ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

            Wyszli na zewnątrz. Dominika odetchnęła głośno, przeczuwając wiszącą w powietrzu katastrofę.

- Wszystko w porządku? - Alan był wyraźnie rozbawiony.

- Tak, ale stanowczo za dużo emocji jak na jeden wieczór - wyznała nerwowo przygryzając wargę.

- I pomyśleć, że ten wieczór jeszcze się nie skończył - powiedział tajemniczym tonem.

- Alan proszę cię.

- Spokojnie, obiecuję, że będę grzeczny - uspokoił ją - Chcę, żebyś się dobrze bawiła.

            Podeszli do ogniska, przy którym na drewnianych ławeczkach siedzieli pozostali goście. W rękach trzymali wyciągnięte przed siebie kije z nabitymi kiełbaskami, które skwierczały radośnie nad tańczącymi płomieniami.

- No nareszcie -  odezwała się Wanda - Domi, w piekle byłaś po ten talerz?

"Żebyś wiedziała" przyznała jej w myślach rację.

- Ja... pokazywałam Alanowi dom - palnęła na poczekaniu, pierwsze co przyszło jej do głowy. Usłyszała jak mężczyzna stojący za nią głośno wypuszcza powietrze, a mama i Maryla wymieniają się porozumiewawczo spojrzeniami. "Co znów jest nie tak?"

- Kochanie, Alan przecież nie jest u nas pierwszy raz. - mama była wyraźnie zakłopotana.

"No tak, ja to mam szczęście". Czuła na sobie palące spojrzenia gości, czekających na jej reakcję. Spocone dłonie zaczęły się trząść a powieki zupełnie niezależnie od niej mrugać nerwowo.

-Ach, Pani Wandziu - z pomocą przyszedł jej Alan -  Dominika była tak przejęta rolą przewodnika, że nie miałem serca jej przerywać - mężczyzna starał się ratować sytuację, patrząc na nią maślanym wzrokiem.

- Oj córciu, córciu - mama pokiwała z niedowierzaniem głową.

- Ale ze mnie gapa, co? - zaśmiała się. "Robienie z siebie pajaca weszło mi w krew" pomyślała zła na siebie.

            Kobiety wróciły do przerwanej rozmowy o kwiatach. Maryla wraz z Helenką usilnie starały się przekonać mamę i Majkę, że przekwitnięte pędy storczyków należy obcinać pod drugim oczkiem, z czym one uparcie się nie zgadzały, twierdząc, że lepiej uciąć nad trzecim. Mogłyby tak w nieskończoność. Dominika czuła jak jej policzki pożera krwistoczerwony rumieniec.

- Dziękuję - szepnęła.

- Zawsze do usług - zaśmiał się promiennie, poczym nabił na długi kij kiełbaskę i kucnął przy ognisku.

            Odetchnęła głęboko, idąc chwiejnym krokiem w stronę altanki. Poczuła ulgę wiedząc, że nie ma tam nikogo i będzie miała chwilę czasu na zebranie myśli. Wszyscy siedzieli na drewnianych ławeczkach zamurowanych w ziemi naokoło paleniska, wybuchając głośnym śmiechem po wysłuchaniu dowcipów, którymi jak z rękawa sypał Jerzyk. "Mam nadzieję, że mama niczego nie zauważyła. Boże, co ja najlepszego wyprawiam". Położyła talerz i sztućce na białym obrusie w żółte tulipany. Ręce oparła na blacie, a głowę spuściła w dół, mocno zaciskając piekące oczy. "Tylko się nie rozklej" przywoływała się w myślach do porządku. "Ogarnij się, dziewczyno".

- Komu kawy? - doszedł ją wesoły głos Majki - Nikt nie ma ochoty? A ja się napiję. - zaszczebiotała, idąc w stronę Dominiki.

- No, opowiadaj - przyjaciółka nie mogła opanować palącej ciekawości.

- Majka, ciszej! - złapała ją za ramię, delikatnie potrząsając.

- No ale co, mów, bo nie wytrzymam - niecierpliwiła się.

- Jutro wszystko ci opowiem - powiedziała stanowczo przez zaciśnięte zęby.

-  Do jutra to mnie ciekawość zeżre - przeskakiwała z nogi na nogę, jak mała dziewczynka, prosząca o nową lalkę Barbie. - Całowaliście się?

- Majka! - zgromiła ją spojrzeniem - Radzę ci się zamknąć, nie wiem czy zauważyłaś to czy nie, ale on stoi kilka kroków za tobą i wszystko słyszy. - popatrzyła przez ramię na Alana, który przyglądał się przyjaciółkom z szerokim uśmiechem.

- No dobra, będę już cicho, ale uchyl choć rąbka tajemnicy.

- Przyjechał, bo mu nie odpisałam na smsa - zaczęła.

-  Smsa?! - pisnęła głośno - a co ci napisał? - powiedziała tym razem ciszej widząc groźne spojrzenie przyjaciółki.

- Nie wiem, bo go jeszcze nie przeczytałam.

- Ok, powiedzmy, że czaję bazę, i co dalej?

- Nic.

- Jak to nic? - Majka była wyraźnie zawiedziona - Sam na sam przez 20 minut z takim przystojniakiem i ty mi mówisz "nic"?

- A coś ty myślała?

- No wiesz, to sporo czasu, można nawet zdążyć zajść w ciążę - zaśmiała się zachwycona swoim niekoniecznie udanym żartem.

- Wypchaj się - powiedziała i odeszła w stronę ogniska, zostawiając przyjaciółkę w altance z niezaspokojoną ciekawością.

            Usiadła na skraju drewnianej ławeczki, opierając łokcie na kolanach, a usta chowając w splecionych palcach dłoni. Wzrok utkwiła w pomarańczowo-czerwonych płomieniach, przeskakujących wesoło po polanach, przemieniając je w popiół. "Dlaczego znów nie potrafiłam wyznać mu prawdy o Igorze? Byłam na niego zła, bo nie powiedział mi, że Maryla to jego ciotka i że dobrze zna mamę, a sama ciągle go okłamuję. To wszystko zaszło za daleko, czego bym nie zrobiła, ktoś będzie cierpiał" zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech "A może on wie, że mam narzeczonego, mama mogła mu o mnie przecież opowiadać." Była przerażona tą myślą, czuła jak włosy na jej rękach stają dęba a skóra cierpnie. "Nie, to niemożliwe, gdyby wiedział, nie zachowywałby się w ten sposób. Nie ma szans" starała się uspokoić.

            Z zamyślenia wyrwał ją Alan, który usiadł naprzeciwko niej. Podniosła na niego wzrok, przyglądając się każdemu szczegółowi jego twarzy. Miała spokojny i łagodny wyraz.

"Jak ktoś mógł mieć go za niedostępnego i zamkniętego w sobie" zastanawiała się, przygryzając nieświadomie wargę.

Nawiązała się między nimi walka spojrzeń. Oboje patrzyli sobie głęboko w oczy, a żadne z nich nie chciało ustąpić drugiemu. On pewny siebie utkwił w niej spokojny wzrok, demonstrując swoją odwagę. Ona pełna napięcia i emocji, tonęła w błękicie jego tęczówek.

- Tomek, może coś zagrasz? - głos Jerzyka niczym gong zakończył ich walkę.

- Z miłą chęcią, ale najpierw pan doktor ze swoją urocza asystentką, muszą mi postawić diagnozę. - powiedział roześmiany wskazując na Patryka i Biankę, klęczących przy jego nodze i uważne przyglądających się jego kostce. Delikatnie stukali w nią małymi piąstkami, pytając za każdym razem czy teraz boli.

- To może Alan, ty zagraj, skoro Tomuś jest w tym momencie niedysponowany - zaproponowała z szerokim uśmiechem Maryla.

- Alanku, to ty potrafisz grać? - zdziwiła się mama - Nigdy się nie chwaliłeś.

- Grać, to za duże słowo, pani Wandziu. - próbował się wykręcić.

Dominika przysłuchiwała się tej wymianie zdań z niedowierzaniem. "Ile masz tych ukrytych talentów, czym jeszcze mnie zaskoczysz?"

- No zagraj, nie daj się dłużej prosić - kobiety nie dawały za wygraną.

- Dobrze, ale co? - zapytał biorąc do ręki gitarę Tomka.

- To może to, co grałeś dziś rano na werandzie jak przyjechałam cię odwiedzić - zaproponowała jego ciotka. "Maryla spadła mi z nieba, dzięki niej wiem, że nie mieszkają razem, a Alan musi mieć własny dom skoro ma werandę. Ciekawe co takiego grał? Tyle informacji w jednym zdaniu, dzięki Marylko, jestem twoją dłużniczką" pomyślała rozbawiona "W końcu to ja się czegoś dowiaduję, tak powinno być od początku".

- W takim razie ze specjalną dedykacją dla wszystkich pięknych pań tu zgromadzonych - powiedział, zatrzymując wzrok przez niebezpiecznie długą chwilę na Dominice.

            Usłyszała pierwsze dźwięki "Zawsze tam gdzie ty" swojej ulubionej piosenki i poczuła w sercu przyjemne ciepło. Zamknęła oczy, kołysząc się delikatnie w rytm melodii. "Skąd wiedziałeś?".  Do jej uszu dotarły pierwsze słowa. Nie spodziewała się, że potrafi tak pięknie śpiewać. Jego głos był ciepły i pełen emocji. Miała wrażenie, że on nie tylko odśpiewuje tekst piosenki, ale że przeżywa ją całym sobą. Po chwili przyłączyła się do niego reszta gości, ale on a w tłumie dźwięków słyszała tylko jego. Gdyby ten głos kazał jej iść na koniec świata poszłaby, gdyby kazał jej zabić, zrobiłaby to. Nie miała wątpliwości. Hipnotyzował ją i mamił.  Spojrzała mu w oczy wciąż nie wierząc, że to wszystko dzieje się naprawdę. Patrzył na nią niepewnie, starając się odgadnąć jej reakcję. Pokręciła z niedowierzaniem głową a kąciki jej ust uniosły się delikatnie ku górze. Odwzajemnił jej uśmiech, uderzając mocniej w struny. "Co ty w sobie masz, że będąc obok ciebie zapominam o przyszłym mężu, a co najgorsze nie potrafię się przed tym bronić".

Alan skończył grać, czuła jak jej serce rozpada się na milion małych kawałków. Oddałaby wszystko, żeby móc słuchać jak śpiewa, choć przez krótką chwilę.

- Gdzieś ty się tak nauczył grać? - mama zaczęła klaskać.

- Stare czasy - zaśmiał się.

- Zapraszam kochani do stołu na sałatkę, całe popołudnie się nad nią męczyłam, musicie spróbować - wszyscy jak na komendę wstali i poszli za Wandą do altany. Jedynie Dominika nie ruszyła się z miejsca. Siedziała zapatrzona w płomienie, wciąż słysząc w głowie głos mężczyzny. Wszystko inne przestało istnieć, liczył się tylko on.

            Alan usiadł obok niej, stanowczo zbyt blisko. Ich uda stykały się ze sobą, co wywołało na jej plecach dziwne mrowienie, mimo to nie odrywała wzroku od ogniska. Czuła na sobie jego przenikliwe spojrzenie. Nie była pewna czy to ciepło, które buzowało w jej ciele było wynikiem siedzenia zbyt blisko ognia czy niego. "Chyba nie chcę wiedzieć" niechętnie przyznała w myślach. Milczeli przez dłuższą chwilę, aż w końcu mężczyzna zapytał  troskliwym głosem

- Wszystko w porządku?

- Tak, jak najbardziej - odwróciła się w jego stronę patrząc mu głęboko w oczy.

- Wydawało mi się, że jesteś jakaś nieobecna.

- Masz rację, wydawało ci się - starała się być jak najbardziej przekonywująca w swym małym kłamstewku. "Jak ty mnie dobrze znasz". - Alan... - urwała starając się złapać oddech.

- Tak? - szepnął ciepłym głosem, nadal nie spuszczając z niej wzroku.

- Cieszę się, że zostałeś - wbiła oczy w ziemię, nie mogąc dłużej znieść jego spojrzenia.

- Popatrz na mnie - pospiesznie zrobiła o co ją poprosił, bała się, że tak jak w domu ujmie jej twarz w dłonie i zmusi ją do tego. Nie tu, nie przy wszystkich - Ja też bardzo się cieszę, że zostałem, a jeszcze bardziej się cieszę, że ty się cieszysz - zaśmiał się wesoło.

            Spojrzała za siebie w stronę altany, przekonana, że reszta zaproszonych gości siedzi z kubełkami popcornu i przygląda im się z zaciekawieniem, jak gdyby oglądali płaczliwe romansidło w kinie. Nic z tych rzeczy. Nikt nie zwracał na nich najmniejszej uwagi. Siedzieli przy okrągłym stole nakrytym białym obrusem, jedli i rozmawiali, śmiejąc się od czasu do czasu głośno.

- To było piękne - przyznała, mając nadzieję, że w świetle płomieni rumieńce na jej twarzy nie będą aż tak bardzo widoczne. - To jak grałeś i śpiewałeś. Naprawdę piękne.

- Dziękuję, starałem się.

- Mogę cię o coś zapytać? - skrzywiła się z bólu przygryzając trochę zbyt mocno wargę.

- O co tylko chcesz.

- Mama nic ci nie wspominała na mój temat? Naprawdę nic o mnie nie wiedziałeś?

-Tylko tyle, że jesteś, nic więcej. Pamiętasz, nawet twoje imię musiałem zgadnąć -uśmiechnął się zamyślony - ale chciałbym wiedzieć o wiele więcej.

- Na przykład co? - zapytała zalotnie.

- Nie wiem, coś czego nie wie nikt inny.

- Nie mam tajemnic - wyznała niemal natychmiast - chociaż nie, jest jedna taka rzecz - dodała po namyśle.

- Chcesz mi o niej powiedzieć? - ciągnął ją za język.

- Palę papierosy, kiedy sobie z czymś nie radzę.

- A nie lepiej z kimś porozmawiać?

- Nie zawsze jest z kim.

- A mama? Majka?

- Nie mogę z każdym problemem dzwonić do mamy, poza tym nie wolno jej się denerwować. A Maja ma i tak mnóstwo swoich kłopotów na głowie.

- Więc umówmy się tak, od teraz zamiast palić będziesz dzwoniła do mnie, ok? Może nie zawsze będę potrafił ci doradzić, ale zawsze cię wysłucham.

- Nie wiem, Alan, chyba nie powinnam. - biła się z myślami, czuła się zakłopotana.

- Obiecaj.

- Dobrze, postaram się. - uśmiechnęła się pogodnie. - A ty? Jaki masz sekret?

- Ale nie będziesz się śmiała?

Dziewczyna kiwnęła głową zachęcając do mówienia.

- Wstyd się przyznać - zaczął, starając się opanować drżące kąciki ust - ja co poniedziałek kupuję gazetę z  horoskopem na cały tydzień i potem sprawdzam co się sprawdziło a co nie.

Dominika wybuchnęła głośnym śmiechem.

- Ej, miałaś się nie śmiać - powiedział wesołym głosem.

- Przepraszam, to było silniejsze ode mnie - tłumaczyła się ocierając łzę płynącą jej po policzku. Już nie pamięta kiedy tak się śmiała, mało kto potrafił doprowadzić ją do takiego stanu.

- Jesteś piękna - zniżył głos do szeptu, przyglądając się jej z uwagą.

- Alan... ja - zebrała się na odwagę "Muszę mu powiedzieć o Igorze. Teraz albo nigdy" - ja... - jąkała się, nie potrafiąc wydusić z siebie prawdy.

- Co się stało?

- Chcę, żebyś o czymś wiedział, ale nie wiem od czego mam zacząć. - wyznała wpatrując się w swoje drżące ręce. Ja...

- Alan? - usłyszała za sobą głos Maryli. Oboje odwrócili się zaskoczeni. - Będziemy się zbierać już późno - powiedziała stanowczym, ale miłym głosem.

- Już? Przecież niedawno przyjechaliście.

- Kochanie, dochodzi 24:00 - mama stanęła za nią kładąc jej na ramieniu dłoń.

Spojrzała za siebie. Nigdzie nie widziała reszty gości.

- A Migoccy? Majka z Tomkiem? - nie mogła uwierzyć, że zajęta rozmową z Alanem nawet nie zauważyła kiedy wszyscy się rozeszli.

- Bianeczka usnęła Jerzykowi na rękach, a Maja nienajlepiej się poczuła. - wytłumaczyła mama.

- Szkoda. Bardzo się cieszę, że cię poznałam Marylko - Dominika uścisnęła kobietę serdecznie.

- Ja również, skarbie, mam nadzieję, że będziemy się częściej widywały.

- Na pewno. - uśmiechnęła się serdecznie.

- Alan, czekam przy aucie - zwróciła się szeptem do mężczyzny, złapała mamę pod rękę i poprowadziła w stronę auta - A powiedz mi Wandziu, te ozdobne trawy wykopujesz na zimę?

Dominika i Alan wybuchnęli cichym śmiechem.

- Na ciotkę zawsze można liczyć. - jego twarz spoważniała - Co chciałaś mi powiedzieć?

"Nie, teraz ci tego na pewno nie powiem i nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek zdobędę się drugi raz na odwagę"

- Chciałam ci powiedzieć, że naprawdę się cieszę, że przyjechałeś i zostałeś - powiedziała i przytuliła się mocno do niego. Poczuła jak jego silne ramiona obejmują ją w tali, przyciskając mocniej do siebie. Była przy nim taka drobna i krucha. Choć mógł bez najmniejszego wysiłku zrobić jej krzywdę ściskając ją mocniej, czuła się przy nim bezpieczna. Długie kasztanowe włosy układały się na jego przedramionach splecionych na wysokości jej lędźwi.

 Głowę oparła na jego piersi, wsłuchując się w miarowe uderzenia serca. Do oczu zaczęły napływać jej łzy.

- Ja też się bardzo cieszę - powiedział całując jej włosy - Ale nie to chciałaś mi powiedzieć prawda?

- To, właśnie to - pociągnęła nosem, bliska wybuchu płaczu - i że bardzo dobrze się bawiłam... z Tobą.

Alan odsunął ją delikatnie od siebie, spojrzał w jej szklące się oczy i pocałował ją w policzek.

- Muszę już iść, nie wiem jak długo jeszcze uda się ciotce zagadywać twoją mamę - uśmiechnął się promiennie - Śpij dobrze, mein Schatz

- Gute Nacht, Käpitan - powiedziała zalotnie z niemieckim akcentem.

            Wypuścił ją niechętnie z objęć i poszedł w stronę podjazdu. Czuła jak każda jej cząstka tęskni za jego dotykiem "Przecież to chore" zganiła się w myślach, choć wiedziała, że serca nie oszuka . Stojąc bez ruchu wpatrywała się w znikając za zakrętem czerwone światła Opla Insigni.

- Domi, chyba musimy porozmawiać - dobiegł ją surowy głos mamy.