ROZDZIAŁ SZESNASTY

            Odetchnęła głęboko, licząc w myślach do dziesięciu, po czym trzęsącą się dłonią pociągnęła za zimną klamkę masywnych, dębowych drzwi wejściowych. Przekroczyła próg, chwiejąc się przy tym niepewnie. Z malującym się na twarzy przerażeniem, odruchowo wyciągnęła przed siebie obie ręce, starając się odzyskać równowagę, niczym akrobata balansujący bez zabezpieczeń na cienkiej linie zawieszonej nad klatką z głodnymi lwami.

Stawiając coraz to mniejsze kroki, wciąż wpatrywała się uparcie w ziemię, nie mając odwagi, spojrzeć w jego kierunku. Bała się tego co może zobaczyć, nie do końca pewna czy jest gotowa na spotkanie z mężczyzną.  

- Nie dam rady - szepnęła pod nosem zrezygnowana, mocno zaciskając spocone pięści. Skrzywiła się, czując jak długie, pomalowane na niebiesko paznokcie wbijają się boleśnie w jej skórę. - Weź się w garść - zamknęła oczy, nerwowo odrzucając zabłąkany kosmyk włosów do tyłu - Przecież cię nie zje.

            Zebrała w sobie resztki odwagi i zrobiła krok do przodu, podnosząc wzrok na stojącego kilka metrów od niej Alana.

Zastygła w miejscu, czując, że jej nogi stały się ciężkie, jak gdyby ktoś w tajemnicy przed nią zabetonował je w ziemi. Złożyła ręce jak do modlitwy, kryjąc w nich drżące, spierzchnięte usta.

- Jezu - pisnęła, zdając sobie sprawę, że teraz nie ma już odwrotu.

             Stał na podjeździe przed domem Wandy, oparty o błyszczącą maskę czarnego samochodu, z rękoma złożonymi na piersi. Nie spuszczał z niej wzroku, świdrując jej zapłakane oczy przenikliwym spojrzeniem, które nie zdradzało żadnych emocji. Czuła, że jej twarz płonie krwistym rumieńcem, a łzy spływające po jej rozgrzanych policzkach zaczynają wrzeć.

Nie potrafiła oderwać od niego wzroku, niezdolna do wykonania nawet najmniejszego ruchu.

Wyglądał idealnie. Szaro-błękitna bluzka z głębokim, wyciętym w serek dekoltem, przylegała do jego ciała, podkreślając wyrzeźbione mięśnie, a podwinięte do łokci rękawy odsłaniały szeroki rządek zaplecionych rzemyków, do których zaczepiony był mały wisiorek w kształcie kotwicy. 

Jasne, nieco niechlujne, poprzecierane dżinsy, ciężkie, rozsznurowane buty, zmierzwione włosy oraz kilkudniowy, twardy zarost, dodawały mu pikanterii i charakteru, utwierdzając ją w przekonaniu, że łatka "niegrzecznego chłopca" jaką do niego przykleiła okazała się strzałem w dziesiątkę.

Była jak zahipnotyzowana, wiedziała, że nie może tak stać w nieskończoność i musi coś zrobić, ale najzwyczajniej w świecie brakowało jej odwagi.

"Nie, nie dam rady" skrzywiła się z niezadowoleniem "Mogłam udawać, że mnie nie ma, albo że śpię" pomyślała, przeczesując drżącą dłonią, kręcące się od deszczu włosy. "Spadam stąd" głośno wypuściła powietrze i już miała się wycofać, kiedy zauważyła niepewny uśmiech na jego twarzy. 

            - Chodź do mnie - wyprostował się, wyciągając w jej stronę rozłożone, szerokie ramiona. Jego twarz z tajemniczej i oschłej zmieniła się w pogodną i pełną ciepła.

"Ja pierdolę" zaklęła w myślach i ruszyła bez zastanowienia. Najpierw powoli, uświadamiając sobie, że ołowiana kula, którą były skrępowane jej nogi, zniknęła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Z każdym krokiem przyspieszała coraz bardziej, aż w końcu zaczęła biec. Łzy, lejące się z jej oczu strumieniami mieszały się z coraz grubszymi kroplami deszczu, pozostawiając na policzkach czarne strużki rozmazanego tuszu. Szarpnęła nerwowo za mokrą klamkę, a furtka z głośnym trzaskiem uderzyła o betonowy słupek, zostawiając na nim drobny ubytek. Przebiegła przez drogę bez zastanowienia i wpadła na niego z impetem, mimo to nie zachwiał się. Drżącymi rękoma objęła go w pasie, opierając głowę na jego twardej, unoszącej się rytmicznie piersi.

- Alan - westchnęła cicho. - Jesteś… nareszcie. - szlochała, pociągając nosem, nie mogąc uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę.

- Jestem - powiedział spokojnym głosem, zamykając ją w swoich ramionach. - I nigdzie się nie wybieram - szepnął, zakładając zabłąkany kosmyk jej włosów za ucho.

- Alan, ja… - zaczęła niepewnie, zwilżając językiem spierzchnięte usta - ja… - słowa ugrzęzły jej w gardle.  

"Kurwa!" przeklęła w myślach "Czy ja zawsze muszę przy nim wychodzić na idiotkę? Jąkam się gorzej niż Owsiak. Mam szansę, może ostatnią, żeby wszystko mu wytłumaczyć i oczywiście muszę to zepsuć. Przecież bym sobą nie była" oddychała nerwowo, zaciskając mocniej dłonie na jego plecach.

- O co chodzi? - odsunął ją delikatnie od siebie. Dominika spuściła głowę w dół, unikając jego wzroku. "Idiotka ze mnie jakich mało!" zagryzła wargę, przyglądając się z niebywałą uwagą kroplom deszczu padającym gęsto na coraz czarniejszy asfalt. Ujął jej twarz w swoje dłonie i uniósł do góry, zmuszając ją, by spojrzała w jego oczy. - Co się dzieje?

- Bo ja… - przełknęła głośno ślinę - ja… chciałam ci tyle powiedzieć, ale jakoś nie potrafię - wypuściła powietrze.

- Zaraz o tym porozmawiamy, dobrze? - wierzchem dłoni otarł łzę spływającą powoli po jej policzku - A teraz bardzo cię proszę przestań płakać, bo wyglądasz jak joker - wybuchnął cichym śmiechem.

- Rozumiem, że to nie był komplement? - uniosła brew, krzyżując dłonie na piersiach.

- W komplementach jestem raczej słaby - wzruszył ramionami, wykrzywiając usta w geście bezradności.

- Nie da się ukryć - przewróciła oczami i z powrotem wtuliła się w jego twardą pierś, tym razem mocniej i pewniej. "Będzie dobrze, będzie dobrze. Musi być" powtarzała sobie w myślach. Jedną dłoń wplótł w jej długie, wilgotne włosy, drugą błądził niespiesznie po jej talii, kołysząc ją delikatnie w swoich ramionach. Zamknęła oczy, wdychając dobrze jej znany zapach jego perfum. "Cholera, jak ja za tym tęskniłam" zagryzła wargę, rozkoszując się dotykiem jego rąk. Strach i złe emocje jakie do tej pory nią targały, powoli zaczęły ją opuszczać, mimo że najtrudniejsze było dopiero przed nią.

- Chciałbym cię stąd zabrać - szepnął w jej włosy.

- Co? - odsunęła się od niego, kręcąc głową z niedowierzaniem. - Gdzie?

- Nie wiem - wzruszył ramionami - Obojętnie. Gdzieś, gdzie będziemy mogli spokojnie porozmawiać.

- W sumie i tak nie miałam żadnych planów na dzisiejszy wieczór, no chyba, że palenie papierosów i wypłakiwanie oczu w poduszkę można nazwać planem. - zaśmiała się ocierając mokre od łez policzki.

- Chodź - złapał ją za rękę i pociągnął w stronę auta - Zaraz przemokniemy do suchej nitki.

Pospiesznie otworzył przed nią drzwi, a ona zwinnym ruchem wskoczyła do środka, zatapiając się w miękkim fotelu obitym kremową skórą. Westchnęła głośno, wdychając powietrze przepełnione jego zapachem. "A już myślałam, że nigdy więcej tego nie poczuję" pomyślała, rozczesując palcami, mokre od deszczu loki. Alan obiegł samochód dookoła i usiadł za kierownicą, strzepując z włosów małe, błyszczące kropelki.

- Kolejny raz ratujesz mnie przed ulewą - powiedziała cicho, odwracając się w jego stronę.

- Widać taka moja rola - zaśmiał się promiennie.

            W kieszeni szortów poczuła delikatne wibracje, którym towarzyszyła stłumiona melodia. Wyjęła telefon z kieszeni i spojrzała na wyświetlacz. Jej twarz przebiegł grymas niezadowolenia.

- Przepraszam - powiedziała cicho i nacisnęła czerwoną słuchawkę, odrzucając rozmowę.

- Nie odbierzesz? - zapytał, przeszywając ją przenikliwym spojrzeniem.

- To Igor - powiedziała zakłopotana i wyłączyła telefon.

- Aha - mruknął, próbując brzmieć spokojnie, jednak zaciśnięte zęby i szybszy oddech zdradzały jego emocje.

"Cóż za wspaniałe wyczucie czasu. Nie odzywał się trzy dni i nagle sobie o mnie przypomniał, akurat teraz, kiedy staram się uporządkować swoje popieprzone życie" rozmyślała, przyglądając się strugom deszczu, spływającym po gładkiej powierzchni przedniej szyby.

Deszcz wzbierał na sile, do tego stopnia, że studzienki nie nadążały z odprowadzaniem wody,  a chodnik, na którym przed chwilą stali, zmienił się w małe jeziorko, podtapiając całą ulicę. Wiatr bez najmniejszego wysiłku wyginał stojące przy drodze wysokie lipy, w których schronienia szukały przerażone jaskółki i wróble.

Czarne, ołowiane niebo rozjaśnił blask błyskawicy, a po kilku sekundach usłyszeli niski, przeszywający idealną ciszę grzmot.

- Nie, tylko nie to - powiedziała błagalnie, zaciskając dłonie na skórzanym siedzeniu.

- Boisz się burzy?

- Deszcz jeszcze zniosę, ale te wyładowania to już dla mnie za dużo - zmrużyła oczy, oczekując kolejnego błysku.  

- Nie bój się, zaraz będziemy na miejscu - przekręcił kluczyk w stacyjce, wrzucił bieg i ruszył delikatnie przed siebie. Przymocowana do lusterka mała zawieszka w kształcie steru zakołysała się, a z radia popłynęła dobrze jej znana piosenka. "Słuchałam jej tyle razy, ale nigdy bym nie przypuszczała, że będzie tak idealnie pasowała do mojej sytuacji". Dominika nieświadomie zaczęła nucić refren razem z wokalistką:

In another life
I would be your girl
We'd keep all our promises
Be us against the world

Alan spojrzał na nią i uśmiechnął się smutno. "Czy to jeszcze przypadek czy już może przeznaczenie?" pomyślała, podpierając głowę trzęsącą się ręką.

- Wszystko w porządku? - zapytał, ściszając muzykę.

- Tak - wzięła głęboki oddech - dziękuję.

Kałuże, rozstępowały się pod naporem kół, ochlapując drewniane płoty stojące przy drodze. Zwykle gwarne i tętniące życiem miasto opustoszało.

- Wiesz, jak byłam mały, mama mówiła, że błyskawice to palce nieba, które tęskni za ziemią i wyciąga je, by jej dotknąć. - spojrzał na nią szklącym się wzrokiem - To jedno z niewielu wspomnień jakie mi zostały po niej.

- Piękne, może teraz już nie będę się tak bardzo bała - powiedziała, kładąc dłoń na jego udzie. Spojrzał na nią i uśmiechnął się delikatnie, splatając ich palce w mocnym uścisku . Przyglądała się im z zaciekawieniem, mimo, że były zupełnie różne pasowały do siebie idealnie. Jego duża, szorstka i spracowana, pełna blizn i zadrapań, jej drobna i delikatna z nienagannie zrobionym francuskim manicure. "Jesteśmy z dwóch różnych światów" pomyślała "Alan od dziecka musiał o siebie walczyć. Życie go nie oszczędzało, stracił rodziców, nagle znalazł się pod opieką ciotki, rzucił szkołę, zostawił przyjaciół i wyjechał zagranicę do pracy. Nie miał lekko. A ja? Błogie dzieciństwo, kochająca rodzina, nic mnie nie obchodziło, jedynym moim obowiązkiem była nauka, a i tak narzekałam."

-… to jak? - ciepły głos Alana sprowadził ją na ziemię.

- Przepraszam, troszkę się zamyśliłam - uśmiechnęła się - Co mówiłeś?

- Mówiłem, że chciałem cię zabrać na łódź, tak jak ci obiecałem, ale pogoda pokrzyżowała mi plany… Może innym razem - powiedział z zakłopotaniem w głosie.

- Na pewno - pokiwała głową - Więc skoro kuter odpada, to dokąd jedziemy?

- Jeśli nie masz nic przeciwko, to do mnie - rzucił jej krótkie, przenikliwe spojrzenie.

- Do ciebie? - głos jej się załamał, poczuła, że serce zaczyna przyspieszać, a żołądek przemieszcza się gdzieś w okolice gardła. "Ja i Alan u niego w domu. Sami." Nad jej głową zapaliła się czerwona lampka.

- Domi, nie jestem seryjnym mordercą, ani gwałcicielem - zaśmiał się - nie zrobię ci krzywdy, chciałem tylko porozmawiać spokojnie. - gładził jej dłoń, rysując kciukiem małe kółeczka na jej wierzchu. Skóra pod jego dotykiem paliła ją ciepłem, jakiego nigdy wcześniej nie czuła. - Jeśli wolisz możemy jechać do jakiegoś baru, albo zostać w aucie.

- Nie, w porządku, jedźmy do ciebie. - zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. "Obym nie żałowała" dodała w myślach.