ROZDZIAŁ PIĄTY

            Wpadli zdyszani i cali mokrzy do małego baru na skraju plaży. Wszystkie oczy siedzących w środku gości zwróciły się w ich stronę, przyglądając się im z zaciekawieniem. Mężczyzna zmierzwił rękami włosy otrzepując z nich kropelki deszczu.

- Usiądźmy, bo zaraz nie będzie gdzie szpilki włożyć - powiedział, spoglądając na zewnątrz przez szklane drzwi. W stronę baru biegła grupka ludzi, zasłaniając się nieudolnie przed deszczem. Jedni kocami, inni częściami garderoby. Zabawne, nikt nie miał ze sobą parasola. "Kolejny raz pogoda zaskoczyła plażowiczów"- pomyślała sarkastycznie.

- Małomówna dziś jesteś - zaśmiał się ciągnąc ją w głąb pomieszczenia. Dopiero teraz zorientowała się, że przez cały czas trzyma ją za rękę. Ale nie tak, jak się trzymają przyjaciele, czy jak mama dziecko, ale w taki sposób jak to robią zakochani w sobie ludzie. Ich palce przeplatały się, czuła ciepło jego silnej i szorstkiej dłoni. Szła za nim, pozwoliła by ją prowadził. "Dlaczego mu na to pozwalam?" pomyślała i nieświadomie ścisnęła mocniej jego dłoń. Odwzajemnił gest odwracając głowę w jej stronę z promiennym uśmiechem na twarzy. "Kurwa, co ja wyrabiam?". Zatrzymał się przy małym, okrągłym stoliku w rogu sali. Niechętnie puścił jej rękę, odsuwając przed nią krzesło.

- Usiądź, proszę. - powiedział uprzejmym głosem.

Nie spodziewała się takiego gestu z jego strony. Nie wyglądał na mężczyznę, któremu zasady savoir vivr`u były znane choć w małym stopniu.

- Dziękuję - powiedziała cichym głosem, rumieniąc się.

Niemal równocześnie spojrzeli przez okno. Wiatr rozhulał się na dobre, wyginając bez trudu biało-czerwone parasole coca-coli stojące na tarasie. Było ciemno, a przez gęsto spadające na ziemię krople nie było nic widać.

- Chyba powinnam ci podziękować - powiedziała odrywając wzrok od zawieruchy panującej na zewnątrz.

- Daj spokój, pewnie prędzej czy później byś się zorientowała - zaśmiał się.

- Obawiam się, że raczej później. - wykrzywiła usta.

- Naprawdę nie zauważyłaś, że zbiera się na burzę?

W odpowiedzi pokręciła przecząco głową.

- Pewnie jest ci zimo. - spojrzał na jej gęsią skórkę na rękach -  Zaraz wracam - wstał i skierował się w stronę baru.

            Patrzyła jak oddala się niespiesznym krokiem. Był wyprostowany i pewny siebie. Mokra koszulka opięła idealnie wyrzeźbione ciało. Daleko mu było do kulturysty, ale do wątłych chłopców też nie należał. Miał na sobie luźne, poprzecierane dżinsy i wysokie, ciężkie buty. Nie potrafiła oderwać od niego wzroku, jak gdyby bała się, że zniknie kiedy spojrzy w inną stronę. Ludzie, których mijał wstawali z krzeseł, ściskając mu dłonie i klepiąc po plecach. Musiał być bardzo lubiany. Podszedł do baru. Młody chłopak za ladą, naprężył się jak struna wypinając do przodu pierś, poczym zbliżył do głowy dłoń salutując. "Co to ma znaczyć?" - pomyślała zdezorientowana, przyglądając się tej scenie. Mężczyzna miał niezadowoloną minę, gestykulował żywo rękami, musiał mu coś tłumaczyć. Barman wypuścił powietrze, stanął luźno i zaczął nabijać na kasę zamówienie.

            - Mam nadzieję, że nie jesteś na diecie - przyznał wracając do stolika.

- Spokojnie, jestem raczej z tych dziewczyn, które chciałyby nabrać troszkę ciałka - zaśmiała się promiennie.

- W takim razie będziesz miała okazję, bo szykuje się prawdziwa bomba kaloryczna.

- Brzmi pysznie - powiedziała oblizując wargę.

- Więc... - urwał w pół słowa zakłopotany, wybuchnął cichym śmiechem, kręcąc z niedowierzaniem głową.

"O co mu chodzi? Co go tak rozbawiło?" Poczekała chwilę, aż podejmie przerwany temat, ale on tylko przyglądał się jej tajemniczo.

- Więc...? - ponagliła z ciekawością.

- Wstyd się przyznać, ale właśnie chciałem się zwrócić do ciebie po imieniu i zorientowałem się, że go nie znam. - powiedział wpatrując się w podłogę.

"Ciesz się i tak byłeś szybszy ode mnie" - pomyślała.

 - Wtopa co? Ale przyznam, ze bardzo chciałbym je poznać - podniósł na nią niebieskie, roześmiane oczy.

- To teraz, drogi panie, będzie musiał się pan mocno namęczyć, żeby je odgadnąć - powiedziała zalotnie.

- To znaczy, że nie zamierzasz mi po zdradzić?

- Nie, ale mogę dać ci jedną podpowiedź.

- Jedną? Zawsze są trzy - powiedział oburzony.

- Dobrze, niech będą trzy i tak ci to nic nie pomoże.

Mężczyzna pochylił  się w jej kierunku, oparł głowę na splecionych dłoniach, patrząc jej prosto w oczy. Jego wzrok magnetyzował.

- Zagramy o coś?

Usiadła na skraju krzesła, przybierając tą samą pozycję co on. Ich twarze dzieliło kilka centymetrów. Widziała każdy, najdrobniejszy szczegół. Delikatną bliznę nad lewą brwią czy mały pieprzyk na prawym policzku. Widziała swoje odbicie w jego błękitnych, roześmianych oczach.

- O co?

- O twój numer.

- Stoi - zgodziła się bez wahania - to znaczy umowa stoi.

Wyciągnęła rękę w jego stronę by dobić targu. Uścisnął ją.

- Zastanów się dobrze, masz tylko trzy podpowiedzi. - powiedziała z chytrym uśmiechem.

- Dobrze, nie traćmy czasu, bo naprawdę bardzo bym już chciał mieć twój numer - powiedział pewny siebie.

- Zaczynaj.

- Czy to jest imię polskie?

- Tak.

Zastanowił się chwilę.

            Napięcie jakie było między nimi do tej pory, jak gdyby się rozpłynęło. Nie czuła się spięta, ani zestresowana. Śmiali się i żartowali jak najlepsi przyjaciele, którzy nie widzieli się od lat.

- Na jaką literę się zaczyna?

- Na D. Pragnę ci przypomnieć, że została ci ostatnia podpowiedź - zaszczebiotała radośnie.

- Na D tak? Na D? - powtarzał przyglądając się ulwie za oknem. - Na D...

Nie mogła oderwać od niego wzroku. Jego twarz była niesamowita. Charakterna i wyrazista, o mocno zarysowanym podbródku. Kilkudniowy zarost dodawał mu męskości, której i tak miał zanadto. Łatka "niegrzecznego chłopca" pasowała do niego idealnie.

Rzęsy rzucały cień na policzki, a kąciki ust unosiły się w lekkim półuśmiechu.

Odwrócił się w jej stronę wyraźnie rozbawiony.

- Czy to imię ma siedem lub więcej liter?

Dominika teatralnie schowała ręce pod stół, licząc na palcach litery swojego imienia. Nigdy nie pamiętała czy jest ich siedem czy osiem.

- Tak.

- Dominika - odpowiedział niemal natychmiast, czekając na jej reakcję.

- Jak do tego doszedłeś- nie ukrywała zaskoczenia. Naprawdę była zdziwiona.

- To proste. Znam tylko cztery imiona zaczynające się na tą literę: Daria, Dorota, Dagmara i Dominika. Kiedy odpowiedziałaś na ostatnią podpowiedź wyeliminowałaś dwa pierwsze, mają mniej niż siedem liter, więc została mi już tylko Dagmara i Dominika.

- Więc czemu postawiłeś akurat na to?

- Bo moja kuzynka nosi to samo imię i jest równie piękna jak ty - powiedział przeszywając ją spojrzeniem.

- Jeśli to był komplement to bardzo dziękuję.

- Zawsze do usług, Dominiko - zaśmiał się, wyjmując z kieszeni telefon. -Możesz dyktować, jestem gotowy.

- Sama to zrobię - wyrwała mu go z ręki i wpisała pospiesznie numer wciąż będąc w szoku. Była pewna, że sobie nie poradzi z zagadką. A jednak. "Nie dość, że przystojny, to jeszcze inteligentny. Czysta rozpusta." - pomyślała.

Wyciągnęła dłoń w jego stronę - Więc żeby formalności stało się zadość, Dominika, miło mi.

- Mnie również - uścisnął jej dłoń, śmiejąc się z nadąsanej miny dziewczyny. - Ale sposobem mnie nie weźmiesz.

- Miałam nadzieję, że złapiesz się na tą sztuczkę i odruchowo się przedstawisz.

- Nie, nie moja droga, ja się musiałem solidnie namęczyć, więc teraz twoja kolej.

- No dobra niech ci będzie. Te same zasady, tylko o co tym razem gramy?

- O randkę.

- O, na pewno nie. O randkę nie gram - powiedziała stanowczym głosem - ale o spacer z chęcią - zaśmiała się.

- Może być, to i tak jedno i to samo.

            Rozmowę przerwała kelnerka, która podeszła do ich stolika kołysząc zalotnie biodrami. Krótkie blond włosy uczesała w modnego irokeza. Oczy podkreśliła czarnym cieniem i grubą kreską. Cerę miała gładką, porcelanową. W prawym uchu nosiła kilka błyszczących kolczyków. Brew i dolną wargę również miała przekłutą. Spod kołnierzyka bluzki wystawał fragment tatuażu.  Na nadgarstku nosiła szeroką bransoletkę nabitą ćwiekami.

Hojnie obdarzona przez naturę nie kryla swoich wdzięków. Dekolt bluzki był stanowczo za głęboki. Gdyby się tylko chciało można by bez trudu dostrzec kokardkę między miseczkami czarnego stanika.

Postawiła przed nimi wysokie szklanki z gorącą czekoladą i bitą śmietaną. Usilnie próbowała zwrócić na siebie uwagę mężczyzny, pochylając się zbyt mocno w jego stronę. "Widocznie oprócz biustu nie ma nic innego do zaoferowania" - pomyślała obserwując nieudolny podryw kelnerki, która była wyraźnie niezadowolona z obecności innej kobiety przy tym stoliku. Mężczyzna nawet na nią nie spojrzał. Wzrok miał utkwiony w Dominice. Zachłannym wzrokiem obserwował każdy jej ruch, każde mrugnięcie, jak gdyby miał nie oglądać tego nigdy więcej.

- Masz jeszcze na coś ochotę, Alan? - kelnerka przerwała niezręczną ciszę.

Dominika przygryzła dolną wargę, uśmiechając się zalotnie. "Alan, w życiu bym nie zgadła" - pomyślała i w duchu podziękowała kelnerce.

Mężczyzna rzucił przed siebie krótkie "Dziękuję" nie patrząc na nią.

- Gdybyś czegoś potrzebował to ...

- Dziękuję - przerwał jej stanowczym głosem. Była niepocieszona, zabrała tacę i odeszła w stronę baru, przygarbiona z nadąsaną miną. Już nie kołysała biodrami.

- Alan, tak? - zaśmiała się Dominika

- Nici z randki?

- Przykro mi, - rozłożyła ręce wzruszając ramionami - ale spacer nadal aktualny.

- Czyli wszystko w jak najlepszym porządku.  

Upiła mały łyk czekolady. Była pyszna, słodka i gorąca. "Czy ja z nim flirtuję?" Nad głową zapaliła jej się czerwona żarówka  z napisem "Igor". Przy Alanie kompletnie zapomniała o narzeczonym. "A zresztą. Nie robię nic złego. Tylko rozmawiamy" - wytłumaczyła się sama przed sobą.

- Więc... - wyciągnął rękę w jej kierunku - Alan, miło mi.

- Dominika - uśmiechnęła się promiennie i uścisnęła jego dłoń. Kolejny raz przeszły ją dreszcze.

Kelnerka przyglądała się im zza baru. Widocznie była niezadowolona, takim obrotem sytuacji. Swój gniew wyładowywała na Bogu ducha winnej ściereczce. Gniotła ją i wykręcała. "Pewnie sobie wyobraża, że to moja głowa" pomyślała.

- Gdyby ta dziewczyna za barem mogła zabijać wzrokiem, już bym nie żyła - powiedziała wskazując na nią głową.

- To Monika. Od dłuższego czasu zabiega o moje względy. Muszę być dla niej oschły i stanowczy. Nie chcę, żeby sobie robiła niepotrzebnie nadzieję. Nie potrafi zrozumieć, że nie jest w moim typie.

- A jaki jest twój typ? - zapytała niby od niechcenia, choć ciekawość paliła ją od środka. Wzięła kolejny łyk, odwracając od niego wzrok, nie chciała, żeby widział jak bardzo jej zależy na odpowiedzi.

- Nie lubię wulgarnych dziewczyn, zbyt mocno eksponujących swoje wdzięki. Wolę wrażliwe i subtelne, ale żeby też potrafiły tupnąć nogą i sprowadzić mnie na ziemię. Takie, które wiedzą czego chcą i mają swoje zdanie. Wiesz idealna kobieta musi mieć "to coś". Poza tym wolę szatynki - uśmiechnął się kierując wzrok na jej włosy - Mogę cię o coś zapytać?

"O nie, tylko nie pytaj o moje wyobrażenie idealnego mężczyzny, bo będę musiała opisać ciebie" - pomyślała spanikowana, kiedy dotarło do niej jak bardzo jej się podoba. Zna go zaledwie kilka chwil, a potrafił ją oczarować do tego stopnia, że zapominała przy nim o bożym świecie. Mogłaby tu siedzieć z nim do późnej nocy i rozmawiać o byle czym. Ma wszystko to co ceni sobie u mężczyzn. Jest inteligentny, zabawny, szczery, stanowczy a do tego dobrze zbudowany i  przystojny.

- Pytaj - zdobyła się na odwagę. "Raz kozie śmierć".

- Nigdy wcześniej cię tu nie widziałem. Nie jesteś stąd, prawda?

- I tak i nie - zaśmiała się z ulgą, że nie jest to pytanie, którego się spodziewała.

- To się tak da?

- Da. Urodziłam się tu, a po maturze wyjechałam do Warszawy na studia. Wtedy troszkę się buntowałam. Byle być jak najdalej od domu. Chciałam udowodnić wszystkim, że sobie poradzę, że jestem odpowiedzialna i niezależna. Szybko zrozumiałam, że to był zły pomysł. Praktycznie codziennie dzwoniłam do mamy z płaczem, siedząc na spakowanych walizkach, gotowa do powrotu, ale ona zawsze umiała mnie pocieszyć. Dzięki niej skończyłam studia, dostałam pracę i jakoś przywykłam. Tu przyjeżdżam co roku, pomóc jej w prowadzeniu pensjonatu "Demeter". Uczę w szkole, więc  wakacje mam zawsze wolne. - opowiedziała pokrótce.

- Jesteś nauczycielką?

- Jawohl!

- Nie mów, że uczysz niemieckiego?

- A co to źle? - rozbawił ją swoją reakcją

- Nie, ale z tym przedmiotem zawsze było mi pod górkę. Na szczęście profesorka miała do mnie słabość i często przymykała oko. Pewnie wszyscy uczniowie się w tobie podkochują i rysują serduszka w zeszytach z twoim imieniem.

- Moich uczniów bardziej interesują klocki i resoraki. - zaśmiała się - uczę dzieci w nauczaniu początkowym. Ale od września dostanę starszą grupę, także jest szansa na jakiś mały romans - powiedziała udając rozmarzoną. - Starczy o mnie. Teraz twoja kolej.

- Cześć, jestem Alan, mam 28lat i jestem rybakiem - zaczął jakby był na spotkaniu grupy terapeutycznej, rozbawiając Dominikę, do tego stopnia, że mało nie zakrztusiła się czekoladą. - W porządku?

- Tak, ostrzegaj następnym razem - zaśmiała się.

- Dobrze teraz możesz pić spokojnie, obiecuję, że nie będę żartował, bo w sumie nie ma z czego.

- Nie rozumiem?

- Życie mnie nie oszczędzało. Miałem naprawdę ciężkie dzieciństwo, jeśli można to tak nazwać. Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym, kiedy miałem 5lat. - Opowiadał zapatrzony w szklankę z czekoladą. Obracał ją niespokojnie w dłoniach. Wspomnienia wyraźnie go bolały. - Znalazłem się pod opieką ciotki. Mimo że samej ciężko było jej związać koniec z końcem, zaopiekowała się mną. Mieliśmy tak naprawdę tyko siebie. Widząc, w jak trudnej byliśmy sytuacji materialnej postanowiłem rzucić szkołę. Nie miałem wyboru. Musiałem szybko dorosnąć. Przyjąłem się do pracy w tartaku, zarabiałem marne grosze, ale lepsze to niż nic. Po jakimś czasie wyjechaliśmy do Anglii, znajomy ciotki załatwił nam pracę. Nie było innego wyjścia. Tam trochę odżyliśmy. Odkładaliśmy jak najwięcej, żeby móc tu wrócić. Po kilku latach uskładała się ładna sumka pieniędzy. Decyzja o powrocie była spontaniczna. Rano rozmawialiśmy o tym, że starczyłoby na rozkręcenie własnego biznesu a kolejnego dnia siedzieliśmy już w samolocie. Nawet nie wiesz jaki byłem wtedy szczęśliwy. - podniósł na nią szklący się wzrok.

- Tak mi przykro. - Tyle tylko zdołała powiedzieć. Czuła jak łzy napływają jej do oczy, mrugnęła kilka razy, starając się opanować. Odnalazła jego dłoń, ścisnęła ją mocno, dodając mu tym samym otuchy. Chciała go przytulić, ale powstrzymała się.

- Niepotrzebnie. To mnie wiele nauczyło. Już wiem, że człowieka nie da się tak łatwo złamać. - powiedział przyglądając się ich splecionym dłoniom. Dominika śledziła jego palec, który kreślił na jej skórze małe kółeczka.

- A teraz czym się zajmujesz?

- Teraz jestem bardzo szczęśliwy - powiedział patrząc jej prosto w oczy - Pracuję na kutrze łowiącym ryby dla przetwórni.

- Nie jesteś chyba zwykłym rybakiem? Widziałam jak zachowywał się na twój widok chłopak za barem.

- Miałem nadzieję, że umknęło to twojej uwadze.

- Więc?

- Na kutrze pracuje siedmiu chłopaków, Darek - wskazał na barmana - należy do ekipy. Jest najmłodszy. Dorabia sobie tu, kiedy przetwórnia nie ma zamówień. Wszyscy jesteśmy równie ważni i potrzebni. Nie liczą się stopnie. Mamy pracę do wykonania i tego się trzymamy. Nie ma podziałów na lepszych czy gorszych. Poza tym przyjaźnimy się.

- Czyli nie jesteś kapitanem?

- Nie, chyba nie, choć chłopaki za takiego mnie uważają. Fakt, mam więcej obowiązków i to mi się obrywa kiedy coś pójdzie nie tak, ale żeby od razu kapitanem? - zaśmiał się - Nie lubię tego słowa.

            Rozmowę przerwała kelnerka. Podeszła do ich stolika głośno odchrząkując. Patrzyła z niedowierzaniem na ich splecione dłonie. Alan ścisnął ją mocniej, by nie mogła mu się wyrwać.

- Czy czegoś sobie państwo życzą? - rzuciła nieuprzejmie, przy czym słowo państwo, jakby nie chciało przejść jej przez gardło

- Masz jeszcze na coś ochotę... skarbie? - zapytał mrugając porozumiewawczo.

- Nie, kochanie, myślę, że już będziemy się zbierać, przestało padać. - powiedziała uśmiechając się zalotnie.

Monika zabrała ze stolika puste szklanki po czekoladzie. Popatrzyła na Alana z wyrzutem i odeszła w stronę baru.

- Dziękuję, to jej dało do myślenia.

- Mam nadzieję, że nie zrobi sobie laleczki woo-doo z moja podobizną.

- Nie, ale nie zdziwiłbym się gdyby porysowała mi lakier, albo poprzebijała opony. - zaśmiał się - To co zbieramy się?

            Wyszli na zewnątrz. Deszcz przestał padać, a urywające głowy wietrzysko, ustąpiło miejsca rześkiemu wietrzykowi. Czarne niebo rozjaśniały nieśmiało błyszczące gwiazdy. "Nawet nie zauważyłam, kiedy się ściemniło."

- Dziękuję Alan, naprawdę świetnie się bawiłam.

- Podziękujesz jak dojdziemy do domu. Chyba nie myślałaś, że puszczę cię samą?

- Nie chcę ci sprawiać kłopotów.

- To żaden kłopot, słowo harcerza - powiedział podnosząc w górę dwa palce

- Harcerza, którym pewnie nigdy nie byłeś - zaśmiała się.

- A czy to ważne? - zapytał przewracając oczami - Chodźmy. - i nie czekając na nią ruszył w stronę domu Wandy.

- Skąd wiedziałeś, że powinniśmy iść właśnie tędy - zapytała doganiając go.

- Przecież mówiłaś, ze pensjonat mamy nazywa się "Demeter" tak? - zmyślił na poczekaniu.

- Racja - przyznała, choć wiedziała, że nie mówi jej do końca prawdy. "Pewnie kiedyś się dowiem, o co w tym wszystkim chodzi"

            Szli bardzo blisko siebie, czasami ich dłonie niby przypadkiem dotykały się. Czuła wtedy iskrę przeskakującą między nimi. Przymknęła oczy, wdychając powietrze przesiąknięte  jego zapachem.

- Wszystko w porządku?

- Tak, jak najbardziej.

- Powiesz mi coś więcej o sobie? Co lubisz? Jak spędzasz wolny czas w Warszawie?

- Lubię czytać, ale to już wiesz. - zaśmiała się na wspomnienie dnia, w którym się poznali. - Często siadam pod kocem z kubkiem herbaty i znikam na wiele godzin. Nie ma mnie dla nikogo. Wyłączam się. Zazwyczaj wtedy czytam albo słucham muzyki. Uwielbiam polski rock z lat 80. - 90. Poza tym lubię eksperymentować w kuchni. Z początku potrawy lądowały w koszu, ale z czasem nabrałam wprawy. I nawet dobrze mi idzie. A ty co lubisz?

- Może to śmieszne, ale przyjemność sprawia mi moja praca. Lubię wypływać daleko w głąb morza i przyglądać się jego falom. To uczucie jest nie do opisania. Ta przestrzeń i adrenalina, jeśli złapie nas sztorm. Tam czuję się naprawdę wolny. Pokochałem to odkąd pierwszy raz wszedłem na kuter. Czasami kiedy długo nie wypływamy czuję, że zaczynam za tym tęsknić.

- Zabierzesz mnie kiedyś ze sobą?

- Jeśli tylko będziesz chciała.

- Będę chciała. I to bardzo.

- W takim razie umowa stoi.

- Kiedy znów wypływacie?

- Jutro rano, mamy spore zamówienie, nie wiem ile nam to zajmie czasu. Mam nadzieję, że szybko wrócimy, bo coś mi się obiło o uszy, że ktoś chce mnie zabrać na spacer - zaśmiał się.

- Dobrze słyszałeś. Tylko musisz obiecać, że będziesz na siebie uważał i nie dasz się pożreć rekinom.

- Tak jest, kapitanie - zasalutował uśmiechając się promiennie.

- To tutaj - powiedziała, kiedy stanęli przed domem mamy. - Teraz już mogę ci podziękować za miły wieczór?

- Teraz już tak.

-Więc dziękuję, naprawdę świetnie się bawiłam - wspięła się na palce i pocałowała go w policzek, nim zdążył cokolwiek odpowiedzieć zniknęła cicho zamykając za sobą drzwi.

            Oparła się o ścianę w przedpokoju. Zamknęła oczy "Co ja najlepszego wyrabiam". Wzięła głęboki oddech i pobiegła na górę do swojego pokoju. Wyjrzała przez okno, w ostatniej chwili zobaczyła znikającą za zakrętem postać Alana.  Schowała głowę w dłoniach

-To się nie dzieje naprawdę. To niemożliwe. - powiedziała do siebie i wybuchnęła płaczem.