ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

            Mama dorzuciła do gasnącego ogniska kilka polanek suchego drewna. Języki ognia pochłonęły je niemal natychmiast, a błyszczące iskry z głośnym sykiem wzbiły się w górę.

Kobieta usiadła na ławeczce wtapiając w córkę nieprzenikniony wzrok.

- Domi, mam nadzieję, że wiesz co robisz - powiedziała smutnym głosem.

- Tak, mamuś - zdobyła się na coś co miało przypominać uśmiech.

- Na pewno?

- Nie! - powiedziała po dłuższej chwili milczenia i opadła z głośnym westchnieniem na ławkę obok Wandy - Kompletnie nie wiem co robię, ale nie chcę o tym rozmawiać, nie jestem gotowa.

- Kochanie, nie sądzę, czy kiedykolwiek będziesz gotowa, by mi o tym opowiedzieć, to bardzo delikatna sprawa, ale nie może czekać - złapała ją za rękę dodając jej otuchy. - Czy Alan wie o Igorze?

- Nie, nie wie - czuła jak piekące oczy napełniają się łzami - Mamuś co ja mam robić? - Przytuliła się do jej piersi, nie mogąc dłużej opanować płaczu. Wyła jak bóbr, trzęsąc się od nadmiaru emocji, a tusz, którym miała umalowane rzęsy spływał po policzkach tworząc dwa czarne strumyczki.

- Musisz mu jak najszybciej o tym powiedzieć, choć i tak wydaje mi się, że już jest za późno.

- Jak to?

- On cię kocha.

- Proszę cię, nie dobijaj mnie i tak już się podle czuję.

- Im dłużej będziesz z tym zwlekać tym będzie ci jeszcze trudniej.

- Dzisiaj już prawie mu powiedziałam, ale Maryla mi przerwała.

- Kochanie - Wanda gładziła ją po włosach starając się ją uspokoić - żebym mogła ci pomóc muszę wiedzieć co do niego czujesz.

- Nie wiem. Naprawdę nie wiem - powiedziała smutno zdając sobie sprawę ze swojej beznadziejnej sytuacji.

- Jak to nie wiesz - mama była w szoku, pierwszy raz widziała córkę w takim stanie.

Dominika wyprostowała się, ocierając mokre od łez oczy.

- Bo widzisz, mamuś, - pociągnęła nosem - to wcale nie jest takie proste. Kiedy jestem przy nim kompletnie tracę rozum, zapominam o bożym świecie. Nic innego mnie nie interesuje, jest tylko on i ja. Nie wiem jak on to robi, ale czasami mam wrażenie jakby panował nade mną, nad całym moim ciałem, nad rozumem, nad sercem. To chore. Czuję jakbym go znała od lat, ale wiem też, że ma mnóstwo tajemnic a odkrywanie ich sprawia mi radość. - uśmiechnęła się przypominając sobie pogodną twarz mężczyzny, kiedy zdradzał jej sekret o horoskopie - To tak jakbym była zawieszona w próżni, jakbym w tym samym momencie rodziła się i umierała. Jestem przy nim swobodna i pewna siebie. To, że trzyma mnie za rękę czy przytula stało się dla mnie naturalne jak oddychanie, nie czuję skrępowania. A wystarczy chwila, dosłownie jedno spojrzenie a zaczyna brakować mi powietrza, tak jakby od niego zależało, kiedy oddycham. Rozumiesz choć trochę? - podniosła na mamę załzawione oczy. Poczuła ulgę, że w końcu zrzuciła z siebie ten ciężar, który od kilku dni bezlitośnie wgniatał ją w ziemię.

- Myszko, ty się zakochałaś - powiedziała spokojnym głosem głaszcząc ją po policzku.

- Mamuś, nie można się zakochać w kimś kogo widziało się zaledwie trzy razy na oczy.

- Więc jak to wytłumaczysz? - Dominika milczała, nie chcąc dopuścić do siebie myśli, że mama może mieć rację. - Córciu, miłość nie ma definicji, nigdzie nie jest napisane po ilu randkach można zacząć być ze sobą, ani po jakim czasie człowiek może z czystym sercem powiedzieć, że kocha. Niektórzy potrzebują lat, żeby mieć tą pewność, innym wystarczy jedno spojrzenie.

- I ty myślisz, że my, to znaczy ja i Alan, należymy do tych drugich?

- Myślę, że tak. Tylko zastanawiam się, gdzie w tym całym zamieszaniu zgubiłaś Igora?

- On sam się zgubił. Gdyby nie był taki zapracowany, gdyby poświęcał mi więcej czasu, zadzwonił, napisał jakiegoś spontanicznego smsa nie byłoby tego problemu. To wszystko przez to, że nie czuję jego bliskości. Kiedy jestem z Alanem nawet nie myślę o Igorze. Dopiero potem dopadają mnie wyrzuty sumienia, obiecuję sobie, że to ostatni raz, że więcej nie dam się ponieść emocjom, a już przy następnej okazji robię to samo. Od początku. Jak w jakiejś chorej układance. Po prostu tracę rozsądek. To się musi skończyć.

- Wiesz, że nie przepadam za Igorem, ale to jak się zachowujesz wobec niego jest bardzo nie w porządku. Skoro Alan potrafił tak ci zawrócić w głowie, może powinnaś się zastanowić co czujesz do narzeczonego i czy w ogóle chcesz z nim być?

- Nie ma się nad czym zastanawiać. Kocham go i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Nie zamienię ustabilizowanej codzienności z nim dla jakieś wakacyjnej miłostki, jeśli to co czuję można tak w ogóle nazwać. W kwietniu bierzemy ślub. Koniec. Kropka. Nie mam zamiaru zrywać z nim, bo ostatnio mamy cięższy czas. Poza tym dziś rano dzwonił i obiecał, że po moim powrocie do Warszawy wszystko się zmieni, będziemy spędzać więcej czasu razem, wychodzić wieczorami, może nawet uda nam się wyskoczyć gdzieś na weekend. Za niecałe dwa miesiące wszystko wróci do normy i będzie tak jakbyśmy się nigdy nie spotkali.

- I ty uważasz, że będziesz potrafiła o nim ot tak zapomnieć - pstryknęła głośno palcami.

- Będę musiała i mam nadzieję, że Igor mi w tym pomoże.

- Coś nie jestem przekonana - powiedziała krzywiąc się - Więc co zamierzasz?

- Powiem Alanowi prawdę a on zdecyduje co z tym zrobić. - zasmuciła się.

- To będzie dla niego duży cios - wierzchem dłoni otarła zabłąkaną na policzku łzę - w samo serce - dodała łamiącym się głosem.

- Mamuś, proszę cię, miałaś być dla mnie wsparciem a sama się rozklejasz - Dominika była bliska kolejnego wybuchu histerycznego płaczu.

- Kiedy mi go tak żal, to naprawdę dobry chłopak, pierwszy raz widzę go tak szczęśliwego. Jak sobie pomyślę, że... - przerwała wydmuchując nos w skrawek papierowego ręcznika.

- On mi tego nie wybaczy. Otworzył się przede mną, zaufał mi, a ja w jednej sekundzie wszystko obrócę w popiół, właśnie tak - powiedziała zrezygnowana, wpatrując się w pomarańczowe płomienie tańczące na zwęglonych polanach drewna.

- Kochanie, wiesz, że to jedyne wyjście z tej sytuacji? Nie możesz go dłużej okłamywać.

- Tak, ale chyba nie chcę go stracić. Naprawdę go polubiłam.

- On zadecyduje, ale obawiam się, że przyjaźń z tobą będzie ponad jego siły.

- Tego się właśnie boję - westchnęła, przecierając wierzchem dłoni mokry policzek.

- Chodźmy do domu, zaczyna się robić zimno. Poza tym i tak już nic nie wymyślimy. Musisz się z tym przespać.

- Nie sądzę czy będę w stanie zasnąć, zapowiada się bezsenna noc.

- Spróbuj chociaż - złapała córkę pod rękę i poszły razem w stronę domu.

- Nie sprzątamy? - Dominika obróciła się przez ramię.

- Nie, nie mam już dzisiaj na to siły. Rano się tym zajmiemy. - pocałowała dziewczynę we włosy - Weź gorącą kąpiel, pomoże ci się zrelaksować.

- Dziękuję, mamuś. Bardzo cię kocham.

- Do rana - mama posłała jej buziaka i zniknęła w półmroku korytarza.

            Dominika niespiesznym krokiem weszła po stromych schodach do swojego pokoju na poddaszu. Usiadła na łóżku chowając twarz w dłoniach. Gdyby nie to, że przed chwilą wylała wszystkie łzy jakie miała w oczach, pewnie teraz zalewałoby ją morze słonych kropel.

"Dlaczego to się musiało przydarzyć właśnie mi. Za jakie grzechy? Już bym wolała iść sto razy na kolanach do Częstochowy niż powiedzieć Alanowi o Igorze. Po dzisiejszym dniu będzie mi jeszcze gorzej." Nagle niczym piorun poraziła ją myśl "Sms, kompletnie zapomniałam. Napisał mi smsa. Gdzie jest ten pieprzony telefon" jak w amoku biegała po pokoju w poszukiwaniu niebieskiej Noki. Znalazła ją pod łóżkiem, trzęsącymi się rękoma kliknęła na ikonkę koperty, przy której zobaczyła nieznajomy numer. "Mein Schatz hast du heute Zeit für mich? Z góry przepraszam za błędy, nigdy nie byłem orłem z niemca, ale starałem się jak mogłem. A." Wybuchnęła głośnym śmiechem mieszającym się ze łzami. "Zrobiłeś mi w głowie Meksyk." powiedziała łamiącym się głosem do telefonu.

            Oprócz smsa od Alana było jedno nieodebrane połączenie od Igora o 20:32. "Wysiliłeś się, nie ma co". W walizce odszukała paczkę Marlboro. Wyciągnęła jednego i z telefonem w ręce wyszła na balkon. Usiadła na zimnej podłodze opierając się o jasnobrzoskwiniową strukturę domu. W jednej ręce trzymała Nokię, w drugiej niezapalonego jeszcze papierosa, zastanawiając się, które zło wybrać. Dochodziła 01:00, mimo to wybrała numer i nacisnęła zieloną słuchawkę.

- Halo - po trzecim sygnale, usłyszała w telefonie zaspany głos.

- Hej ... - wyjąknęła, nie wiedząc od czego zacząć - przepraszam, pewnie cię obudziłam.

- Nic nie szkodzi, co się stało?

- Alan, pamiętasz jak kazałeś mi obiecać, że kiedy będę miała problem to zamiast palić papierosy, mam zadzwonić do ciebie?

- Tak... - powiedział niepewnym, jeszcze nie do końca rozbudzonym głosem.

- Więc dzwonię.

- Dominika, ty płaczesz?

- Nie. Już nie.

- Co się dzieje?

- Możemy się spotkać? - zapytała zaciskając mocno powieki.

- Zaraz będę. - usłyszała przerywany sygnał kończący rozmowę.

            Na zewnątrz było prawie cicho, w oddali słyszała tylko ujadanie psa oraz delikatny szum morza. Siedziała na zimnej podłodze, z kolanami podciągniętymi do brody. Długimi, pomalowanymi na czarno paznokciami stukała o ciemnozielone kafelki, szukając w tym recepty na skołatane nerwy. Nieruchomy wzrok utkwiła w czarnej, pustej przestrzeni. Czekała. 

            Granatową noc rozjaśniły wyłaniające się zza zakrętu dwa białe punkciki, które z każdą chwilą stawały się coraz bardziej wyraźne.

Wzięła głęboki wdech i wyszła z pokoju. W domu panował mrok, jedynie nad kominkiem w salonie paliła się mała lampka, tworząc klimat jak w zadymionej kawiarni. Zeszła po schodach trzymając się kurczowo poręczy. Nie chcąc obudzić mamy, ominęła z gracją skrzypiący schodek. "Zabawne, tyle lat już tu nie mieszkam, a ciągle o nim pamiętam" uśmiechnęła się do siebie. Niczym marnej klasy baletnica, pospiesznie przebiegła na palcach przez korytarz, chwiejąc się na boki i nie mogąc utrzymać równowagi.

 "Dasz radę, musisz być dzielna" dodawała sobie w myślach otuchy naciskając delikatnie na zimną klamkę.

Przed domem zobaczyła Alana, stał oparty plecami o samochód, ręce miał skrzyżowane na piersi. Przyglądał się jej uparcie, starając się odgadnąć wyraz jej twarzy. Wyglądał jak zwykle tajemniczo i pociągająco. Czuła, że serce zaczyna jej mocniej bić, a ziemia osuwa się spod nóg. Dłonie zacisnęła w pięść i przyspieszyła kroku w obawie, że się rozmyśli.