ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

            - Dasz radę tam wejść? - zatrzymał się przed wysokim, blisko czterometrowym podestem i wskazał dłonią na zwisającą z góry wykonaną z grubej liny drabinkę, która kołysana podmuchami wiatru, wodziła po drewnianych deskach pokładu. - Czy może mam cię wnieść?

            - Chyba jeszcze mnie nie znasz do końca - zbliżyła się do niego i z zawadiackim uśmiechem pstryknęła go w czubek nosa - Takie drabinki mam w małym paluszku.

            - Tak? - złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie - I pewnie zaraz mi powiesz, że jak byłaś młodsza to rodzice wysłali cię na jakiś obóz przetrwania, albo że lubisz w piątek po pracy, tak dla rozrywki, pojechać sobie do parku wspinaczkowego i poszaleć na ściance, mam rację?

            - I tu się pan kapitan pomylił - roześmiała się promiennie, wodząc palcami pod bawełnianym materiałem jego koszulki, największą uwagę poświęcając napiętym mięśniom brzucha oraz bliznom na lewej piersi, które starał się zatuszować tatuażem. - Ojciec Majki, w któreś wakacje wybudował dla nas domek na drzewie. Niewielki, dwie osoby to już był tłok. Nazywałyśmy go bazą. Przypominał bardziej gołębnik, ale dla nas był idealny, potrafiłyśmy siedzieć w nim od rana do nocy. Wchodziło się do niego właśnie po takiej drabince, a kiedy nie chciałyśmy, żeby ktoś do nas przychodził, wciągałyśmy ją do góry. To były czasy - głośno wypuściła powietrze, żałując że dzieciństwo minęło tak szybko.

            - Z każdą chwilą mnie zadziwiasz - założył jej włosy za ucho i czule pocałował jej rumiany policzek - Jesteś zupełnie inna niż te wszystkie dziewczyny, które poznałem.

            - Dla twoich wiadomości, myszy i pająków też się nie boję - roześmiała się głośno i wyrwała z jego objęć.

            - Boże, gdzieś ty się uchowała? - powiedział pod nosem i z niedowierzaniem pokręcił głową, przyglądając się dziewczynie, która bez najmniejszego trudu wspinała się po drabinie wykonanej z grubej liny, przypominając mu żołnierza na poligonie, który umorusany w błocie, stara się osiągnąć najlepszy czas, by uchronić się przed sprzątaniem rejonów. - I jak? - wszedł za nią na podest, objął ją od tyłu w pasie, splatając palce na jej brzuchu, a  podbródek oparł na ramieniu, omiatając jej szyję ciepłym oddechem, którego miętowy zapach mieszał się z aromatem słodkiego wina. - Podoba ci się?

            - Alan... - jęknęła nie mogąc oderwać wzroku od niezliczonej ilości puchatych koców i poduszek, którymi wyścielony był cały podest. W rogu paliło się kilka świec, których płomień, poddając się morskiej bryzie, przygasał lekko i znów wracał do życia, a obok stała duża szklana misa pełna truskawek i nektarynek. - Jeszcze nigdy nikt się tak dla mnie nie starał - powiedziała drżącym głosem, starając się powstrzymać napływające do jej oczu łzy.

            - A powinien, zasługujesz na to - objął ją mocniej i czule pocałował płatek jej ucha, sprawiając, że zapragnęła go jeszcze bardziej niż do tej pory. "Uspokój się, uspokój się natychmiast, do niczego nie dojdzie. Alan ma rację. Najpierw musisz zerwać z Igorem, a potem będzie czas na przyjemności! Jesteś oazą spokoju, pierdolonym kwiatem lotosu, pamiętasz?" wypuściła z ust drżący oddech, nie zdając sobie sprawy, że wstrzymywała go tak długo. - Wszystko w porządku?

            - Tak, w jak najlepszym - wydusiła z siebie, starając się brzmieć naturalnie, jednak głos jej się załamał, zdradzając zniecierpliwienie i podenerwowanie.

            - To co, zapraszam w moje skromne progi - zgiął się w pół, gestem dłoni wskazując przygotowane dla nich miękkie posłanie, co od razu skojarzyło jej się z lokajem, ubranym w wytworny frak, który zaprasza przybyłych gości do środka willi, należącej do nieziemsko bogatych właścicieli największego w całej Ameryce kasyna. Rozbawiona tą myślą, skinęła uprzejmie głową i naśladując średniowieczne księżniczki, złapała za materiał swojej długiej spódnicy, rozkładając go na boki i z niezwykłą gracją oraz dostojnością ukłoniła się.

            - Kiedy udało ci się to wszystko przygotować? - zsunęła ze stóp sandały, usiadła na miękkim, polarowym kocu i wyciągnęła przed siebie wyprostowane nogi, wspierając się na łokciach.

            - Dobre duszki mi pomogły - zaśmiał się i położył obok niej.

            - Domyślam się, że mówimy o twojej załodze.

            - Bardzo nam kibicują. Przyznali się ostatnio, że odkąd zaczęło się między nami układać, stałem się milszy i bardziej... czekaj, jak to było? Życiowy, przystępny i parę jeszcze innych określeń. W każdym razie chodziło im o to, że dzięki tobie spędzają więcej czasu na lądzie niż na morzu i chyba coś w tym jest. - pokręcił głową, przyznając rację kolegom. - Ciągnie mnie do ciebie, nic na to nie poradzę. - rozłożył ręce w geście bezradności.

            - Przyznam, że bardzo mnie to cieszy, choć nie sądziłam, że tak się to wszystko potoczy.

            - Myślałaś, że nic z tego nie będzie, a ja od początku wiedziałem, że się uda, chociaż troszkę się bałem, że będę musiał się dłużej pomęczyć z uświadomieniem ci, że to ja jestem tym jedynym.

            - Przepraszam, czy ty aby przypadkiem nie powiedziałeś, że jestem łatwa? - oburzyła się i starając się zachować kamienną twarz, uderzyła go trochę mocniej niż zamierzała w brzuch.

            - Nie, broń Boże - przyciągnął ją do siebie i objął ramieniem. - Chciałem powiedzieć, że na początku stawiałaś duży opór, broniłaś się rękami i nogami, zasłaniałaś się Igorem, ale jak wiadomo z miłością się nie dyskutuje i dlatego jesteś tu teraz ze mną i robisz wszystko, żeby zaciągnąć mnie do łóżka - roześmiał się i pocałował ją czule we włosy.

            - To aż tak widać? - zawstydzona ukryła twarz w zagłębieniu jego szyi i mocno objęła go nogą.

            - Tak i bardzo mi się to podoba - szepnął, unosząc do góry zwiewny materiał jej długiej spódnicy. Jego szorstkie dłonie błądziły po zgrabnym i miękkim udzie dziewczyny, sunąc coraz wyżej, niepewnie dotykając zaokrąglonego pośladka.

            - Naprawdę od początku wiedziałeś, że chcesz ze mną być?

            - Tak - odpowiedział niemal natychmiast, nie zastanawiając się ani sekundy - Odkąd cię pierwszy raz zobaczyłem na plaży, pamiętasz? Szukałaś Rei, byłaś przestraszona i zapłakana, już wtedy miałem ochotę cię przytulić i dać ci gwiazdkę z nieba.

            - Zrobiłam z siebie idiotkę, mało się tam ze wstydu nie spaliłam, pamiętam, że nie potrafiłam sklecić choćby jednego logicznego zdania, jąkałam się i powtarzałam. To musiało wyglądać komicznie. - zakryła twarz dłonią, czując że zaczyna się rumienić na samo wspomnienie.

            - Nieprawda, byłaś bardzo urocza, tylko tak szybko uciekłaś, modliłem się, żeby móc cię jeszcze spotkać i wtedy coś mnie poraziło, jak grom z jasnego nieba, pomyślałem, że skoro jesteś na plaży z Reą, musisz być córką Wandy. Zrobiłem mały wywiad środowiskowy, i jak widać, moje modlitwy zostały wysłuchane.

            - A pamiętasz jak zgadywaliśmy swoje imiona?

            - Nie, skarbie, to ja musiałem się mocno namęczyć, żeby je odgadnąć i zdobyć twój numer. - poprawił ją przewracając oczami z udawany oburzeniem.

            - No tak, Monika podała mi twoje imię na tacy. - roześmiała się przypominając sobie nieudolne podrywy kelnerki w barze. - Już wtedy mi się podobałeś, byłeś zabawny i taki pewny siebie i chyba trochę mi imponowałeś. Pomijam fakt, że jak na ciebie patrzyłam to uginały mi się kolana, bo na żywo nigdy nie widziałam tak przystojnego mężczyzny. Wiem, że nie powinnam ci tego mówić, bo obrośniesz w piórka, ale faktycznie tak było. I jest - dodała po chwili - ciągle przechodzą mnie dreszcze, kiedy mnie całujesz i przytulasz. I wiesz, chyba nigdy wcześniej czegoś takiego nie czułam.

            - A Igor? - skrzywił się, wypowiadając imię mężczyzny, który według jej zapewnień należał do przeszłości, a mimo to, nadal wzbudzał w nim irytację.

            - On nie lubi okazywać uczuć, jest raczej zdystansowany i chłodny, poza tym jego wiecznie nie było w domu, nigdy nie mieliśmy czasu na miłe wieczory na kanapie, przy filmie i lampce wina czy upojne kąpiele w bąbelkach. Wiedziałam, że nie tak powinien wyglądać związek, ale godziłam się na to przez cztery długie lata, sama nie wiem czemu, dopiero ty otworzyłeś mi oczy i pokazałeś co znaczy miłość.

            - Chciałbym, żeby już było po wszystkim, żebyś ze mną zamieszkała i żebyśmy nie musieli powstrzymywać się przed... - urwał i uśmiechnął się znacząco, posyłając jej kipiące pożądaniem spojrzenie.

            - Planowałam zrobić ci niespodziankę, ale czuję, że język mnie świerzbi, więc ci powiem - podniosła się i zawołała melodyjnym głosem - W niedzielę rano jadę po swoje rzeczy, Majka zgodziła się pożyczyć mi auto, jeśli wszystko dobrze pójdzie już za dwa dni będziemy razem, tak naprawdę, jak powinno być od początku.

            - Nawet nie wiesz jak się cieszę, ale byłbym spokojniejszy, gdybyś pozwoliła mi pojechać z tobą.

            - Nie, Alan, to nie jest dobry pomysł. Muszę porozmawiać na spokojnie z Igorem, wyjaśnić mu wszystko, nie wiem jak zareaguje.

            - No właśnie dlatego powinienem też tam być, a co jeśli zrobi ci krzywdę albo zamknie cię w mieszkaniu i nie pozwoli ci odejść.

            - Alan, proszę cię, bez czarnych scenariuszów, Igor nie jest idealny, ale nie róbmy z niego tyrana, ok?

            - No dobrze - głośno wypuścił powietrze, dając za wygraną - ale obiecaj, że weźmiesz moje auto. To sporo kilometrów, a ten Majki punciak trochę mnie przeraża.

            - Wiesz, że Maja wydrapałaby ci za to oczy? - zaśmiała się sztucznie, starając się zmienić temat na lżejszy.

            - Obiecaj. - rozkazał surowym, nie znoszącym sprzeciwu głosem.

            - Dobrze, jeśli tak bardzo ci na tym zależy, to wezmę twój samochód, zadowolony? - spojrzała w niebo i przewróciła oczami.

            - Byłbym bardziej, gdybyś pozwoliła mi jechać ze sobą. - warknął rozdrażniony, gniewnie marszcząc brwi.

            - Możemy skończyć ten temat? Inaczej zrobię tak jak planowałam, nic ci nie powiem, wezmę auto od Mai i wtedy szukaj wiatru w polu.

            - Czy ty nie rozumiesz, że się o ciebie martwię?

            - Niepotrzebnie, koniec tematu, nie psujmy tego wieczoru - położyła głowę na jego twardej piersi, wsłuchując się w miarowe bicie serca.

            Milczeli przez dłuższą chwilę, rozkoszując się szumem fal, które rozbijały się o łódź.

Nad ich głowami krążyły mewy, o jasnych piórach i pomarańczowych dziobach, domagając się głośnymi skrzekami małego co nieco, w postaci świeżych wnętrzności złowionych ryb, którymi z chęcią dzielili się z nimi rybacy podczas połowów.

            - Zmarzłaś? - zapytał i nie czekając na odpowiedź nakrył ją szczelnie kocem.

            - Tylko troszkę, nie jest tak źle.

            - Ostrzegam nad ranem będzie o wiele zimniej.

            - Nad ranem? Alan zostaniemy tu całą noc? - wsparła się na łokciu i popatrzyła na niego z zakłopotaniem.

            - Nie musimy, jeśli nie chcesz - powiedział spokojnym głosem, widząc jej podenerwowanie.

            - Chcę, bardzo chcę, ale po tym pamiętnym wybryku, kiedy nie wróciłam do domu na noc, obiecałam mamie, że to się więcej nie powtórzy. Nie wolno się jej denerwować, po ostatnim zawale jeszcze nie doszła w pełni do siebie. - tłumaczyła, żywo gestykulując dłońmi.

            - Jeśli chodzi tylko o panią Wandę, to nie musisz się martwić - uśmiechnął się z przebiegłym błyskiem w oku.

            - Możesz jaśniej?

            - Obiecałem, że ci o tym nie powiem, ale w takiej sytuacji, chyba nie mam innego wyjścia - rozłożył ręce i roześmiał się promiennie. - Kiedy odwiozłem cię wtedy do domu, po tej naszej, nazwijmy to, wspólnej nocy, zadzwoniłem do twojej mamy, żeby ją przeprosić i jakoś się wytłumaczyć. - potarł dłonią zarośnięty podbródek, szukając w głowie odpowiednich słów.

            - I? - ponaglała go, nie mogąc powstrzymać ciekawości. "No pięknie, czyli oprócz mojej najlepszej przyjaciółki, jeszcze moja szanowna mamusia bierze udział w tych podchodach. I jak tu ufać ludziom?"

            - Spodziewałem się gromów ciskanych przez słuchawkę i wiązanki przekleństw, a pani Wanda tylko mi podziękowała. Rozumiesz? Powiedziała, dosłownie: Powinnam cię powiesić za jaja, ale Domi jest taka szczęśliwa, kiedy jest z tobą, więc pozostaje mi tylko życzyć wam powodzenia. Ale pamiętaj, jak ją skrzywdzisz..." - przerwał i z kwaśną miną przeczesał palcami włosy - Pozwól, że tego fragmentu sobie oszczędzę.

            - Nie wierzę - niemalże krzyknęła, potrząsając głową z oburzeniem. - A mi robiła wymówki, że nie wypada, że Igor... Co za jędza!

            - Albo faktycznie tryskałaś radością, albo pani Wanda nie cierpi twojego narzeczonego.

            - Według mnie i jedno i drugie. Wyobraź sobie, że ona ciągle mówi do niego panie Igorze.

            - Nie żartuj.

            - Jak bum cyk cyk - położyła na sercu złożoną w pięść dłoń i postukała się kilka razy, dla podkreślenia swoich słów, po czym ziewnęła szeroko i przeciągnęła się ospale.

            - Zdrzemnij się, miałaś dziś sporo wrażeń - nie przestawał gładzić jej ramienia.

            - Opowiedz mi coś.

            - Co mam ci opowiedzieć?

            - Cokolwiek, lubię słuchać twojego głosu.

            - To może opowiem ci bajkę o Miłości i Szaleństwie, którą kiedyś jak byłem mały opowiadała mi często Maryla.

            - To dobrze, lubię bajki. - zamknęła oczy, skupiając się na jego cichym, melodyjnym głosie.

            - Powiadają, że pewnego razu spotkały się na Ziemi wszystkie uczucia i cechy ludzkich istot. - przytulił ją mocniej do siebie, naciągając polarowy koc na jej odkryte ramiona -I tak: Gdy Znudzenie ostentacyjnie ziewnęło po raz trzeci, Szaleństwo, jak zwykle obłędnie dzikie, zaproponowało: - Pobawmy się w chowanego!
Intryga, niezmiernie zaintrygowana, uniosła tylko lekko brwi, a Ciekawość, nie mogąc się powstrzymać, spytała z typowym dla siebie zainteresowaniem:
- W chowanego? A co to takiego?
- To zabawa - wyjaśniło żywo Szaleństwo - polegająca na tym, iż ja zakryję sobie oczy i powoli zacznę liczyć do miliona. W międzyczasie wy wszyscy dobrze się schowacie, a gdy skończę liczyć, moim zadaniem będzie was odnaleźć. Pierwsze z was, na którego kryjówkę trafię, zajmie moje miejsce w następnej kolejce.
Podekscytowany Entuzjazm zaczął tańczyć w towarzystwie Euforii, Radość podskakiwała tak wesoło, iż udało się jej przekonać do gry Wątpliwość, a nawet Apatię, której nigdy niczym nie dało się zainteresować.
Jednakże nie wszyscy chcieli się przyłączyć.
Prawda wolała się nie chować, w końcu i tak zawsze ją odkrywano.
Duma stwierdziła, że zabawa jest głupia, ale tak naprawdę w głębi duszy gryzło ją, iż pomysł wyszedł od kogo innego.
Tchórzostwo z kolei nie chciało ryzykować.
- Raz, dwa, trzy - zaczęło liczyć Szaleństwo.
Najszybciej schowało się Lenistwo, osuwając się za pierwszy lepszy napotkany kamień.
Wiara pofrunęła do nieba, a Zazdrość ukryła się w cieniu Triumfu, który z kolei wspiął się o własnych siłach hen! Na sam szczyt najwyższego drzewa.
Wspaniałomyślność długo nie mogła znaleźć dla siebie odpowiedniego miejsca, gdyż wszystkie kryjówki wydawały się jej idealne dla przyjaciół: krystalicznie czyste jezioro było wymarzonym miejscem dla Piękności, dziupla - w sam raz dla Nieśmiałości, motyle skrzydła stworzono dla Zmysłowości, powiew wiatru okazał się natomiast najlepszy dla Wolności. W końcu Wspaniałomyślność schowała się za promyczkiem słońca.
Z kolei Egoizm znalazł sobie, jak sądził, wspaniałe miejsce: wygodne i przewiewne, a co najważniejsze - przeznaczone tylko, tylko dla niego.
Kłamstwo schowało się na dnie oceanów, a może skłamało i tak naprawdę ukryło się za tęczą? Pasja i Pożądanie w porywie gorących uczuć, wskoczyli w sam środek wulkanu.
Niestety wyleciało mi z pamięci, gdzie skryło się Zapomnienie, lecz to przecież mało ważne.
Gdy Szaleństwo liczyło dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć Miłość jeszcze nie zdołała znaleźć sobie odpowiedniego miejsca.
W ostatniej chwili odkryła jednak zagajnik dzikich róż i schowała się wśród ich krzaczków.
- Milion - krzyknęło na końcu Szaleństwo i dziarsko zabrało się do szukania.
Od razu, rzecz jasna, odnalazło schowane parę kroków dalej Lenistwo.
Chwilę potem usłyszało Wiarę rozmawiającą w niebie z Panem Bogiem.
W ryku wulkanów wyczuło natomiast obecność Pasji i Pożądania.
Następnie, przez przypadek, odnalazło Zazdrość, co szybko doprowadziło je do kryjówki Triumfu.
Egoizmu nie trzeba było wcale szukać, gdyż jak z procy wyleciał ze swej kryjówki, kiedy okazało się, iż wpakował się w sam środek gniazda dzikich os.
Trochę zmęczone szukaniem Szaleństwo przysiadło na chwilę nad stawem i w ten sposób znalazło Piękność.
Jeszcze łatwiejsze okazało się odnalezienie Wątpliwości, która, niestety, nie potrafiła się zdecydować, z której strony płotu najlepiej się ukryć.
W ten sposób wszyscy zostali znalezieni: Talent wśród świeżych ziół, Smutek - w przepastnej jaskini, a Zapomnienie... cóż, już dawno zapomniało, iż bawi się w chowanego.
Do znalezienia pozostała tylko Miłość.
Szaleństwo zaglądało za każde drzewko, sprawdzało w każdym strumyczku, a nawet na szczytach gór i już, już miało się poddać, gdy odkryło niewielki różany zagajnik.
Patykiem zaczęło odgarniać gałązki...
Wtem wszyscy usłyszeli przeraźliwy okrzyk bólu.
Stało się prawdziwe nieszczęście! Różane kolce zraniły Miłość w oczy.
Szaleństwu zrobiło się niezmiernie przykro, zaczęło prosić, błagać o przebaczenie, aż w końcu poprzysięgło zostać przewodnikiem ślepej z jego winy przyjaciółki.
I to właśnie od tamtej pory, od czasu, gdy po raz pierwszy bawiono się na Ziemi w chowanego, Miłość jest ślepa i zawsze towarzyszy jej Szaleństwo.*

            - Alan - jęknęła cicho i pocałowała go delikatnie w usta.

            - Rozumiem, że ci się podobało. - roześmiał się i przytulił ją mocniej - Bajka już się skończyła, więc teraz idziemy grzecznie spać.

            - Tak jest kapitanie - ziewnęła przeciągle, a chwilę potem zasnęła, kołysana morskimi falami, które cicho szemrząc nuciły najpiękniejszą melodię, jaką do tej pory słyszała.

                                               *                      *                      *

            Obudziły ją głośne skrzeki mew i rybitw, które przekrzykując się w swoich racjach, radośnie fruwały nad kutrem, zaburzając idealny błękit, wiszącego nad nią bezchmurnego nieba. Niespiesznie otworzyła oczy, przyzwyczajając je do mocnych promieni, wyłaniającego się zza horyzontu czerwonego słońca, które skojarzyło się jej z dojrzałą, soczystą pomarańczą. Zmrużyła powieki i odetchnęła głośno, rozkoszując się rześkim powietrzem chłodnego poranka, a morska bryza pieściła jej uśmiechniętą, wystawioną do słońca, twarz.

            - Ja w twoich ramionach, nieistotny dysonans, deszcz szczęścia strzał nad przepaścią...** - zanuciła pod nosem i zarzucając na ramiona polarowy koc w żółto-niebieskie paski zeszła na dół po drabince.

            Zobaczyła go niemal natychmiast. Stał na dziobie łodzi, tyłem do niej, z łokciami opartymi na metalowych barierkach. Miał na sobie czarną bluzę, z wyszytym na plecach białymi nićmi, dużym logo marki Adidas, luźne dresowe spodnie, oraz wysokie sportowe buty, a w dłoniach ściskał biały kubek z seledynowym napisem Keep Calm And Puke Rainbows. Ukryła twarz w zawiniętych kocem dłoniach, starając się stłumić śmiech w miękkim materiale. "Nie jestem przyzwyczajona do takiej stylizacji, choć przyznam, że w odsłonie pana wracającego z porannego joggingu wygląda równie kusząco co niegrzeczny, zbuntowany facet, obrażony na cały świat" pomyślała i nie mogąc się powstrzymać podbiegła do niego i przytuliła się do jego szerokich pleców.

            - Cześć księżniczko - szepnął czułym głosem, nie spuszczając wzroku z malującego się przed nimi jeszcze niezbyt wyraźnego, ale rosnącego z każdą chwilą, obrazu portu. - Wyspana? - ostrożnie odwrócił się w jej stronę, objął ją mocno jedną ręką, a drugą, w której trzymał parujący kubek, wyciągnął daleko przed siebie.

            - Kawy - jęknęła i wyswobodziła się z jego uścisku - Kawy! Królestwo za kawę! - wyjęła z jego dłoni porcelanowy kubek i pociągnęła spory łyk, delektując się mocnym aromatem i wybornym smakiem czarnego płynu, który w magiczny sposób odgania sny i stawia na nogi. - Dzień dobry - przetarła oczy i uniosła w górę ręce, rozciągając się leniwie i mrucząc cicho, jak leniwa kotka, zbudzona nad wyraz czułymi pieszczotami zniecierpliwionych dzieci, czekających na zabawę z czworonożnym przyjacielem. - Już wracamy?

            - Tak, muszę dzisiaj, tak dla odmiany, trochę popracować - skrzywił się - ostatnio mocno się rozleniwiłem.

            - Jak to? Wypływasz dzisiaj? Nie żartuj - zrobiła nadąsaną minę, przypominając dziecko, któremu rodzice odmawiają kupienia kolejnej tabliczki czekolady.

            - Muszę z czegoś żyć, no chyba że wolisz walki w...

            - Nawet nie zaczynaj tego tematu - przerwała mu, obrzucając go wrogim spojrzeniem.

            - Dobrze, już dobrze, nie denerwuj się - naciągnął jej na ramiona koc i pocałował ją w czoło. - Zrobimy tak: pojedziemy do baru na jakieś megakaloryczne śniadanie, potem odwiozę cię do domu a wieczorem, jak wrócę z połowu, możemy pójść na spacer, albo jeśli wolisz, posiedzieć u mnie i obejrzeć jakiś dobry film. Może być?

            - Może, ale na śniadanie muszą być naleśniki z bananami i kremem czekoladowy. - wyciągnęła przed siebie zaciśniętą pięść i uniosła w górę kciuk, który symbolizował pierwszy z postawionych warunków.

            - Da się zrobić. - wzruszył obojętnie ramionami, jakby jej zachcianka nie stanowiła dla niego najmniejszej przeszkody. - Co dalej?

            - Będziesz na siebie uważał i szybko do mnie wrócisz - powiedziała z troskę w głosie i rozprostowała palec wskazujący.

            - Załatwione.

            - A po trzecie - uniosła w górę palec serdeczny i starając się opanować drżące kąciki ust powiedziała - obejrzymy jakąś dobrą komedię, broń Boże horror.

            - Horror odpada, już raz to przerabiałem, kolejny raz nie mam zamiaru przez to przechodzić. - wybuchnął cichym śmiechem na wspomnienie pamiętnego wieczoru, kiedy już na napisach początkowych jęczała ze strachu i co chwila zakrywała sobie twarz poduszką, a potem, po jakiś piętnastu minutach, najzwyczajniej w świecie, zasnęła.

            - Całe szczęście. - odetchnęła z ulgą, ciesząc się, że ten wieczór znów spędzą razem.

            Stanęła obok niego i oparta o metalową balustradę, przyglądała się bezkresnym wodom, których spokojną toń niszczył ostry kadłub kutra, sunący coraz szybciej, jakby jakaś niewidzialna dłoń, w tajemnicy przed nimi, popychała go do przodu. Białe żagle, górujące nad ich głowami, napięły się i zaczęły łopotać, tworząc barykadę, dla przybierającego na sile wiatru.

            - Co oni tu robią? - mruknął do siebie, na widok członków swojej załogi, stojących na nabrzeżu, którzy rozmawiali ze sobą żywo gestykulując.

            - Kto? - zmrużyła oczy i przyłożyła dłoń do czoła, walcząc z rażącymi promieniami słońca.

            - Moje majtki, to znaczy moja wierna załoga - poprawił się prędko i głośno roześmiał, zadowolony ze swojego żartu.

            - Powinieneś być z nich dumny, przyszykowali komitet powitalny dla przyszłej pani kapitanowej.

            - Mam nadzieję, chociaż sądząc po ich zachowaniu, wyczuwam jakieś kłopoty. - zasępił się, nie spuszczając wzroku z machającego do niego gorączkowo Ryśka oraz grupki stojącej obok, nerwowo przestępujących z nogi na nogę, jakby mieli pod stopami żarzące się węgle.

            - O czym ty mówisz? - zapytała zaniepokojona.

            - Jeszcze nie wiem, ale zaraz się dowiemy. - zacumował kuter przy porcie i pomógł jej zejść na ląd.

            - Kapitanie, no nareszcie, dzięki Bogu - mężczyźni zbiegli się do niego i zaczęli przekrzykiwać jeden przez drugiego.

            - Stop, stop, stop, trochę kultury, panowie. To jest Dominika, kobieta, dzięki której spędzacie więcej czasu w domach ze swoimi żonami. - załoga jak na komendę zaczęła głośno klaskać a jeden z nich, ubrany w białą bokserkę i krótkie lniane spodenki, podtrzymywane szelkami, zagwizdał radośnie na dwóch palcach. - Skarbie, a to jest moja wierna załoga,  zaprawiona w bojach z piratami, która nie żałuje sobie rumu i hulanek na pokładzie.

            - Bardzo mi miło, Alan dużo mi o was opowiadał, przeważnie dobre rzeczy - śmiała się ściskając dłonie ustawionych w równym rządku mężczyzn. "Ale ich wyszkolił"         

            - Kapitanie, musimy porozmawiać.

            - Co się dzieje, Rysiek, jesteście jacyś niespokojni.

            - Chodzi o panią Marylę - Dominikę przeszedł dreszcz, który w jednej chwili sparaliżował jej ciało. Szukając schronienia, wsunęła się pod ramię mężczyzny, a słowa jego ciotki: "Zrobię wszystko, żeby ci nie wybaczył", które uparcie odtwarzała w głowie, sprawiły, że poczuła tępy ból w okolicach skroni.

            - Powiesz w końcu o co chodzi? - przycisnął ją mocniej do siebie, starając się uspokoić jej rozdygotane ciało.

            - W przetwórni rozpętało się piekło, kiedy się zorientowała, że nie ma ani ciebie, ani kutra. Kazała nam iść na wybrzeże i czekać aż wrócisz a potem, cytuję: w trybie natychmiastowym, wypłynąć i nie wracać dokąd nie wypełnimy po brzegi ładowni.

            - W porządku, przyszykujcie sieci i skrzynie, wrócę za godzinę, wszystko ma być gotowe. - rozkazał i pociągnął ją w stronę dróżki, na końcu której stał jego samochód.

            - Ale kapitanie, nie mamy tyle czasu. - niepewnym głosem zaprotestował starszy mężczyzna, stojący po prawej stronie, ubrany w słomkowy kapelusz z szerokim rondem, i duże przeciwsłoneczne okulary, zakrywające pół twarzy.

            - Owszem, mamy. Przestańcie dyskutować, dostaliście rozkaz, na co czekacie?

            - Ona, to znaczy pani Maryla zagroziła, że nas wszystkich wyrzuci na zbity pysk, kapitanie ja mam dwójkę dzieci i trzecie w drodze.

            - Nikt was nie wyrzuci, jesteście moja załogą, zrozumiano? Wracam za godzinę, bierzcie się do roboty. - mężczyźni głośno westchnęli i ze spuszczonymi głowami weszli na statek, przekonani, że właśnie stracili pracę. 

            - Alan, mogę wrócić taksówką - zaczęła łagodnie, bojąc się, jak zareaguje na jej propozycję i czy nie będzie dla niej tak stanowczy i surowy jak dla swojej załogi.

            - Wykluczone, skarbie - uśmiechnął się do niej i założył jej włosy za ucho. - To ja tu jestem kapitanem, a Maryla, mimo że jest właścicielką  przetwórni, nie ma prawa wydawać mi, a tym bardziej mojej załodze, rozkazów. - z zaciętą miną upierał się przy swoim. - No ruchy, bo nam śniadanie wystygnie.

            - Ale...

            - Bez żadnego ale, połów był zaplanowany na dziewiątą rano i tak tez wypłyniemy, nie mam zamiaru ulegać jej widzi mi się.

            - Oszczędź chłopakom nerwów i wracaj na statek, proszę. Proszę - powtórzyła widząc, że powoli udaje się jej go przekonać. "Zacięty i uparty pan kapitan, mięknie pod jednym moim błagalnym spojrzeniem, no, nieźle" - Alan, przecież nic mi się nie stanie, nie zachowuj się jak jakaś przewrażliwiona mamuśka.

            - Obiecałem ci śniadanie.

            - Śniadanie możemy zjeść na kolację - roześmiała się pogodnie i pocałowała go w policzek - Wracaj na statek. Im szybciej wypłyniesz, tym szybciej do mnie wrócisz.

            - Dobra, niech ci będzie, ale wracasz moim autem, zrozumiano? - pstryknął ją delikatnie w nos i skrzywił się w udawanym grymasie.

            - No dobrze, zawsze to jakiś kompromis.

            - Chłopaki! - krzyknął przykładając dłonie do ust - Zmiana planów, ruszamy za dziesięć minut! Ruchy! Ruchy! - z pokładu zagrzmiały głośne oklaski i gwizdy zadowolenia.

            - Dziesięć minut? - posłała mu podejrzliwe spojrzenie.

            - Pozwól się chociaż odprowadzić do auta. - podała mu dłoń i szybkim krokiem ruszyli polną dróżką, na końcu której, przy wyjeździe na główną drogę, zostawili poprzedniego wieczoru czarną Insignię.

            Mokra od porannej rosy trawa, porastająca środek ścieżki, łaskotała jej stopy, mocząc materiał długiej, pudrowo-różowej spódnicy, nadając mu żywszy i bardziej wyrazisty kolor fuksji, a zborze, które witało ich poprzedniej nocy cichym szelestem wyschniętych kłosów, właśnie kończyło swój żywot pod kołami dużego, czerwonego kombajnu, który sunąc powoli po polu, zostawiał za sobą hordy kurzu.

            - Patrz - wskazała palcem na spacerującego w przydrożnym rowie, biło-czarnego bociana na długich, chudziutkich jak patyki, nogach, który klekotał wesoło w poszukiwaniu żab.

            - W Warszawie nie ma takich widoków - stwierdził smutno i otworzył przed nią drzwi, zaparkowanego pod rozłożystym dębem, auta.

            Dominika zwinnym ruchem wskoczyła do środka i wyciągnęła w jego stronę otwartą dłoń, czekając na kluczyki.

            - Jedź ostrożnie. - poprosił, przyglądając się jej z troską.

            - Spokojnie, nie rozbiję ci fury - przekręciła stacyjkę, kilkakrotnie naciskając na pedał gazu, a silnik zaryczał, oznajmiając gotowość do jazdy - Przynajmniej nie specjalnie - zamrugała kokieteryjnie i przegryzła zalotnie wargę.

            - Przecież wiesz, że nie chodzi mi o auto, tylko o ciebie - wywrócił oczami i kucnął przed nią.

            - Dziękuję - powiedziała cicho i zarzuciła mu ręce na szyję, mocno go ściskając.

            - Za co? - roześmiał się i podparł ręką, czując, że traci równowagę.

            - Za to, że mnie posłuchałeś.

            - Stanowczo zbyt często ci ulegam, to bardzo niekorzystnie wpływa na moją reputację. -  nachylił się i pocałował ją w usta, czule się z nią żegnając, poczym zatrzasnął za nią drzwi i klepnął dach auta, dając jej znak by ruszała, a on odwrócił się niechętnie i nie spiesząc się wrócił w stronę kutra i czekającej na niego załogi.

            Dominika wrzuciła bieg i wyjechała na główną drogę, zostawiając za sobą tumany kurzu. Rzuciła krótkie spojrzenie we wsteczne lusterko i wybuchnęła perlistym śmiechem, przyglądając się wyprostowanej, muskularnej sylwetce mężczyzny, dla którego w zaledwie trzydzieści dni, straciła głowę.

            - Pani Kapitanowa - powiedziała dumnie i podkręciła gałkę głośności, śpiewając razem z Rihanną, o tym, że znalazła miłość w beznadziejnym miejscu***

Opuściła szybę i wystawiła dłoń na zewnątrz, pozwalając by chłodne powietrze przenikało jej między palcami.

            Ulice miasta, wczoraj puste i smutne, jakby wyniszczone epidemią lub doświadczone żywiołami natury, dziś od samego rana tętniły życiem. Mijało ją mnóstwo aut, które prowadzone przez spieszących się do pracy kierowców, łamały raz po raz przepisy, dotyczące ograniczenia prędkości czy zakazu wyprzedania. "Być może Majka nie jest takim złym kierowcom, może po prostu trafia na popaprańców, którzy za kółkiem czują się nieśmiertelni?' zamyśliła się, obserwując we wstecznym lusterku sunące z nadmierną prędkością białe BMW, wyprzedające kilka aut pod rząd. "Może ona po prostu działa jak magnes na stłuczki? Nie, chociaż nie" - uśmiechnęła się, przypominając sobie powrót z dworca, który mało nie przypłaciła zawałem i palpitacją serca.

            - Szykuj się mamusiu, teraz to ja ci urządzę pogadankę - powiedziała do siebie, siląc się na groźny ton, co wywołało w niej paniczny atak śmiechu i wrzucając niższy bieg wjechała na podwórko przez otwartą na oścież bramę. Zatrąbiła wesoło do siedzącej na werandzie Wandy, pospiesznie zgasiła silnik i niczym rażona piorunem wyskoczyła z auta.

            - Ładnie to tak? Zabawy w swatkę ci się zachcia... - urwała w pół słowa, widząc przerażoną twarz kobiety - Co jest? Źle się czujesz? - złapała ją za ramiona, przyglądając się jej uważnie.

            Kobieta otworzyła usta, jednak zamknęła je po chwili niezdolna do wydobycia z siebie ani jednego słowa, kiwnęła jedynie głową w stronę rozłożystej czereśni, która rosła w głębi podwórka, i zaparkowanego w jej cieniu granatowego Mercedesa.

            - O kurwa - jęknęła, czując nieprzyjemne pieczenie w klatce piersiowej.

--------------------------------------------------------------------

    * "Bajka o Miłości i Szaleństwie", autor nieznany, kiedyś usłyszałam ją w kościele na rekolekcjach, potem udało mi się znaleźć ją przez przypadek w internecie.

  ** Pidżama Porno "Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości"

*** Rihanna "We found love"