem wyzwiska, oszczędzę ci szczegółów, ale chodziło o to, że nie powinno go tam być. Cóż miałem robić? Czekać, aż go zabije, albo w najlepszym wypadku połamie? Wskoczyłem między nich i gdyby nie to, że tamten facet był zalany w trupa, mogłoby to i dla mnie skończyć się tragicznie. Był ogromny. Poważnie. Jeszcze nigdy nie widziałem takiego olbrzyma. Oglądałaś "Zieloną milę"? - odpowiedziała mu skinieniem głowy - więc był pokroju tego czarnoskórego aktora.

            - O Boże - wyszeptała - już wszystko rozumiem.

- Nie, Dominika, nic nie rozumiesz. To nie tak. Wtedy nic mi się nie stało. Zanim się ocknął, wyszliśmy z tej speluny. Usiedliśmy na ławce, kilka ulic dalej. Petra ledwo łapał oddech, miał rozcięty łuk brwiowy i bordowy, pulsujący odcisk pięści na policzku. Wszystko go bolało, a ja ciągle nie potrafiłem uwierzyć, że udało się nam wyjść z tego cało. Wtedy podszedł do nas starszy mężczyzna. Miał na sobie idealnie skrojony, granatowy garnitur. Kapelusz tego samego koloru zsunął nisko na czoło, tak że rzucał cień na całą twarz. W ustach trzymał długie, grube cygaro. Wyciągnął do mnie dłoń, a złote sygnety zabłyszczały w świetle latarni. Powiedział, ze nazywa się Misza i chce żebym dla niego pracował i nie czekając na odpowiedź wsunął mi w dłoń swoją wizytówkę, odwrócił się na pięcie i odszedł.

- Zadzwoniłeś - nie było to pytanie a stwierdzenie.

- Tak, chociaż długo się wzbraniałem. W międzyczasie dostałem drugą pracę w kawiarni, ale zarobki i tak nie były rewelacyjne. Co prawda starczało na życie i opłaty, ale nie na spełnienie marzeń. Byłem ciekawy, co ma mi do zaoferowania, wybrałem numer i jeszcze tego samego dnia umówiłem się z nim na spotkanie. Poszedłem pod wskazany adres, przez chwilę stałem na chodniku, po drugiej stronie ulicy i przyglądałem się dwóm ochroniarzom, ubranym w czarne fraki i białe rękawiczki. Przyjmowali od równie wytwornie ubranych mężczyzn, prowadzących pod rękę swoje kobiety w błyszczących wieczorowych sukniach, małe prostokątne bileciki. Było mi wstyd, wyglądałem przy nich jak żebrak i nie miałem zaproszenia, ale postanowiłem spróbować, co miałem do stracenia?

            - Wpuścili cię? - zapytała zniecierpliwiona. "Kurwa, zaraz wybuchnę, Alan mówi już od piętnastu minut, a ja nadal jestem w lesie. Nic. Zero. Nawet nie wiem czego mam się spodziewać" pomyślała i nerwowym ruchem, odgoniła brzęczącego za jej uchem komara.

- Tak, od razu wiedzieli kim jestem - prychnął. - W środku panował zadymiony klimat, zapach wyrazistych kobiecych perfum mieszał się z aromatem najdroższych alkoholi. Oliwkową zieleń ścian, rozjaśniały duże lustra, w których odbijał się błysk, wyglądających na cholernie drogie, kinkietów. Po prawej stronie stał bar, wyposażony w szkło z najczystszego kryształu, a między okrągłymi stołami, zapełnionymi wytworną elitą, balansowali wyprostowani jak struny kelnerzy, niosąc na srebrnych tacach kieliszki z szampanem. Już miałem wychodzić, kiedy podszedł do mnie Misza i zaprosił do swojej loży, by spokojnie porozmawiać o interesach. Weszliśmy w głąb pomieszczenia i wtedy to zobaczyłem - urwał i przeczesał drżącymi palcami czesane wiatrem włosy.

            - Alan? - ponaglała, czując, że jeśli zaraz nie dowie się prawdy oszaleje. Ścisnęła go za ramię mocniej niż powinna, wbijając w jego skórę długie, czerwone paznokcie, które zostawiły na ciele ślady w kształcie półksiężyców - Co zobaczyłeś?

- Ring? Matę? Nie wiem jak to nazwać - wierzchem dłoni przetarł czoło, które nie tylko za sprawą upału, ale przede wszystkim bolących go wspomnień zrosiło się kroplami potu. - Misza był właścicielem baru, co służyło jedynie jako przykrywka do jego brudnych interesów. Tak naprawdę organizował nielegalne walki i chciał, żebym dla niego pracował.

- Jako kto? - wychrypiała, ciągle nie wierząc w to, co przed chwilą usłyszała.

- Domi, no przecież nie jako Model, paradujący po ringu z tabliczką, zapowiadając kolejną rundę. Chciał, żebym dla niego walczył. - powiedział prawie niedosłyszalnie, a jej serce jak na komendę zaczęło walić w szalonym rytmie. Lustrowała go spojrzeniem w nadziei, że zaraz wybuchnie tym łobuzerskim śmiechem i powie, że to tylko głupi żart, ale on wyraźnie nie był w nastroju do śmiechu. Zasępił się, wtapiając nieruchomy wzrok w jakiś nieodgadniony punkt przed sobą. "Nie, nie. To niemożliwe. Nie wierzę. Nie on, nie Alan" biła się z myślami, czując jak niepohamowany gniew, narasta coraz bardziej, odbezpieczając bombę, która lada moment eksploduje.

- Chyba się nie zgodziłeś? - zapytała z wyrzutem, zagryzając mocno wargę. W ustach poczuła nieprzyjemny, metaliczny posmak. Przełknęła ślinę zmieszaną ze strużką krwi i niczym morderca czekający na wyrok, utkwiła w nim przerażone spojrzenie.

            - Na początku nie, ale nie musiał mnie długo namawiać. Kasa, którą mi proponował była zawrotna.

- I co z tego, Alan, takich rzeczy się nie robi! - krzyknęła, uderzając pięścią w mokry piach

- Wtedy nie miałem wyboru. - szepnął ze zrezygnowaniem w głosie.

- Nieważne! Nie. Po prostu nie!

- Myślisz, że jestem z tego dumny! - warknął, marszcząc gniewnie brwi - Wcale nie, ale nie byłaś na moim miejscu, wiec nie mów, że postąpiłabyś inaczej! Nawet za przegraną walką Misza oferował mi więcej, niż byłem w stanie zarobić w miesiąc, ciągnąc dwa etaty. Tu nie chodziło o moje zachcianki, nie marzyłem o drogich limuzynach czy podróżach na koniec świata, chciałem wrócić za wszelka cenę do Polski, mieć swój dom i wieść spokojne życie, gdyby nie to, pewnie przez najbliższych dwadzieścia lat, albo i dłużej, byłbym popychadłem na budowie, a starsze, samotne kobiety w wieku mojej ciotki, do napiwku w "Apple Pie" wciskałyby mi karteczki ze swoimi telefonami. Nie chciałem takiego życia, rozumiesz? - spojrzał na nią rozwścieczonymi oczami i kolejny raz cisnął w morze kamień.

- Co było potem? - wypuściła z ust drżący oddech, nie zdając sobie sprawy z tego, że tak długo go wstrzymywała.

- Pierwszą walkę przegrałem, przez co musiałem wziąć wolne w pracy. Byłem mocno poobijany, więc na kilka dni zaszyłem się u Tansu, Ciotka nie mogła mnie zobaczyć w takim stanie.

- U Tansu? To ona wiedziała i nie powstrzymała cię? - była wyraźnie oburzona.

- Myślisz, że bym jej posłuchał? - prychnął - Zresztą potem było już tylko lepiej, jeśli można tak powiedzieć. Gala odbywała się średnio raz na dwa, trzy tygodnie. Rano biegłem do pracy, z budowy prosto na trening i tak dzień w dzień. W weekendy jeszcze dorabiałem jako kelner. Padałem na pysk, ale kupka pieniędzy, która rosła w zastraszającym tempie, zbliżała mnie coraz bardziej do spełnienia marzeń. Nie mogłem odpuścić.

- Rozumiem, ze tych blizn dorobiłeś się podczas jednej z walk? - zapytała, czując, że całe współczucie, którym go do tej pory darzyła, nagle zniknęło.

- Nie, na ringu mieliśmy do dyspozycji tylko własne ciała, technikę i pomysłowość. Tylko tyle, żadnej broni, ani narzędzi.

- Ale te ślady są po nożu, prawda? - zapytała przytomnie.

            - Tak, tyle że to nie stało się podczas gali, a po niej. To było 22 października, dokładnie pamiętam, chociaż wolałbym wymazać to z pamięci. Od kilku dobrych miesięcy przygotowywałem się do tej walki. Moim rywalem miał być Tom Webb mistrz w naszej kategorii wagowej. Nazywaliśmy go żelazną pięścią, bo do tej pory nikomu nie udało się powalić go na matę i odebrać złoty pas. Przykładałem się do treningów, czasami jeszcze przed pracą na budowie biegłem na siłownię, żeby być jak najlepiej przygotowanym. Obiecałem sobie, że jeśli uda mi się wygrać, będzie to moja ostatnia walka. Miałem dostać za nią niebotyczną sumę, która w zupełności wystarczyłaby na powrót do Polski. Webb był dobrze przygotowany, poza tym na jego korzyść przemawiało doświadczenie i wiele lat spędzonych na treningach, jednak nie wiem jak to się stało, zagapił się przez chwilę, a ja to wykorzystałem i wygrałem przez nokaut.

- Rozumiem, że się zemścił? - Alan wzruszył jedynie ramionami i podjął przerwany wątek.

            - Kolejnego wieczoru razem z resztą pracujących dla Miszy chłopaków, świętowaliśmy w barze moje zwycięstwo, całując po kolei złoty pas, z którym nie rozstawałem się ani na krok. Piwa i drinki lały się strumieniami. Chyba nigdy wcześniej nie byłem tak pijany jak tamtego dnia, wyszedłem z klubu, nie mówiąc nic nikomu. Sam nie wiem dlaczego, bo przecież miała po mnie przyjechać Tansu. Kierowałem się w stronę mieszkania, kiedy ktoś wyskoczył zza drzewa i zaczął mnie kopać. Nie wiem co było potem, urwał mi się film, obudziłem się dopiero po jakiś trzech tygodniach, co lekarze uznali za cud. Ostrze noża poszarpało mi lewą pierś, o kilka milimetrów omijając serce, jakby czuwała nade mną opatrzność. Miałem szczęście, w przeciwnym razie nie byłoby mnie tu. Kiedy wróciłem do świata żywych, Misza przyniósł w małej walizce moją wygraną. Byłem pewien, że wszystko przepadło, a jednak mimo swoich brudnych interesów okazał się być uczciwy. Na początku stycznia, jak tylko lepiej się poczułem, wsiedliśmy w samolot i przylecieliśmy do Polski. - podniósł na nią pytający wzrok, bojąc się usłyszeć z jej ust słowa pogardy dla tego, w jaki sposób zarabiał na życie.

            Dominika przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, walcząc z buzującymi w niej emocjami. Nie chciała dać po sobie poznać, jak wiele kosztowało ją usłyszenie prawdy.

- Muszę już iść - poderwała się na równe nogi i otrzepała z ud przyklejone ziarenka mokrego piasku. - uniósł na nią smutny wzrok.

- Nie sądziłem, że właśnie tak zareagujesz. - pokręcił głową, wykrzywiając usta w grymasie rozczarowania.

- A czego się spodziewałeś, że będę głaskać cię po główce i użalać się nad tobą, że tyle w życiu wycierpiałeś na własne życzenie?

- Nie mów tak - syknął przez zaciśnięte zęby.

- A kim ty do cholery jesteś, żeby mi rozkazywać? - szybkim ruchem, podniosła z ziemi mokre od wody sandały.

- Dominika, poczekaj daj mi coś powiedzieć - złapał ją za rękę w mocnym uścisku, nie pozwalając ruszyć się z miejsca.

- Nie ma czego wyjaśniać, wszystko już mi powiedziałeś. Wszystko, czego nie chciałam usłyszeć! - wykrzyczała mu w twarz, na darmo próbując wyszarpać się z jego rąk - Puść mnie! Słyszysz? - z całych sił, jakie w sobie znalazła uderzyła go w pierś, dokładnie w miejsce, gdzie pod czarną koszulką skrywał blizny.

- Proszę - spojrzał na nią błagalnie i rozluźnił uścisk.

- Wierzyłam ci, z każdym dniem zakochiwałam się w tobie coraz bardziej, dawałeś mi wszystko czego, brakuje mi w moim cholernym związku, chciałam to rzucić dla ciebie i kiedy już prawie byłam pewna swojej decyzji, dowiaduję się takich rzeczy?

- Uspokój się - położył ręce na jej drobnej talii i przyciągnął ją do siebie. - Daj mi czas, udowodnię ci, że to jest już dawno za mną. Nie jestem zły, kiedyś może i byłem, ale już nie. Nigdy nie zrobię ci krzywdy, nie bój się mnie. - schował ją w swoich ramionach, mocno je zaciskając, tak by nie mogła mu się wyrwać. - Daj mi tylko trochę czasu, a znów udowodnię ci, że możesz mi ufać.

- Nie wiem czy potrafię, myślałam, że jesteś inny. - ból i wściekłość, zmieniły się w morze łez i bez ostrzeżenia wypłynęły z jej oczu, mocząc jego bawełnianą koszulkę. - Lepszy.

- Skarbie, to było dawno. Nie możesz mnie oceniać przez pryzmat tego, co było kiedyś, kiedy jeszcze cię nie znałem. Zrozum, że nie miałem wyboru. - pocałował ją w czoło, wodząc po jej plecach zachłannymi dłońmi.

- Zawsze jest jakiś wybór. - wyswobodziła się i odskoczyła do tyłu. Nerwowym ruchem otarła łzy, rozmazując na policzkach czarne strużki tuszu. - Nielegalne walki? Szeptane interesy? Brudne pieniądze? Co jeszcze, Alan? - zacisnęła usta w wąską linię, lustrując go pełnym pogardy spojrzeniem.

- Nic, wiesz już wszystko - włożył ręce w kieszenie spranych dżinsów i zgarbił się pod ciężarem jej lodowatego wzroku. - Mam tylko nadzieję, że ochłoniesz i jutro porozmawiamy na spokojnie.

- Jutro wyjeżdżam - jej głos brzmiał obojętnie, choć w głębi serca czuła potworny ból, przeszywający każdy zakamarek jej ciała.

- Nie możesz, nie pozwolę ci, słyszysz? Mówiłaś że mamy miesiąc? - zrobił krok w jej stronę, a ona niczym magnes o tym samym biegunie, odskoczyła do tyłu.

- Zmieniłam zdanie.

- Wiesz co myślę? - zapytał z perfidnym uśmieszkiem - Że tak naprawdę wcale cię to nie rusza, szukasz tylko powodu, żeby to skończyć.

- Wal się - wycedziła z pogardą w głosie i wybiegła na puste ulice miasta.