ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

            Stanęła przed masywnymi, dębowymi drzwiami, biorąc kilka głębokich oddechów. Wyciągnęła przed siebie drżącą dłoń i jak najdelikatniej potrafiła położyła ją na zimnej, metalowej klamce. "Nie będzie tak źle, przecież mi oczu nie wydrapie" pomyślała, starając się dodać sobie tym otuchy i powoli uchyliła skrzypiące cicho drzwi.

Wślizgnęła się do zalanego słońcem małego korytarza, pachnącego malinami. Rozejrzała się dookoła i uśmiechnęła przebiegle, niczym złodziej, któremu właśnie udało się włamać do najbogatszego domu w okolicy.  Niemal bezgłośnie zatrzasnęła za sobą drzwi, jakby w obawie, że mogłaby zbudzić uśpione przed chwilą rozhisteryzowane niemowlę i na paluszkach, prawie że unosząc się nad ziemią podreptała w stronę schodów.

Mocno przytrzymała się poręczy i dużym krokiem ominęła skrzypiący schodek. "Jak za starych dobrych czasów, kiedy wracałam spóźniona z dyskotek" uśmiechnęła się na wspomnienie beztroskich lat "A on nadal skrzypi, tu nic się nie zmienia".

Od swojej sypialni na poddaszu dzieliły ją trzy stopnie. Poczuła ulgę na myśl, że zarobiła kilka cennych minut przed spotkaniem z mamą, dzięki którym będzie mogła poukładać sobie jakieś dobre wytłumaczenie.

            - A gdzie to moja zguba tak się spieszy? - surowy ton Wandy sprawił, że zamarła w pół kroku z uniesioną do góry, zgiętą w kolanie nogą. "No to się doigrałaś" ścisnęła mocniej poręcz i wychyliła się w stronę dochodzącego głosu.

- Cześć mamuś, myślałam, że cię nie ma - uśmiechnęła się niepewnie, unikając kontaktu wzrokowego z kobietą.

- Tak? - oparła się o futrynę i skrzyżowała ręce na piersiach - I dlatego skradasz się jak kot?

- Wcale się nie skradam - nerwowo pokręciła głową, odchylając się do tyłu.

- Złaź, mamy do pogadania - ostry ton głosu, uświadomił jej, że nie ma sensu dłużej dyskutować. Przyglądała się jej przez dłuższą chwilę, uświadamiając sobie, że ostatni raz widziała ją w tak zdenerwowaną, kiedy w wieku 15 lat, razem z Majką wybrały się na wagary. I to nie byle jakie, bo do Olsztyna, gdzie akurat był koncert grupy Vader, grającej mocny metal, nie żeby przepadały za takim klimatem, ale Dominika akurat zakochana była po uszy w Tomku, starszym od niej o kilka lat punku z pobliskiego osiedla i nie wyobrażała sobie by miało jej zabraknąć na tym koncercie. - Czekam w salonie - Wanda odwróciła się na pięcie i zniknęła jej z oczu. "Jestem oazą spokoju, jestem oazą spokoju" powtarzała w myślach, schodząc niechętnie po schodach.

            Powolnym krokiem weszła do pokoju. Na małej, dwuosobowej sofie siedziała Wanda, mierząc ją srogim, przenikliwym spojrzeniem. Sztywna i wyprostowana, zagryzała wargę, układając usta w zaciętym grymasie, była zupełnie niepodobna do siebie.

- No, czekam - ponaglała ją, potęgując nieprzyjemne uczucie paniki.

Otworzyła usta, jednak żadne ze zdań, które układała sobie w głowie przed spotkaniem z kobietą, nie chciało przejść jej przez gardło. - Gdzie byłaś całą noc? I dlaczego masz na sobie męską koszulę?

"Słodki Jezu, jak mogłam o niej zapomnieć. Takiej idiotki jak ja, jeszcze świat nie widział" karciła się w myślach.

- Byłam z Alanem. - Wychrypiała, siadając na skraju twardej kanapy, obok mamy. Pochyliła się do przodu, oparła na kolanach złożone jak do modlitwy dłonie, a wzrok utkwiła w drewnianym, świeżo wypastowanym parkiecie. - Ubrałam ją, bo moja bokserka nie była zbyt świeża.

- A no tak, z Alanem - powiedziała z sarkazmem w głosie - I myślisz, że to cię usprawiedliwia?

- Mamuś, przepraszam, naprawdę jest mi przykro, nie chciałam cię martwić, ale… - uniosła ręce do góry w geście obronnym i zamknęła usta, uświadamiając sobie, że kompletnie nie ma nic na swoje wytłumaczenie.

- Ale co? Pewnie zaraz mi powiesz, że tak wyszło?

- Bo naprawdę, tak wyszło - obróciła się w stronę kobiety, podnosząc na nią błagalny wzrok, po czym wybuchnęła głośnym śmiechem, widząc drżące kąciki ust mamy, która nieudolnie starała się zachować powagę. - Udusisz się zaraz - bez zastanowienia rzuciła się jej na szyję i pocałowała ją mocno w policzek, zostawiając na nim mokry ślad po łzach, którymi w jednej sekundzie napełniły się jej oczy. - Mamuś, przepraszam.

- Jestem dla ciebie za miękka - podniosła do góry ręce i opuściła je teatralnie, w geście bezradności. - Konia z rzędem temu, kto mi powie, gdzie popełniłam błąd w twoim wychowaniu. - spojrzała w sufit, jak gdyby oczekiwała, że odpowiedź na to pytanie spadnie jej z nieba.

- A jeszcze nie tak dawno mówiłaś, że jestem idealna - zachichotała i mocniej wtuliła się w bawełnianą bluzkę kobiety.

- Pijana byłam - jej oczy błyszczały wesoło, a twarz złagodniała. - Dobra, a teraz mów jak na spowiedzi, gdzie byłaś?

- To może zacznę od początku - podciągnęła pod siebie nogi wciskając się wygodnie w kąt sofy. - Jak wiesz, od kiedy wyznałam Alanowi prawdę, nie rozmawialiśmy ze sobą, aż do wczoraj. Napisał mi smsa, żebym wyszła przed dom, padało więc wsiedliśmy do auta, żeby w spokoju porozmawiać i wszystko sobie wyjaśnić. Raz na zawsze. - uderzyła mocno zaciśniętą piąstką we wnętrze dłoni, podkreślając powagę sytuacji - Zaproponował, żebyśmy pojechali do niego, zgodziłam się. Kiedy już doszliśmy do porozumienia…

- Stop, stop, stop, ty mi najważniejszych wątków nie pomijaj - pogroziła jej w powietrzu palcem. - Jakiego porozumienia?

- Przyjaciele.

- Wierzysz w garbate aniołki? - westchnęła ciężko, przerażona naiwnością córki.

- Jakoś się ułoży. Starałam się go przekonać, że może lepiej będzie dla niego jeśli przestaniemy się spotykać, ale nawet nie chciał o tym słyszeć. Obiecał, nie wchodzić na siłę, z obłoconymi buciorami, w mój związek, ani tym bardziej zmuszać mnie do czegokolwiek. Ja mu wierzę - pokiwała głową z przekonaniem.

- No dobra i co było dalej?

- Jak już wszystko sobie wyjaśniliśmy, zamówiliśmy pizzę i włączyliśmy "Lśnienie"…

- Przecież ty nie trawisz horrorów - oburzyła się.

- To akurat bardzo dobrze wiem, ale spokojnie, po jakiś dziesięciu minutach zasnęłam. I tyle, koniec historii - uśmiechnęła się promiennie.

- I naprawdę nic nie było?

- Mamuś, przecież znasz Alana, wiesz, że można mu ufać.

- Jemu ufam, ale tobie, niekoniecznie - powiedziała poważnie, lustrując przenikliwym wzrokiem córkę.

- Dzięki - bąknęła pod nosem, urażona, bądź co bądź, trafną uwagą mamy. "Racja, przecież to ja, nie on, ja zaczęłam całą grę, ja włożyłam mu rękę pod bluzkę i nie tylko pod bluzkę" poczuła przyjemne ciepło, które rozeszło się po jej ciele, na wspomnienie wczorajszego wieczoru. "Sama sobie nie ufam, kiedy jestem z nim" - Mamuś, co tak pachnie?

- Robię powidła, rano nazrywałam trochę malin, ale ty mi tu tematu nie zmieniaj.

- Myślałam, że już skończyłyśmy.

- Tak się składa, że ja też mam ci coś do powiedzenia.

- Po twojej minie wnioskuję, że nie będę zachwycona.

- Igor wczoraj do mnie zadzwonił,  po tym jak podobno odrzuciłaś jego połączenie, a zaraz potem wyłączyłaś telefon. Było tak? - kiwnęła głową, zaciskając dłoń na oparciu kanapy.

- Co mu powiedziałaś? - zapytała, by w razie czego mieć jedną, uzgodnioną wersję.

- Że wyszłaś gdzieś z Majką i pewnie padła ci bateria. Dziś rano dzwonił znów, skłamałam, że jeszcze śpisz.

- Dzięki, mamo - "Chyba powinnam poczuć ulgę, że Igor nie dowiedział się, że spędziłam noc w salonie innego mężczyzny, że spałam przykryta jego kocem, a do domu wróciłam w pachnącej nim koszuli, tylko do jasnej cholery dlaczego tego nie czuję!" przygryzła wargę, starając się zrozumieć swoją zagmatwaną psychikę.  

- Dominika, wiesz, że tego nie popieram i ostrzegam cię, ostatni raz kłamałam twojego przyszłego męża. Będę się przez ciebie w piekle smażyć.

- Oj mamuś popatrz na to z innej strony - zaśmiała się i zalotnie zatrzepotała wachlarzem długich rzęs - przez te dwa dni zamieniłaś z Igorem więcej słów, niż przez całe cztery lata, odkąd jesteśmy razem.

- A wiesz, że masz rację, tylko jakoś to mnie nie bawi - pokręciła głową, uświadamiając sobie jak wielki jest dystans, dzielący ją z zięciem. - Muszę się zastanowić nad jakąś karą dla ciebie.

- Tylko nie szlaban, bo na popołudnie jestem umówiona z Majką.

- Kto za tobą nadąży, dziecko? - pogładziła jej policzek dłonią ubrudzoną malinowym sokiem. - Leć pod ten prysznic i bardzo cię proszę oddzwoń do Igora! - krzyknęła za Dominiką, która radośnie przeskakiwała co dwa stopnie, czując niebywałą ulgę, że ma już za sobą rozmowę, która przyprawiała ją o skurcze żołądka i odruchy wymiotne.

                                               *                      *                      *

            "Nie chciałem cię przestraszyć. Przepraszam". Siedziała na łóżku owinięta szerokim, białym ręcznikiem, a z jej świeżo umytych włosów kapały małe kropelki wody, tworząc na pościeli mokrą plamę. W jednej ręce trzymała drewnianą szczotkę, którą co chwilę rozczesywała plączące się kosmyki, w drugiej ściskała niebieską Nokię wpatrując się uparcie w mały ekran i treść krótkiego smsa, którego dostała przeszło dwadzieścia minut temu od Alana.

- Co to wszystko ma znaczyć? - burknęła pod nosem z niezadowoleniem, wciąż mając przed oczami wytatuowaną pierś mężczyzny i blizny, które starał się ukryć - Wkurzył się kiedy o nie zapytałam, nie chciał, żebym cokolwiek wiedziała na ten temat, tylko dlaczego? Co takiego się stało? Muszę się dowiedzieć - zacisnęła zęby i nie zastanawiając się zbyt długo czy postępuje słusznie, napisała mu krótką, ale jakże wymowną wiadomość "Przyjaciele nie mają przed sobą tajemnic", odpowiedź przyszła natychmiast "Obiecałem, pamiętasz? Daj mi czas".

- Jasne - nadąsała się i rzuciła telefon na łóżko. "Mama ma rację, powinnam zadzwonić do Igora, ale nie mam teraz do tego głowy. Niech się trochę pomartwi i poczuje na własnej skórze jak to jest być niezauważanym" podeszła do szafy i wyjęła z niej długą spódnicę w kolorze pudrowego różu. Przyłożyła ją do siebie i spoglądając w lustro uśmiechnęła się szeroko - Idealnie - odrzuciła ją na oparcie stojącego obok krzesła i zabrała się za poszukiwania odpowiedniej bluzki. - Gdzieś tu była - mruczała pod nosem, robiąc  na półkach jeszcze większy bałagan - W tym barłogu to i słoń by zaginął - szarpnęła za materiał, który niestety okazał się być spodenkami jej pidżamy, zwinęła go w kłębek i z powrotem wrzuciła do szafy - O mam cię - powiedziała do leżącej na najniższej półce białej bluzeczki na wąskich ramiączkach.

            Po godzinie zbiegła na dół, gotowa do wyjścia. Oczy podkreśliła delikatnym cieniem, a usta pomalowała poziomkowym błyszczykiem. Świeżo umyte, jeszcze wilgotne włosy związała w koka, podtrzymując lecące jej do oczu zbuntowane kosmyki, okularami przeciwsłonecznymi. 

- Na pewno sobie poradzisz? - zapytała mamę wchodząc do kuchni.

- Dam radę, leć córcia. Tylko żebyś mi na noc wróciła - pogroziła jej palcem w powietrzu.

- No wiesz? Za kogo ty mnie masz? - podbiegła do kobiety i pocałowała ją w policzek, odciskając na nim bladoróżowy ślad po owocowej szmince. - No to lecę!

- Pozdrów Majeczkę - zawołała za Dominiką, odpowiedziało jej jedynie głośne trzaśnięcie drzwi wejściowych. - Oj dzieci, dzieci - przewróciła oczami i wróciła do mieszania malin, gotujących się w niewielkim garnku na gazie.

                                               *                      *                      *

            - Jak mogłaś zasnąć? - Majka głośno wypuściła powietrze i przewróciła oczami. Była wyraźnie zawiedziona. - No nie, no.

- Tak wyszło - wzruszyła obojętnie ramionami, starając się ukryć swoje podenerwowanie. - Wiesz, jest coś, co mnie mocno niepokoi.

- Co takiego? - dziewczyna w sekundzie spoważniała, wlepiając w nią pytający wzrok.

- Zauważyłam fragment tatuażu na jego lewej piersi, poprosiłam żeby mi go pokazał, na początku się wzbraniał, ale zgodził się, pod warunkiem, że nie będę o nic pytała.

- I co? - ściszyła głos do szeptu.

- Ma blizny… - wydusiła z siebie z trudem, wciąż mając przed oczami, paraliżujący ją widok. - Duże, zaognione, twarde - wyliczała, czując jak każde słowo łamie jej serce.

- Słodki Jezu - ukryła usta w złożonych dłoniach, kręcąc głową z niedowierzaniem. - Skąd je ma?

- Dobre pytanie - prychnęła.

- Jak to, nie powiedział ci?

- Nie, a jak zapytałam, to zdenerwował się i pociągnął mnie do wyjścia, prawie że wepchnął mnie do samochodu, a całą drogę powrotną się nie odzywał. Potem tylko napisał mi smsa, że bardzo przeprasza i że nie chciał mnie przestraszyć.

- Ja pierdziule.

- Kompletnie nie wiem co mam o tym myśleć.

- Ty, a może porwała go jakaś mafia, zrobili mu operację i sprzedali jego organy?

- Mądra jesteś? Serce mu wycieli a on dalej żyje. Weź ty się puknij - zgromiła przyjaciółkę wrogim spojrzeniem.

- Domka, nie burcz na mnie, sama jestem zszokowana, staram się cokolwiek wymyślić.

- To wymyśl coś bardziej realnego.

- Kurczę, a może był chory i ma jakąś zastawkę, nie wiem nie znam się.

- O tym chyba by mi powiedział - zamyśliła się - Ale to nie to, tak na pewno nie wyglądają blizny po operacji.

- No to ja już nie wiem, moje pomysły się wyczerpały. Musisz go jakoś przekonać, żeby ci powiedział prawdę.

- Tak, tylko jak?

- Obiecaj mu coś - uśmiechnęła się szeroko, akcentując znacząco ostatnie słowo - Na Tomka to zawsze działa.

- Goń się.

- Mówiłaś mamie o tych bliznach?

- Zgłupiałaś? Mama jest wyluzowana jak na swój wiek, ale to mogłoby ją trochę zestresować.

- Racja, tym bardziej, że nie wiesz skąd je ma.

- Obiecał, że mi powie całą prawdę, tylko boję się, że prędzej wrócę do Warszawy niż się doczekam.

- Więc zamierzasz wrócić?

- Majka to wszystko tak się pogmatwało, że ja już sama nie wiem co powinnam zrobić. Z jednej strony Igor, ustatkowany, odpowiedzialny …

- Typowy facet budyń - weszła jej w słowo.

- Co?

- Facet budyń, czego nie zrozumiałaś? Domka, przecież wy do siebie nie pasujecie, ile razy mam to powtarzać? Co innego Alan, silny, męski, cholernie przystojny…

- Tak, i do tego skrywa jakąś tajemnicę, która choć jeszcze nie znam szczegółów już mnie przeraża.

- Przesadzasz, to pewnie nic takiego. Powiedz, kiedy Igor zrobił ci ostatnio tosty, kiedy paradowałaś w jego koszuli po domu, kiedy…

- Dobra, dobra, skończ już. Ja to wszystko wiem, ale nie potrafię zostawić Igora, dla jakiejś głupiej miłostki.

- Więc nie zostawiaj go dla Alana, tylko dla siebie, dla własnego spokoju, przecież nikt nie każe ci zrywać z nim i od razu wskakiwać do łóżka słodkiemu panu kapitanowi. Możesz przecież pobyć sobie kilka dni sama - zaśmiała się szeroko - chociaż jak dla mnie byłaby to strata czasu.

- Masz nawalone, jak cyganka w tobołku - pokręciła głową, stukając się palcem w czoło. - Dobra, będę się zbierać, nie chcę niepotrzebnie stresować mamy.

- Powiedz Wandzi, że wpadnę jutro, żeby mi pokazała ten nowy ścieg.

- Robisz na drutach?

- Od wczoraj - powiedziała z pełną powagą w głosie.