ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY

            Igor, wyprostowany niczym struna z rękoma skrzyżowanymi na piersiach, utkwił w narzeczonej, domagający się wyjaśnień, wzrok. Oczy koloru głębokiej czerni, przypominające dwa węgielki, płonęły wściekłością, a drobna i wątła klatka piersiowa ukryta pod śnieżnobiałą elegancką koszulą podnosiła się i opadała w rytm przyspieszonych uderzeń serca.

            - Dominiko, chyba należą mi się jakieś wyjaśnienia! - krzyknął do siedzącej na przeciwko dziewczyny, która nękana przeszywającym bólem, opuściła nisko głowę i ściskała ją z całej siły, starając się zapanować nad ciśnieniem, uparcie pulsującym w jej skroniach.

            "Uspokój się, rozumiesz? I to już! Nie pozwól, by jakiś dupek zniszczył ci życie i zdrowie" powtarzała sobie w myślach niczym mantrę, czując, że zaczyna nabierać sił i pewności siebie. "On nie jest tego wart! Już za dużo przez niego wycierpiałaś." Jej oddech z każdą chwilą stawał się głębszy i spokojniejszy, bezwładne nogi, przypominające bezkształtną, galaretowatą maź, nabierały czucia, a zaciśnięte do tej pory ręce, piekły z chęci wymierzenia mu siarczystego policzka. 

            - Dominiko, mówię do ciebie! - doskoczył do niej i mocnym szarpnięciem uniósł do góry jej głowę, zmuszając, by spojrzała mu w oczy. Przeszywający ból niemal w tej samej sekundzie, rozszedł się po jej karku, a z rozchylonych ust wyrwał się cichy jęk rozpaczy, ale również i złości, przede wszystkim na samą siebie.

            "I dla takiego ścierwa chciałam zostawić Alana?" zmrużyła oczy i posłała mu spojrzenie, pełne pogardy, gorzko żałując, że nie potrafi zabijać wzrokiem, tak jak to robił  legendarny Bazyliszek lub przynajmniej jak Królowa Śniegu zamrażać oddechem.

            Jego surowy dotyk, palił jej skórę. Czuła pod zaciśniętymi na jej podbródku palcami nieprzyjemne pieczenie, które zmieniło rumianą i gładką skórę w pogorzelisko, w dodatku mogłaby przysiąc, że do jej nozdrzy dochodził drażniący zapach spalenizny. Nie sądziła, że tak miękkie i delikatne dłonie, które zarabiają na życie podpisując umowy i odbierając telefony, mogą być tak władcze i zaborcze.

            "Boże, jak ja cię nienawidzę!" przełknęła ślinę, powstrzymując nieodpartą ochotę przed splunięciem mu w twarz.

            - Jezu, Dominiko, przepraszam cię - zwolnił ucisk i przytulił ją mocno do siebie, głaszcząc spływające po jej plecach długie włosy, które rozpieszczane promieniami wakacyjnego słońca, pojaśniały, przybierając kolor mlecznej czekolady. - Przepraszam, nie wiem co we mnie wstąpiło.

            - Nie dotykaj mnie! - krzyknęła i z całych sił, jakie w sobie miała, odepchnęła go od siebie i uśmiechnęła się szyderczo, widząc leżącego u jej stóp Igora, który zaskoczony reakcją narzeczonej, nie zdążył wesprzeć się na rękach i uchronić przed upadkiem.

            - Dominiko, skarbie - ukląkł przed nią i położył głowę na jej kolanach. - Przepraszam, zachowałem się jak...

            - Nie dotykaj mnie! - syknęła przez zaciśnięte zęby, nie pozwalając mu dokończyć zdania i odskoczyła od niego, jakby porażona prądem. - Żądasz wyjaśnień? W porządku,  najwyższy czas, żebyś poznał...

            - Domka! - odwróciła głowę w stronę dobiegającego głosu i westchnęła ciężko, widząc zeskakującą z roweru przyjaciółkę, która nie tracąc czasu na rozkładanie nóżki, czy szukanie stojaka, rzuciła go niedbale na ziemię i pospiesznym krokiem, niemalże biegnąc, zmierzała w ich stronę, przyglądając się ze zdziwieniem, podnoszącemu się z ziemi Igorowi.

            "No nie, czemu akurat teraz? Teraz kiedy zebrałam się w sobie, żeby powiedzieć mu prawdę i zakończyć raz na zawsze ten, pożal się Boże, związek. To, że Majka jest mistrzynią w pojawianiu się w najmniej odpowiednim momencie wiedziałam od zawsze, ale żeby akurat teraz?" przewróciła oczami i westchnęła głośno, łapiąc przyjaciółkę za rękę "Chociaż, może to i dobrze, najpierw trochę ochłonę i uspokoję się, a potem skończę to co zaczęłam, teraz mogłabym go niechcący, a może i chcący, zabić."

            - Cześć Majka, miło, że wpadłaś - uśmiechnęła się do przyjaciółki, która ciągle nie mogła oderwać spojrzenia od stojącego przed nią mężczyzny, patrzącego na nią z nieskrywaną niechęcią i złością.

            -Co? A tak... - odchrząknęła i nerwowym ruchem dłoni poprawiła burzę blond loków, odstających niesfornie, jakby każdy z nich żył własnym życiem - Przejeżdżałam... obok i pomyślałam, że zajrzę - zająknęła się, wzruszając ramionami. Dominika, która znała Majkę najlepiej ze wszystkich, stłumiła śmiech, widząc nieudolne próby wmówienia im, że tak właśnie było - Ale chyba wybrałam zły moment? - zwróciła się do przestępującego z nogi na nogę Igora, starając się z całych sił, by ton jej głosu zabrzmiał jak najbardziej wiarygodnie - Nie wiedziałam, że przyjechałeś, głupia ja - uderzyła się teatralnie w czoło - już mnie nie ma.

            Zrobiła krok do przodu, kiedy z kieszeni eleganckich, wyprasowanych na kancik spodni od garnituru, odezwał się stłumiony dźwięk telefonu. Dominika, wykorzystując chwilę nieuwagi narzeczonego złapała Majkę za rękę i ścisnęła ją mocno, przyciągając do siebie.

            - Ani mi się waż - syknęła i poczuła ulgę, widząc zaciętą twarz przyjaciółki, która kiwnęła głową na znak, że nie zostawi jej samej.

            Igor spojrzał na wyświetlacz swojej komórki i z przerażeniem malującym się na twarzy, nerwowym ruchem przejechał palcem po ekranie i przyłożył telefon do ucha.

            - Tymek? Co się dzieje? - zapytał z troską w głosie, na co Dominika prychnęła głośno nie kryjąc irytacji. "Praca jak zwykle na pierwszym miejscu, jakżeby inaczej. Chyba szybciej piekło zamarznie, niż on odpuści tą gonitwę za pieniądzem."

            - Aha, w porządku - pokiwał głową, słuchając z uwagą słów swojego zastępcy, który pod jego nieobecność zarządzał firmą - Ok, zaraz będę. - zakończył połączenie i schował telefon do kieszeni spodni.

            - Wracasz do Warszawy? - zapytała pełna nadziei na szybki wyjazd narzeczonego i mocno zacisnęła kciuki, prosząc w duchu by jej marzenie się spełniło.

            "Nigdy nie sądziłam, że do tego dojdzie, zawsze domagałam się, żeby poświęcił mi choć chwilę czasu, a teraz modlę się, żeby go tu nie było. Chyba nareszcie zmądrzałam, szkoda tylko, że tak późno. Cztery zmarnowane lata."

            - Słucham?

            - No, powiedziałeś, że zaraz będziesz. - wyjaśniła.

            - A, o to chodzi, nie, nie wracam, to znaczy wracam, ale dopiero w poniedziałek, tak jak zaplanowałem. Teraz umówiłem się z Tymkiem na skypie, jest nie do końca pewny projektu i chciał go ze mną przedyskutować.

            - Aha - odparła sucho, starając się ukryć rozczarowanie.

            "Babcia miała rację, powtarzając mi kiedy byłam małą dziewczynką, że najgorzej jest ślepo wierzyć nadziei, wtedy nie bardzo wiedziałam o co chodzi, teraz wiem, aż za dobrze. Po co on tu w ogóle przyjeżdżał? Wszystko było proste i pewne. Miałam pojechać do Warszawy, powiedzieć mu, że jest dupkiem i mam go serdecznie dość, zabrać swoje rzeczy i wrócić do Alana. A on zjawia się tu bez słowa, chociaż nikt go nie zapraszał, wciska mi na palec kosmicznie drogi pierścionek, mydli oczy pokojem dziecięcym i myśli, że padnę mu do stóp i tak, jak było do tej pory, będę grzeczna i uległa. W sumie prawie mu uwierzyłam. Zbłaźniłam się przed Alanem i pewnie teraz nawet nie będzie chciał na mnie spojrzeć. Wcale by mnie to nie zdziwiło. Teraz ja się będę musiała mocno namęczyć, żeby znów mi zaufał."

            - Skończymy naszą rozmowę później - stanowczy głos mężczyzny, który wywoływał w niej odruchy wymiotne, wyrwał ją z rozmyślań.

            - Na pewno - syknęła, nie spuszczając wzroku z Igora, który bez słowa pożegnania, pospiesznym krokiem ruszył w stronę domu, po czym zniknął w środku, zamykając za sobą z głośnym trzaskiem wejściowe drzwi.

            Majka, stojąc bez ruchu z otwartymi ustami i rękoma zwieszonymi luźno wzdłuż tułowia, wciąż przyglądała się przyjaciółce z niedowierzaniem. Zwykle wygadana i rezolutna, teraz nie potrafiła wydusić z siebie choćby jednego słowa, jakby ciągle miała nadzieję, że to wszystko co działo się na jej oczach było tylko snem, lub jako widz siedzący przed srebrnym ekranem kinowym ogląda z przejęciem kłótnię kochanków, bojąc się mrugnąć, by nie przegapić ważnego momentu.

            - Dobrze, że przyjechałaś, jeszcze kilka sekund, a chyba bym go zabiła - warknęła, kopiąc ze złością nogę, stojącego obok stołu.

            - Domka, co się dzieje?

            - Długa historia - syknęła rozmasowując stopę, bolącą po kopnięciu w twarde drewno.

            - Nie mam zbyt dużo czasu, wiesz zostawiłam małego z Tomkiem, miałam tylko  do sklepu i z powrotem - zrobiła nadąsaną minę, wykrzywiając usta w grymasie niezadowolenia - Ale... - uniosła do góry wskazujący palec i rozpromieniała się, dając do zrozumienia Dominice, że właśnie wpadł jej do głowy pomysł, który musiał zostać jak najszybciej wprowadzony w życie - Ale możemy pojechać do mnie, wezmę małego do piaskownicy, a my sobie posiedzimy na leżakach i wszystko mi opowiesz. Co ty na to?

            - Czy ja wiem? Nie chciałabym ci przeszkadzać.

            - A niby w czym? Daj spokój, będziesz tu sama siedzieć? Bo Wandzi nie ma prawda? - przyjaciółka odpowiedziała jej skinieniem głowy - No właśnie, Igor też w swoim świecie, żadnego pożytku z niego nie będziesz miała, ba, on nawet nie zauważy, że cię porwałam na chwilę, a jeśli to cię nie przekonuje, to powiem ci w tajemnicy, że mam pudło lodów truskawkowo-czekoladowych. Jeszcze nie otwierane. - roześmiała się i popchnęła ją w stronę garażu - Bierz rower i dawaj chodź, bo umieram z ciekawości.

            - A mogę liczyć na jakąś kawę?

            - Coś się znajdzie - zaszczebiotała promiennie wiedząc, że ma Dominikę w garści, która z jej pomocą za kilka chwil zapomni o dręczących ja myślach i nabierze odwagi, by rzucić w diabły pana Idealnego.

            - Skoczę tylko po telefon - krzyknęła, biegnąc w stronę domu.

            "Całe szczęście, że cię tu zostawiłam" pomyślała, widząc leżącą na komodzie w przedpokoju komórkę i ucieszyła się, że nie musi wchodzić na górę do swojej sypialni, w której Igor właśnie teraz, podczas swojego trzydniowego urlopu i po miesiącu rozłąki załatwia sprawy biznesowe. Odblokowała klawiaturę i skrzywiła się, widząc mrugający czerwony pasek bliskiej rozładowania baterii. "No trudno, może jakoś wytrzyma, na telefon do mamy starczy." Schowała Nokię do kieszeni, przejrzała się w wiszącym nad szafką lustrze z bogato rzeźbioną ramą i rozczesując splątane włosy, związała je w niedbałego koka.

            - Gotowa! - krzyknęła, wychodząc z domu i uśmiechnęła się szeroko na widok Majki, która, nie tracąc czasu wyprowadziła z garażu jej rower - Niech ci Bóg w córci wynagrodzi, bo synka już masz - podniosła w górę luźną koszulkę i pogłaskała ją po jeszcze płaskim brzuchu.

            - Co będzie to będzie, byle by się w mamusię wdało - machnęła ręką i wyjechała na tłoczną ulicę, dzwoniąc przymocowanym do kierownicy dzwonkiem na przechodniów, spacerujących ścieżką przeznaczona dla rowerzystów. "Mam nadzieję, że prowadzenie roweru, nie sprawia jej tak dużej trudności jak jazda autem, chociaż z Majką nigdy nic nie wiadomo."

            - No, opowiadaj - ponagliła, kiedy Dominice udało się ją dogonić i zrównać z nią. - Coś mi mówi, że to wszystko miało związek z Alanem.

            - Brawo, Sherlocku. 

            - Żaden ze mnie Sherlock, po tym, jak mało mnie nie rozjechał, zresztą nie tylko mnie, bo jeszcze Henia z warzywniaka...

            - Zaraz, zaraz - przerwała jej - Jak to rozjechał?

            - No mówiłam ci, że wyskoczyłam do sklepu, tak? - kiwnęła głową na leżące w koszyczku przymocowanym do kierownicy torby z zakupami. - No i wiesz stałam przed sklepem z Heniem, tym właścicielem, wiesz którym?

            - Majka czy to takie ważne, kim jest Heniu? Bardziej interesuje mnie Alan.

            - No i wybieram te pomidory - pospiesznie podjęła przerwany wątek, puszczając sarkastyczną uwagę przyjaciółki mimo uszu - a tu nagle, jak nie wypadnie zza zakrętu jakiś wariat, mówię ci pisk opon, aż do tej pory w uszach słyszę. Tak się przestraszyłam, nawet przy ostatniej stłuczce tak spaloną gumą nie było czuć. Mówię ci, jak Boga kocham - złapała się prawą ręką za pierś, tracąc panowanie nad kierownicą, zachwiało nią ale szybko odzyskała równowagę. "Jednak jazda rowerem wychodzi jej o niebo lepiej, chociaż, jak to mówią, lepiej nie chwalić dnia przed zachodem słońca". - Myślę co za debil, patrzę, a tu Alan, no jak nic Alan. Mówię ci światła, nie światła, znaki, nie znaki, na nic nie zwracał uwagi, pędził jak szalony. I tak sobie pomyślałam, że pewnie się pokłóciliście, no bo co innego mogło tak go wkurzyć? Miał gdzieś, że może się rozwalić tym samochodem, a po drugie od warzywniaka do was, to jak rzut beretem, więc skąd miałby wracać jak nie od ciebie? Długo nie czekałam, zapakowałam torby do koszyka i rura, ale że spotkam Igora to bym w życiu nie przypuszczała. - pokręciła głową i głośno westchnęła.

            - Ja też mało zawału nie dostałam, jak go zobaczyłam, ale zaraz ci wszystko na spokojnie opowiem - zatrzymały się przed domem Majki i wprowadziły rowery na podwórko.

            - To ja lecę po kawę i lody, a ty się rozgość.

            - Poproszę podwójną porcję - uśmiechnęła się szeroko i uniosła w górę rękę, przypominając ucznia, wyrywającego się do odpowiedzi.

            Oparła rower o rosnącą przy płocie jabłonkę, zsunęła ze stóp sandały i niosąc je w dłoniach, niespiesznie kierowała się w stronę sadu, pozwalając, by ginąca z braku deszczu trawa łaskotała jej bose stopy. Z głośnym westchnieniem, opadła na rozłożony w cieniu leżak i zsunęła na nos okulary, rozkoszując się przenikającymi przez korony drzew promieniami, późnego ale jeszcze gorącego słońca.

            Z małej torebki, przewieszonej przez ramię wyciągnęła telefon i zadzwoniła do mamy, opowiadając jej pokrótce przygodę, jaka spotkała ją po jej wyjściu do ciotki Jadźki.

Czuły głos kobiety, zapewniającej, że wszystko będzie dobrze i że nie powinna się tak bardzo tym przejmować, bo przecież nie jest sama, ma wokół siebie ludzi, którzy kochają ją i chcą dla niej jak najlepiej, był kubłem zimnej wody na jej rozgrzane do czerwoności nerwy.

"No właśnie, czym ja się martwię? Że go zranię, że poczuje się odrzucony? I bardzo dobrze, niech wie, jak ja się czułam przez lata. I jestem pewna, że on ani razu nie miał wyrzutów sumienia, że przez niego płaczę. Tylko udawał, że mu przykro, a kolejnego dnia i tak wszystko wracało do normy."

            - Dobra, mamuś, bateria mi pada, będę wieczorem - powiedziała kończąc rozmowę.

            - Nie spiesz się kochanie, wygadaj się, wyżal, a jak trzeba to sobie popłacz, zobaczysz będzie ci lżej.

            - O nie, nie - powiedziała stanowczym głosem - Nie zamierzam już przez niego płakać, starczy tego. Muszę się tylko trochę uspokoić, i dopiero z nim porozmawiam, teraz mogłabym go chyba nawet zabić.

            - Ojojoj to faktycznie, lepiej ochłoń, nie mam ochoty się po sądach włóczyć, a już na pewno przynosić ci paczek do więzienia. Trzymaj się kochanie.

            - Pa, mamuś - nacisnęła czerwoną słuchawkę i wybuchnęła niepohamowanym śmiechem.

            "Co to za wahania nastrojów? Chwilę temu zalewałam się łzami jak bóbr, żałowałam, że byłam nie w porządku wobec Igora, nawet że poznałam Alana i dałam się ponieść wakacyjnemu szaleństwu. Boże jaka ja jestem głupia? Przecież wszystko, co najpiękniejsze przeżyłam właśnie z nim. A ile jeszcze przede mną? Oczywiście pod warunkiem, że mi wybaczy moją głupotę."

            W menu telefonu wybrała ikonkę koperty i pospiesznie wystukała na klawiaturze słowa, które od kilku godzin nie dawały jej spokoju.

     Przepraszam, tak mi głupio, nie wiem co mi odbiło. Możemy się spotkać?

W momencie, kiedy otwierała listę kontaktów, by wysłać do Alana krótkiego smsa usłyszała cichą melodyjkę, oznajmiającą rozładowanie baterii, a na ekranie pojawił się kolorowy napis Bay bay, po którym telefon bez ostrzeżenia zgasł, nie pozwalając jej na wysłanie wiadomości.

            - Szlag by to trafił - zaklęła pod nosem ze złości i schowała martwą komórkę do torebki. - Teraz się nie dziwię, że Igor zawsze ma przy sobie zapasową baterię - syknęła i na samą myśl o nim przeszły ją ciarki. "Muszę to jak najszybciej skończyć."

            - Podano do stołu - usłyszała za plecami radosny głos Majki, która z gracją doświadczonej kelnerki, pracującej od lat w zawodzie, niosła na okrągłej tacy, wysokie szklanki z trójwarstwowym latte macchiato oraz pucharki pełne lodów czekoladowo-truskawkowych, które posypała bakaliami i polała bitą śmietaną.

            - O Jezuniu - jęknęła na widok pyszności, którymi zastawiła cały stolik, stojący między fotelami. - Wygląda oszałamiająco - wzięła do ręki wysoką szklankę i uniosła ja w górę, przyglądając się idealnie oddzielającym się od siebie trzem warstwom kawy.

            - Ciężko w to uwierzyć, ale smakuje jeszcze lepiej - opadła na wyścielony miękką poduszką leżak i mrużąc oczy przed padającymi na nią promieniami słońca upiła łyk spienionego mleka - No to opowiadaj, bo chyba zaraz wybuchnę z ciekawości.

            - Oj Majka, to wszystko się trochę pokiełbasiło.

            - Co to znaczy, "wszystko się trochę pokiełbasiło"? - powtórzyła, nieudolnie naśladując głos Dominiki i teatralnie przewróciła oczami.

            - To może zacznę od początku - wzięła głęboki wdech i głośno wypuściła powietrze, czując, że wszystkie nerwy, które towarzyszyły jej od przyjazdu Igora, odeszły w zapomnienie, ujmując jej kilku zbędnych kilogramów i niechcianych zmarszczek, jakie pojawiły się wraz z niespodziewaną wizytą narzeczonego, dodając jej kilku, a może nawet kilkunastu lat. - Po tym, jak zostawiłaś nas samych w barze - rzuciła jej wymowne spojrzenie i wybuchnęła śmiechem, wspominając wieczór spędzony z Alanem na kutrze - sprawy, że tak powiem, nabrały tempa.

            - Co to znaczy "sprawy nabrały tempa"? - pisnęła, siadając na brzegu leżaka - Przespałaś się z nim?

            - Nie - skrzywiła się i pokręciła przecząco głową - Chciałam, oboje chcieliśmy. Całą noc spędziliśmy na kutrze, w sumie było blisko, ale nie wyszło, z resztą nieważne. Miałam na myśli, to że powiedziałam mu o swoich planach na ten weekend. O tym, że zamierzam pojechać do Warszawy po swoje rzeczy, zakończyć ten beznadziejny związek, jeśli w ogóle można to tak nazwać, wrócić na Hel i zacząć wszystko od początku. Z nim. Nigdy bym nie przypuszczała, że po, bądź co bądź, upojnej nocy spędzonej z panem kapitanem na morzu, w domu zastanę Igora. Myślałam, że się pod ziemię zapadnę, jak zobaczyłam jego auto. Mama też mało zawału nie dostała. Pierwsze co mi przyszło na myśl, to "Jezus, Maria Alan go zabije."

            - Mało powiedziane - prychnęła kpiąco, spoglądając w stronę piaskownicy, w której Patryczek ubrany w same majteczki budował zamek. - No i co dalej?

            - Potem już było tylko gorzej. - machnęła ręką - Siedzieliśmy przy śniadaniu, a Igor oczywiście jak zwykle się wymądrzał. Mówię ci, nie mogłam go słuchać, z każdym jego słowem wywracało mi flaki na drugą stronę. Tak patrzyłam na niego z boku i wiesz co? Kompletnie nie wiem, jak on mi się mógł kiedykolwiek podobać. Takie to chucherko, z równiutkimi brwiami i pomalowanymi bezbarwnym lakierem paznokciami. A do tego taki elegancik, przyjechał na urlop, upał, że bierz smołę gotuj, a nosi się w gajerku od Armaniego. No bez jaj, trochę luzu.

            - Faktycznie jak go zobaczyłam w tych pikolakach, spodniach na kancik i koszuli zapiętej pod samą szyję, myślałam, że padnę ze śmiechu.

            - Tu się nie ma co śmiać, tu płakać trzeba - wzięła kolejny łyk kawy i wyciągnęła w stronę przyjaciółki prawą dłoń, pokazując pierścionek z białego złota, zdobiący jej serdeczny palec.

            - Nie pierdol - pisnęła, i szybkim ruchem zakryła sobie usta ręką, spoglądając w stronę bawiącego się kilka metrów od niej synka. - Jakim cudem?

            - Nie wiem jak to się stało. Jedliśmy śniadanie, Igor nagle wstał, klęknął przede mną, zapytał czy zostanę jego żoną i za bardzo nie czekając na odpowiedź wsunął mi na palec ten cholerny pierścionek.

            - Naprawdę oświadczył ci się w kuchni? - Majka nie kryła oburzenia.

            - Tak, w kuchni, w dodatku gdzieś między gryzem kanapki z szynką a łykiem czarnej herbaty, o kwiatach już nie wspomnę. - prychnęła z irytacją - Byłam na niego tak wściekła, miałam ochotę go rozszarpać i gdybym mogła to uwierz, że nie wahałabym się ani sekundy. Kompletnie mnie tym zabił, w życiu się po nim czegoś takiego nie spodziewałam, i chyba właśnie dlatego nawet nie zaprotestowałam. Ale to jeszcze nic... - nabrała na łyżeczkę sporą porcję lodów i zmrużyła oczy rozkoszując się ich smakiem. "O tak, tego mi było trzeba. Jeśli ktoś mi kiedyś powie, że zajadanie stresów słodyczami nic nie pomaga, to wybuchnę mu śmiechem w twarz."  - Potem stanął za mną, nachylił się i wręczył mi do ręki telefon, pokazując zdjęcia pokoiku, który pod moją nieobecność urządził dla naszego dziecka.

            - Co?! - krzyknęła i złapała się za głowę. - Niemożliwe!

            - Też tak myślałam, a jednak. Rozumiesz, pan Prezes nagle zgodził się na dziecko, najgorsze w tym wszystkim jest to, że mu uwierzyłam. Tak mi zamydlił oczy, że zerwałam z Alanem - dodała po chwili i schowała twarz w dłoniach zła na samą siebie.

            - Nie gadaj! To dlatego mało mnie nie rozjechał! Powiedziałaś mu, że zamierzasz zostać z Igorem? Mam rację?

            - Tak, ale jak już odjechał, to dopiero dotarło do mnie, co ja najlepszego narobiłam. Przecież Igor nie dorasta mu do pięt. Co z tego, że jest prezesem własnej firmy, że skończył trzy kierunki studiów, że zarabia tysiące, ma odjechane auto i mieszkanie, kiedy jest zakochanym w sobie i swoich pieniądzach zarozumiałym i przemądrzałym egoistą, który nie potrafi uszczęśliwić w żaden sposób swojej kobiety. Jestem na siebie taka zła, że nawet sobie nie wyobrażasz.

            - Też bym była na twoim miejscu, rozkochać w sobie takie ciacho, jak Alan i wypuścić je z rąk, to trzeba być kompletną idiotką - spojrzała na przyjaciółkę i uśmiechnęła się niepewnie - Przepraszam, nie to chciałam powiedzieć.

            - Nie przepraszaj, masz rację, idiotka ze mnie jakich mało. Teraz tylko martwię się czy Alan mi wybaczy. Gdyby ktoś tak mnie potraktował, to nawet nie chciałabym na niego spojrzeć.

            - On cię kocha, wszystko ci wybaczy. Tylko musisz się ogarnąć z Igorem. Zbierz się w sobie i kopnij go w końcu w dupę, zobaczysz, że ci ulży, a potem dopiero pogadaj z boskim panem Kapitanem.

            - Masz rację im szybciej to załatwię tym lepiej - poderwała się z miejsca i prawie, że biegnąc zmierzała w stronę roweru, opartego o jabłonkę, rosnącą przy furtce - Mam tylko nadzieję, że nie jest za późno.

            - Na pewno nie, tylko pamiętaj, jak się będziesz z nim godzić to koniecznie włóż jakąś ponętną bieliznę - krzyknęła za nią z szelmowskim uśmiechem na ustach - najlepiej czarną, czytałam ostatnio w "Ja, Dama", że niegrzeczni chłopcy lubią takie klimaty.

            - Co ja bym bez ciebie zrobiła? - pomachała jej na pożegnanie i wyjechała na ulicę.

            "Zerwać z Igorem, oddać pierścionek, uświadomić mu, że jest dupkiem, przeprosić Alana i błagać choćby na kolanach o ostatnią szansę, prawda, że proste?"

            Smutne i rozgniewane oczy oraz świadomość, że zawiodła mężczyznę, którego naprawdę kochała, nie dawały jej spokoju. "Nie, Alan nie może czekać" zawróciła rower i skręciła w wąską dróżkę, która prowadziła do jego domu.

            - Odwagi - szepnęła do siebie i przyspieszyła, zaciskając z całych sił dłonie na kierownicy.