ROZDZIAŁ JEDENASTY

            - Wsiadaj - szepnął jej do ucha otwierając przed nią drzwi swojego auta.

- Dziękuję - odpowiedziała smutnym głosem.

Całe wnętrze wypełniał zapach jego perfum, będący kompozycją cytrusów, bergamotki i piżma. Zamknęła oczy skupiając się na przyjemnej woni. Nabrała głębiej powietrza starając się zapamiętać go jak najdokładniej. "Pewnie nigdy więcej nie będę miała okazji tego poczuć".

Alan pospiesznym krokiem obszedł auto i usiadł obok niej. Odpalił silnik i ruszył powoli przed siebie pustą drogą, przy której w idealnie równym rządku stały wysokie świecące żółtym światłem latarnie.

- Odjadę kawałek, Rea szczeka, nie chcę, żeby pani Wanda się obudziła - wyjaśnił, zerkając na nią pospiesznie.

- Przepraszam, że cię obudziłam - powiedziała łamiącym się głosem.

- W porządku, nic się nie stało. - popatrzył na nią przenikliwym wzrokiem - Powiesz mi o co chodzi?

W tym momencie dziękowała Bogu, że siedzą obok siebie, że nie musi patrzyć mu w oczy kiedy będzie łamała mu serce. Zacisnęła dłonie na fotelu ze skóry o kremowym odcieniu. "Teraz albo nigdy".

- Alan jest coś o czym nie wiesz. A powinieneś.

- I próbowałaś mi to powiedzieć dziś na ognisku, prawda?

- Tak, ale Maryla mi przerwała.

- Więc? Wyrzuć to w końcu z siebie - odnalazł jej dłoń. Ich palce splotły się w delikatnym uścisku. Poczuła jak dreszcz podniecenia wstrząsnął jej całym ciałem. Jego szorstka skóra była przyjemnie ciepła. Z grymasem niezadowolenia zdała sobie sprawę, że ostatni raz jej dotyka, że nigdy więcej to się nie powtórzy.

- Nie jestem sama - powiedziała pospiesznie i mocno zacisnęła powieki bojąc się jego reakcji.     Siedziała tak z zamkniętymi oczami kilka ciągnących się w nieskończoność sekund. Nadal trzymał ją za rękę, która jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki stała się jej obca i zimna. Zebrała w sobie resztki odwagi i delikatnie odwróciła głowę w jego stronę. Twarz mężczyzny z ciepłej i serdecznej stała się zacięta i niemalże groźna. Zęby miał zaciśnięte w gniewie, a rozszerzone nozdrza poruszały się szybko zdradzając jego przyspieszony oddech. Nieobecny wzrok utkwił w nieodgadnionym punkcie przed sobą. Lewą ręką wrzucił bieg i docisnął mocniej pedał gazu, po czym dłoń wróciła z powrotem na kierownicę, ściskając mocno jej obręcz. Silnik głośno zaryczał i nabrał prędkości, wgniatając jej bezwładne ciało w fotel. 

- Alan zwolnij, proszę - poczuła jak jej serce przemieszcza się gdzieś w okolice gardła.

Nie reagował, a wskazówka na liczniku przesuwała się niebezpiecznie w prawą stronę. "Wiedziałam, że będzie wściekły, ale żeby od razu mnie zabijać?" - Proszę, boję się - powiedziała łamiącym się głosem, mocniej ściskając jego dłoń.

Zahamował gwałtownie i zgasił silnik. Pasy boleśnie wpiły się w jej szyję, zastawiając na niej płonący czerwienią ślad.  Rozmasowała dłonią piekące miejsce, zagryzając wargi z bólu. Wybuchnęła płaczem, którego już dłużej nie była w stanie opanować. Łzy spływały jej po policzkach gęstymi strumieniami, kapiąc na koszulę w czerwoną kratkę.

- Przepraszam, nie chciałem zrobić ci krzywdy - powiedział zimnym głosem, podając jej chusteczkę.

- Należało mi się - odpowiedziała, wycierając mokre oczy.

- Nie mów tak.

- Jesteś bardzo zły? - spojrzała na niego niepewnym wzrokiem

- Zły? - zaśmiał się szyderczo - Tak, można to tak nazwać.

- Naprawdę nie chciałam, żeby tak wyszło, ja próbo...

- Próbowałaś mi powiedzieć, tak? - dokończył za nią - Szkoda, że zapomniałaś mi wspomnieć o tym drobnym szczególe… zaraz jak on ma na imię?

- Igor - szepnęła pod nosem.

- Właśnie, Igor! Szkoda, że zapomniałaś mi wspomnieć o Igorze - mocno zaakcentował imię narzeczonego -  wtedy w barze na plaży. Flirtowałaś ze mną, pozwoliłaś mi się podrywać. Kurwa! Nie wierzę! - wyrwał swoją dłoń z jej uścisku i uderzył nią w kierownicę - Myślałem, że byłaś ze mną szczera!

- Alan ty też nie byłeś ze mną szczery! - wykrzyknęła mu w twarz nie potrafiąc pohamować buzujących w niej emocji. - Też mnie okłamałeś!

- Nie bądź śmieszna - prychnął wykrzywiając usta, jakby patrzył na coś odrażającego. - Ok. nie powiedziałem ci, że znam twoją mamę i że Maryla to moja ciotka, ale to nic w porównaniu z tym, że udawałaś, że jesteś sama.

- Nie powiedziałam, że jestem sama. Nie wkładaj mi w usta słów, których nie użyłam!

- Ale, też nie przyszło ci do głowy, żeby poinformować mnie, że kogoś masz. Czyż nie?

- Nawet nie wiesz, ile razy chciałam to zrobić. - powiedziała zniżając głos do szeptu, czuła że powoli opada z sił.

- Więc czemu tego nie zrobiłaś? - utkwił w niej szare smutne spojrzenie.

- Bo się bałam - wyznała, po długiej chwili milczenia. - Bałam się, że cię stracę. Wiem, to chore i sama nie do końca to rozumiem, ale uwierz mi, to było silniejsze ode mnie.

- Dobra nie tłumacz się, teraz to i tak już mało ważne - głos mu się załamał, pospiesznie otarł wierzchem dłoni policzek chcąc ukryć zabłąkaną łzę.

- Jak to? - popatrzyła na niego pytająco - Co teraz z nami będzie?

- Nic. Nigdy nie było nas - mogłaby przysiądź, że słyszała trzask pękającego serca. - I nigdy nie będzie.

- Nawet tak nie mów - powiedziała nerwowo kręcąc głową - Nie, nie zgadzam się.

- Dominika, czego ty do cholery chcesz? - krzyknął w jej stronę - Czego? Wytłumacz mi, bo powoli zaczynam się gubić.

- Chcę, żeby było tak jak do tej pory - powiedziała nieśmiało.

- A jak ty to sobie wyobrażasz? Myślisz, że po tym wszystkim będę potrafił z tobą normalnie rozmawiać? Zaufałem ci, byłaś jedną z niewielu osób, przed którą się otworzyłem. Podałem ci moje serce na tacy, a ty je po prostu wyrzuciłaś do kosza, jak jakiś śmierdzący ochłap. - schował twarz w dłoniach, starając się uspokoić oddech - Byłem pewny, że jesteś inna, lepsza. Dałbym sobie za ciebie rękę uciąć i wiesz co? - prychnął - teraz byłbym kaleką!

-Alan...

- Wystarczy! - przerwał jej w półsłowa tonem nie znoszącym sprzeciwu - Nie chcę już nic więcej wiedzieć.

- Ale daj mi chociaż wytłumaczyć - błagała gotowa paść przed nim na kolana.

- Nie ma co tłumaczyć. Masz kogoś. Dla mnie to temat zamknięty. - powiedział przez zaciśnięte zęby.

- Ale ...

- Dominika, proszę nie komplikujmy sprawy. Odwiozę cię teraz do domu i każde pójdzie w swoją stronę. Ok?

- Ale ja tak nie chcę - spojrzała mu głęboko w oczy, po roześmianym i ciepłym spojrzeniu nie został nawet ślad.

- Przykro mi - wzruszył obojętnie ramionami.

- Nie udawaj, że takie rozwiązanie ci odpowiada.

- Chcesz, żebym był szczery? Ok. Nie odpowiada mi. W chuj mi nie odpowiada! Zakochałem się w tobie po uszy i oddałbym wszystko, żeby z tobą być, żebyś była przy mnie szczęśliwa. Rozumiesz? - jego smutny wzrok wyrażał więcej niż była w stanie udźwignąć - Gdybyś powiedziała jedno słowo rzuciłbym to całe moje pieprzone życie i wyjechał z tobą gdzie tylko byś chciała. Jak w tej piosence, być tam, zawsze tam gdzie ty. Myślałem, że czułaś to samo. Byłem pewny, że też tego chcesz.

- Alan ja nie wiedziałam - pokręciła głową z niedowierzaniem.

- To teraz już wiesz. - jego oschły głos ranił bardziej niż milion rdzawych noży wbijanych w serce.

            Odpalił silnik, trzema sprawnymi ruchami nawrócił auto i skierował się w stronę domu Wandy. Przez chwilę jechali w milczeniu. Alan uspokajając skołatane nerwy, Dominika oswajając się ze słowami, które przed chwilą usłyszała.

- Musisz mnie wysłuchać - postanowiła spróbować jeszcze raz, tym razem bardziej stanowczym tonem.

- Nic nie muszę. Mogę ewentualnie chcieć - rzucił jej krótkie spojrzenie - ale nie chcę. To koniec. Dla mnie wszystko jest już jasne.

Auto zatrzymało się przed jej domem z cichym pomrukiem. Nawet nie zauważyła kiedy dojechali na miejsce. Zgasił światła i delikatnie odwrócił się w jej stronę. Na szybie zaczęły pojawiać się pojedyncze ślady kropel deszczu. "Przez deszcz wszystko się zaczęło i w deszczu wszystko się skończy" pomyślała, śledząc samotną kroplę spływającą po szkle.

- Myślę, że powinnaś już iść.

- Nie, dokąd mnie nie wysłuchasz.

- Zrozum, nie mam teraz ochoty na rozmowę. Daj mi pomyśleć. - popatrzył na nią błagalnie - Proszę, idź już. Jeśli zostaniesz jeszcze chwilę, rozsypię się.

- Alan...

- Idź! - jego głos w jednej chwili nabrał szorstkiego, nieznanego jej dotąd tonu.

- Pieprzony hipokryta! - wykrzyczała mu w twarz i wysiadła z auta, mocno trzaskając za sobą drzwiami.

Odpowiedział jej pisk opon i zapach palącej się gumy.  Auto z niebezpieczną prędkością ginęło w mroku pustych ulic miasta. Schyliła się, podnosząc z ziemi mały kamyczek i mocno cisnęła nim w kierunku oddalającego się samochodu.

- Nienawidzę cię! - krzyknęła przerywając panującą dookoła idealną ciszę.