ROZDZIAŁ TRZYNASTY

            Siedziała w kuchni przy dużym, dębowym stole, nakrytym koronkowym obrusem. Na środku stał wazon pełen świeżo ściętych żółtych i czerwonych tulipanów, a obok niego leżała mała karteczka niestarannie wyrwana z zeszytu, na której czerwonym długopisem napisane było koślawymi literami: "Jestem u cioci Jadzi. Będę, jak wrócę :) M."

Z radia stojącego na szafce przy piecu płynął sympatyczny głos prezenterki pogody, zapowiadającej pogodny i upalny weekend. Podciągnęła nogi pod brodę, opierając je na krawędzi krzesła, a w dłoniach trzymała szklany pucharek, wypełniony po brzegi gałkami czekoladowych lodów.

- Dla zrozpaczonej i zagubionej dziewczyny lody to podstawa - powiedziała pod nosem oblizując z uśmiechem łyżeczkę.

            Przez otwarte okno przyglądała się rosnącej naprzeciwko domu czereśni, której gałęzie oblegały natrętne szpaki. "I pomyśleć, że jeszcze kilka dni temu siedziałam pod tym drzewem z Alanem, smażyłam kiełbaski i byłam cholernie szczęśliwa. A teraz coś mnie pożera od środka, jak jakiś pieprzony wygłodniały kanibal, a ja nawet nie wiem jak to nazwać - delikatnie stukała łyżeczką w złożone w dzióbek usta - Dwa tygodnie temu nawet nie znałam jego imienia i oddychałam swobodnie. I po co mi to było?" - zamknęła oczy starając się odgonić dręczące ją myśli.

            Miły głos pogodynki ustąpił miejsca wakacyjnemu hitowi - "Bałkanicy".

- W samą porę! - krzyknęła i pobiegła w stronę radia, przekręcając gałkę głośności na maksa. Złapała wiszącą na małym gwózdku wbitym w futrynę za drzwiami, miotłę i zaczęła tańczyć dookoła stołu, zmieniając kij w statyw mikrofonu. Śmiała się i wyginała śpiewając na całe gardło razem z wokalistą. Gumka, którą były związane jej włosy zsuwała się coraz bardziej, aż w końcu spadła na drewnianą podłogę, pozwalając długim kosmykom wesoło falować. Odrzuciła miotłę na bok wykonując przedziwnie skomplikowane ruchy. Podskakiwała radośnie, łącząc kroki Macareny z Kaczuszkami, tworzyła coś co potocznie nazywa się tańcem połamańcem.

W połowie występu zauważyła, że jej telefon leżący na blacie stołu wibruje kręcąc się dookoła.

- Tańczysz razem ze mną? - powiedziała zdyszana podnosząc Nokię.

Na wyświetlaczu radośnie migało imię Majki. Uśmiechnęła się do siebie i ściszyła radio.

- No hej!

- Ja grab, ja grab. Jak mnie słyszysz? - z głośnika dobiegał poważny głos przyjaciółki.

- Co? - Dominika wybuchnęła śmiechem, kompletnie zdezorientowana.

- Boże, nie mów, że nie oglądałaś Czterech Pancernych - Majka była wyraźnie oburzona.

- Powiedzmy, że to było dawno. A co powinnam odpowiedzieć?

- Ja brzoza, ja brzoza, słyszę cię dokładnie. Czy jakoś tak - dodała po chwili zastanowienia.

- Ty jesteś oderwana od rzeczywistości. - Przyłożyła telefon do ust - Izolować cię powinni!

- Niby czemu? Eboli nie mam, choroby wściekłych krów też nie - udała obrażoną.

- Co do tego drugiego, to bym polemizowała - zaśmiała się - A tak na serio, to co tam?

- Bardzo zajęta jesteś?

- W sumie to nie. A co, masz dla mnie jakąś kuszącą propozycję?

- Wyskoczysz ze mną na miasto?

- Czy mój nosek wyczuwa Shopping?

- Nie, mam kilka ważnych spraw do załatwienia, a samej mi się nie bardzo chce.

- Ok, jestem do dyspozycji. - uśmiechnęła się na myśl o popołudniu spędzonym z Majką. "Będzie zabawa, będzie się działo..." zanuciła w myślach uradowana. - Ale potem porywam cię na kawę i jakieś małe co nieco.

- Umowa stoi. To co, będę po ciebie tak koło 13:00. Pasuje ci?

- Stop, stop, stop moja droga. Chyba nie myślisz, że wsiądę z tobą do auta. Raz na rok i to przez przypadek to o jeden raz za dużo. Nie będę kusić losu.

- Boże, a ty dalej swoje - Mogłaby przysiąc, że Majka w tym momencie przewracała oczami udając obrażoną.

- Tak, bo jakby nie patrzeć to życie mi miłe.

- Dominika, ostatnią stłuczkę miałam na początku kwietnia, a chciałabym ci powiedzieć, że dziś mamy 15 lipca! To już dwa i pół miesiąca bezkolizyjnej jazdy. Więc weź się w końcu odczep!

- Zapomniałaś dodać, że przez dwa tygodnie auto stało u mechanika i drugie tyle u blacharza, więc na dobrą sprawę to jest półtorej miesiąca.

- Nie bądź taka hop do przodu - powiedziała poirytowana.

- Więc jak, albo ja prowadzę, albo jedziemy miejskim? Wybór należy do ciebie.

- Żmija na własnej piersi wyhodowana - zasyczała w słuchawkę. - A mogę chociaż po ciebie podjechać, czy już mi kompletnie nie wolno wsiąść za kierownicę? Moją kierownicę! - mocno zaakcentowała.

- Podejdę do ciebie, spacer dobrze mi zrobi - uśmiechnęła się do słuchawki.

- Jestem stanowczo zbyt uległa. - westchnęła bezradnie.

Dominika spojrzała na zegarek wiszący nad piecem, dochodziło południe.

- Dobra, lecę się zbierać. Do zaraz! - pożegnała się radośnie i nacisnęła czerwoną słuchawkę nie czekając na odpowiedź.

            Niemal natychmiast po rozłączeniu ponownie usłyszała skoczną melodyjkę. Odruchowo odebrała, nie patrząc na wyświetlacz.

- Co znowu zapomniałaś? - zapytała rozbawiona.

- Co to za powitanie? - w słuchawce usłyszała dobrze jej znany męski głos.

- I… Igor? - zdziwiła się - Byłam pewna, że to Majka, przed chwilą rozmawiałyśmy i myślałam, że coś jej się przypomniało.

- A tu proszę, niespodzianka - zawołał radosnym głosem.

- Żebyś wiedział, że niespodzianka - prychnęła.

- Zrozumiałem aluzję - zaśmiał się - więc, co u ciebie kochanie?

            Dominika z telefonem w dłoni wyszła na zewnątrz. Zmrużyła oczy oślepiona rażącymi  promieniami południowego słońca. Parne powietrze było gęste i ciężkie, liście drzew wisiały w bezruchu, nie licząc nawet na powiew wiatru, a nagrzana skwarnym słońcem posadzka werandy parzyła ją w bose stopy. Uśmiechnięta przeskakiwała z jednej nogi na drugą, nie mogąc znieść uczucia palących się żywym ogniem stóp.

- Wszystko w porządku - odpowiedziała siadając na schodkach.

            Podniosła z trawy mały patyczek i zaczęła nim kreślić na ziemi mniejsze i większe serduszka wpisując w nie imię narzeczonego, przypominając sobie przy tym czasy podstawówki, kiedy to skrycie podkochiwała się w nauczycielu matematyki i rysowała dla niego podobne wzorki na ostatniej stronie każdego zeszytu. "Gdyby mama nie wybiła mi tej miłości z głowy, kto wie jakby się to skończyło?" uśmiechnęła się do siebie.

- A może powiesz coś więcej? - zaśmiał się do słuchawki - Co robisz, kotku?

- Aktualnie siedzę na schodkach werandy, rozgrzany beton parzy mnie w pupę i mażę sobie na ziemi suchym patyczkiem różne esy-floresy.

- No tak, to bardzo twórcze zajęcie.

- A wcześniej śpiewałam Bałkanicę, tak że wszyscy sąsiedzi mnie słyszeli - zachichotała - i tańczyłam z miotłą po kuchni.

- Co śpiewałaś? - zapytał zdziwiony.

- Bałkanicę, nie mów, że nie słyszałeś - powiedziała zaskoczona i zaczęła nucić urywek refrenu radośnie kołysząc się na boki.

- Kochanie, a ciebie słonko troszkę za bardzo nie przygrzało? - zapytał delikatnie zdezorientowany.

- Spokojnie, jak wrócę do Warszawy znów będę ułożoną Panią Prezesową.

- Mam nadzieję - powiedział szorstkim tonem - Nie, no żartuję. Cieszę się, że dobrze się bawisz. Należy ci się trochę rozrywki po ciężkim roku pracy. Nie żałuj sobie.

- Tak właśnie robię kochanie. Chociaż przyznam, że w te wakacje jestem niepokojąco grzeczna.

- Jak to?

- Rzadko wychodzę. Raz byłam w barze na plaży - głośno przełknęła ślinę, przymykając oczy na wspomnienie tamtego dnia - i raz robiłyśmy ognisko na rozpoczęcie sezonu - mocniej zacisnęła powieki, przypominając sobie Alana grającego na gitarze. Dla niej. Poczuła w sercu przyjemne ciepło, które w jednej chwili rozeszło się po całym jej ciele.

Przetarła oczy, próbując odgonić od siebie dręczące ją myśli, jednak jego uśmiechnięta twarz i zatopione w niej spojrzenie nie dawały jej spokoju.

- A co u ciebie? - szybko zmieniła temat łamiącym się głosem. Kijkiem, który miała w dłoni narysowała serduszko z dużą literą A w środku. "Co ja wyprawiam, rozmawiam z Igorem a myślę o Alanie. Powinni mnie rozstrzelać, albo posadzić na krzesło elektryczne, i tak podkręcić obroty, żeby mi się wszystkiego odechciało." Nerwowym i zdecydowanym ruchem zamazała narysowane serce i dla pewności przydeptała je bosą stopą.

-… nie cieszysz się? - usłyszała w słuchawce zdezorientowany głos narzeczonego, który sprowadził ją na ziemię.

- Przepraszam, coś przerywało, słabo cię słyszałam - skłamała. - Możesz powtórzyć?

- Pytałaś co u mnie - zaczął radosnym głosem - więc chciałem ci powiedzieć, że mam dobre nowiny.

- Zamieniam się w słuch - powiedziała z ulgą, ciesząc się, że Igor niczego się nie domyślił.

- Jakiś czas temu nasza firma wzięła udział w przetargu na aranżację zieleni w największym parku miejskim… - przerwał na chwilę, by rozbudzić jej ciekawość  - na Słowacji.

- Nic mi o tym nie wspominałeś - powiedziała mocno zaskoczona.

- Bo nie było się czym chwalić - wyjaśnił - ale teraz już jest - zawołał melodyjnym głosem.

- Jak to?

- Wygraliśmy - zaszczebiotał w słuchawkę.

- Igor, tak się cieszę! To cudowna nowina - uśmiechnęła się szeroko, kręcąc z niedowierzaniem głową.

- Wczesną wiosna ruszamy z pracą.

- Wspaniale, kochanie. Och, ty mój zdolny Panie Prezesie - powiedziała zadziornie.

- Praca nad projektem zajęła nam naprawdę masę czasu, bałem się, że nie zdążymy, ale na szczęście jakoś się udało. To dlatego ostatnio tak cię zaniedbywałem - wyznał skruszonym głosem.

- Igor, przecież ty mnie zaniedbujesz od dobrych czterech lat - zaśmiała się.

- No wiem, ale ostatnio bardziej niż zwykle - mogłaby przysiąc, że w tym momencie przeczesał palcami włosy i zagryzł z zakłopotaniem dolną wargę.

- Powiedzmy, że się już nie gniewam, ale jak wrócę to będziesz musiał to odpokutować - szepnęła grożąc palcem w powietrzu.

- Obiecuję, że już niedługo wszystko ci wynagrodzę - powiedział przymilnie. - Jest jeszcze jedna dobra wiadomość - przybrał tajemniczy ton.

- Jeszcze jedna? Toż to czysta rozpusta - zaśmiała się.

- Przy tym projekcie cała ekipa dawała z siebie wszystko, ale Tymek był najlepszy. Sypał pomysłami jak z rękawa i kiedy ja ślęczałem nad planami on świetnie sobie radził ze stałymi zleceniami. Trzymał wszystko w ryzach... Wiesz, bez niego nie dałbym rady.

- Mówiłam ci, ze nie ma ludzi niezastąpionych - weszła mu w słowo. - Ale jak zwykle byłeś uparty i zawsze wszystko sam, sam, sam. - powiedziała wykrzywiając usta w grymasie.

- Wiem kochanie, dlatego postanowiłem go awansować na mojego zastępcę, a co za tym idzie oddać mu trochę swoich obowiązków.

- No nareszcie jakaś mądra decyzja - zaśmiała się do słuchawki.

- Wiesz co to znaczy? - zapytał zalotnie.

- Co? - zatrzepotała rzęsami nawijając na wskazujący palec kosmyk włosów.

- Że będę później wychodził do pracy i szybciej z niej wracał. A czasami będę robił sobie wagary i cały dzień leżał z tobą w łóżku, popijając szampana i oglądając filmy. Co ty na to?

- Mam nadzieję, że szybko go awansujesz - przygryzła wargę, czując, że się rumieni.

- Właściwie to dzisiaj podpisujemy umowę.

- Igor, nie poznaję cię.

- Miałaś rację, już dawno powinienem to zrobić. Tyle razy się o to kłóciliśmy, zupełnie niepotrzebnie.

- A nie mówiłam - zaśmiała się w słuchawkę.

- Mówiłaś, mówiłaś - wyznał skruszonym głosem - Dziwię się, że tyle ze mną wytrzymałaś. Jezu, powinienem cię na rękach nosić - głośno wypuścił powietrze.

- Nic nie stoi na przeszkodzie - zażartowała - No już nie łam się, teraz będzie tylko lepiej. Tak? - zapytała chcąc się upewnić.

- Mhm - przytaknął - ale wiesz wiosną, kiedy ruszymy z pracami, znów mogę być troszkę nieobecny - powiedział niepewnie - Dogadamy się jakoś?

- Będziemy negocjować - skrzywiła się kiwając głową. "A już myślałam, że w końcu się jakoś ułoży. Chyba do usranej śmierci będę skazana na samotność." pomyślała przyglądając się śpiącej w cieniu czereśni Rei.

- Dość o pracy. Powiedz jak mama się czuje?

- Myślę, że powoli wraca do formy. Wiesz, nie wolno jej się denerwować ani przemęczać, ale chyba wszystko jest na dobrej drodze.

- Cieszę się.

- Pytała o ciebie, miała nadzieję, że jednak przyjedziesz. - powiedziała cicho.

- Głupio mi, że prawie w ogóle nie znam swojej przyszłej teściowej, ale wiesz, że nie mogłem przyjechać. Mam nadzieję, że jakoś jej to wytłumaczyłaś.

- Jasne, tak samo jak co roku - westchnęła zrezygnowana.

- Nie mówmy już o tym, dobrze?

- Ale Igor, to że przemilczymy ten temat, nie sprawi, że problem zniknie. Jutro, po jutrze, za miesiąc za rok będzie tak samo, niezależnie od tego ilu będziesz miał zastępców - wybuchnęła do słuchawki, nie mogąc dłużej utrzymać w ryzach kipiącej w niej złości - Pewnie znów zadzwonisz za kilka dni, jak sobie o mnie przypomnisz i jak gdyby nigdy nic powiesz że za mną tęskniłeś i będziesz obiecywał, że to ostatni raz, że to zmienisz. Igor krzywdzisz mnie, kiedy to w końcu do ciebie dotrze - szybkim ruchem przetarła napełniające się łzami oczy. "Nie, nie będę kolejny raz przez ciebie płakać."

- Dotarło, kochanie - powiedział opanowanym głosem starając się ją uspokoić - Fakt, trochę za późno, ale naprawdę cię kocham i nie chcę cię stracić. Przepraszam, dupek ze mnie - westchnął - Obiecuję, że…

- Igor - weszła mu w słowo - przestań pieprzyć, tylko weź się za siebie, bo nie wiem jak długo jeszcze to wytrzymam.

- Chyba nie chcesz mnie zostawić?

- Jedyne czego chcę, to być w końcu szczęśliwa. A ty się zastanów, czy jesteś w stanie mi to dać. - krzyczała głośno, coraz mocniej ściskając w dłoni słuchawkę.

- Widzę, że trafiłem na twój gorszy dzień.  Może zadzwonię potem, jak ochłoniesz.

- Nie fatyguj się, sama się odezwę - Warkot zbliżającego się auta i głośne trąbienie zmąciły panującą dookoła idealną ciszę. Rażona promieniami słońca, złożyła nad czołem daszek z dłoni i uśmiechnęła się szeroko, widząc zatrzymującego się na środku drogi z piskiem opon białego fiata Punto przyjaciółki. - Kończę, idę na miasto z Majką. Pa - powiedziała od niechcenia i rozłączyła się, nie czekając na odpowiedź.

Odetchnęła głośno, zakładając w pośpiechu leżące przed domem japonki i w wesołych podskokach pobiegła w stronę bramy, za którą stała Majka, oparta o zarysowane drzwi auta, z rękami skrzyżowanymi na piersiach.

- Da dammm - zawołała radośnie, zsuwając na czubek nosa okulary przeciwsłoneczne. - Chyba nie myślałaś, że będę potulnie siedzieć w domu i czekać, aż przyjdziesz?

- No dobra, niech ci będzie - wzruszyła ramionami, obeszła auto dookoła i usiadła na miejscu pasażera - trochę adrenaliny dobrze mi zrobi - przyznała niechętnie.

- Nie mogłaś lepiej trafić. - uśmiechnęła się łobuzersko zacierając dłonie.