ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

            Obudził ją szczęk zamykanych na klucz drzwi. Przeciągnęła się leniwie, czując miły dreszcz przenikający jej ciało. Przetarła ciężkie powieki i głośno ziewnęła. Promienie wczesnego słońca padały na jej twarz, ogrzewając ją przyjemnym ciepłem. Zmrużyła oczy i rozejrzała się po pokoju, uświadamiając sobie z przerażeniem, że nie jest to jej sypialnia na poddaszu. Do jej uszu dobiegł stłumiony odgłos silnika. Poderwała się z miejsca, odrzucając błękitny, polarowy koc w białe śnieżynki, którym była przykryta i podbiegła do okna.

- Alan - westchnęła cicho, widząc znikające za wysoką, drewnianą bramą tylne światła czarnego Opla. Spojrzała na zegarek wiszący nad telewizorem. Dochodziła 09.00 - Mama mnie zabije - dodała, chowając usta w dłoniach.

"Opanuj się, opanuj!" powtarzała w myślach chodząc nerwowo po kuchni. "Jak to się stało? I co tak w ogóle się stało? Pamiętam tylko, że oglądaliśmy film, a potem… myśl, myśl! Potem… potem… o kurwa!"

- Piwo! - krzyknęła głośno i klasnęła w dłonie - Piłam piwo! Ale żeby po jednej butelce urwał mi się film? Niemożliwe, podobnie jak zasnąć na horrorze. Tego jeszcze nie było! - prychnęła zła na siebie, czując jak rumieńce wstydu palą jej policzki. - Jak ja mu się na oczy pokażę? Najchętniej, to bym się pod ziemię zapadła - nerwowym gestem związała włosy w wysokiego, luźnego koka i głośno wypuściła powietrze.

Poczuła suchość w ustach, a nieprzyjemny, narastający z każdą sekundą szum drażnił jej uszy. Wyjęła z lodówki butelkę wody mineralnej i nalała sobie pełną szklankę, po czym jednym duszkiem pochłonęła zimny napój. Na stole zauważyła małą karteczkę, na której napisane było drukowanymi literami: "WYSKOCZYŁEM PO MAŁE CO NIECO, ZARAZ WRACAM".

"Zaraz to mnie tu nie będzie" pomyślała i pewnym krokiem skierowała się do korytarza. Wsunęła skórzane sandały na bose stopy i sięgnęła po telefon leżący na komodzie. Zamarła w bezruchu, widząc swoje imię, które napisała wczorajszego wieczoru na zakurzonym blacie, a obok niego postawiony plus oraz imię Alana.

- Miał nie zauważyć - uśmiechnęła się do siebie, czując przyjemne ciepło ogarniające całe jej ciało. - Uciec czy nie uciec, oto jest pytanie - oparła się o chropowatą ścianę i zsunęła po niej powoli. Usiadła na zimnych płytkach, podciągając kolana pod brodę. Drżącą dłonią włączyła telefon i ignorując przychodzące powiadomienia, pospiesznie wybrała numer Majki.

- Odbierz, błagam - szeptała, za każdym głuchym sygnałem mocniej zaciskając palce na telefonie.

- Jezu, Domka, co ty spania nie masz? - zapytała zaspanym głosem przyjaciółka.

- Majka, ratuj! - pisnęła, w duchu dziękując Bogu, że udało jej się dodzwonić.

- Pali się czy co? - zachrypiała.

- Gorzej, jestem u Alana i nie wiem co robić. - stukała nerwowo długimi paznokciami w jasne kafelki, tracąc powoli kontrolę nad własnym ciałem. Na jej czole pojawiły się drobne kropelki potu, a oddech stawał się coraz bardziej płytszy.

- Zaraz, zaraz moja panno, jak to "Jestem u Alana i nie wiem co robić" - przedrzeźniła ją nieudolnie - Możesz jaśniej? Skąd ty się tam wzięłaś, do jasnej Anielki? - w głosie Majki czuć było szczerą radość i podekscytowanie.

- Tak jakoś wyszło - zaczęła niepewnie - pogodziliśmy się wczoraj, rozpadało się i on zaprosił mnie do siebie, żeby spokojnie porozmawiać i… - przełknęła ślinę, zaciskając mocno powieki - i obudziłam się rano w jego salonie. - wyrzuciła z siebie pospiesznie, chcąc mieć to jak najszybciej za sobą.

- Nie pierdziel - wydyszała z niedowierzaniem w słuchawkę po dłuższej chwili. - Było coś? - zapytała, akcentując znacząco ostatnie słowo.

- Nie! - krzyknęła, starając się by ton jej głosu był jak najbardziej przekonywujący.

- Nie kłam - mogłaby przysiąc, że grozi jej w powietrzu palcem ze srogą miną starszej siostry - Przespałaś się z nim? Mam nadzieję, że się nie zabezpieczaliście i będziesz w ciąży tak jak ja, mogłybyśmy razem…

- Majka! Przecież mówię, że nic nie było! - przekrzykiwała rozmarzoną przyjaciółkę, usilnie próbując dojść do słowa - No prawie nic! - przygryzła wargę, przypominając sobie jego palec wodzący po jej ustach.

- Wiedziałam - pisnęła - Mów i to już!

- Potem, wpadnę do ciebie po południu, obiecuję. Alan zaraz wróci, a ja nie wiem co mam robić.

- Skąd wróci?

- Poszedł kupić coś na śniadanie, ale chyba się zbieram i wracam do domu.

- Ani mi się waż! - krzyknęła w słuchawkę - Facet poszedł po bułki, a ty chcesz uciec? Gdzie twoje maniery? - zaśmiała się.

- Mama mnie zabije - na samą myśl o spotkaniu z kobietą przeszły ją dreszcze.

- A bo to pierwszy raz? Siedź na dupie i czekaj na niego, a wieczorem widzę cię u siebie - powiedziała stanowczo i się rozłączyła.

- Świetnie - zasyczała i podniosła się z podłogi, zsunęła ze stóp sandały i jeszcze raz spojrzała na ich imiona napisane na zakurzonym blacie komody - W sumie to czemu nie? - wzruszyła ramionami i niczym baletnica pobiegła na paluszkach w głąb korytarza, szukając toalety.

            Za pierwszymi drzwiami, które otworzyła kryło się małe, zagracone do granic możliwości, pomieszczenie gospodarcze. Na wprost wejścia piętrzyła się sterta mniejszych i większych kartonów, przechylona niebezpiecznie na prawą stronę. Obok stała owinięta niebieskim workiem sztuczna choinka, z wetkniętą na czubku złotą gwiazdą, podpierana przez plastikową szuflę do odśnieżania. W rogu zalegała wyglądająca na nieużywaną pralka, a obok niej kosz na brudną bieliznę, wypełniony młotkami, śrubokrętami oraz różnymi ciekawymi narzędziami, o istnieniu których nie miała bladego pojęcia. Na środku pomieszczenia była rozłożona drabina malarska, służąca jako wieszak dla zwiniętych szlauchów ogrodowych oraz grubej liny zakończonej hakiem.

- Nawet nie chcę myśleć jak wygląda garaż - uśmiechnęła się pod nosem, otwierając kolejne drzwi, tym razem trafiając na sypialnię Alana.

            Niepewnym krokiem weszła do środka, czując pod stopami przyjemne ciepło miękkiej, czarnej wykładziny. Pomalowane na ciemny kolor ściany, rozświetlał jasny obraz aktu kobiety zawieszony nad ogromnym łóżkiem, które zajmowało większą część, małego pokoju.

- Odważnie - szepnęła pod nosem, nie mogąc oderwać wzroku od obrazu nagiej dziewczyny. Usiadła na czarnej satynowej pościeli, rozglądając się z uwagą dookoła, by uchwycić i zapamiętać jak najwięcej. Szerokie okno, sięgające od podłogi aż po sufit, zasłaniały długie białe firany, dodając pomieszczeniu romantycznego i eterycznego klimatu. Obok oparta o ścianę stała błyszcząca gitara w kolorze ciemnej wiśni, na której dużymi literami napisane było DŻEM, a pod spodem sześć autografów członków zespołu.

- Nie wierzę - westchnęła, wodząc delikatnie wskazującym palcem po instrumencie w obawie, że mogłaby zepsuć coś tak idealnego.

Naprzeciwko stała ogromna szafa cała z lustra. Podeszła do niej i przesunęła szklane drzwiczki, nie mogąc oprzeć się pokusie, by zajrzeć do środka. Ubrania, choć było ich naprawdę sporo, poskładane były w równe kosteczki. Złożyła usta w dzióbek i zagwizdała z uznaniem. Wysunęła jeden z wiklinowych koszy stojący na najwyższej półce. 

- Sierotki - zaśmiała się pod nosem, widząc w nim kilka pojedynczych skarpet. Obok na drewnianych wieszakach, wisiały wyprasowane koszule. "Boże, jak on musi seksownie wyglądać w garniturze" zagryzła wargę, czując przyjemny dreszcz podniecenia. "Zawsze marzyłam, żeby po upojnej nocy, założyć koszulę pachnącą męskimi perfumami i paradować w niej po mieszkaniu. Cóż upojnej nocy nie było, ale ubrać zawsze można" zaśmiała się i zdjęła z wieszaka śnieżnobiałą koszulę z długim rękawem i założyła ją na siebie.

- Mogłabym się w niej utopić - rozłożyła ramiona, przyglądając się swojemu odbiciu w dużym lustrze.

Koszula sięgała jej prawie do kolan, zakrywając krótkie, dżinsowe szorty, które miała na sobie. Podwinęła, dużo za długie rękawy do łokci, a guziki zapięła starannie pod samą szyję.

- Wyglądasz jakbyś połknęła kij od miotły - prychnęła i przyglądając się sobie z uwagą odpięła dwa z nich, odsłaniając opalony rowek między jej piersiami. - Tak lepiej - uśmiechnęła się szeroko i wesoło kołysząc biodrami wyszła z pokoju.

            Pociągnęła za klamkę, otwierając ostatnie drzwi mieszczące się w wąskim korytarzu i weszła do niedużej łazienki. Podłoga i ściany wyłożone były dużymi, prostokątnymi kaflami imitującymi naturalny kamień. Nachyliła się nad umywalką, przypominająca głęboką szklaną misę i przemyła twarz, usuwając z policzków resztki rozmazanego tuszu. Zimna woda działała kojąco na jej zszargane do granic możliwości nerwy. Westchnęła głośno i usiadła na brzegu wanny, czując że znów zaczyna panikować. "Alan pewnie zaraz wróci, a może już jest na dole. Chyba się spalę ze wstydu. Mam grać wariata i udawać, że wszystko ok, że wszystko pamiętam, czy od razu się przyznać i poprosić o jakiekolwiek wyjaśnienia?" - rozmyślała nerwowo tupiąc bosą stopą w chłodne kafelki. "A do tego jeszcze mama, zbierze mi się nie ma co"

- Domi, już jestem - poderwała się z miejsca , słysząc stłumiony głos Alana, dobiegający z korytarza.

Wzięła dwa głębokie wdechy, pomachała rozluźnionymi dłońmi w powietrzu, strzepując złą energię, jak radziła jedna z wróżbitek, z którą niedawno oglądała wywiad i wyszła z łazienki. Chwiejnym krokiem ruszyła w stronę kuchni, gniotąc nerwowo rąbek białej koszuli.

- Cześć - powiedziała cicho, opierając się o futrynę drzwi.

- Cześć - obrócił się w jej stronę, mierząc ją przenikliwym spojrzeniem, które na dłuższą chwilę zatrzymało się na jej odsłoniętym dekolcie. - Ślicznie wyglądasz - wydusił z siebie z trudem.

- Dziękuję, mam nadzieję, że nie jesteś zły - uniosła pytająco brwi - nie chciałam być wścibska.

- Nie żartuj - uśmiechnął się szeroko i odsunął wysoki stołek stojący przy wyspie. - Siadaj, zaraz będzie śniadanie.

- A co szef kuchni dziś serwuje? - zapytała zalotnie nie mogąc oderwać oczu od krzątającego się po kuchni Alana.

- Nic takiego - wytarł dłonie w małą ścierkę, wiszącą na drzwiczkach piekarnika - Tosty z łososiem i mozarellą. Może być?

- Z nieba mi spadłeś - zaśmiała się cicho - Jestem głodna jak wilk.

            Odpowiedział jej szerokim uśmiechem i wrócił do krojenia różowego mięsa ryby. Podparła głowę na dłoni i przyglądała mu się z uwagą, nie spuszczając z niego wzroku. Wyglądał inaczej niż zwykle. Miał na sobie szare, dresowe spodnie z białym nadrukiem Reebok na lewej nogawce oraz jasny t-shirt z małym logo na piersi tej samej firmy. Ciężkie, masywne oficerki zmienił na lekkie adidasy.

Poczuła przyjemne ciepło, które rozeszło się po cały jej ciele, a kąciki ust wygięły się w niekontrolowanym uśmiechu. "Czego ty się bałaś idiotko, przecież to Alan." odetchnęła głośno, czując w sercu przyjemną ulgę.

- Mogę zatrzymać tą koszulę? - zapytała niepewnie, nie mogąc uwierzyć, że kołacząca się w głowie myśl przeszła jej przez usta.

- Jeśli tylko chcesz - wzruszył ramionami - jak widzisz, elegancik ze mnie żaden, mimo że półki się uginają. Jedna w tą czy w tą nie robi różnicy.

- Dziękuję - powiedziała cicho, spuszczając w dół zaczerwienioną ze wstydu twarz.

- Drobiazg, cieszę się, że będziesz miała coś mojego - postawił przed nią okrągły talerz z parującym tostem i usiadł naprzeciwko. - Smacznego.

- Wygląda apetycznie - przejechała językiem po górnej wardze.

- I to jak - uśmiechnął się delikatnie, nie odrywając wzroku od jej czerwonych ust.

- Pyszne - wybełkotała niewyraźnie.

- To nic takiego, zwykły tost, gdybym miał więcej czasu przygotowałbym coś specjalnego - machnął dłonią i również zatopił zęby w chrupiącym pieczywie - Faktycznie dobre - pokiwał głową wyraźnie zadowolony.

- Potrafisz gotować? - obracała w dłoniach wysoką szklankę pełną gazowanej wody z plasterkiem cytryny.

- Gotować, to chyba za poważne słowo, ale coś tam potrafię.

- To jakiś wrodzony talent?

- No coś ty - zaśmiał się cicho i pociągnął przez zieloną słomkę łyk zimnego napoju - nauczyłem się, kiedy byłem w Anglii. Przez cały roboczy tydzień pracowałem na budowie, a w weekendy dorabiałem sobie w małej restauracji "Apple Pie" jako kelner. Szefem kuchni był Tomm, a jego prawą ręką Tansu...

- Tansu? - weszła mu w słowo, nie kryjąc zdziwienia.

- Tak, Tansu, co po naszemu znaczy tyle co cud. Tworzyliśmy zgraną paczkę, kiedy miałem mniej pracy, pomagałem im na kuchni i tak, chcąc nie chcąc, nauczyłem się gotować. Koniec historii - zaśmiał się promiennie.

- Opowiesz mi o nim więcej?

 - O Tomie? - uniósł pytająco prawą brew i podrapał się po czole - To typowy Brytyj…

- Nie - pokręciła przecząco głową - o Tansu.

- Domi, Tansu to kobieta, dokładnie Turczynka. - popatrzył na nią z politowaniem, układając kąciki ust w pobłażliwy półuśmiech.

- Naprawdę? W życiu bym nie zgadła, więc mówisz, że się przyjaźniliście? - głos jej się delikatnie załamał, a w sercu poczuła dziwne ukłucie zazdrości, na samą myśl, że mógł kiedyś kochać inną. "Heeelołłł ziemia do Dominiki, wyobraź sobie, że nie jesteś jedyną kobietą na świecie, przed tobą pewnie było kilka innych" - bawiła się nerwowo plastikową słomką, wyżywając się na Bogu ducha winnym plasterku cytryny, pływającym w szklance z wodą mineralną.

- Tak, można to tak nazwać.

- Czyli było coś więcej? - mimo, że pociągała łyk za łykiem wciąż czuła w ustach nieprzyjemną suchość.

Odpowiedział jej skinieniem głowy i nie podejmując tematu zajął się stygnącym tostem.

- Opowiesz mi? - rzuciła mu błagalne spojrzenie, zachęcając do zwierzeń.

- Była ode mnie starsza o sześć lat, ale wyglądem przypominała uczennicę liceum. Miała długie ciemne włosy, które najczęściej zaplatała w warkocz, a potem zawijała go w niskiego koka na karku. Duże, wyraziste oczy idealnie pasowały do ciemnej, oliwkowej karnacji. Na początku mieliśmy problemy z komunikacją, ale szybko pokonaliśmy bariery językowe. Uczyłem ją polskiego, a ona mnie tureckiego, ale najczęściej używaliśmy angielskiego. Wychodziła z tego niezła mieszanka. Czasami rozmawialiśmy w trzech językach jednocześnie. Mówię ci, boki zrywać. Najlepiej operowała przekleństwami, kurwa wychodziło jej tak perfekcyjnie, jak żulce spod monopolowego. - zaśmiał się przypominając sobie stare czasy.

- Byliście parą? - zapytała, z przerażeniem zdając sobie sprawę, że chyba nie chce usłyszeć prawdy.

- To był dla mnie ciężki czas, pracowałem od rana do nocy, starając się zarobić i odłożyć jak najwięcej pieniędzy. Czasami nie spałem kilka nocy z rzędu. Miałem naprawdę dość wszystkiego, a do tego jeszcze tęsknota za krajem. Wtedy ją poznałem, rozumiała mnie jak nikt, bo była w podobnej sytuacji. Sama widzisz - rozłożył ręce, układając usta w wąską linię - wszystko potoczyło się samo, nawet nie wiem kiedy.

- Rozstaliście się, bo wróciłeś do Polski?

- Tak. Nie była zdziwiona. Wiedziała, że jak tylko będę miał możliwość, spakuję walizki i odejdę, mimo wszystko ciągnęliśmy to ponad dwa lata. Teraz tylko od czasu do czasu rozmawiamy na skypie.

- Kochałeś ją? - przegryzła wargę, czując, że nim usłyszy odpowiedź zejdzie na zawał. Ścisnęła mocniej dłonie na zimnej szklance i wzięła głęboki wdech "Bez paniki, kurwa, tylko bez paniki" ganiła się w myślach.

- Wtedy byłem pewny, że tak - odpowiedział dwuznacznie patrząc jej głęboko w oczy.

- A teraz?

- A teraz jesteś ty - uśmiechnął się szeroko, rozkładając ręce w geście bezradności.

- Nie rozumiem - pokręciła głową, starając się by ton jej głosu zabrzmiał jak najbardziej prawdziwie, jednak w głębi serca dobrze wiedziała co znaczyła ta odpowiedź.

- Gdybyś ty była tą kuchareczką w "Apple Pie" nigdy nie wróciłbym do Polski, a jeśli byłoby trzeba to i do Turcji bym za tobą pojechał - powiedział zalotnie i szybkim ruchem zeskoczył  z wysokiego krzesła ucinając rozmowę. - Kawa?

- Ni… nie, dziękuję - wyjąknęła, starając się oswoić ze słowami, które przed chwilą usłyszała.

"Do Turcji, słyszysz idiotko? Do Turcji. A twój, pożal się Boże, narzeczony nawet dupy do Warszawy nie chce ruszyć za tobą" odrzuciła zabłąkany kosmyk włosów z czoła, odganiając tym samym dręczącą ją myśl - Woda wystarczy.

"Do Turcji…" Z korytarza dobiegła cicha melodia dzwoniącego telefonu. Dominika wyrwana z zamyślenia, machnęła ręką, powstrzymując zmierzającego w stronę komody Alana.

- Podam ci.

- Nie, to na pewno mama, w domu z nią pogadam, wolałabym żebyś nie był świadkiem tej rozmowy.

Odpowiedział jej szerokim uśmiechem i z powrotem oparł się o blat szafki.

- Alan - zaczęła niepewnie, kiedy telefon przestał dzwonić - możesz mi powiedzieć co się wczoraj stało, bo jakoś tak nie bardzo pamiętam. - skrzywiła się, czując że zaczyna kolejny już raz palić się ze wstydu - Wiem tylko, że oglądaliśmy film, wypiłam jedno piwo, a potem… - przerwała z zakłopotaniem w głosie.

- A potem najzwyczajniej w świecie zasnęłaś - skończył za nią. - Ten horror, to był jednak zły pomysł. Cały czas się trzęsłaś i chowałaś twarz w moją bluzkę. Głaskałem cię, a po chwili, kiedy nie ruszały cię te naprawdę straszne sceny, uświadomiłem sobie, że zasnęłaś. Przykryłem cię kocem i poszedłem do siebie. - powiedział pogodnie i wzruszył ramionami.

- Ale nic nie było - zapytała mocno akcentując ostatnie słowa.

- Nic, choć bardzo się starałaś, żeby było inaczej - powiedział z sarkazmem i znacząco przewrócił oczami.

- Boże, Boże jak ja się stoczyłam - pisnęła żałośnie, zasłaniając usta dłonią.

- Daj spokój, mogło być gorzej - podszedł do niej i pogłaskał ją po głowie, mierzwiąc jej i tak już rozczochrane włosy.

Wtuliła się w jego twardą pierś, zamknęła oczy i zachłannie wdychała zapach dobrze jej znanych perfum. "Tatuaż" przez jej głowę przeleciała zabłąkana myśl.

- Alan - odsunęła się od niego i spojrzała mu w oczy - zrobisz coś dla mnie?

- Wszystko - szepnął, całując delikatnie jej czoło.

- Chciałabym zobaczyć twój tatuaż.

Jego twarz w jednej sekundzie z radosnej i pogodnej, stała się zimna i zacięta. Utkwił w niej surowy wzrok, a jego ciało zamarło, jak gdyby jakaś nieczysta siła zamieniła go w kamienny posąg.

- Alan? - zapytała z przerażeniem w głosie, obejmując go w pasie trzęsącymi się rękoma - Co się stało?

- Nic - wyrwał się z jej uścisku i odwrócił do okna, opierając silne dłonie na parapecie.

Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, po czym zsunęła się z wysokiego krzesła i czując, jak nogi odmawiają jej posłuszeństwa potoczyła się w jego stronę, przytrzymując się mebli.

- Popatrz na mnie - położyła dłoń na jego muskularnych plecach, unoszących się rytmicznie za sprawą nerwowego oddechu.- Alan…

- Dlaczego akurat to? - odwrócił się w jej stronę i spojrzał w jej oczy szklącym się wzrokiem.

- Wczoraj widziałam tylko fragment. Po prostu byłam ciekawa.

- Innym razem dobrze?

- Dlaczego - nie dawała za wygraną - Powiedziałeś, że zrobisz dla mnie wszystko.

- Dobrze - głośno wypuścił powietrze - ale obiecaj, że nie będziesz o nic pytać.

- W porządku - zgodziła się bez zastanowienia i cofnęła się krok do tyłu, pozwalając mężczyźnie swobodnie zdjąć koszulkę. "O ja pierdolę" przełknęła ślinę, oszołomiona widokiem jego idealnie wyrzeźbionego ciała. Zbliżyła się do niego i położyła drżącą dłoń na jego piersi.

- Jest piękny - szepnęła.

- Zwyczajny - odsunął się od niej pospiesznie i zasłonił pierś białą koszulką.

- Nieprawda - zaprotestowała stanowczo, wyrywając mu z ręki bluzkę. Przyjrzała mu się uważnie i z przerażeniem podniosła wzrok na skrzywioną twarz Alana. Pokręciła głową i utkwiła w nim pytające spojrzenie.

- Domi, proszę - powiedział łamiącym się głosem - Obiecałaś nie pytać o nic. 

- Blizny - wychrypiała, wodząc palcem po jego piersi, nie odrywając wzroku od wytatuowanych strzał kompasu wskazujących cztery strony świata. - Pod tatuażem … Skąd…- przełknęła głośno ślinę - … je masz?

- Proszę - zacisnął mocno dłonie na jej biodrach - Nie dziś. - oparł głowę na jej czole - Nie dziś.

- Ale - próbowała nie dać się zbyć, jednak strach jaki ją ogarnął, paraliżował całe jej ciało - Są duże… twarde. Skąd…?

- Proszę - powtórzył i ujął jej twarz w dłoniach - Obiecuję, że ci o tym opowiem, ale innym razem. Dobrze? Obiecuję. - wycedził przez zaciśnięte zęby.

"O co chodzi? Blizny… są ogromne, zgrubiałe. Wyglądają jak … nie to nie możliwe. Kto mógł mu to zrobić? I dlaczego?" 

Spojrzała w jego szklące się oczy i nie mając innego wyjścia kiwnęła głową, zgadzając się.

- Chodź, odwiozę cię do domu - złapał jej rękę i nim zdążyła cokolwiek powiedzieć pociągnął ją w stronę drzwi wyjściowych.