ROZDZIAŁ DWUNASTY

            Leżała na łóżku wpatrując się tępym wzrokiem w sufit. Ta noc ciągnęła się w nieskończoność, a ona nawet na chwilę nie zmrużyła oczu. Wskazówki zegara w żółwim tempie kręciły się na tarczy cicho cykającego zegara, aż w końcu słońce niespiesznie wyłoniło się z morza, kolorując je na pomarańczowo, a koguty sąsiadów swoim głośnym pianiem witały nowy dzień. "Gdzieś kiedyś czytałam, że więźniowie i nieszczęśliwie zakochani robią doktoraty z badań nad sufitem, ale ja przecież nie jestem zakochana. To znaczy jestem, ale nie w Alanie, więc do jasnej cholery czemu jest mi tak ciężko" nie potrafiła wytłumaczyć samej sobie co się z nią dzieje. Do jej uszu docierały odgłosy krzątającej się po kuchni mamy. "Pora się ogarnąć". Niespiesznie zsunęła się z łóżka i odszukała leżący pod nim telefon. Otworzyła wiadomość, którą poprzedniego dnia wysłał jej Alan. Przyglądała się małemu ekranikowi ze wzruszeniem czytając treść smsa. "Dość tego!" szybkim ruchem przetarła napełniające się łzami oczy "Przyjechałam tu pomóc mamie i dobrze się bawić, a nie zadręczać się myślami o Alanie". Bez dłuższego zastanowienia usunęła wiadomość 

- Zuch dziewczyna - powiedziała do siebie cicho. Z szafy wyciągnęła znoszone szorty i starą rozciągniętą koszulkę, przebrała się i zbiegła na dół.

- Cześć mamuś - przywitała kobietę promiennym uśmiechem.

- A cóż to za ranny ptaszek?

- Szkoda mi czasu na spanie - oparła się o blat szafki, przyglądając się Wandzie, która sprawnymi ruchami obierała ziemniaki na obiad. - Boże, jak tobie to szybko idzie. Moje kartofle są zawsze kwadratowe, a już nie wspomnę, o poharatanych palcach - zaśmiała się.

- Nawet się nie przyznawaj, dziecko. - przerwała pracę, przyglądając się przez dłuższą chwilę córce - Widzę, że masz dziś lepszy humor.

- Powiedziałam Alanowi - rzuciła jakby od niechcenia.

- I? - Wanda uniosła pytająco brew.

- I trochę się wkurzył - skrzywiła się.

- Podejrzewam, że to zbyt delikatnie powiedziane.

- Racja - pokiwała głową - ale cieszę się, że mam to już za sobą.

- Ja też się cieszę. Teraz musisz dać mu czas na oswojenie się z tą myślą.

- Mamuś, możemy nie wracać do tego tematu? Przynajmniej na razie. Chciałabym się wyluzować i nie przejmować się tym wszystkim, co się dzieje dookoła.

- No jasne, córuś. Dziób na kłódkę - przycisnęła wskazujący palec do pomalowanych delikatną perłową szminką ust, w geście aprobaty.

- Jesteś idealna - złapała leżące na stole jabłko i wytarła je o koszulkę - To ja lecę.

- Gdzie ci tak spieszno, moja panno?

- Idę na porzeczki! - krzyknęła z korytarza ubierając stare adidasy.

- Na porzeczki? - mama skrzywiła się z niedowierzaniem

- Widziałaś krzaki? - Dominika stanęła w drzwiach opierając się o futrynę - W tym roku owoce obrodziły jak nigdy. Jeszcze trochę i gałęzie połamią się od tego ciężaru.

- Masz rację, skończę robotę w domu i przyjdę ci pomóc - powiedziała i wróciła do obierania ziemniaków.

- Wykluczone, nie wolno ci wychodzić na takie mocne słońce.

- Oj tam, oj tam - obie wybuchnęły głośnym śmiechem. - Koszyczki są na strychu, w komodzie po prawej. - krzyknęła za córką, która trzymając się poręczy przeskakiwała co drugi stopień.

            Otworzyła drzwi i przestąpiła próg. W powietrzu unosił się charakterystyczny zapach starych pomieszczeń i porzuconych rzeczy. Dookoła piętrzyły się zakurzone pudła pełne rupieci, których nikt nie miał serca wyrzucić, starych ciuchów, które może jeszcze się przydadzą i zabawek z dzieciństwa, czekających na wnuki.

- Zbieractwo to też choroba! - krzyknęła ile sił w płucach, tak by mama usłyszała.

- Nie zrób sobie krzywdy! - odpowiedział jej radosny głos - I patrz pod nogi!

- Wariatka - szepnęła pod nosem otwierając komodę. Wyjęła drewniany koszyczek i wyszła zamykając za sobą ciężkie drzwi. "Muszę tu kiedyś przyjść i przejrzeć te wszystkie skarby" postanowiła w myślach. Zeszła po schodach, kichając kilka razy pod rząd.

- Poradziłaś sobie?

- Jesteś niereformowalna - potarła wnętrzem dłoni swędzący od wszechobecnego kurzu nos

i wyszła na dwór.

            Pogoda była idealna, mimo mocno parzącego słońca powietrze było rześkie i przyjemne. Białe chmury leniwie przesuwały się po błękitnym niebie, tworząc przeróżne wzory, mniej lub bardziej przypominające rzeczywiste kształty. Uśmiechnęła się pod nosem wspominając stare czasy, kiedy potrafiła całymi dniami leżeć na plaży i wpatrywać się w górę. "Grzechem byłoby siedzieć w domu w taką pogodę jak dziś" pomyślała zdejmując koszulkę i nacierając ramiona olejkiem do opalania.

- Przyjemne z pożytecznym - powiedziała pod nosem.

            Usiadła pod rozłożystym krzakiem, podnosząc ciężką od nadmiaru owoców gałąź. Zwinnymi ruchami odrywała porzeczki wrzucając je do stojącego obok koszyczka. Pracowała bezwiednie a ruchy, które wykonywała były mechaniczne i jednostajne, ponieważ całą jej uwagę zaprzątał Alan. "Nie potrafię myśleć o niczym innym, a przecież mam tyle na głowie, za kilka miesięcy ślub, od września będę miła dodatkowe zajęcia ze starszą grupą, do tego Igor planuje kupić większe mieszkanie, a ja nic tylko Alan to, Alan tamto. Gdybym jeszcze nie oszalała pomyślałabym, że zaraz oszaleję" prychnęła pod nosem.

- Cześć, pracy! - z zamyślenia wyrwał ją wesoły głos przyjaciółki.

- W samą porę - uśmiechnęła się szeroko - dodatkowa para zwinnych rączek mile widziana.

- Jak się czujesz? - Majka usiadła obok niej po turecku unosząc pytająco lewą brew.

- Ale fizycznie czy psychicznie?

- Emocjonalnie - odpowiedziała wrzucając do koszyczka stojącego między nimi garść czarnych, nabrzmiałych od zawrotnej ilości soku, porzeczek.

- Emocjonalnie? Jakby ci to powiedzieć. - przeczesała palcami włosy - Jestem tak stabilna jak szklanka wody trzymana przez osobę z Parkinsonem.

- Uuu - złożyła usta w dzióbek mrużąc oczy - czyli nie za dobrze.

- Brawo Sherlocku - zaklaskała teatralnie w dłonie.

- Domka, weź mi to wszytko wytłumacz, bo ja tak średnio ogarniam.

- A myślisz, że ja ogarniam? Chciałabym, ale troszkę się pogmatwało. - skrzywiła się.

- Obiecałaś na ognisku, że mi opowiesz. - powiedziała z wyrzutem - Podrzuciłam Patryka dziadkom a teraz zamieniam się w słuch.

- No więc przyjechał na ognisko, bo mu nie odpisałam na smsa i bał się, że podałam mu zły numer. Wymyślił sobie, że jeśli zareaguję pozytywnie na jego obecność to zostanie a jeśli nie to przyjedzie po skończonej zabawie po Marylę. - zaczęła niechętnie. - No i podobno ucieszyłam się na jego widok, dlatego został.

- A co robiliście w domu? Tak długo was nie było? - uśmiechała się podstępnie.

- Nie bój się, nie zachodziłam w ciążę! - zgromiła przyjaciółkę spojrzeniem - Rozmawialiśmy i Alan prawie mnie pocałował - dodała niechętnie.

- Bujasz! - pisnęła robiąc wielkie oczy ze zdziwienia.

Dominika w odpowiedzi pokręciła przecząco głową.

- Ja pierdziule - zakryła usta dłonią. - I co?

- I nic. Udało mi się opanować sytuację, choć przyznam, ciężko było, a fakt, że Alan jest tak przystojny jeszcze pogarsza sprawę.

- Ja tam bym się nie opierała - powiedziała rozmarzonym głosem - … oczywiście gdybym była sama. - dodała z powagą.

- Hellloooł, Majka, tak się składa, że ja też nie jestem sama.

- Dupa tam. - machnęła ręką - Ten twój Igor, to tak jakby go nie było.

- Nie mów tak. On jest naprawdę dobry. Kocha mnie, ciężko pracuje, żeby zapewnić nam dostatnie życie. Jest inteligentny i zaradny. Ma naprawdę wiele zalet, nie wiem czemu wszyscy dookoła tego nie zauważają.

- Nie mówię, że on jest zły, ja po prostu uważam, że nie pasujecie do siebie. Odkąd jesteście razem kompletnie cię nie poznaję. Zmienił cię, a ty nawet tego nie zauważyłaś. Zawsze byłaś pełna życia, energiczna, żywiołowa, trochę szalona, pamiętasz? - brudną od porzeczkowego soku, bordowa dłonią,  pogłaskała ją po policzku - Obie takie byłyśmy. Ja znalazłam mężczyznę, który mnie nie ogranicza. Fakt, czasem stuka się w czoło i mówi coś w stylu "Weź się kobieto ogarnij, masz dziecko", ale nie gasi we mnie tego żaru, wie, że bez niego nie będę tą Majką, którą pokochał. - wzruszyła ramionami - A ciebie Igor zgasił doszczętnie.

- To nie tak, ja po prostu dorosłam. Już nie jestem postrzeloną nastolatką, biegającą po mieście w dziurawych trampkach z poobijanymi łokciami i pozdzieranymi kolanami.

- Nazywaj to jak chcesz, swoje i tak wiem. - powiedziała ze stanowczością w głosie, pewna swojej racji.

- Ty nic nie rozumiesz. Igor daje mi poczucie stabilizacji, bezpieczeństwa, przy nim nie martwię się o to co będzie jutro. Jest rozsądny i ambitny, nie pozwoli mnie skrzywdzić. Wiem, że się mną zaopiekuje, kiedy założymy rodzinę i będziemy mieć dzieci. Rozumiesz?

- A przepraszam, kiedy on zamierza ci zrobić dziecko? W przerwie na lunch czy między spotkaniami z klientami?

- Jesteś okropna - rzuciła w Majkę zerwanymi porzeczkami, które trzymała w garści.

- Ale za to szczera. Zostaw tego Pana Idealnego w diabły, pakuj walizki i wracaj do nas. Alan też byłby zadowolony. - szturchnęła ją łokciem, mrugając zalotnie.

- No nie wiem, po wczorajszym to raczej wyklina mnie na czym świat stoi.

- Jak to, przecież jak wychodziłam to gruchaliście jak dwa gołąbeczki.

- Ale potem sytuacja troszkę się zmieniła. Próbowałam powiedzieć mu prawdę, ale Maryla nam przerwała, potem zostaliśmy sami i jakoś tak coś mnie tknęło i przytuliłam się do niego i…

- Boże - Majka weszła jej w słowo - opowiadaj jak to jest być przytulaną przez takiego przystojniaka. - siedziała jak na szpilkach z rumieńcami na twarzy.

- Zajebiście - zamknęła oczy przypominając sobie jego mocne ramiona i wybuchnęła cichym śmiechem.

- Pocałował cię w końcu?

- Tylko we włosy, kiedy mnie tulił i na koniec w policzek.

- Ja pierdziule.

- No i potem rozmawiałam z mamą, wszystko jej opowiedziałam i jak już byłam sama w pokoju złapałam za telefon, zadzwoniłam do niego i poprosiłam o spotkanie. Nie sądziłam, że przyjedzie po 15 minutach.

- Ja nie mogę - Majka była bliska zejścia na zawał serca - Nie mów, że mu powiedziałaś!

- Mhm - pokręciła twierdząco głową - i nie był zadowolony.

- No raczej! - krzyknęła, poczym szybkim ruchem zakryła usta brudną dłonią - I co teraz?

- Nie wiem, nie pozwolił mi nic wyjaśnić - wzruszyła ramionami w geście bezradności.

- To znaczy, że nie chce cię znać?

- Powiedział, że od teraz będzie tak, jakbyśmy się nigdy nie spotkali, a potem wyznał, że mnie kocha.

- Nie gadaj!

- Tak, i że zrobiłby dla mnie wszystko, zmienił całe życie, gdybym tylko chciała, gdybym dała nam szansę.

- A ty? Co mu na to odpowiedziałaś?

- Nic, po prostu zapomniałam języka w gębie. Zawsze tak jest, że właściwe słowa przychodzą do głowy po czasie...

- Załóżmy, że miałabyś druga szansę - popatrzyła na nią tajemniczym wzrokiem.

- Teraz to już i tak musztarda po obiedzie.

- No ale co? - Majka była nieugięta.

- Pewnie powiedziałabym mu co czuję. Że lubię go bardziej niż powinnam, że chyba trochę za bardzo mi na nim zależy, i że ostatnimi czasy nie ma dnia, w którym nie myślę co by było gdyby... - wzięła głęboki oddech - I że kiedy z nim jestem, to nie ufam samej sobie.

- Weź mi to napisz na kartce, Tomek padnie jak mu taką poezją polecę. - zaśmiała się wesoło - a tak na serio, to wzięło cię moja droga.

- Nic mnie nie wzięło. Chociaż sama nie wiem. - dodała z rezygnacją w głosie.

- A jakbyś miała opisać to co do niego czujesz, tak jednym zdaniem, to jakbyś to ujęła.

Dominika zastanawiała się przez dłuższą chwilę, zrywając w milczeniu owoce z gałązki.

- On jest jak smak truskawek, albo zapach mandarynek zimą. Rozumiesz? - powiedziała cichym i niepewnym głosem.

- Zakochana para Dominika i Alan - śpiewała wesoło na całe gardło - zakocha…

- Radzę ci się zamknąć - weszła jej w słowo, grożąc palcem.

- Zakocha… - zaczęła jeszcze głośniej, ale Dominika nie dała jej skończyć, rzuciła się na nią i przewróciła na plecy. Tarzały się po wypalonej słońcem trawie śmiejąc się jak dzieci.

- Wariatko, przewróciłaś koszyczek!

- A ty jak zwykle aniołka udajesz!

- Żeby cię kury po gnoju ciągały!

- A żebyś ty po wodzie chodziła i pić prosiła!

            Na werandzie, z kubkiem świeżo zaparzonej kawy stała Wanda, przyglądając się dziewczynom ze łzami wzruszenia w oczach.

- Dzięki tobie dom nie jest pusty - powiedziała cicho, mocniej ściskając porcelanowy kubek - ożywa, napędzany twoją energią i uśmiechem. Chciałabym, żebyś odnalazła szczęście. -

Uśmiechnęła się do siebie widząc, bawiące się jak dzieci, kobiety - Kiedy one dorosły? - pokręciła głową i wróciła do domu.