ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

            - Alan - wychrypiała tak cicho, że sama nie była pewna czy rzeczywiście wypowiedziała jego imię na głos czy tylko pomyślała. Jej twarz w jednej sekundzie z rozpromienionej i rumianej stała się blada, jak koszulka, którą miała na sobie, a czoło zrosiły drobne krople zimnego potu. Stała bez ruchu z rękoma spuszczonymi wzdłuż linii drobnego ciała, gniotąc uparcie w dłoniach materiał pudrowo-różowej spódnicy. Dzieliły ich centymetry. Był tak blisko, że mogła odróżnić pojedyncze włoski jego długich, czarnych rzęs oraz zobaczyć swoje odbicie w błękitnych, roześmianych oczach. - Co tu robisz? - głośno zaczerpnęła powietrza, wpuszczając do najodleglejszych zakamarków swojego ciała zapach, który niemalże elektryzował ją i przyprawiał o skurcze w podbrzuszu.

            Lewą rękę położył sobie na biodrze, a prawą uniósł w górę i zmierzwił nią niesforne, najeżone włosy, wykrzywiając usta w łobuzerskim uśmiechu. "Oddychaj, oddychaj" nakazywała sobie w myślach, nie mogąc oderwać wzroku od koszulki w kolorze zgniłej zieleni, idealnie współgrającej z jego oliwkową, opaloną skórą, oraz spranych i poprzecieranych dżinsów, które nie wiedzieć czemu pociągały ją i przywodziły na myśl same grzeszne myśli. Przez dłuższą chwilę zatrzymała wzrok na metalowej, szerokiej klamrze skórzanego paska, wystającej spod materiału bluzki. Poczuła nagłe uderzenie gorąca, policzki zapiekły ją żywym ogniem, a całym ciałem wstrząsnął przyjemny dreszcz podniecenia,  "Kurwa! A podobno to Monika jest lafiryndą! Dajcie mi szpadel, a się pod ziemię zapadnę i na dodatek chętnie zakopię. Kurwa! Kurwa! Kurwa!"

            - Kapitanie - z zamyślenia wyrwał ją cichy, aczkolwiek zdecydowany męski głos. Obróciła się za siebie i spojrzała na stojącego za barem Darka. Był wyprostowany jak struna, dzięki czemu sprawiał wrażenie wyższego o kilka ładnych centymetrów. Wątłą i drobną klatkę piersiową wypiął mężnie do przodu, niczym kogut, panoszący się po kurniku, dając do zrozumienia swoim kurom, że na tym podwórzu to on jest panem i władcą.

Lewą dłoń wyciągnął wzdłuż ciała, a prawą uniósł do czoła i z powagą na twarzy zasalutował.

- Darek, nie przesadzaj, tyle razy cię prosiłem - powiedział z rezygnacją w głosie i przewrócił oczami - Nie jesteśmy na morzu.

- Na lądzie czy na wodzie, kapitan, zawsze jest kapitanem.

- W takim razie spocznij, bo boję się, że zaraz coś ci w krzyżu strzeli - zaśmiał się - albo co gorsza w spodniach.

- Kapitan, jak zwykle błyskotliwy i zabawny - rzucił pod nosem i białą, bawełnianą ściereczką przetarł marmurową ladę, odbijającą światła, wiszących pod sufitem kolorowych jarzeniówek. - Co podać? - przewiesił sobie przez ramię szmatkę i nachylił się w ich stronę.

            - Na co masz ochotę, skarbie? - Alan przyciągnął ją do siebie i delikatnie, aczkolwiek stanowczo, objął ramieniem. Cóż innego mogła zrobić, niż poddać się mu? Już jakiś czas temu przekonała się, że sprzeciwiając się jago zamiarom, ma co najmniej takie szanse jak zagoniona w kozi róg, mysz ze sprytnym a na dodatek głodnym, kotem. Przylgnęła do jego twardej klatki piersiowej, wsuwając serdeczny palec za szlufkę jego spodni, kiedy usłyszała za sobą głośne, stanowczo za głośne chrząknięcie. Spojrzała kątem oka za siebie i uśmiechnęła się z satysfakcją na widok stojącej za ich plecami Moniki, która nerwowo przestępującą z nogi na nogę, wykręcała w dłoniach ściereczkę do wycierania stolików. "Chcesz w to grać? Proszę bardzo"

- Może piwko - wspięła się na palce, zarzuciła mężczyźnie ręce na szyję i nie zastanawiając się zbyt długo nad tym co robi, pocałowała go gdzieś pomiędzy policzkiem a kącikiem ust. Jego zarost przyjemnie łaskotał jej miękkie pomalowane brzoskwiniową pomadką wargi. Zmrużyła oczy, wciągając głęboko w płuca zapach miętówek, mieszający się z wonią świeżych perfum. Jęknęła cicho, czując na plecach jego dłonie, które niczym dwa wartkie strumyczki wędrowały po jej ciele, zachłannie i nienasycenie. - Wystarczy - szepnęła i odskoczyła od niego, jakby odepchnęła ją jakaś niewidzialna ręka lub ktoś poraził ją prądem o wysokim napięciu.

- Byłaś bardzo przekonująca - pokręcił z uznaniem głową, widząc rozwścieczoną kelnerkę, znikającą za drzwiami pomieszczenia dla personelu. - W takim razie, dwa piwa, Darek. - zwrócił się do barmana, przyglądającego się tej scenie z nieskrywanym zdziwieniem.

- Sie robi, kapitanie. - oprzytomniał i ponownie zasalutował. Wyciągnął spod lady dwa wysokie kufle i lejąc po ściance, powoli, by nie powstała zbyt duża piana, napełnił je złocistym napojem a na koniec wrzucił do środka po cienkim plasterku świeżej cytryny. - Proszę bardzo, na zdrowie - postawi przed nimi kufle i zniknął na drugim końcu baru, przyjmując nowe zamówienia od zniecierpliwionych klientów.

            - Poszukamy jakiegoś stolika? – zaproponował, unosząc do góry brew.

- Wszystko zajęte - pokręciła głową, wydymając usta w grymasie niezadowolenia - Nie ma gdzie szpilki włożyć, a tobie się marzy wolny stolik?

- Marzy mi się coś zupełnie innego - przygryzł dolną wargę i uniósł kąciki ust, wybierając z wachlarza uśmiechów, ten przez który gięły się jej kolana a serce galopowało jak szalone. - Ale jak się nie ma co się lubi…

 - To się lubi co się ma, więc zostajemy tu, te hokery nie są wcale takie złe - zmarszczyła brwi i wspięła się na wysokie krzesło, zakładając nogę na nogę.

- Chodź, obiecuję, że coś znajdziemy - w jednej ręce trzymał kufel i a drugą wyciągnął w jej stronę.

- No dobra, niech ci będzie, ale jak nie to… - z uśmiechem pogroziła mu w powietrzu palcem, przewiesiła małą torebkę przez ramię, złapała za zimne ucho szklanego naczynia i podała mu dłoń.

            Mimo że słońce już dawno zaszło, ustępując miejsca okrągłemu księżycowi, czerwona rtęć termometru, wiszącego za oknem sięgała dwudziestu czterech stopni Celsjusza, a ciężkie i gęste niczym budyń powietrze, wskazywało na nieuchronnie zbliżającą się wielkimi krokami burzę. Morze za oknem było nieruchome, jakby ktoś uśpił je, rzucając na nie zaklęcie głębokiej hipnozy, a jego gładka tafla odbijała niczym ogromne lustro, przeglądające się w nim gwiazdy.

W małym barze mimo włączonej klimatyzacji i stojących w rogach wiatraków, nadal było parno i duszno. Siedzący przy okrągłych stołach mężczyźni popijali mocno schłodzone piwo,  a ubrane w zwiewne sukienki kobiety wachlowały spocone twarze sztywnymi kartami menu.

            - Alan, wszystko zajęte – jęknęła i zatrzymała się w miejscu z nadąsaną miną.

- Nie wszystko – uśmiechnął się i wskazał dłonią stolik w rogu sali, ten sam, przy którym siedzieli tamtego dnia, kiedy uratował ją przed przemoknięciem do suchej nitki.

- Masz szczęście. – zachichotała.

            Nieduży, okrągły stolik, nakryty jasnym, lnianym obrusem ustawiony był w kącie baru, przy szerokim, sięgającym po sam sufit oknie, które zdobiły ręcznie haftowane, koronkowe zazdrostki. Na parapecie obok drewnianych modeli statków, stały ozdobne słoje wypełnione muszelkami i kamykami różnych rozmiarów oraz wazony świeżo ściętych czerwonych i żółtych tulipanów.

            - Wiedziałam – głośno wypuściła powietrze i z niezadowoloną miną wskazała na stojącą na stoliku kartkę z napisem „Rezerwacja od 21:00” – Super, hokery też już zajęte – skrzywiła się widząc dwóch młodych chłopaków, siadających na wysokich krzesłach przy barze.

- Już po dwudziestej pierwszej – spojrzał na zegar wiszący nad barem i obojętnie wzruszył ramionami, stawiając na blacie stolika kufel z piwem. – Może ten ktoś się rozmyślił?

- A jeśli nie? Chodźmy, proszę - rzuciła mu błagalne spojrzenie i pociągnęła delikatnie za rękę w stronę wyjścia, jednak mężczyzna ani drgnął.

- Dominika – uśmiechnął się szeroko i wyjął jej z ręki kufel, odkładając go obok swojego. – Siadaj i nie marudź. Ok?

            Odsunął przed nią drewniane krzesło, obite jasnym materiałem, zachęcając otwartą dłonią, by zajęła miejsce. Przewróciła oczami i usiadła na skraju, wciąż rozglądając się po sali w poszukiwaniu potencjalnych właścicieli zarezerwowanego przez nich stolika.

            Drzwi pomieszczenia dla personelu zatrzasnęły się z głośnym hukiem, niczym grzmot rozszalałej burzy, zagłuszając na kilka sekund gwarne rozmowy i wprawiając w drżenie wiszące nad barem lampiony. Monika szybkim krokiem zmierzała w ich stronę, wlepiając w Dominikę mordercze spojrzenie ciemnych i rozszalałych z gniewu oczu, a zaciśnięte w pięści dłonie falowały energicznie przy każdym ruchu jej okrągłych bioder.

- Alan, jak miło cię widzieć – zatrzepotała rzęsami i zalotnie wydęła umalowane usta szminką w kolorze krwistej czerwieni.

- Ciebie też – powiedział chłodno i utkwił wzrok w siedzącej naprzeciwko Dominice, rozbawionej nieudolnym podrywem, wdzięczącej się przed nim kelnerki.

- Masz na coś ochotę? – Monika przeczesała dłonią krótkie włosy i nachyliła się nad nim, uraczając go widokiem obfitych piersi, wprost wylewających się spod mocno wyciętego dekoltu białej koszuli. – Może mogę ci jakoś pomóc? – długim, pomalowanym na czarno paznokciem wodziła po blacie stołu, rzucając mu wymowne spojrzenie.

- Byłoby miło, gdybyś nie przeszkadzała – powiedział stanowczym głosem i odwrócił głowę w stronę okna, kończąc rozmowę.

            Blondynka z nadąsaną miną zapaliła stojącą na stoliku małą świeczkę, schowała do kieszeni fartuszka kartkę z napisem „Rezerwacja”, poczym niechętnie wróciła za bar.

„O ty skurczybyku, wszystko ukartowałeś” zmarszczyła brwi i przygryzła policzek od wewnątrz. „Ty przebiegły potworze, zwabiłeś mnie tu w nadziei, że się nie domyślę?”  rozsiadła się wygodniej na miękkim krześle, skrzyżowała ręce na piersiach i uśmiechnęła się do niego zadziornie, dając do zrozumienia, że rozgryzła jego misterny plan.

            - Co? – wysłał jej pytające spojrzenie i pociągnął duży łyk zimnego piwa.

- To ja się pytam, co? – oparła łokcie na stole i nachyliła się w jego stronę.

- Nie wiem o co ci chodzi – potarł wierzchem dłoni zarośnięty policzek i zaśmiał się nienaturalnie.

- Skoro masz ochotę na grę w podchody, to życzę przyjemnej zabawy – podniosła się energicznie i poczuła satysfakcję, widząc malujące się na twarzy mężczyzny przerażenie. „Teraz ci nie do śmiechu? No proszę, jak szybko zmiękłeś” zaśmiała się w myślach, zdając sobie sprawę, że to ona jest panią sytuacji, a uparty i zadziorny pan kapitan tańczy wokół jej spódnicy, tak jak mu zagra.

- Daj spokój – złapał ją za rękę – chciałem tylko rozluźnić atmosferę, przecież wiesz, że i tak ci wszystko opowiem.

- Więc zamieniam się w słuch – usiadła i zamieszała kolorową słomką pływający w kuflu cienki plasterek cytryny.

- Po tym jak mi nawciskałaś, że jestem taki i owaki, i że masz mnie dość, i że wyjeżdżasz – skrzywił się na samo wspomnienie wczorajszego wieczoru spędzonego na plaży – Kurczę, Dominika przestraszyłaś mnie, jak…

- Nie sądzę – weszła mu w słowo i widząc jego pytające spojrzenie dodała – nie zatrzymałeś mnie, nie zadzwoniłeś, nie zrobiłeś nic, żeby mnie przekonać, że powinnam zostać.

- Tak ci się tylko wydaje. Nie chciałaś, żebym cię odprowadził, więc szedłem za tobą całą drogę. Byłem na tyle daleko, że nie mogłaś mnie zobaczyć, ale gdyby coś się działo dobiegłbym do ciebie w kilka sekund. Nie gniewaj się, po prostu musiałem wiedzieć, że dotarłaś bezpiecznie do domu.

- No dobrze, co było dalej? – uśmiechnęła się szeroko, czując, że cała złość z niej uleciała. „Kilka miłych słówek, kilka uśmiechów, kilka zalotnych spojrzeń i w sekundzie mięknę, się porobiło”

- To niesprawiedliwe – powiedział z udawanym oburzeniem – dlaczego ja się muszę ze wszystkiego tłumaczyć, miałem wspólniczkę, a wszystko jak zwykle na biednego Alanka.

- Nie martw się, Majkę też prześwięcę, ale najpierw chciałabym usłyszeć twoja wersję wydarzeń – powiedziała niskim głosem, wczuwając się w rolę policjanta prowadzącego przesłuchanie.

- No, co, no – wzruszył ramionami – rano spotkałem ją w warzywniaku i od słowa do słowa… Majka miała za zadanie przekonać cię, żebyś nie wyjeżdżała i przyciągnąć cię tu, choćby siłą. Jakoś koło południa zadzwoniła, że wszystko idzie zgodnie z planem, więc zarezerwowałem ten stolik i tyle, wielkie mi halo – rozłożył ręce i uniósł w górę głowę przewracając oczami.

- A nie prościej było po prostu przyjść i porozmawiać?

- Może i prościej, ale chciałem dać ci czas, żebyś mogła się oswoić z tym co usłyszałaś, poza tym obiecałem, że nie będę cię poganiał ani niczego ci narzucał, a ja jak już zauważyłaś dotrzymuję obietnic.

- Ciekawe co takiego mi obiecałeś oprócz tego?

- A przed chwilą, kto ci obiecał, że znajdzie wolny stolik? – zaśmiał się odsłaniając równą linię śnieżnobiałych zębów.

- Bo sobie go wcześniej zarezerwowałeś – uderzyła go delikatnie w ramię.

- A czy to ważne?

- Alan? – spoważniała i zaczęła nerwowo obracać w dłoniach zimny kufel. – Przepraszam, głupio mi, że tak się zachowałam. Powinnam dać ci szansę wytłumaczyć cokolwiek, a ja naskoczyłam na ciebie jak…

- Daj spokój – złapał ją za dłoń i ścisnął delikatnie – Miałaś prawo się wkurzyć, chcę tylko żebyś wiedziała, że to zamknięty rozdział i że nigdy do tego nie wrócę. Nie masz się czego bać, dobrze?

- Ale naprawdę mi głupio.

- To nic – uniósł jej podbródek do góry, tak by spojrzała mu w oczy – popatrz, jesteśmy tu, pijemy zimne piwo, żartujemy, chyba też trochę flirtujemy – puścił jej oczko i uśmiechnął się figlarnie - jest dobrze, nie psujmy tego, ok? – odpowiedziała mu skinieniem głowy – Poza tym nie po to stawałem na głowie, żeby cię tu ściągnąć.

            Nagle w barze zapanował półmrok. Paliły się jedynie świeczki na stolikach, oświetlając zaciekawione twarze gości spoglądających w stronę sceny na drugim końcu pomieszczenia. Darek wyszedł zza lady i zgasił pilotem wiszący nad barem pokaźnych rozmiarów telewizor. Ucichły gwarne rozmowy, a jedynym dźwiękiem jaki dało się słyszeć był szum wiatraków rozrzedzających gęste i parne powietrze.

- Alan co się dzieje? – nachyliła się i szepnęła do odwróconego do niej plecami mężczyzny.

- Zawsze w czwartki są tu występy młodych talentów. Każdy może wejść na scenę i coś zaśpiewać, zagrać, wyrecytować, cokolwiek, na co ma ochotę. Od dwudziestej drugiej, aż do zamknięcia scena należy do gości – wyjaśnił i znów odwrócił się w stronę sceny, przewieszając prawe ramię przez oparcie krzesła.

            Przyglądała się jego barczystej sylwetce, nie mogąc oderwać wzroku od szerokich, umięśnionych ramion. „Kompletnie ci odbiło” zganiła się w myślach, czując w podbrzuszu przyjemne łaskotanie. Przyłożyła do twarzy zimny kufel, próbując ostudzić palące ją policzki, jednak podniecenia jakie opanowało jej ciało, było już nie do zatrzymania.

- Alan, bo jak graliśmy w pytania, to nie zapytałeś mnie czy się boję ciemności – oparła przedramiona na blacie stołu, zbliżyła się do niego i szepnęła, delikatnie muskając ustami płatek jego ucha.

- A boisz się? – odwrócił głowę w jej stronę i spojrzał na jej uchylone, proszące się o pocałunek usta.

- Bardzo – jęknęła, mrużąc oczy.

Poderwał się z miejsca i przysunął swoje krzesło obok niej, wyciągnął rękę wzdłuż oparcia i bez najmniejszego trudu przyciągnął ją do siebie. Wtuliła się w miękki materiał oliwkowej bluzki, wdychając zapach jego perfum i wsłuchując się w miarowe bicie serca.

- Wygodnie ci? – szepnął, opierając podbródek o jej głowę.

- Tak – zamruczała i włożyła dłoń pod bluzkę, wodząc palcami po napiętych mięśniach brzucha. – Bardzo.

- Proszę cię, przestań – złapał ją za rękę i zmusił by wyciągnęła ją spod koszulki.

- Dlaczego? – zbliżyła się do niego i mrugnęła zalotnie, łaskocząc jego zarośnięty policzek, długimi, pomalowanymi dwoma warstwami wodoodpornego tuszu rzęsami. – Przecież wcale nie chcesz, żebym przestała. – wodziła palcem po jego spierzchniętych uchylonych z rozkoszy ustach.

- Masz rację, wcale nie chcę – zaśmiał się.

            Na scenę weszła młoda dziewczyna, trzymając w ręce gitarę. Wyglądała na uczennicę szkoły średniej. Długie, czarne włosy związała w luźny warkocz i położyła go na ramieniu, a opaskę zastępowała jej szeroka chusta w kwiaty, podtrzymująca lecącą do oczu grzywkę.  Miała na sobie sięgającą do samej ziemi, białą, koronkową sukienkę, która idealnie kontrastowała ze spalonymi słońcem ramionami i dekoltem. Publiczność zachęciła ją do występu gromkimi brawami, a mężczyzna siedzący przy barze zagwizdał głośno na dwóch palcach.

- Dobry wieczór, mam na imię Sandra i chciałabym państwu zaprezentować piosenkę zespołu Lombard „Przeżyj to sam” – drżącym głosem przedstawiła się do mikrofonu i usiadła na wysokim stołku, postawionym na środku sceny. Wzięła głęboki oddech i uderzyła w struny, a czyste dźwięki instrumentu rozeszły się po pomieszczeniu.

            Dominika rozejrzała się po sali, zgromadzona widownia, kiwała się na boki w rytm melodii, niektórzy machali w powietrzu zapalniczkami, a ich jasne światło rozpraszało panujący w pomieszczeniu półmrok.

Wtuliła się mocniej w jego ramiona i zacisnęła dłoń na jego biodrze, czując że nie jest w stanie bronić się dłużej przed uczuciem, które zalewało jej serce.

- Co jest, księżniczko? – szepnął jej we włosy, omiatając ją ciepłym miętowym oddechem.

- Nic, po prostu lubię tą piosenkę - powiedziała cichym głosem – a ona śpiewa naprawdę pięknie.

- Sandra jest córką Ryśka, jednego z członków mojej załogi – wskazał jej palcem, siedzącego przy samej scenie starszego mężczyznę, który nie spuszczał wzroku z dziewczyny. – Występuje co tydzień. Widać, że to kocha, dlatego postanowiliśmy zapisać ją do szkoły muzycznej. Od września zaczyna naukę.

- Jak to postanowiliście? – odsunęła się od niego i usiadła na brzegu krzesła, przyglądając mu się z uwagą.

- Trochę źle się wyraziłem – roześmiał się – jej rodzice postanowili, ja tylko troszkę im pomogłem.

- Finansowo?

- Tak. – pokiwał głową i ułożył usta w wąską linię – Nie przelewa im się, mają piątkę dzieci, żona Ryśka trochę choruje, ogólnie nie za ciekawie, a marzenia trzeba spełniać, nie tylko swoje, ale też i cudze. Żałuję, że ja nie spotkałem kogoś takiego na swojej drodze, teraz pewnie byłbym lepszy.

- Przecież jesteś dobry – przylgnęła do niego i mocno objęła go w pasie – Najlepszy.

- No chyba nie do końca – pogładził jej włosy i pocałował w czubek głowy – Jest taki jeden…

- Nie – uśmiechnęła się figlarnie – chyba niezbyt uważnie mnie wczoraj słuchałeś.

- Nie rozumiem.

- Alan, ja … - jęknęła niepewnie, unikając jego wzroku – ja naprawdę myślę o nas poważnie i nie wiem jak to zrobiłeś, ale… - przełknęła głośno ślinę i wypuściła powietrze – zaczęłam się w tobie zakochiwać.

- Nareszcie – uśmiechnął się do niej promiennie, ujął jej twarz w swoje dłonie i przyciągnął ją do siebie. Przez dłuższą chwilę przyglądał się jej miodowym oczom, w których błyszczały radosne iskierki. Odgarnął jej z czoła zabłąkany kosmyk kasztanowo-rudych, wypłowiałych od słońca, włosów i spuścił wzrok na rozchylone usta, pomalowane szminką w kolorze soczystej brzoskwini.

- Nie - przejechał opuszkiem palca po jej spierzchniętej wardze. – Nie chcę, jeśli masz potem tego żałować.

- Nie będę – jęknęła, przeglądając się w jego błękitnych oczach, przypominających odcieniem kolor spokojnego morza w słoneczny dzień.

            Zapanowała między nimi głucha cisza, która nie ciążyła im, ani nie krępowała, a wprost przeciwnie dawała poczucie ukojenia i spełnienia.

Do ich uszu dobiegły słowa piosenki, śpiewanej przez dziewczynkę „Nie zamieniaj serca w twardy głaz, póki jeszcze serce masz”*

- Alan… - Dominika uśmiechnęła się promiennie wciąż nie spuszczając z niego wzroku.

- Ciii – przysunął się do niej, wodząc nosem po rumianym policzku – Nic nie mów. – zatopił dłoń w jej długich włosach, drugą objął ją mocno w talii i nie mogąc się dłużej powstrzymać, przelotnie musnął jej drżące wargi. Na początku delikatnie i niepewnie, jak gdyby nie wiedział na ile może sobie pozwolić, lecz kiedy usłyszał jej cichy jęk rozkoszy pogłębił pocałunek, wsuwając język w jej rozchylone, proszące o więcej usta. Poczuła na ramionach dotyk jego szorstkich, spracowanych dłoni. Przyciągnął ją jeszcze bliżej, żałując każdego centymetra, jaki ich dzielił i przywarł do niej całym sobą, zamykając ją w klatce swoich barczystych ramion. Całował coraz odważniej, przygryzając jej wargi, a ona z radością oddawała mu każdy pocałunek, uświadamiając sobie, że już dawno nie czuła tak wielkiego pożądania. Zachłannymi wargami schodził coraz niżej, pieszcząc jej szyję i płatek ucha. – Uwielbiam cię – jęknął, omiatając ją gorącym oddechem.

- Chodźmy stąd – odrzuciła głowę go tyłu i wydyszała z trudem łapiąc powietrze.

----------------------------------------------------------------------------------

* Fragment piosenki Lombard "Przeżyj to sam"