ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY

            Wysoka brama, o bogato zdobionych przęsłach była otwarta na oścież.

            Naciskając na hamulec wjechała ostrożnie na podjazd wysypany drobnym żwirem, który zabuksował pod jej kołami. Z gracją akrobatki zeskoczyła z roweru i oparła go o pergolę, będącą podporą dla dorodnej róży, o soczyście czerwonych drobnych pąkach. Wzięła głęboki wdech i dla pewności wygładziła flanelową koszulę w czerwono-czarną kratkę, którą miała na sobie i związała ją ciaśniej w talii, odsłaniając białą obcisłą bokserkę, o głębokim dekolcie, wysadzanym złotymi ćwiekami. Zsunęła z palca zaręczynowy pierścionek i włożyła go do torebki, czując niewysłowioną ulgę, jakby po dwudziestu latach niewoli, ktoś zdjął jej z rąk kajdany lub uwolnił od ważącej tonę ołowianej kuli u stóp.

            Szła niespiesznym krokiem w stronę domu, rozglądając się dookoła z ciekawością. Kręta ścieżka, prowadząca do budynku była wyłożona małymi kostkami z ciemnego granitu, a po jej bokach rosły niskie krzaki fioletowych azalii, między które wetknięte były stojące na wysokich nóżkach ogrodowe lampiony solarne, swoim kształtem przypominające starodawne lampy naftowe.

            „Boże, jak mogłam tego nie zauważyć, kiedy byłam tu ostatnim razem?‟ rozejrzała się dookoła, ciągle będąc pod ogromnym wrażeniem, jakie wywołał na niej ogród „W sumie mogłam nie zauważyć, z tego co sobie przypominam, byłam wtedy skupiona na czymś, a raczej kimś, zupełnie innym‟ przygryzła wargę i wytarła spocone dłonie w krótkie, dżinsowe szorty, które miała na sobie.

            Niewielki dom, pomalowany na ciemnobordowy kolor stał w głębi podwórza, a rosnące dookoła wysokie kasztanowce o rozłożystych koronach oraz płaczące wierzby, których witki sięgały równo przystrzyżonego trawnika, zasłaniały go przed ciekawskimi spojrzeniami sąsiadów czy spacerujących drogą gapiów.

            Stanęła przed wyłożoną ciemnymi płytkami piaskowca frontową ścianą, i dodając sobie w myślach otuchy weszła po czterech stopniach na przylegającą do budynku małą werandę, którą zdobiły długie, prostokątne donice z pelargoniami, pnącymi się po pięknie rzeźbionej drewnianej balustradzie.

            „I pomyśleć, że odkąd się znamy, byłam tu tylko jeden raz. Boże, jaka ja wtedy byłam przerażona. Nie tym, że będę musiała porozmawiać z nim na temat, który był dla nas obojga niezbyt lekki i przyjemny, nie reakcją wybuchowego i niepokornego pana kapitana, a tym, że kompletnie sobie wtedy nie ufałam.‟ uśmiechnęła się na wspomnienie, które mimo iż minął ponad miesiąc pamiętała dokładnie i wyraźnie, z każdym szczegółem, jakby to było wczoraj.

            „Wiedziałam, że muszę mu powiedzieć całą prawdę o Igorze i o tym, że jedyne na co może liczyć z mojej strony to przyjaźń.  Już wtedy nie byłam tego tak do końca pewna, mimo że znaliśmy się zaledwie kilka dni. Zapierałam się rękami i nogami, że nigdy nic między nami nie będzie, a już po chwili wkładałam mu ręce pod koszulkę i się do niego tuliłam w nadziei na coś więcej. Powinnam teraz całować go po nogach, że już wtedy nie kopnął mnie w dupę. Każdy normalny człowiek chyba tak właśnie by zrobił. Ja na pewno nie chciałabym być z osobą, która myśli jedno, mówi drugie, a robi coś zupełnie innego.‟ przewróciła oczami zła na samą siebie i ściskając dłoń w pięść zapukała w drzwi.

            Zrobiła krok do tyłu i zgarbiła się nieco, wpatrując się ciężkim spojrzeniem w mosiężną klamkę, która niczym zahipnotyzowana, ani drgnęła. Nerwowo przestąpiła z nogi na nogę, czując jak poderwane do gonitwy serce obija się boleśnie o jej żebra, a buzująca w żyłach krew wypełnia się niebezpieczną ilością adrenaliny, jakby co najmniej miała za chwilę skoczyć na bungee lub wspiąć się bez zabezpieczenia po najbardziej stromym zboczu góry.   

            „Wyluzuj, przecież to Alan, nic złego nie może się stać.‟ odetchnęła głośno i ponownie zastukała, tym razem mocniej i pewniej. Zbliżyła się i przyłożyła ucho do drzwi, nasłuchując jakichkolwiek odgłosów, jednak wszystko wskazywało na to, że nie ma go w domu lub po prostu nie ma ochoty nikogo widzieć.

­            – Tak­­ łatwo się mnie nie pozbędziesz – powiedziała pewnym głosem i usiadła na schodku werandy, wyciągając przed siebie drżące łydki, które rozmasowała, starając się odzyskać w nich czucie. – Wiem, że dałam ciała, ale tym razem nie odpuszczę – poprawiła czerwoną apaszkę, która pełniąc rolę opaski, podtrzymywała, lecące do jej oczu włosy.

            „Koniec z płaczliwą i rozhisteryzowaną Dominiką, czas na zdecydowaną i wiedzącą czego chce kobietę, taką co ma własne zdanie i choćby nie miała racji będzie go bronić do upadłego, taką co potrafi krzyknąć i tupnąć nogą, a jeśli trzeba będzie to i w pysk dać.‟ zacisnęła zęby i uderzyła pięścią w drewniany schodek, na znak, że tym razem nie zamierza odpuścić.

            „Odkąd związałam się z Igorem i pozwoliłam mu ingerować w moje życie zrobiły się ze mnie ciepłe kluchy. Przecież ja nigdy taka nie byłam. Taka zahukana, zamknięta w sobie a do tego płaczliwa i niepewna. Bałam się podjąć jakąkolwiek decyzję bez konsultacji z nim, zachowywałam się bardziej jak jego asystentka czy sekretarka a nie jak przyszła żona. Mama i Majka, już dawno próbowały mi to uświadomić, a ja jak głupia ciągle wierzyłam w jego bajeczki, że jeszcze trochę, że nie możemy się poddawać, przy każdym napotkanym pagórku, że musimy się przemęczyć, dokąd firma całkowicie się nie rozhula, a gówno prawda. Kurwa, jaka ja byłam głupia.‟ zaklęła w myślach i cisnęła przed siebie garść białych kamyczków, którymi obsypany był dookoła dom.

            – Czemu ja tak klnę? – szepnęła do siebie i potrząsnęła głową, krzywiąc się ze złością – Niech już to wszystko się ułoży, bo jeszcze trochę, a oszaleję, pod warunkiem, że już nie oszalałam – prychnęła pod nosem i poderwała się z miejsca słysząc warkot, wjeżdżającego na podjazd auta oraz szum drobnych żwirowych kamyków, które zabuksowały pod jego kołami.             Zmrużyła oczy, oślepiona rażącym światłem halogenów, których blask odbijał się za jej plecami w szklanej łezce drzwi.

            – Alan – zawołała zachrypniętym głosem i czując w sercu niebywałą ulgę pobiegła w stronę zaparkowanego na podjeździe samochodu.

            Silnik, który mruczał do tej pory głośno i miarowo zamilkł, przynosząc błogą ciszę przerywaną jedynie trelami ptaków, skaczących wesoło po rozłożystych gałęziach kasztanowców, a światła przeszywające szarówkę, która zbliżała się wielkimi krokami zgasły, sprawiając ulgę jej ciągle zmrużonym oczom.

            – Alan? – powtórzyła niepewnie, zatrzymując się kilka kroków od auta, które w żaden sposób nie przypominało czarnego Opla Insigni.

            „Coś mi tu nie gra, to chyba nie on‟ pokręciła głową wpatrując się upartym spojrzeniem w lśniącą, wyglądającą jakby dopiero wyjechała z salonu granatową Toyotę.             „Boże, a co jeśli po naszej kłótni się rozbił, a to pożyczył od kolegi, albo dostał jako zastępcze z ubezpieczalni? Majka mówiła, że pędził jak szalony, Matko Boska, proszę tylko nie to.‟ zacisnęła dłonie w pięść i czując, że powoli zaczyna brakować jej powietrza, odetchnęła głęboko, na widok wysiadającej z auta Maryli.

            „No to teraz się zacznie, zarzekałaś się, że będziesz nieugięta i pewna siebie, proszę bardzo, masz szansę się wykazać‟ wyprostowała się i siląc się na szczery uśmiech, skinęła głową w stronę stojącej naprzeciw niej kobiety, której mina świadczyła o jej wyraźnym niezadowoleniu ze spotkania.

            – Dzień dobry, Marylo – powiedziała uprzejmie. – Cieszę się, że cię widzę – „Mama byłaby ze mnie dumna, zawsze powtarzała, że niezależnie czy kogoś lubimy czy nie, do starszych trzeba mieć szacunek.‟

            – A ja wręcz przeciwnie – jej szorstki, zadziorny głos kompletnie nie pasował do drobnego ciała i pogodnej, rumianej twarzy. – Czego tu szukasz?

            – Posłuchaj, wiem, że za mną nie przepadasz. – puściła jej pytanie mimo uszu i skrzyżowała ręce na piersiach – Rozumiem, masz prawo być na mnie wściekła, Alan jest dla ciebie jak syn, opiekowałaś się nim przez całe życie, masz tylko jego. Żadna matka nie patrzyłaby z założonymi rękami na cierpienia swojego dziecka, ale...

            –Nie poniżaj się – przerwała jej, wybuchając śmiechem – Niczego nie rozumiesz. Właśnie przed takimi dziewczynami go ostrzegałam. Zakłamanymi, zimnymi sukami, które mają gdzieś uczucia, szukają tylko rozrywki i przygód. Nawet nie wiesz, jak żałuję, że cię poznał, że nie udało mi się uchronić go przed tobą.

            – Faktycznie, może to tak wyglądać z twojego punktu widzenia, ale wcale tak nie było.

            – I myślisz, że ci uwierzę?

            – Szczerze mówiąc, mam gdzieś czy mi uwierzysz czy nie – obojętnie wzruszyła ramionami – To twoja sprawa, ale pomyślałam, że skoro tu jesteś powinnyśmy wyjaśnić sobie kilka rzeczy.

            – Nie mam na to najmniejszej ochoty – syknęła, pociągając za klamkę.

            – Kocham go i będziemy razem czy ci się to podoba czy nie – powiedziała, czując nagły przypływ siły i odwagi.

            – Nic nie wiesz o prawdziwej miłości i życzę ci z całego serca, żebyś nigdy jej nie doświadczyła. – obrzuciła ją pogardliwym spojrzeniem, jakby patrzyła na oślizgłego robaka, który wypełzał spod kamienia lub na rozkładające się truchło, zatykające nozdrza obrzydliwym fetorem – Takie jak ty nie zasługują na miłość. A jeśli czekasz na niego, to lepiej idź do domu, szkoda twojego czasu. – uśmiechnęła się przebiegle i wsiadła do środka.

            – Powiedz mi gdzie on jest? – doskoczyła do auta, starając się zagłuszyć dręczące ją przeczucie, które nie dawało spokoju, uparcie rozbrzmiewając w jej głowie dwoma słowami „Rozbił się‟ – Coś mu się stało? Powiedz mi, proszę. – błagała, gotowa paść przed nią na kolana w zamian za informację, jeśli tylko takie będzie jej życzenie.

            – Czy coś mu się stało? – Maryla przewróciła oczami z kpiną naśladując jej głos – Tak, stało mu się, zmądrzał w końcu.

            – Nie rozumiem, powiesz mi o co chodzi? - naciskała na nią, czując że powoli zaczyna tracić cierpliwość.

            – Nie rozumiesz, bo jesteś głupiutka – włożyła kluczyk do stacyjki i zapięła pasy – Bardzo głupiutka.

            – Naprawdę myślisz, że twoje docinki mnie ruszają? Jeśli chcesz mnie tym wkurzyć, albo odstraszyć od Alana, to dobrze ci radzę daj sobie spokój. Powiedziałam ci już, że go kocham i jeśli tylko będzie chciał dać mi szansę, skorzystam z niej nie pytając cię o zdanie, a już na pewno nie o zgodę. Nawet gdybyś miała mi dzień w dzień robić podobne awantury, nie zrezygnuję z niego, kiedy to w końcu do ciebie dotrze?

            – Widzę, że faktycznie nic nie rozumiesz, więc pozwól, że ci wyjaśnię. Wiesz gdzie jest teraz Alan?

            – Nie, ale podejrzewam, że ty wiesz.

            – Wiem! – zawołała melodyjnym głosem – Co prawda, zamierzałam cię tu zostawić z niezaspokojoną ciekawością, ale jakoś nie mogę się oprzeć pokusie. Przypuszczam, że kiedy poznasz prawdę twoja mina będzie bezcenna, najchętniej zrobiłabym ci w tym momencie zdjęcie, ale cóż nie można mieć wszystkiego. – rozłożyła ramiona w udawanym geście bezradności i posłała jej zimne spojrzenie.

            – Celowo przedłużasz, prawda?

            – Nawet nie wiesz jaką sprawia mi przyjemność patrzeć jak cierpisz i odchodzisz od zmysłów. Ale dobrze, niech już będzie, żebyś potem nie mówiła, że jestem bezduszna jędzą – machnęła ręką i roześmiała się głośno, przywołując jej na myśl złą królową z bajki o „Śpiącej Królewnie‟, której demoniczny śmiech rozchodził się po komnatach ogromnego zamczyska, wywołując za każdym razem na skórze małej Dominiki mrowienie i ciarki.

            – Bezduszną jędzą, mówisz? Nie da się ukryć, coś w tym jest – syknęła, dając się sprowokować kobiecie. „Przepraszam, mamuś, wiem, że nie tak mnie wychowałaś, ale nie mogłam się powstrzymać‟ wyobraziła sobie srogą minę mamy, grożącą jej przed nosem palcem, jak wtedy, w gimnazjum, kiedy zamiast siedzieć na lekcjach, włóczyła się z Majką po mieście, a potem robiąc z wychowawcy idiotę, pisała sobie zwolnienia,  podrabiając charakter pisma mamy, w nadziei, że nikt się nie zorientuje. „Zresztą, gdybyś tu była pewnie sama dałabyś jej w twarz i nie szczędziła jadowitych słów‟ uśmiechnęła się szyderczo, układając usta w wąską linię.

            – Dla twoich wiadomości, Alan jest teraz na kolacji z pewną sympatyczną blondyneczka, bodajże Moniką, jeśli mnie pamięć nie myli. Spotkałam ich na mieście, przyznam, że wyglądał na szczęśliwego. Widocznie miał już dość twoich kłamstw i stwierdził, że nie warto marnować czasu dla kogoś takiego jak ty.

            „Z Moniką? Tą kelnerką z baru? Tą, która gdyby mogła oddałaby mu się na pierwszym lepszym stoliku? Przecież on kompletnie nie zwracał na nią uwagi, mówił, że nie lubi takich ordynarnych i wulgarnych dziewczyn.‟

            – Nie wierzę ci, skoro widziałaś ich na mieście, to po co tu przyjechałaś? Pewnie sama go szukasz, mam rację?

            – Przejeżdżałam obok i cię zauważyłam, fakt, trochę się spieszę ale nie mogłam przepuścić tak miłej pogawędki. A to czy mi wierzysz czy nie, mam gdzieś – przekręciła kluczyk i wrzuciła bieg – Chciałaś znać prawdę, proszę bardzo, a teraz zwijaj się stąd, bo pewnie zaraz tu będą, chyba nie chcesz patrzeć jak zabawiają się w jego sypialni? – roześmiała się szyderczo i z piskiem opon wyjechała na ulicę.

            – Suka! – krzyknęła na całe gardło, dając upust emocjom, trzymanym do tej pory na wodzy.

            Chwiejnym krokiem ruszyła w stronę domu, zataczając się na boki, jakby była pijana lub z zawiązanymi oczami bawiła się z dziećmi w ciuciubabkę. Czując, że ponownie zaczyna brakować jej sił, opadła na schodek werandy, na którym siedziała przed przyjazdem Maryli.

            – Nie wierzę – powtórzyła na głos.

            Podciągnęła kolana pod brodę i zwiesiła między nimi głowę z rezygnacją. Starała się opanować i nie myśleć o tym, co przed chwilą usłyszała, jednak myśli wciąż odtwarzały surowy głos Maryli. "Alan jest teraz na kolacji z pewną sympatyczną blondyneczką... wyglądał na szczęśliwego... miał już dość twoich kłamstw" zamknęła oczy, czując pod powiekami niechciane, piekące łzy. Zastygła, niezdolna do wykonania najmniejszego ruchu, jakby w obawie, że pochłonie to resztki energii, które w sobie skrywa.

Ciszę, ciążącą jej coraz bardziej przerwało miarowe bicie dzwonów ratusza.        

            ...Siódma... ósma... dziewiąta...

            Liczyła w myślach uderzenia zegara, które ucichły po wybiciu dwudziestej trzeciej godziny.

            – Czas się zbierać, mama pewnie odchodzi od zmysłów, a poza tym czeka mnie jeszcze jedna ciężka rozmowa tego dnia – zdjęła z głowy czerwoną apaszkę i zawiązała ją na klamce wejściowych drzwi, zostawiając po sobie znak.

            Zeszła ze schodów i niespiesznym krokiem ruszyła w stronę roweru, opartego o pergolę, jakby w nadziei, że Alan zaraz przyjedzie i będzie mogła mu o wszystkim powiedzieć, o kłótni z Marylą, o tym, że go kocha i właśnie jedzie do domu by zerwać z Igorem, którego nienawidzi. Wyprowadziła rower na ulicę i rozejrzała się ciągle pełna nadziei, jednak pustą drogę oświetlały jedynie blade cienie rzucane przez stojące przy drodze lampy.

            „Nie, to niemożliwe. Każdy, ale nie Alan, on nie pobiegłby od razu do innej, a już na pewno nie do Moniki. Maryla chce nas tylko rozdzielić, przecież powiedziała, że zrobi wszystko, żebyśmy nie byli razem. To jedna z jej gierek.‟ głośno wypuściła powietrze i skręciła w wąską drogę prowadzącą do jej rodzinnego domu.

            Słoneczny i parny dzień ustąpił miejsca chłodnej, zapowiadającej burzę nocy. Zielone liście drzew, dotąd nieruchome i spokojne, jakby odpoczywały po męczącym dniu, szeleściły głośno poddając się coraz to mocniejszym podmuchom wiatru.

Rozwinęła podwinięte do łokci rękawy koszuli, zakrywając ręce pokryte gęsią skórką. 

            „Alan i ta szmata? Nie to niemożliwe. Chociaż z drugiej strony, dobrze wiedział, że ona za nim szaleje i na sam jego widok rozkłada nogi, nie musiałby się wcale starać, żeby się z nim umówiła. Ona by mu na pewno nie powiedziała, że nie wie czy chce z nim być. Boże, a jak to prawda?‟

            – Kurwa mać – wjechała na podwórko i zaklęła pod nosem na widok zapalonego światła w jej sypialni. Choć chciała mieć rozmowę z Igorem jak najszybciej za sobą, poczuła dziwny niepokój.

            „Dasz radę, musisz to zrobić, inaczej nigdy nie będziesz szczęśliwa‟ złapała za klamkę i głośno odetchnęła, dodając sobie otuchy.

            – Już jesteś, kochanie? – usłyszała cichy głos mamy, dobiegający z wnętrza domu.

            – Tak – weszła do kuchni i oparła się o futrynę, krzyżując ręce na piersiach. – Dobrze się czujesz?

            – Ludzie w moim wieku rzadko kiedy czują się dobrze – prychnęła pod nosem i szczelniej owinęła się błękitnym szlafrokiem.

            – A tak na poważnie? – podeszła do stołu i usiadła naprzeciw kobiety, przyglądając się jej czujnym spojrzeniem.

            – To tylko silna migrena. – machnęła w powietrzu ręką – Odkąd wróciłam od ciotki Jadźki, okropnie boli mnie głowa, ale to nic takiego, zawsze tak mam na zmianę pogody. – zdjęła z nosa okulary i długimi, zgrabnymi palcami przetarła zmęczone powieki.

            – Brałaś jakąś tabletkę?

            – Tak, kochanie, nie przejmuj się starą matką – roześmiała się i wzięła do ręki filiżankę, w której zakołysał się zielono-złoty napój o intensywnym aromacie melisy i lawendy. – Niezawodne ziółka na sen, dziś już chyba trzecia szklanka, ale spokojnie, zaraz zasnę i rano wstanę jak nowonarodzona – przewróciła oczami i ziewnęła głęboko – Widzisz? Już zaczynają działać.

            – Najwyższa pora. – wyjęła z lodówki butelkę mocno schłodzonej Pepsi i nalała sobie całą szklankę, po czym wypiła jednym duszkiem, czując przyjemną ulgę, którą dawała jej słodycz zimnego napoju.

            – Ale ty też jesteś jakaś markotna? – zapytała, obserwując z uwagą każdy ruch córki.

            – Nie mam powodów do radości – kiwnęła głową w stronę schodów, prowadzących do jej sypialni, w której czekał na nią Igor. – Poza tym znów miałam spięcie z Marylą.

            – Co?! – krzyknęła, nie mogąc pohamować gniewu i z całych sił uderzyła pięścią w stół. – Gdzieś ty ją spotkała?

            – Uspokój się, bo inaczej nic ci nie powiem – rozkazała – Od Majki pojechałam do Alana. Sumienie mało mnie nie zeżarło, musiałam go jak najszybciej przeprosić, ale nie zastałam go, więc postanowiłam, że posiedzę na werandzie i poczekam aż wróci, tyle że zamiast niego zjawiła się Maryla. No i jak się domyślasz, nie było to zbyt miłe spotkanie.

            – Co za żmija – syknęła pod nosem i krzywiąc się pociągnęła duży łyk naparu. – Jeszcze trochę i sama się zatruje własnym jadem.

            – Powiedziała, że Alan w końcu przejrzał na oczy i spotyka się z Moniką – wydusiła z siebie, starając się brzmieć spokojnie, jednak na samą myśl, że mógłby przytulać i całować inną kobietę, krew w jej żyłach zawrzała – Wiesz, tą lafiryndą z baru. – dodała, nie mogąc powstrzymać ciętych słów, które cisnęły się jej na język.

            – Wierzysz w to?

            – Chyba nie, chociaż... sama nie wiem – pokręciła głową i nerwowym ruchem poprawiła luźnego koka – Teraz mam inne rzeczy na głowie, muszę spiąć dupę, pójść na górę i raz na zawsze skończyć to... – zawahała się przez chwilę, szukając w głowie odpowiedniego słowa, które opisałoby to co łączy ją z Igorem – to "coś".

            – Dasz radę kochanie, bądź tylko szczera i nie daj się ponieść emocjom – przeciągnęła się ospale i ziewnęła głęboko.

            – No jasne, na ostatniej prostej nie mam zamiaru się poddać, a ty migiem do łóżka, bo zaraz zaśniesz na siedząco – zaśmiała się i wskazała palcem w stronę sypialni mamy na końcu korytarza.

            – Kocham cię, skarbie – podeszła do córki i pocałowała ją w czoło, dodając jej otuchy – Jakbyś czegoś potrzebowała, to...

            – Dobrze – weszła jej w słowo, nie pozwalając dokończyć zdania – Idź już.

            Wanda, nieco zgarbiona, jakby dźwigała na plecach ogromny ciężar, wyszła niespiesznie z kuchni, sunąc bosymi stopami po zimnych kafelkach, po czym z cichym zgrzytem zamknęła za sobą drzwi swojej sypialni.

            – Ostatnia prosta – powiedziała do siebie, stojąc przed schodami, prowadzącymi do jej pokoju.

            Mocno zacisnęła dłoń na balustradzie i zdecydowanym krokiem ruszyła w górę.

Złapała za klamkę i otworzyła drzwi, za którymi czekał na nią Igor. Siedział na łóżku, ściskając w ręce białą koszulę.

            Poczuła w brzuchu mocny skurcz, jakby ktoś uderzył ją z całej siły metalowym drągiem, a przed oczami pojawiały się urywki wspomnień z poranka, który spędziła w domu Alana.

            Obok na drewnianych wieszakach, wisiały wyprasowane koszule. „Boże, jak on musi seksownie wyglądać w garniturze‟ zagryzła wargę, czując przyjemny dreszcz podniecenia. „Zawsze marzyłam, żeby po upojnej nocy, założyć koszulę pachnącą męskimi perfumami i paradować w niej po mieszkaniu. Cóż upojnej nocy nie było, ale ubrać zawsze można‟

 zaśmiała się i zdjęła z wieszaka śnieżnobiałą koszulę z długim rękawem i założyła ją na siebie.

- Mogłabym się w niej utopić - rozłożyła ramiona, przyglądając się swojemu odbiciu w dużym lustrze.

Sięgała jej prawie do kolan, zakrywając krótkie, dżinsowe szorty, które miała na sobie. Podwinęła, dużo za długie rękawy do łokci, a guziki zapięła starannie pod samą szyję.

- Wyglądasz jakbyś połknęła kij od miotły - prychnęła i przyglądając się sobie z uwagą odpięła dwa z nich, odsłaniając opalony rowek między jej piersiami. - Tak lepiej - uśmiechnęła się szeroko i wesoło kołysząc biodrami wyszła z pokoju.

            Głośno wypuściła powietrze i przestąpiła próg, zamykając za sobą drzwi. Przy łóżku, obok skórzanej walizki należącej do Igora, leżała duża, torba podróżna w jaskrawych kolorach, wypełniona jej ciuchami, niedbale wrzuconymi do środka.