ROZDZIAŁ CZTERNASTY

            - Możesz już otworzyć oczy. Jesteśmy na miejscu - zaświergotała zatrzymując auto pośrodku dwóch miejsc parkingowych.

- Dzięki Bogu! - krzyknęła, odpinając pasy trzęsącymi się ze strachu rękoma - gdyby Rea polizała twoja jazdę, to by wścieklizny dostała. - dodała pospiesznie wysiadając z samochodu.

- Ha ha, bardzo śmieszne - zawołała za nią, wyciągając z tylnego siedzenia brzoskwiniową torebkę.

            Dominika rozejrzała się dookoła lekko zdezorientowana. Stała przed niedużym, świeżo wyremontowanym budynkiem wyłożonym brunatną cegłą. Nad obrotowymi drzwiami wisiała blaszana tabliczka, na której białymi, dużymi literami napisane było "CENTRUM GINEKOLOGICZNE". Na krótką chwilę mocno zacisnęła powieki, szczypiąc skórę na przedramieniu. Bała się, że kiedy otworzy oczy sen pryśnie.

- Co tak stoisz jak indyjska krowa? - usłyszała za sobą roześmiany głos przyjaciółki. Odwróciła się w jej stronę, kręcą głową z niedowierzaniem. Zbyt mocno przygryziona warga zapiekła ją, wywołując na jej twarzy grymas bólu.

- Majka, czy ty…

- Test wyszedł pozytywnie - uśmiechnęła się szeroko, przytulając się do wciąż jeszcze zdezorientowanej dziewczyny.

- Co za niespodzianka, tak się cieszę - wyjęła z małej, przewieszonej przez ramię torebeczki chusteczkę i wytarła nią lejące się z jej oczu niczym grochy łzy.

- Cieszyć się będziemy, kiedy lekarz to potwierdzi - złapała ją za rękę i pociągnęła w stronę budynku - choć przyznam, że chyba wiem kiedy to się mogło stać - zatrzepotała zalotnie umalowanymi czarnym tuszem rzęsami.

- Och, ty świntuszku - zmierzwiła jej włosy dygoczącą dłonią.  

            Poczekalnia była pusta. Usiadły na plastikowych, ustawionych w równym rządku krzesełkach przy drzwiach z numerem 5. Pomalowane beżową farbą ściany zdobiły wiszące na nich plakaty przedstawiające cykle rozwoju ciąży. Dominika przyglądała się zdjęciom ze łzami wzruszenia w oczach. "To niesprawiedliwe! Majka będzie miała dwójkę dzieci a ja co? Pewnie nigdy się Igora nie doproszę, a jak już się zgodzi to mnie menopauza zastanie i całe życie będę sama jak palec!"

- Domi - z zamyślenia wyrwał ją cichy głos przyjaciółki - a wejdziesz ze mną? Trochę się boję - przyznała niechętnie.

- No jasne, chyba nie myślałaś, że cię tam puszczę samą? Muszę zobaczyć naszą małą fasolkę - uśmiechnęła się głaskając jeszcze płaski brzuch Mai. - Cześć kochanie, tu twoja ciocia - szepnęła ciepłym głosem, wpatrując się w jej białą bokserkę. - Czekam na ciebie, wiesz?

- Nie nakręcaj się, jeszcze nic nie wiemy - starała się opanować szalejącą ze szczęścia Dominikę.

            Drzwi do gabinetu otworzyły się z głośnym skrzypnięciem. W progu, ubrany w biały kitel stał niski, pulchny mężczyzna w podeszłym wieku. Spojrzał podejrzliwie na kobiety znad okularów zsuniętych na czubek nosa i zaprosił je gestem dłoni do środka.

Niemal równocześnie poderwały się z miejsca, odetchnęły głęboko i trzymając się za ręce weszły do zalanego słońcem pokoju doktora.

            Dominika siedziała w kącie przysłuchując się rozmowie przyjaciółki z lekarzem, na temat pierwszych objawów ciąży. "Ja też chcę mieć nudności, chcę wymiotować i często siusiać" - pomyślała ze łzami w oczach - "I zachcianki też chcę mieć" westchnęła głośno wyobrażając sobie, że to ona siedzi na miejscu Majki i z uśmiechem odpowiada na pytania mężczyzny.

            - Cóż myślę, że możemy mówić o ciąży - powiedział znad rozchylonych nóg kobiety - Za trzy tygodnie zapraszam na kolejną wizytę, wtedy przeprowadzimy badanie USG i powinniśmy już zobaczyć serduszko.

- Będziemy miały dziecko - Dominika mocno uścisnęła siedzącą na wysokim fotelu zapłakaną przyjaciółkę. - Rozumiesz? - złapała jej głowę w dłonie i mocno pocałowała w policzek, czując na wargach słony posmak. - Dziecko!

- Ja pierdziule - wykrztusiła zachrypniętym głosem, zakrywając ułożone w literkę O usta.

            Po umówieniu daty kolejnej wizyty i wysłuchaniu zaleceń doktora wyszły roześmiane z gabinetu obejmując się w pasie. Maja wesoło machała torebką wciąż nie mogąc uwierzyć w to co przed chwilą usłyszała.

- Kiedy powiesz Tomkowi? - zapytała poprawiając niesforną grzywkę, lecącą jej do oczu.

- Planowałam zrobić mu niespodziankę i zabrać ze sobą na kolejną wizytę, ale jak mnie zobaczy to od razu się zorientuje, że coś ukrywam, więc chyba dzisiaj - zaśmiała się.

- Majka, planowaliście następne dziecko czy po prostu się przydarzyło?

- Pytasz czy to wpadka? - uniosła pytająco lewą brew.

- Tak jakby - skrzywiła się - nie odbierz tego źle.

- Wiesz jakoś specjalnie się nie pilnowaliśmy, ale też się nie staraliśmy. Postawiliśmy na ślepy los i jak widzisz udało się. Jeszcze to do mnie nie dociera - zaszczebiotała radośnie chowając twarz mokrą od łez, w dłoniach.

- A do mnie tak, szkoda tylko, że nie będę mogła być przy tobie, kiedy będziesz tak uroczo tyła i zmieniała się w małego hipopotamka. - posmutniała.

- Ja ci dam hipopotamka - pogroziła jej palcem. - Dobra smucić się będziemy kiedy indziej. Teraz czas to oblać - zawołała radośnie, ciągnąc Dominikę w stronę małej knajpki po drugiej stronie ulicy - oczywiście soczkiem - skrzywiła się.

- Oczywiście - potwierdziła poważnym tonem i wybuchnęły głośnym śmiechem.

            Usiadły na zewnątrz pod rozłożystym parasolem. Ogródek kawiarni ogrodzony był niskim drewnianym płotkiem, do którego przymocowano  prostokątne doniczki z wiszącymi  pelargoniami.

Po chwili pojawiła się kelnerka niosąc na dużej srebrnej tacy dwa kawałki Tiramisu i dzbanek soku pomarańczowego wypełniony po brzegi lodem.

- Życzę smacznego - uśmiechnęła się przyjaźnie i odeszła pospiesznie do stolika obok przyjąć kolejne zamówienie.

- Czego można chcieć więcej? - Majka oblizała łyżeczkę pełną czekoladowego kremu, mrużąc z rozkoszy oczy - a wiesz co znaczy Tiramisu po włosku?

- Poderwij mnie - mrugnęła znacząco.

- Czy to propozycja? - zatrzepotała uwodzicielsko rzęsami.

- A skąd! Boże uchowaj - zaśmiała się, udając, że spluwa na ziemię - Wystarczy, że twój ginekolog wziął nas za lesbijki.

- Też odniosłaś takie wrażenie? - zapytała zaskoczona.

- Mhm - przytaknęła głową - patrzył na nas wzrokiem, którym mógłby śmiało otwierać radzieckie konserwy.

- Pewnie teraz zachodzi w głowę, jak to się stało, że jestem w ciąży. Przy następnej wizycie całkiem zbaranieje, kiedy przyprowadzę ze sobą Tomka.

            Dominika nagle spochmurniała, mieszając w zamyśleniu kolorową słomką kostki lodu w szklance z sokiem.

- Co jest skarbie? - przyglądała się jej zmartwiona, unosząc pytająco jedną brew w górę.

- Nic, po prostu się zastanawiam czy ja kiedyś będę miała dziecko - podniosła szkolący się wzrok na przyjaciółkę.

- Na pewno - złapała ją czule za rękę, dodając jej tym otuchy - tylko musisz wziąć Igora w obroty i postawić mu ultimatum. - powiedziała stanowczym głosem.

- Wiesz, mi się wydaje, że on w ogóle nie chce mieć dzieci - skrzywiła się.

- Skąd ci to przyszło do głowy? Jak można nie chcieć.

Dominika wzruszyła ramionami w geście bezradności.

- Domka, co się dzieje?

- Wczoraj się mocno pokłóciliśmy i chyba trochę za bardzo na niego naskoczyłam - wyznała niechętnie.

- O co poszło? - zapytała pociągając łyk soku, nie spuszczając z niej wzroku.

- O to co zwykle - rozłożyła ręce - przepraszał mnie, że nie poświęcał mi czasu i że postara się to naprawić. I wiesz on chyba był naprawdę skruszony, a ja wybuchnęłam. Darłam się do słuchawki, że nie wierzę w żadne jego słowo i że pewnie tylko na obietnicach się skończy.

- A wierzysz?

- Chciałabym, ale przychodzi mi to coraz trudniej - skrzywiła się.

- No więc nie masz się czym zamartwiać. Miałaś prawo mu nagadać. Pomyśl ile razy słyszałaś podobną gadkę.

- Setki razy - przewróciła oczami - już się tego na pamięć nauczyłam i wiesz ...

            Przerwała w pół słowa widząc zaskoczenie malujące się na twarzy siedzącej na przeciwko niej przyjaciółki. Maja podniosła się z wiklinowego krzesła, machając radośnie do kogoś, kogo zobaczyła za jej plecami.

Dziewczyna odwróciła się przez ramię starając się wypatrzeć w tłumie przechodniów znajomą twarz.

- Juhu, Marylko! - zawołała radośnie.

Dominikę przeszły dreszcze, poczuła jak włosy na jej głowie stają dęba, a serce przyspiesza nabierając niebezpiecznej prędkości. Mocno zacisnęła powieki, garbiąc się i zsuwając niżej w nadziei, że dzięki temu ciotka Alana jej nie zauważy.

- Tutaj Marylko - Majka nie dawała za wygraną.

- Zamknij się! - syknęła, kopiąc ją w kostkę pod stołem - Nie chcę z nią teraz rozmawiać.

- Za późno, już tu idzie. - powiedziała opadając na krzesło.

- Dzięki - burknęła.

             Przy stoliku stanęła Marylka ubrana w błękitną, elegancką sukienkę. Włosy jak zawsze upięła w wysokiego koka, chcąc sobie tym dodać kilku centymetrów.

- Cześć dziewczynki, a co wy tu robicie? - zapytała roześmianym głosem, ciesząc się ze spotkania. Dominika unikała jej spojrzenia, czując jak rumieńce spalają jej twarz. "Czy tak wygląda stan przedzawałowy?"

- Wyskoczyłyśmy na małe ploteczki. Usiądziesz z nami? - zapytała, zabierając torebkę z krzesełka obok i robiąc miejsce kobiecie.

"Przysięgam zabiję cię" - zgromiła przyjaciółkę surowym spojrzeniem.

- Z miłą chęcią. Dziękuję. - uśmiechnęła się pogodnie i ciężko wzdychając opadła na wiklinowy fotel.

            Do stolika podeszła drobna kelnerka, trzymając w ręku malutki notesik z różową oprawką.

- Czy coś podać? - zwróciła się do Maryli odsłaniając w szczerym uśmiechu śnieżnobiałe zęby.

- Poproszę wodę gazowaną z cytryną - odpowiedziała miłym głosem - Boże jaki skwar - westchnęła, ocierając mokre od potu czoło.

- Fakt, gdybym była Kleopatrą rozkazałabym jakiemuś przystojnemu niewolnikowi, a najlepiej dwóm, stać i nas wachlować - powiedziała rozmarzonym głosem Majka, pociągając łyk soku pomarańczowego. - A teraz przepraszam na chwilę, muszę do kibelka - podniosła się energicznie z krzesła, czując na sobie złowrogie spojrzenie przyjaciółki.

- A co ty taka nie w humorze?

            Dominika siedziała pochylona nad stołem, nerwowo obracając w dłoniach szklankę. Czuła, że zaczyna brakować jej powietrza, jak gdyby ktoś położył na jej klatce piersiowej ogromną łapę, miażdżył ją i nie pozwalał oddychać. Całym jej ciałem wstrząsały niekontrolowane dreszcze, a język przylepił się do wyschniętego na wiór podniebienia.

- Kochanie? Źle się czujesz? - dotarł do niej jak przez mgłę cichy i troskliwy głos kobiety.

- Nie - wykrztusiła z trudem - to znaczy… nie wiem - schowała twarz w dłoniach, czując, że traci panowanie nad sobą.

- Skarbie - złapała ją za rękę, chcąc dodać jej otuchy - Powiesz mi co się stało? Mam wrażenie, że to ma jakiś związek z Alanem, bo od kilku dni zachowuje się podobnie, ale od niego cokolwiek wyciągnąć, graniczy z cudem. Więc może ty mi powiesz o co chodzi?

- Okłamałam go - powiedziała podnosząc na nią szklące się od łez oczy. - Nie jestem sama. W Warszawie czeka na mnie narzeczony.

- Co? Jak mogłaś? - twarz Maryli w jednej sekundzie zmieniła się w zaciętą i wrogą, a oczy stały się zimne i zupełnie obce. - Nie wierzę! Myślałam, że jesteś zupełnie inna. Po co robiłaś mu nadzieję? Mało się w życiu wycierpiał? Zachowałaś się jak osta…

- Marylo - przerwała jej stanowczym głosem - uważaj na słowa. Wiem, że zrobiłam źle, ale nie życzę sobie, żebyś mnie oceniała. Poza tym to sprawa między mną a Alanem.

- Mylisz się moja droga - zagroziła jej palcem - on jest jedyną i najważniejszą osobą w moim życiu i nie pozwolę, żeby jakaś panienka - zmierzyła ją z politowaniem w oczach, wykrzywiając w grymasie usta - robiła z niego jelenia.

- Nie wierzę, że to powiedziałaś - pokręciła z niedowierzaniem głową.

- A czego się spodziewałaś, że pogłaszczę cię po główce i powiem "Nic się nie stało?"

- Nie, ale miałam nadzieję, że chociaż pozwolisz mi to wytłumaczyć, a ty mało mi oczu nie wydrapałaś.

- Żałuję, że cię poznał - powiedziała kończąc rozmowę. Nerwowo poderwała się z krzesła, zahaczając torebką o stolik, przewracając przy tym stojące na nim szklanki. Na białej koszulce Dominiki w jednej chwili pojawiła się pomarańczowa plama z soku. Zakryła usta z przerażeniem, czując jak cała zawartość jej żołądka podchodzi do gardła. - I wiesz co ci jeszcze powiem - krzyknęła, pochylając się nad roztrzęsioną dziewczyną - zrobię wszystko, żeby ci nie wybaczył! - przeszyła ją gniewnym spojrzeniem i obróciła się nerwowo na pięcie, wpadając w stojącą obok zakłopotaną kelnerkę.

- To się nie dzieje naprawdę - burknęła pod nosem, rozcierając dłońmi pulsujące skronie.

            - Rozumiem, że ta pani już nie wróci - Dominika podniosła wzrok, słysząc cichy i niepewny głos dziewczyny, trzymającej na tacce szklankę z wodą.

- Nie, nie wróci - powiedziała i niespodziewanie wybuchnęła głośnym śmiechem - ale możesz zostawić zamówienie, trochę zaschło mi w gardle.

- Proszę się nie martwić, ja z moją teściową mam takie spięcia praktycznie codziennie - uśmiechnęła się, sprzątając ze stolika brudne talerzyki po cieście i powywracane szklanki.

- Dominika, co to za pobojowisko? - przed dziewczyną jakby spod ziemi wyrosła Majka, trzymając się pod boki i patrząc na nią przenikliwym spojrzeniem.

- Mało się nie pozabijałam z Marylą - wzruszyła obojętnie ramionami i razem z kelnerka wybuchnęły spazmatycznym śmiechem.

- Co? - opadła na fotel marszcząc brwi i  wzdychając z niezadowoleniem - Dlaczego zawsze musi mnie ominąć najlepsze.