ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

            Obudziły ją stłumione głosy rozmowy dochodzącej z dołu. Ziewnęła szeroko i przetarła zaspane jeszcze oczy. Zegarek stojący na nocnej szafce przy jej łóżku wskazywał 11:15. "No nie! Znowu?" głośno wypuściła powietrze i przeczesała palcami potargane włosy. "Przyjechałam pomóc mamie, a nic nie robię, włóczę się po nocach a potem śpię do południa. O kant dupy rozbić taką pomoc." Leżała chwilę bez ruchu, starając się odgadnąć do kogo należały głosy, jednak były zbyt ciche by mogła je rozpoznać.

            Energicznym ruchem ściągnęła z siebie białą kołdrę w czerwone serduszka i opuściła stopy na nagrzany, wpadającymi przez okno promieniami słońca, parkiet. Spojrzała na swoje odbicie w wiszącym naprzeciw łóżka lustrze i zaklęła gorzko pod nosem na widok ogrodniczek, które miała na sobie. "No tak, ostatni raz zasnęłam w ubraniu kilka ładnych lat temu. Brawo Alan, zniszczyłeś cały mój poukładany świat i swój wyidealizowany obrazek też zniszczyłeś. I pomyśleć, że chciałam dla ciebie zostawić Igora" pokręciła głową z niedowierzaniem, wsuwając na bose stopy miękkie pluszowe kapcie.

Podniosła się i przytrzymała poręczy łóżka, czując że pokój zaczyna wirować a ona razem z nim. Wzięła kilka głębokich oddechów, a kiedy barwy wróciły do niej ponownie wyszła z sypialni, zatrzaskując za sobą drzwi.

            - Majka? A co ty tu robisz? - zapytała radosnym głosem, opierając się o futrynę.

- Cześć. A nic takiego - uśmiechnęła się szeroko - Staram się nie wydzióbać sobie oczu tym cholerstwem - rzuciła od niechcenia i w skupieniu przygryzła język, trzymając nieporadnie w rękach druty.

- A cóż to będzie? - stanęła za jej plecami, przyglądając się z uwagą robótce.

- Jak dobrze pójdzie to szalik dla Patryczka na zimę, a jak nie to podpałka do kominka, też na zimę - wzruszyła ramionami i nawlekła na wskazujący palec fioletową włóczkę.

- Wyspałaś się kochanie? - mama odłożyła na stół druty i spojrzała na nią spod zsuniętych na czubek nosa okularów.

- I to jak - zaśmiała się pogodnie, próbując ukryć swój podły nastrój. Z lodówki wyjęła butelkę truskawkowej wody i nalała sobie pełną szklankę. - Ma ktoś ochotę?

- Ja dziękuję - powiedziała mama wracając do pracy.

- A ja poproszę. Przez to dzierganie wypociłam chyba całą wodę z organizmu - zaśmiała się i possała palec, w który przed chwilą się ukłuła. - Do jasnej Anielki…

- Bo źle robisz, najpierw pod spód a dopiero potem przez oczko - poinstruowała ją Wanda z rezygnacją w głosie.

            Dominika postawiła na stole szklanki z wodą, odsunęła krzesło i podciągając pod siebie nogi odchyliła się do tyłu. Wyczuła na sobie ciężkie spojrzenie mamy, które niczym niewidzialna ręka wgniatało ją w oparcie drewnianego mebla.

- No, opowiadaj - uniosła brew,  i z łobuzerskim uśmiechem przygryzła oprawkę ciemnych okularów, odbijając na niej ślady różowej szminki - Jak było?

- Ale gdzie było? - Majka pokręciła głową, obrzucając przyjaciółkę pytającym spojrzeniem. - Bo chyba jestem nie w temacie.

- Nasza śpiąca królewna była wczoraj na spacerze. - mrugnęła do siedzącej naprzeciwko blondynki i z szerokim uśmiechem na ustach dodała - Z Alanem.

- Oj wielkie mi tam halo - oburzyła się i pociągnęła spory łyk wody. - Zwykły spacer, nie róbcie sensacji. 

- Z Alanem? - wyjęknęła i poderwała się na krześle energicznie, jakby dopiero do niej dotarły słowa Wandy.

- A co to jakieś przestępstwo? - nachmurzyła się - Spacerować już nie wolno, czy co? Wy to zaraz jakiś romans w tym wietrzycie. Stare, a głupie. - rzuciła pod nosem i wybuchnęła śmiechem.

- No, tylko nie stare - mama zagroziła jej palcem i podeszła do kuchenki gazowej. Zwinnym ruchem pomieszała leniwie bulgoczącą zupę i zmniejszyła gaz pod garnkiem. Córka, wykorzystując moment jej nieuwagi odchrząknęła głośno, by zwrócić na siebie spojrzenie przyjaciółki.

Majka podniosła na nią wzrok spod robótki i kiwnęła głową pytająco. Dominika przyłożyła palec do ust, poczym wskazała nim w stronę drzwi wyjściowych.

            - A tak - zmarszczyła brwi i powiedziała, starając się brzmieć naturalnie, jednak jak można się było spodziewać, przyniosło to opłakany skutek - to ja, tego… będę się zmywać. Przypomniałam sobie, że miałam dziś podrzucić bratowej… - zamyśliła się, szukając w głowie odpowiedniej wymówki - podrzucić jej… ciuszki! Tak, dla jej synka po Patryczku. Ostatnio sprzątałam w szafce i tak właśnie - klasnęła w dłonie i uśmiechnęła się szeroko.

- Już? Przecież dopiero przyszłaś - mama oparła się o blat szafki, lustrując obie dziewczyny badawczym spojrzeniem. - Miałam ci jeszcze prawo, lewo pokazać.

- Oj, pani Wandziu kochana, najpierw muszę lewo opanować - machnęła ręką i podniosła się z krzesła. - Te ciuszki, no obiecałam.

- To ja cię odprowadzę - krzyknęła, przerywając stek pogrążających ją kłamstw - Zaraz wracam, mamuś - złapała Majkę za rękę i pociągnęła w stronę korytarza.

- Kłamca z ciebie, jak z koziej dupy trąba - syknęła, zatrzaskując za sobą z hukiem drzwi wyjściowe.

- To chyba dobrze, że nie potrafię kłamać? - oburzyła się i założyła na nos ciemne okulary.

            Na błękitnym niebie szybowały leniwie gęste, śnieżnobiałe chmury, za którymi od czasu do czasu chowało się prażące słońce. Lato tego roku było nad wyraz gorące, rozpieszczając swym urokiem, smażących się na plaży wczasowiczów. Pochmurne i deszczowe dni można było zliczyć na palcach jednej ręki. Wysuszona promieniami słońca trawa, zaszeleściła pod ich stopami, a rosnące pod płotem słoneczniki chyliły dostojnie ociężałe głowy w ich kierunku.

            - No mów, bo nie wytrzymam - pisnęła, kiedy zamknęły za sobą furtkę i wyszły na roztapiający się pod ich stopami, rozgrzany niemalże do czerwoności, asfalt.

- Powiedział mi - szepnęła i obróciła się za siebie, sprawdzając czy aby na pewno nikt ich nie podsłuchuje.

- Co? - zatrzymała się w miejscu i przestąpiła z nogi na nogę, wlepiając w przyjaciółkę ciekawskie spojrzenie.

- Rusz się - złapała ją i pociągnęła przed siebie - Tych blizn nabawił się w Anglii - syknęła, czując jak podnosi się jej ciśnienie na samo wspomnienie wczorajszej rozmowy z Alanem. - Brał udział w nielegalnych walkach - wyrzuciła z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego, bojąc się, że jeśli będzie zwlekać złość ściśnie jej gardło do tego stopnia, że nic nie wyduka. - No i odebrał jakiemuś, nie wiem jak go nazwać, bokserowi, zapaśnikowi tytuł mistrza a ten w odpowiedzi potraktował go nożem.

- Co? Alan? Nie wierzę - pokręciła głową i otarła z czoła kropelki potu. - Usiądziemy, bo chyba zaraz zemdleję. - nie czekając na odpowiedź opadła na stojącą w cieniu rozłożystej lipy, pomalowaną na zielono, drewnianą ławkę. Dominika zajęła miejsce obok niej i zsuwając ze stóp sandały, podciągnęła pod siebie nogi.

- A widzisz. Pan idealny, okazał się mieć skazę - przewróciła oczami, dając do zrozumienia przyjaciółce, jak bardzo się myliły.

- Czy ja wiem? - zamyśliła się wodząc nieprzytomnym wzrokiem za spacerującą po drugiej stronie ulicy, kobietą w ciąży.

- Co? Słyszysz co mówisz? Tobie też rozum odebrało?

- No bo pomyśl, nie bił przecież niewinnych, przypadkowo spotkanych ludzi, tylko…

- Nie tłumacz go, proszę cię! - syknęła przez zaciśnięte ze złości zęby.

- Kiedy mam rację, Domi - oderwała wzrok od nieznajomej kobiety i spojrzała na nią - Pokłóciliście się?

- W sumie to ja się na niego wydzierałam a na koniec powiedziałam, że dziś wyjeżdżam i że nie chcę go znać - skrzywiła się uświadamiając sobie, że być może trochę przesadziła.

- Ale nie wyjeżdżasz? - spytała z malującym się w jej dużych oczach przerażeniem.

- Zgłupiałaś? - zaśmiała się na widok ulgi, jaka ogarnęła twarz dziewczyny. - Majka, ty naprawdę myślisz, że to nic takiego? A jak on dalej jest zamieszany w jakieś brudne interesy? Nie wiem czy potrafię mu zaufać kolejny raz.

- No dobrze, więc jako że kiedyś studiowałam psychologię …

- Przez cztery miesiące, do pierwszej sesji - wtrąciła, nie mogąc się powstrzymać.

- …psychologię - podjęła temat, rzucając jej uwagę mimo uszu - zadam ci pytanie. Komu bardziej ufasz, Alanowi, który zapewnia cię o tym, że ma czyste ręce i sumienie, czy Igorowi, który obiecuje poświęcać ci więcej czasu po powrocie do Warszawy?

- Chyba Alanowi - powiedziała po krótkiej chwili zastanowienia.

- No widzisz? I po co te kłótnie i nerwy. Nie szkoda ci czasu?

- Nie wiem Majka, dla ciebie wszystko jest takie proste.

- Bo sama sobie niepotrzebnie mieszasz w głowie. - przysiadła na skraju ławki i odwróciła się w stronę przyjaciółki mocno ściskając jej rękę. - Czy ty myślisz, że on dla przyjemności to robił? Mogę się założyć, że jedynym powodem była chęć zarobienia szybkich i łatwych pieniędzy. Dobra, też tego nie popieram, ale żeby od razu na nim psy wieszać? Weź się puknij, laluniu, w ten swój mały móżdżek - Dominika zagryzła wargę i pokiwała niechętnie głową, przyznając przyjaciółce rację - Daj mu czas.

- Ale dałam ciała - skrzywiła się, uświadamiając sobie, że kolejny raz zachowała się jak idiotka - Och, ty moja mądra główko! Co ja bym bez ciebie zrobiła? - uśmiechnęła się szeroko i przytuliła ją mocno do siebie - Jak ci się odwdzięczę?

- A wiesz jest taka jedna rzecz - posłała jej chytre spojrzenie.

- Zamieniam się w słuch - roześmiała się perliście i wlepiła w przyjaciółkę rozanielone spojrzenie.

- Idziemy wieczorem do baru - rozkazała głosem, nie znoszącym sprzeciwu - Tu się trzeba uchlać.

- Ale tobie nie wolno pić, zapomniałaś? - spojrzała wymownie na jej płaski jeszcze brzuch.

- Ale tobie wolno, ty w ciąży na pewno nie jesteś, no chyba, że zapomniałaś mi wspomnieć co robiłaś z panem kapitanem, zanim obrzuciłaś go błotem.

- Zołza z ciebie - pokrzywiła się, mrużąc z udawaną złością oczy - zołza i wiedźma.

- Ja też cię kocham - posłała jej buziaka i poderwała się z ławki - lecę muszę przecież zawieźć bratowej ciuszki - wybuchnęła śmiechem i ujęła jej twarz w swoje dłonie - a ty biegiem do domu, zrób najlepszy makijaż, ubierz najseksowniejsze ciuchy i ani mi się waż smutać! Ok? - odwróciła się na pięcie i machając torebką pobiegła w podskokach w stronę domu - O dwudziestej w tym miejscu - zakrzyczała wskazując palcem ławkę, na której siedziała Dominika i zniknęła za zakrętem.

- Skoro tak - zaśmiała się i wzruszyła ramionami. - Zapowiada się miły wieczór!

                                   *                      *                      *

            - To może to? - zapytała, wyjmując z szafy krótką, zwiewną sukienkę w miętowym kolorze. Przyłożyła ją do siebie i spojrzała wymownie na siedzącą na łóżku Biankę.

- Nie - powiedziała stanowczym głosem i pokręciła głową. - Postaraj się bardziej.

- No wiesz co? - z kwaśną miną odrzuciła ulubioną sukienkę, na leżącą na krześle stertę ciuchów, która powiększała się niebezpiecznie prędko - Mogłam cię nie prosić o pomoc - burknęła pod nosem - byłoby o wiele szybciej.

- Słyszałam - zaśmiała się wesoło i skrzyżowała na piersi małe pulchniutkie rączki. Jej lewe ramię zdobił mały, kolorowy tatuaż, przedstawiający coś na wzór robota z głową dinozaura, ziejącego ogniem. - To z gumy, babcia mi zrobiła - wyjaśniła, widząc pytające spojrzenie przyszywanej cioci.

- Zmyje się? - zapytała, siląc się by jej głos zabrzmiał poważnie, jednak przy tak rezolutnym i zabawnym dziecku trudno było pohamować śmiech.

- No pewnie, że tak - krzyknęła, rozkładając ręce i kręcąc głową z niedowierzaniem nad nieświadomością starszej o dobre dwadzieścia lat kobiety - Przecież by mnie do przedszkola nie wpuścili, heeeeelooooł - zasepleniła, naśladując postać ze znanego kabaretu.

- Na jakim ja świecie żyję?

- Dobra, pospiesz się, nie mamy całej wieczności - powiedziała nie znoszącym sprzeciwu głosem, niczym królowa wydająca rozkaz swoim podwładnym i zwinnym ruchem zsunęła się z łóżka - Co my tu mamy? - stanęła przed otwarta szafą, wpatrując się w półki wypełnione różnokolorowymi materiałami - O, to jest ładne - podała Dominice długą spódnicę w kolorze pudrowego różu - A do tego ubierz… ubierz … - stanęła na paluszkach, przeglądając złożone w kosteczkę koszulki.

- Może to - przerwała jej, przykładając do siebie klasyczną białą bokserkę z koronkowymi plecami.

- Gitara - posłała jej szeroki, bezzębny uśmiech i wyciągnęła w jej stronę uniesiony w górę kciuk, niczym Cezar okazujący strudzonemu gladiatorowi łaskę.

- Cieszę się, ze kwestię ubioru mamy już za sobą - kucnęła naprzeciwko dziewczynki i złapała ją za ramionka - a teraz bardzo cię proszę leć do cioci Wandzi, a ja wezmę prysznic i się przebiorę, dobrze?

Bianka niechętnie pokiwała głową i garbiąc się z wyraźnym niezadowoleniem malującym się na pyzate buźce wyszła z pokoju, zatrzaskując za sobą głośno drzwi.

            - Dzięki Bogu - opadła na łóżko i wzięła do ręki telefon, sprawdzając pięćdziesiąty raz tego dnia skrzynkę odbiorczą. "Fest, powiedział, że by za mną do Turcji poleciał, a nawet nie zadzwoni, dowiedzieć się czy wyjechałam czy nie. Faceci, wszyscy tacy sami" prychnęła i rzuciła telefonem. "O nie, nie, nie będę się tym zadręczać. Za chwilę wychodzę i zamierzam dobrze się bawić. Nie popsujesz mi tego."

- Dziś jest nasz wieczór, mój i Majki - powiedziała do swojego odbicia w lustrze i nerwowym gestem poprawiła włosy - Koniec z użalaniem się i zadręczaniem.

                                               *                      *                      *

            - Wyglądasz co najmniej jak gwiazdka porno - podniosła się z ławki i podbiegła do zbliżającej się w jej stronę Majki, która miała na sobie krótką, czarną sukienkę, idealnie przylegającą do jej szczupłej sylwetki oraz buty w tym samym kolorze z obcasami wysadzanymi mieniącymi się w świetle zachodzącego słońca cyrkoniami.

- Być może to już ostatni raz kiedy zakładam taką kieckę, niedługo brzuszek mi urośnie i będę musiała przerzucić się na jakieś luźne wdzianka, przypominające worki na ziemniaki - zaśmiała się i złapała przyjaciółkę pod rękę - A teraz mnie prowadź, bo w tych szpilach, nietrudno o luki w uzębieniu. A ty mogłaś się trochę bardziej postarać - spojrzała wymownie na przyjaciółkę i złożyła usta w grymasie niezadowolenia.

- Przepraszam bardzo, co ci się nie podoba?

- Domi, spódnica do kostek, zakrywająca wszystko co się da, biała bokserka i założę się o milion dolców, że pod spodem masz barchanowe majciory - zaśmiała się, unosząc w górę jej pudrowo-różową spódnicę.

- Miał być wypad do baru, a nie sesja z Hefnerem więc się nie czepiaj, bardzo cię proszę, poza tym Bianka zadecydowała, ja miałam w tej kwestii najmniej do powiedzenia.

- A no chyba, że tak. - wzruszyła ramionami, patrząc uparcie pod nogi, w obawie przed przewróceniem i w najlepszym wypadku, skręceniem sobie kostki.

            Szły ulicami miasta, które tego wieczoru widocznie nie zamierzało kłaść się spać. Kawiarniane ogródki pękały w szwach, a przy postawionej obok wejścia do parku budce z lodami ustawiła się długa kolejka, pełna radośnie podskakujących dzieci, oraz mam trzymających je uparcie za małe rączki.

Pomarańczowe promienie zachodzącego słońca odbijały się w tryskającej wysoko w górę fontannie, wokół której na drewnianych ławeczkach siedzieli spragnieni ochłody wczasowicze. Gwar rozmów i echo wybuchających co chwilę dziecięcych śmiechów działało na Dominikę jak balsam dla duszy, przynosiło ukojenie i przekonanie, że nic złego nie może się zdarzyć w taki dzień.

            - Dzięki Bogu, udało nam się dotrzeć bez większych komplikacji - wydyszała, zatrzymując się przed barem o wdzięcznej nazwie "Heaven".

- Musimy akurat tu? Znajdźmy inną knajpkę, proszę cię - złapała ją za rękę i szarpnęła delikatnie, wlepiając w nią błagalne spojrzenie.

- Nie ma mowy, ani kroku więcej nie zrobię, czuję, że mam pęcherze jak stąd do Rzymu. - wysunęła stopę z niewygodnego buta i opierając się plecami o chropowatą ścianę budynku, potarła zbielałe od ucisku palce, zaciskając przy tym z bólu zęby - A tak w ogóle to co ci się tu nie podoba?

- Byłam tu z Alanem - zmarszczyła czoło i uniosła gniewnie brwi, krzyżując na piersiach dłonie.

- I co z tego, wielkie mi halo. U was w domu też był! A w kuchni, to prawie cię pocałował, i co, zamierzasz tam nie wracać? Weź ty się w końcu ogarnij - stuknęła ją delikatnie otwartą dłonią w czoło i zaśmiała się promiennie - a mówią, że to ja mam nie po kolei.

- Dobra, już dobra - rozłożyła ręce i idąc w ślady przyjaciółki przestąpiła próg budynku.

            Bar, tak jak się tego spodziewały również był zatłoczony. Siedzący przy małych, okrągłych stolikach mężczyźni popijali piwo z prawie że oszronionych kufli, a kobiety z gracją mieszały kolorowe drinki papierowymi parasolkami na drewnianej nóżce.

Z zawieszonej pod sufitem, pokaźnych rozmiarów plazmy, płynęły skoczne wakacyjne teledyski, w których skąpo ubrane panie z nogami do samego nieba, wygrzewały się na skąpanej w słońcu plaży lub chłodziły się w lazurowych wodach.

- Chodź - Majka złapała ją za rękę i skupiając się z całych sił, by nie skompromitować się przed pokaźnych rozmiarów widownią, pociągnęła ją w stronę baru, przy którym dostrzegła dwa wolne hokery.

"Proszę, żeby tylko go tu nie było, żeby tylko go tu nie było" powtarzała w myślach, rozglądając się dookoła. Wdrapała się na wysokie krzesło z obiciem z czerwonej skóry i odetchnęła z ulgą, "Teren czysty!"

            - Co podać? - usłyszała nieprzyjemny, prawie że pretensjonalny ton głosu. Podniosła wzrok na stojącą po drugiej stronie błyszczącej lady, ubraną jak zwykle wyzywająco do granic możliwości, niską, hojnie obdarzoną przez naturę, blondynkę o krótkich włosach, ułożonych w modnego irokeza, z wygolonym lewym bokiem. "Monika, we własnej osobie" pomyślała i zmierzyła kobietę wymownym spojrzeniem, wydymając w nieskrywanym grymasie usta.

- Ja poproszę sok porzeczkowy, a ty Maju? - zwróciła się do przyjaciółki, nie odrywając wzroku od rozwścieczonej kelnerki.

- Eee… to samo - wychrypiała, wodząc pytającym wzrokiem od Dominiki do Moniki.

- Słyszała pani, dwa razy sok porzeczkowy - uśmiechnęła się kpiąco - i proszę się pospieszyć, jesteśmy bardzo spragnione - wyjęła z małej, beżowej kopertówki szminkę i przejechała nią z gracją po wargach.

- Co ty odpierdzielasz? - dopiero kiedy poczuła pod żebrem mocne szturchnięcie, oderwała wzrok od barmanki, wyjmującej z lodówki karton z sokiem.

- Nie cierpię tej lafiryndy - syknęła przez zaciśnięte zęby i głośno odkaszlnęła. - Jak byłam tu z Alanem to wdzięczyła się do niego, jak kotka w rui, jakby mogła, to by mu się na tym barze oddała.

- Uuu - złożyła usta w dzióbek i głośno zagwizdała - Ktoś tu jest zazdrosny.

- Nie mam powodów, Alan i tak nie zwraca na nią uwagi - wyprostowała się i pogładziła zebrane na lewym ramieniu włosy.

- Pies ogrodnika - przewróciła oczami - sam nie weźmie, drugiemu nie da.

            Kelnerka z głośnym brzękiem postawiła przed nimi wysokie szklanki wypełnione sokiem porzeczkowym i kostkami lodu.

- Czy coś jeszcze? - syknęła, starając się brzmieć miło i uprzejmie, jednak wyszło zupełnie odwrotnie.

- Nie, nie będzie nam już pani potrzebna - uśmiechnęła się zalotnie i zamrugała wachlarzem długich, podkręconych rzęs.

            Kobieta odwróciła się na pięcie i biorąc do ręki ściereczkę oraz spray do czyszczenia mebli zniknęła w gąszczu stolików, a jej miejsce zajął, znany z widzenia Darek, o którym tamtego wieczoru opowiadał jej Alan. Należał do ich załogi, a w weekendy, kiedy nie mieli zamówień pracował w barze. Był młodym, wyglądającym na świeżo upieczonego maturzystę, wysokim i chudym jak tyczka, chłopcem. Sprawiał wrażenie miłego i pogodnego. Uśmiechnął się i skinął głową w ich kierunku, poczym zabrał się za polerowanie kieliszków oraz szklanek.

-  No to opowiadaj, jak się czujesz jako przyszła mamusia? - Dominika założyła nogę na nogę i wygładziła spódnicę, strzepując z niej niewidzialny pyłek.

- Nie przyszłam tu rozmawiać o mojej fasolce tylko o tobie - pociągnęła przez zieloną słomkę duży łyk soku i ze zniecierpliwieniem spojrzała na wiszący nad barem zegar.

- O mnie? Majka to miał być miły wieczór - skrzywiła się - Poza tym co ze mnie za przyjaciółka, paplam w kółko o moim posranym życiu, a przecież mamy tyle ciekawszych tematów.

- Tak? Na przykład co? - zakołysała nogą i rozejrzała się dookoła.

- Chociażby twoja ciąża, albo…

- Na rozmowy o ciąży czas się znajdzie, mamy jeszcze siedem miesięcy, żeby to obgadać. A ty i twoje serduszko nie możecie czekać - wyciągnęła do niej rękę i pogładziła ją po dłoni, przyglądając się zaplecionym na nadgarstku rzemykom.

- Dostałam od Alana - wyjaśniła, widząc pytający wzrok przyjaciółki - Ma mi przynosić szczęście.

- No proszę, proszę, a pan prezes aby przypadkiem nie pofatygował się o pierścionek zaręczynowy?

- Jak widać - rozłożyła przed nią prawą dłoń, odsłaniając długie, zgrabne palce pozbawione jakiejkolwiek biżuterii.

- Jeśli już o nim mowa, to pogodziliście się czy nadal wojna na noże? - zapytała wyjmując z torebki telefon. Odblokowała klawiaturę, sprawdziła skrzynkę odbiorczą i ponownie schowała go do czarnej kopertówki.

- Tylko nie na noże - zaśmiała się niepewnie - Czekasz na kogoś? Dziwnie się zachowujesz - wtopiła w przyjaciółkę przenikliwy wzrok.

- Ja, nie gdzie tam. - odpowiedziała pospiesznie i pociągnęła łyk soku - Po prostu cały czas mam wrażenie, że moje chłopaki coś nawywijają.

- Matka Polka we własnej osobie - zaśmiała się.

- No to co z tym Igorem? - wróciła do przerwanego tematu z grymasem niezadowolenia na twarzy.

- Wczoraj w końcu do niego zadzwoniłam, no bo ile można się nie odzywać? Był jakiś dziwny.

- Co znaczy dziwny?

- Mało mówił o sobie i o pracy, prawie że wcale. Pytał jak się czuję, jak spędzam czas i co chwilę zapewniał, jak bardzo jest mu źle beze mnie i jak bardzo tęskni. To trochę do niego nie podobne.

- Przestraszył się, to proste.

- Nie wiem, może - odpowiedziała z rezygnacją i wzruszyła ramionami.

- A co z panem kapitanem? - zapytała pospiesznie i wyprostowała się struna. - Dalej się upierasz, że nic do niego nie czujesz?

- Majka, przecież już ci mówiłam. Alan jest dla mnie jak zapach mandarynek zimą, uśmiechasz się na samą myśl i kojarzy ci się z czymś miłym i przyjemnym. To właśnie czuję. Kiedy go nie ma, tęsknię za nim. Wiem, to chore, jak można czuć coś takiego do zupełnie obcego faceta, ale tak jest. Tylko, że znów zrobiłam z siebie idiotkę i nie wiem czy będę miała jeszcze okazję mu to wszystko wytłumaczyć. Nie zdziwiłabym się, gdyby dał sobie ze mną spokój.

            Majka uśmiechnęła się szeroko, dopiła sok i odsunęła szklankę, poczym zeskoczyła z wysokiego hokera i zakołysała się, tracąc równowagę. Wzięła do ręki kopertówkę i pocałowała w policzek, przyglądającą się jej zdezorientowaną, przyjaciółkę.

- Bądź grzeczna - szepnęła jej na ucho.

- Gdzie ty się wybierasz? - krzyknęła, wlepiając w nią pytające spojrzenie. - Majka! Do jasnej cholery co ty wyprawiasz - zsunęła się z krzesła, ciągle nie odrywając wzroku od znikającej za drzwiami baru, przyjaciółki - Dom wariatów! - zamaszystym ruchem założyła na ramię torebkę, kiedy poczuła silny ucisk na biodrze.

- Dominika? - cichy, męski głos, sprawił, że całe jej ciało przeszedł przyjemny prąd.