ROZDZIAŁ PIERWSZY

    Była sobota, 28 czerwca. Wczoraj zaczęły się wakacje. Dominika siedziała w pociągu, który do odjazdu miał jeszcze kilka dobrych minut. Wolała być przed czasem, żeby móc  zająć dobre miejsce. Lubiła siedzieć przy oknie i przyglądać się mijanym krajobrazom. Na dworze była piękna pogoda. Mimo wczesnej pory, słońce już zaczęło dawać się we znaki. Było parno. Przed wyjściem z domu, zajrzała na termometr za oknem. Czerwona rtęć sięgała 24 stopni, a dochodziła  dopiero 10.00. Miała nadzieję, że całe wakacje pogoda będzie ją tak rozpieszczać jak dziś.  W powietrzu unosił się zapach kwitnących niedaleko dworca lip. "Czego można chcieć więcej?" - pomyślała.
    W torebce delikatnie zawibrował jej telefon. Na wyświetlaczu przy migającej kopercie pojawiło się imię Igora. Otworzyła wiadomość "Udanej podróży kochanie, mam dużo pracy, zadzwonię wieczorem. Bądź grzeczna. Już tęsknię."
     Pomyślała o narzeczonym. Byli ze sobą już cztery lata, a w kwietniu planowali wziąć ślub. Poznali się przypadkiem w jednym z warszawskich barów - uśmiechnęła się na wspomnienie tamtego dnia. Ona z koleżankami świętowała zaliczony rok studiów, on pierwszy sukces swojej firmy. Od razu się w sobie zakochali. Imponował jej zaradnością i pracowitością. Był spokojny i opanowany, a przy tym uśmiechnięty i błyskotliwy, jak przystało na młodego Pana Prezesa.
    Nie widywali się często, Igor cały swój czas wkładał w rozwój "LilacArt" firmy zajmującej się aranżacją i projekcją ogrodów. Często musiały wystarczać jej pospieszne rozmowy przez telefon czy krótkie spotkania na skypie. Dzięki jego uporowi i poświęceniu, firma zaczęła odnosić spore sukcesy, do tego stopnia, iż po dwóch latach stać go było na kupno pięknego mieszkania w centrum miasta, kilka minut od biura firmy. Czuła się zaniedbywana, często do późnej nocy siedziała sama w mieszkaniu. Wszystkie jej koleżanki z roku chodziły na randki, do kina czy dyskoteki. Ona była inna, cierpliwie czekała na powrót Igora. Zdarzało się, że kilkakrotnie odgrzewała dla niego obiad.
    Miała nadzieję, że z czasem to się zmieni, że zaczną w końcu żyć razem a nie obok siebie. Mijał czwarty rok, a Igor nadal miał ręce pełne roboty. Pierwszy przychodził do biura a wychodził ostatni. Denerwowało ją to, przecież mógł sobie od czasu do czasu wziąć wolne, świat by się nie zawalił. Gdyby ona była prezesem firmy korzystałaby z jego przywilejów do woli. Igor wręcz odwrotnie.  Podczas każdej kłótni powtarzał :
- Dominiko, muszę dawać dobry przykład swoim pracownikom - doprowadzało ją to do szału. Z czasem odpuściła, tak dla świętego spokoju. Widocznie Igor już taki był.
Tego ranka również obudziła się sama. Miała nadzieję, że przynajmniej dziś poświęci jej więcej czasu, jakże się myliła. W kuchni usłyszała kroki, szybciej spodziewałaby się spotkać w niej złodzieja niż Igora. Wybiegła owinięta prześcieradłem.
- Domi, rozumiem, że to prześcieradło to tak na pokuszenie?
- Pomyślałam, ze może uda mi się zatrzymać cię jeszcze na chwilkę w mieszkaniu, a dokładniej w sypialni
- Kochanie, i tak jestem już spóźniony, popatrz dochodzi 8.00
- No tak, wiem, wiem, zapracowany Pan Prezes
- Rozkapryszona Pani Prezesowa.
Wspomnienie dzisiejszego poranka wywołało uśmiech na jej twarzy. Kochała go na zabój.
    Oderwała wzrok od widoku za oknem. Przedział pękał w szwach. Była tak zajęta myślami o Igorze, że kompletnie nie zwróciła uwagi na nowych pasażerów. Spojrzała na siedzące po lewej stronie dwie panie.
    Jedna starsza, twarz miała pełną zmarszczek i bruzd, w spracowanych, szorstkich dłoniach trzymała druty, spod których wystawał rąbek materiału na kształt kolorowego sweterka, z nosa zsuwały się jej okulary z grubymi niebieskimi oprawkami. W skupieniu zagryzała dolną wargę. Na głowie miała kolorową chustę, spod której wymykał się biały jak śnieg kosmyk włosów. Wyglądała przesympatycznie, jak przystało na prawdziwą babcię. Zajęta robótką nie zwracała uwagi na siedzącą obok niej młodszą kobietę, która usilnie próbowała wciągnąć ją w rozmowę.  Dominika przyjrzała się dokładniej pasażerkom. "To pewnie mama i córka, mają podobne rysy twarzy" - pomyślała.
    Druga kobieta była zniecierpliwiona, założyła nogę na nogę, wachlując się energicznie gazetą. Wzdychała głośno by zwrócić na siebie uwagę starszej kobiety. Widząc  brak zainteresowania z jej strony, otworzyła gazetę na stronie z krzyżówkami i zaczęła rozwiązywać jedną z nich, kreśląc czarnym długopisem krzywe litery.
    W rogu przedziału zauważyła dwójkę zakochanych nastolatków. Patrząc na nich pomyślała "Miłość nie wybiera, muszą się naprawdę mocno kochać". Ona nie wyróżniająca się niczym z tłumu. Schludnie ubrana, delikatny makijaż, włosy starannie związane w kucyk. Swoim wyglądem przypominała wzorową uczennicę. On był zupełnie inny. Nie sposób go nie zauważyć. Był wysoki i szczupły. Twarz miał pociągłą, o wyraźnie zarysowanych kościach policzkowych. Na szyi nosił pieszczocha z wystającymi na niebezpieczną odległość kolcami. Dolną wargę zdobił srebrny kolczyk. Ubrany był cały na czarno, jedyny kolorowy akcent w jego wyglądzie stanowił żółto - czerwony irokez. Wyglądali kontrowersyjnie, ona delikatna i grzeczna, on wyzwolony buntownik. Musieli się mocno kochać. Przyglądała się im dłużej niż powinna, ale nie potrafiła oderwać od nich oczu. On coś jej opowiadał żywo gestykulując rękami, ona kiwała z niedowierzaniem głową, wybuchając od czasu do czasu śmiechem.
    Z zamyślenia wyrwał ją gwizdek konduktora, a po chwili poczuła delikatne szarpnięcie. Od razu przypomniał jej się wiersz Tuwima
"Najpierw
powoli
jak żółw
ociężale
Ruszyła
maszyna
po szynach
ospale..."
zaczęła recytować w myślach przypominając sobie czasy przedszkolne. Uśmiechnęła się pod nosem.
"...Szarpnęła wagony i ciągnie z mozołem,
I kręci się, kręci się koło za kołem,
I biegu przyspiesza, i gna coraz prędzej,
I dudni, i stuka, łomoce i pędzi.

A dokąd? A dokąd? A dokąd?" *
na Hel, do mamy.
    Nie mogła się już doczekać. "To będzie wspaniałe lato. Czuję to" pomyślała wyjmując z torby "Samotność w sieci". Podłączyła białe słuchawki do telefonu. Kliknęła na ikonkę nuty i po chwili usłyszała "Zawsze tam gdzie ty" nieśmiertelny hit ulubionego zespołu. Nie wyobrażała sobie podróży bez muzyki i książki. W takich chwilach dziękowała Bogu za podzielną uwagę. Jeszcze tylko jakieś 10 godzin i dwie przesiadki dzieliły ją od pełni szczęścia.


* fragment wiersza "Lokomotywa" Tuwima