ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

            - Zapraszam do środka - powiedział radośnie, gestem dłoni wskazując wnętrze domu.

- Dziękuję - uśmiechnęła się i przekroczyła próg.

- Czuj się jak u siebie - spojrzał na nią spod długich, ciemnych rzęs, a jego ciepły oddech owiewał jej twarz, wciąż jeszcze mokrą od deszczu. - Herbata?

- Poproszę - pokiwała głową, zwilżając językiem spierzchnięte usta.

- Nigdy więcej tak nie rób - szepnął, nie spuszczając wzroku z jej warg.

- Przepraszam - skrzywiła się, zasłaniając twarz dłońmi. Odpowiedział jej łobuzerskim uśmiechem i pospiesznym krokiem zniknął we wnętrzu domu.

"Jestem oazą spokoju, pierdolonym kwiatem lotosu" wzięła głęboki oddech, zsuwając ze stóp ciężkie sandały. Zimna posadzka działała kojąco na jej zmęczone stopy. "Jestem oazą spokoju" powtórzyła w myślach, po czym wybuchnęła cichym śmiechem. "Kogo ty chcesz oszukać?"

            Rozejrzała się dookoła. Niewielkich rozmiarów, wyłożony piaskowcem przedpokój oświetlały dwie lampki wiszące nad szerokim lustrem. Na komodzie w totalnym nieładzie leżały pogniecione paragony, kilka papierków po miętówkach oraz pęk kluczy, przykryty ulotkami banków i reklamami sklepów. Na zakurzonym blacie napisała swoje imię, stawiając nad literkami "i" nie kropki a serduszka. Spojrzała na wyraz, składając usta w dzióbek "Trochę tandetne, ale pewnie nawet nie zauważy" wzruszyła ramionami i weszła do salonu. Biel ścian idealnie zgrywała się z ciemną, prawie że czarną podłogą, a przyciemnione świtało małych jarzeniówek, tworzyło eteryczny, nieco tajemniczy klimat.

- Alan - oparła się o futrynę, otwierając usta ze zdziwienia - tu jest pięknie.

- A ty pewnie spodziewałaś się zapuszczonej, śmierdzącej nory, w której razem z panem kapitanem mieszkają szczury i karaluchy - powiedział radośnie krzyżując ręce na piersiach, oparty o blat wyspy, oddzielającej salon od kuchni.

- Nie żartuj - zgromiła go wzrokiem. - Aż tak to nie, ale przyznam, że jestem pod wielkim wrażeniem.

Weszła w głąb pomieszczenia, leżący na środku pokoju dywan łaskotał ją w bose stopy.

Usiadła na ogromnym skórzanym narożniku, podciągając nogi pod siebie.

- Proszę, zielona z cytryną - powiedział stawiając przed nią na małym stoliku, parujący kubek z herbatą.

- Skąd wiedziałeś, że taką lubię najbardziej? - zapytała, kręcąc z niedowierzaniem głową.

- Nie wiedziałem - zaśmiał się i usiadł obok niej, wyciągając rękę na oparciu kanapy za jej plecami. - Ale cieszę się, że udało mi się trafić w twój gust.

- Pyszna - upiła łyk, czując jak przyjemne ciepło rozchodzi się po jej ciele - Wybudowałeś go czy kupiłeś? - zapytała, ogarniając wzrokiem wnętrze domu.

- Kupiłem od znajomego za śmieszne pieniądze.

- Jak to?

- Spieszyło mu się, za kilka dni miał wyjechać na stałe do Kanady, zależało mu na szybkim załatwieniu formalności. Grzechem byłoby nie skorzystać - uśmiechnął się - Miałem odłożonych sporo pieniędzy, jednak nie całość. Dogadaliśmy się, przelewam mu co miesiąc kilka stówek, a za niecały rok wszystko będzie już spłacone. - przeczesał palcami włosy, starając się ukryć wzruszenie - Wiesz, kiedy przyszedł do mnie z tą propozycją, pierwszy raz w życiu poczułem, że los się w końcu do mnie uśmiechnął. - powiedział, próbując brzmieć spokojnie, jednak głos odrobinę mu się załamał.

- Zasłużyłeś na to - uniosła lekko kąciki ust do góry, nie spuszczając z niego wzroku.

- To co teraz będzie? - zapytał niepewnie, zmieniając temat.

- Nie wiem - szepnęła, kręcąc głową - Miałam nadzieję, że ty mi powiesz.

- Ja? - zaśmiał się kpiąco - Domi, przecież nie mogę podjąć decyzji za ciebie, choć przyznam, że bardzo bym chciał.

            Czuła, że jej serce znów jak na komendę przyspiesza, a ręce zaczynają się niebezpiecznie trząść, nachyliła się i odstawiła kubek z gorącą herbatą na stolik. "Jesteś kwiatem lotosu, pamiętasz?" zapytała się w myślach i głęboko odetchnęła.

- Alan… - zamknęła oczy, przykładając spoconą dłoń do czoła - nie wiem od czego mam zacząć. Kiedy się pokłóciliśmy… i kiedy cię nie było, setki razy wyobrażałam sobie nasze spotkanie, co ci powiem i w jaki sposób, a teraz jesteś tu a ja nie potrafię wydusić z siebie słowa.

- Skarbie - zaczął ciepłym głosem i przysunął się do niej - cokolwiek byś mi nie powiedziała, to niczego nie zmieni - poczuła na ramieniu jego szorstką dłoń, przeszły ją dreszcze, jakby ktoś przyłożył do jej ciała elektrody i podkręcał napięcie.

- Jak to? - utkwiła w jego błękitnych, spokojnych oczach szklany wzrok.

- Wpadłem po uszy. - rozłożył ręce w geście bezradności - Zacznijmy jeszcze raz, co? Od początku.

- A Igor? Przecież on nie zniknął. Czeka na mnie w Warszawie. W kwietniu weźmiemy ślub - zamrugała nerwowo, starając się opanować cisnące się do jej oczu łzy.

- Nie zauważyłem pierścionka - warknął, marszcząc gniewnie brwi.

- Bo go jeszcze nie dostałam - powiedziała z rezygnacją w głosie - Boże, czy to ważne?

- Gdybyś była moja …

- Ale nie jestem, zrozum to w końcu, proszę - ścisnęła mocno jego twarde, napięte przedramię.

- … to ożenił bym się z tobą już dawno, a nie czekał cztery lata na chuj wie co - wycedził przez zaciśnięte zęby, wpatrując się w nią ciężkim spojrzeniem. - Przepraszam - splótł ręce na karku i wyprostował się - po prostu kiedy o nim myślę krew mnie zalewa.

Przyglądała mu się z uwagą, śledząc każdy jego ruch. Podniósł kubek i upił mały łyk.

- Jeśli chcesz zniknę z twojego życia - powiedział w przestrzeń przed sobą - będę udawał, że się nie znamy, mogę okłamywać wszystkich, że nic nas nie łączyło, ale spójrz mi w oczy i powiedz, że nic do mnie nie czujesz. - odwrócił się w jej stronę.

- Alan, przecież wiesz, że znaczysz dla mnie więcej niż powinieneś. Inaczej by mnie tu nie było. Nie potrafię powiedzieć, że nie czuję nic. - rozłożyła bezradnie ręce, zaciskając piąstki w gniewie.

- Więc czemu się przed tym bronisz?

- Bo tak będzie lepiej. - szepnęła, starając się przekonać samą siebie, że ma rację.

- Lepiej dla kogo? Bo chyba nie dla ciebie i nie dla mnie.

- Jak ty to sobie wszystko wyobrażasz? Mam zostawić Igora, mam spakować walizki i po prostu być tu z tobą? - pomyślała, że gdyby miała więcej odwagi właśnie tak by zrobiła. "Stara Dominika nie wahałaby się"

- Tak, właśnie tak myślę. Rozumiem, że to dla ciebie trudne, całe życie wywróciło ci się do góry nogami, ale przestań myśleć o wszystkich dookoła, inaczej nigdy nie będziesz szczęśliwa. Posłuchaj - ujął jej twarz w dłonie i uniósł ją do góry - nie chcę na ciebie naciskać, chcę żebyś sama podjęła decyzję, nie mam zamiaru do niczego cię zmuszać, ale też nie każ mi o sobie zapomnieć, bo to już raczej niemożliwe.

- Alan, ja…

- Poczekaj, daj mi skończyć - uśmiechnął się zadziornie, unosząc w górę ręce - Pozwól mi być przy tobie, tylko tyle. Chcę cię zabierać na spacery, chcę przesiadywać z tobą do późna i gadać o byle czym, tak się zachowują przyjaciele, prawda? Być może kiedyś zrozumiesz, że on nigdy nie pokocha cię tak mocno jak ja.

- A co jeśli nie? Chcesz poświęcić swój czas, nie mając pewności, że do ciebie wrócę? Przecież to może trwać latami.

- Czas i tak minie, nie mam nic do stracenia - wzruszył ramionami - Choć przyznam, że nie chcę, żebyś wyjeżdżała.

- Został nam niecały miesiąc, mam nadzieję, że nie stracimy go na kłótnie.

- Nie żartuj, muszę sprawić, żebyś się we mnie zakochała po uszy, a nie znienawidziła - powiedział figlarnie, przyciągnął ją do siebie i zaczął łaskotać tuż pod żebrami. Wiła się i tarzała na kanapie, nie mogąc opanować napadu śmiechu, który zapierał jej dech w piersiach.

- Nie, Alan … - wydyszała z trudem łapiąc oddech - tylko nie to - ściskała jego ręce, zdając sobie sprawę, że w pojedynku z nim nie ma najmniejszych szans. - Bo się posikam - krzyknęła głośno czując, że groźba nie jest wcale przesadzona. - Nie żartuję! - zsunęli się z narożnika na biały, perski dywan. Usiadł na jej miednicy okrakiem i zwinnym ruchem przygwoździł jej ręce do podłogi. - Alan - pisnęła rozhisteryzowana, przez zaciśnięte zęby.

            Zebrała w sobie resztki siły i wierzgnęła nogami, podrywając do góry biodra. Mężczyzna tracąc równowagę, wsparł się na łokciach tuż nad nią. Ich twarze dzieliło kilka centymetrów. Zamarła z przerażeniem wymalowanym na twarzy, zdając sobie sprawę, że ta odległość między ich ustami była więcej niż niebezpieczna. Mimo panującego w pokoju półmroku widziała dokładnie swoje odbicie w jego błękitnych, radosnych oczach. Poczuła na policzku jego ciepły, przyspieszony oddech, który delikatnie musnął jej długie rzęsy. Z ust Dominiki wyrwał się cichy, stłumiony jęk, a przyjemny prąd przeszył jej sparaliżowane ciało. Przyglądał się uważnie dziewczynie, nie spuszczając z niej wzroku. "Jesteś chujowym kwiatem lotosu" pomyślała, niemalże słysząc łomoczące w jej piersi serce.

Uderzył zaciśniętą pięścią w czarną, odbijającą światło, podłogę tuż przy jej głowie. Parsknął śmiechem i zsunął się z niej niechętnie, wciąż świdrując ją spojrzeniem.

- Co? - zapytała zdezorientowana, siadając po turecku obok niego.

- Nic - wzruszył ramionami.

- Powiedz!

- Taka jesteś najpiękniejsza - jego twarz się rozpogodziła, a z wachlarza uśmiechów, wybrał ten łobuzerski, który powodował w jej żołądku dziwne skurcze.

- Taka, to znaczy jaka? - przewróciła oczami.

- No taka … - zastanawiał się przez chwilę, szukając odpowiednich słów - taka z rozczochranymi włosami i rozmazanym makijażem

- Naprawdę jesteś beznadziejny w komplementach - syknęła z udawanym wyrzutem.

            Duży, wiszący nad kanapą zegar, przypominający ten z obrazów Salvadora Dali, wybił dwudziestą trzecią.

- Kopciuszek chyba powinien już wracać do domu - powiedziała, podnosząc się z ziemi - Bal skończony.

- Wcale nie musisz, jeśli nie chcesz.

- Nie chcę - szepnęła, przyglądając się fragmentowi tatuażu na jego piersi, wystającemu zza dekoltu wyciętej w serek bluzki.

"Jak mogłam go wcześniej nie zauważyć?" pomyślała, wyciągając w górę rękę by odsłonić jego większą część i dowiedzieć się co przedstawia, jednak w pół drogi z powrotem opuściła dłoń. "Innym razem" postanowiła.

- Więc zostań - szepnął cicho i położył swoje ręce na jej biodrach.

- A praca? Nie zdążysz wypocząć - powiedziała z troską w głosie.

- Nie idę jutro do pracy - pokręcił głową, spuszczając z niej wzrok.

- Kłamiesz - roześmiała się i uderzyła go w pierś.

- Naprawdę nie idę. Mamy zaplanowaną mała dostawę, chłopaki dadzą sobie świetnie radę beze mnie.

- Ale Maryla… - zaczęła, czując ciarki na plecach na samą myśl o kobiecie.

- Maryla jest moją szefową, ale i ciotką wybaczy mi - zatrzepotał rzęsami, odsłaniając idealnie równą linię śnieżnobiałych zębów.

- Pod warunkiem, że się nie dowie, że to ja byłam powodem twojej nieobecności - mruknęła, przypominając sobie ostatnie spotkanie z kobietą, które nie sposób nazwać miłym i przyjemnym.

- Wiem o waszej kłótni, przyszła do mnie zaraz po tym. Nie przejmuj się nią. Ona ciągle nie może zrozumieć, że nie jestem już małym chłopcem i że sam potrafię zadbać o swoje sprawy. Przepraszam cię za nią.

- Daj spokój - machnęła ręką - w sumie nic takiego się nie stało. Jak widzisz jestem cała, nie ma popodbijanych oczu ani braku w uzębieniu - wyszczerzyła się do niego, strojąc zabawne miny.

- Wariatka - objął ją ramieniem i pod jego naporem opadli na kanapę. - To co robimy, skoro zdecydowałaś się zostać.

- Nie przypominam sobie, żebym się na cokolwiek godziła.

- Powiedziałaś, że chcesz, a nic nie stoi na przeszkodzie, więc… - rozłożył ręce - jasna sprawa. To na co masz ochotę?

- Nie wiem - zastanowiła się, rozglądając po pokoju. - Może coś obejrzymy? - zaproponowała i podeszła do pokaźnych rozmiarów telewizora, stojącego naprzeciw kanapy. Uklęknęła przed nim przyglądając się kolekcji filmów zajmujących całą dolną półkę szafki.

- Świetny pomysł, możemy zamówić pizzę jeśli chcesz.

- No jasne, że chcę - uśmiechnęła się szeroko - wiem, że wyglądam raczej na dziewczynę, żywiącą się kiełkami i sałatą, ale uwierz, za pizze dałabym się pokroić.

- To mi się podoba - klasnął w dłonie i sięgnął po telefon - Duża? Z gyrosem? -  Odpowiedziała mu skinieniem głowy. - To dzwonię, a ty coś wybierz.

            Z uwagą czytała tytuły, zdając sobie sprawę, jak ubogą wiedzę ma w tym temacie. Półka niemalże uginała się pod ciężarem plastikowych pudełek filmów, o których nawet nie słyszała. Wyciągała każde po kolei i czytała streszczenie na odwrocie, nie potrafiąc się zdecydować, który z nich wybrać.

- Znalazłaś coś - usłyszała za sobą melodyjny głos chłopaka.

- Jeszcze się zastanawiam - odwróciła się w jego stronę. Siedział na kanapie z wyciągniętymi przed siebie nogami i rękoma splecionymi na karku. Bluzka, którą miał na sobie, podwinęła się do góry, odsłaniając obwódkę białych bokserek z czarnym napisem Calvin Klein. Poczuła dreszcz podniecenia w dole brzucha i szybko wróciła do poszukiwań odpowiedniego filmu. Przyłożyła dłoń do policzka, czując, że jeśli zaraz nie przestanie o nim myśleć, wybuchnie.

 - A może masz ochotę na piwo?

- A wiesz, że tak, ale pod warunkiem, że napijesz się ze mną - wskazała palcem w jego stronę.

- Nie mogę pić, muszę cię bezpiecznie odwieźć do domu - spojrzał na nią zdezorientowany, widząc malujący się na jej twarzy przebiegły uśmiech - Czy to znaczy, że zostaniesz dłużej?

- Nie, to znaczy, że wrócę taksówką - zagryzła wargę zalotnie - no chyba że będziesz grzeczny i nie będziesz mnie więcej łaskotał.

"Ty podła suczko, flirtujesz z nim, aż ci się z nosa kurzy" uśmiechnęła się do siebie, nie czując najmniejszych wyrzutów sumienia.

- Umowa stoi. - rzucił bez zastanowienia, wstał z kanapy i skierował się w stronę kuchni. - Z gwinta czy z kufla? - zapytał wyciągając z lodówki dwie zielone butelki z piwem.

- Z gwinta - zaśmiała się, zdając sobie sprawę, że mimo napięcia jakie jej towarzyszyło odkąd wyszła z domu, dawno nie czuła się tak swobodnie i beztrosko. Sprawiał, że traciła przy nim zdrowy rozsądek, zapominając o bożym świecie. Wystarczyło drobne spojrzenie, by jej ciałem wstrząsały silne dreszcze a serce waliło, jakby za chwilę miało się wyrwać z piersi. "Z drugiej strony potrafi uspokoić mnie jednym słowem i rozśmieszyć w sekundę", westchnęła uświadamiając sobie, że powrót do Warszawy stoi pod wielkim znakiem zapytania. "Igor będzie musiał się bardzo postarać."

- Proszę - podał jej butelkę i usiadł na kwadratowej, skórzanej pufie przy oknie, opierając łokcie na kolanach i pochylając się w jej stronę.

- Zdrowie - uniosła butelkę w górę i pociągnęła spory łyk, mrużąc z rozkoszy oczy - Pyszne - oblizała językiem wargi.

- Pierwszy łyk smakuje najlepiej - zaśmiał się cicho, a ona w odpowiedzi pokiwała głową, przyznając mu rację.

- Czyżbym miała do czynienia z piwoszem? - zapytała zalotnym głosem.

- Lubię sobie wypić piwko po ciężkiej pracy, zresztą chyba jak każdy normalny facet.

- Nie każdy - stwierdziła smutno.

- Rozumiem, że…Igor - imię jej narzeczonego z trudem przeszło mu przez gardło - za nim nie przepada?

- Lepiej pasuje tu słowo nie toleruje - prychnęła, akcentując ostatni wyraz.

- Przecież to nic złego - przewrócił oczami - a nawet jest wskazane, żeby nerki lepiej hulały - powiedział wesoło, starając się ją rozbawić.

- Mi tego nie tłumacz - burknęła, gładząc dłonią czarną, marmurową posadzkę - On w większości kwestii jest inny niż wszyscy.

- Domi, nie obraź się, ale chyba nie chcę o nim rozmawiać - spojrzał na nią niepewnie i pociągnął łyk piwa.

- W porządku - wzruszyła ramionami - ja chyba też nie.

- To co z tym filmem? - zmienił temat, przyglądając się z uwagą malującym się na jej policzkach rumieńcom.

- Jakoś nie mogę się zdecydować. Pomożesz mi coś wybrać?

- Jasne - powiedział i usiadł przy niej na podłodze - Czego szukamy? Horror? Komedia? Romans?

- Może horror - sama zdziwiła się swoją odpowiedzią. "Kompletnie ci odbiło, przecież ty robisz w gacie już na napisach początkowych" głos rozsądku w takich chwilach był niezastąpiony.

- Odważnie. Lubisz takie klimaty?

Przytaknęła, starając się nie dać po sobie poznać, że już powoli zaczyna panikować.

            - W takim razie proponuję "Lśnienie" - powiedział zdecydowanym głosem i wyciągnął rękę po film leżący na skraju półki. Naciągnął się by go sięgnąć i zamarł w bezruchu, kolejny raz tego wieczoru znajdując się niebezpiecznie blisko niej. Przyglądała mu się z zafascynowaniem, powstrzymując powieki przed mrugnięciem w obawie, że kiedy zniknie jej z oczu choćby na ułamek sekundy, wszystko to okaże się nieprawdą. Wyciągnięta po pudełko z filmem ręka, zmieniła kierunek i znalazła się na jej policzku, drugą wplótł niespiesznie w jej włosy. Był coraz bliżej. Tak blisko jak nigdy dotąd. Widziała każdą bliznę i każdy najdrobniejszy pieprzyk na jego twarzy. Uniósł kąciki ust w delikatnym w półuśmiechu, przyglądając się długim cieniom, jakie rzucały jego ciemne rzęsy na jej zaróżowione policzki.

Z rozchylonych ust Dominiki wydobył się cichy jęk.

- Ciii - szepnął, wodząc koniuszkiem wskazującego palca po jej suchych ustach. - Ciii -powtórzył, patrząc na nią z pożądaniem. Znieruchomiała, zdając sobie sprawę, że cały świat wokół nich zamarł, a jedynym dźwiękiem jaki docierał do jej uszu był głuchy odgłos kropel deszczu, uderzających o parapet oraz miarowe cykanie wiszącego na ścianie zegara.

Nie zastanawiając się ani chwili nad tym co robi, położyła dłoń na jego biodrze i patrząc mu głęboko w oczy wsunęła ją pod szaro-niebieską bluzkę. Wodziła nią zachłannie po naprężonych mięśniach jego brzucha, czując delikatne mrowienie w każdym zakamarku swojego ciała. Zmrużył oczy poddając się miękkiej dłoni kobiety. Dotknęła obwódki białych bokserek, przełknęła ślinę i wsunęła palec pod bawełniany materiał. Pewnym ruchem ujął jej twarz w swoje dłonie i oparł brodę o jej czoło.

- Nie możemy - wycedził, przez zaciśnięte zęby.

- Alan… - zachrypiała, wypuszczając powietrze.

            Głuchą ciszę, jaka zaległa między nimi przerwał niespodziewany dzwonek do drzwi. Podskoczyła, zaskoczona nagłym, przeszywającym dźwiękiem.

- Za trzecim razem już się nie powstrzymam - wydyszał w jej włosy i czule pocałował w czubek głowy. Podniósł się i zniknął w korytarzu.

Złapała za butelkę piwa i przyłożyła ją sobie do policzka. Chłód szkła działał na nią kojąco. "Tylko spokój może cię uratować. Tylko spokój." powtarzała w myślach, przysłuchując się niewyraźnej rozmowie Alana z dostawcą.

- Dzięki, Maciek - powiedział serdecznym tonem.

- Nie ma za co, kapitanie, starałem się być jak najszybciej, ale w taką pogodę, trochę ciężko podgonić na trasie - usłyszała piskliwy, nieśmiały głos, wyobrażając sobie jego właściciela jako drobnego chłopca, ze zsuniętymi na czubek nosa okrągłymi okularami, który z niebywałym szacunkiem salutuje górującemu nad nim Alanowi.

- W porządku, przyjechałeś w samą porę - zaśmiał się cicho.

- Ja ci dam "w samą porę" - powtórzyła pod nosem z zaciętą miną.

Usłyszała głośny trzask drzwi, a po chwili wszedł do salonu niosąc w rękach duży karton z logo pizzerii o wdzięcznej nazwie Hades.

- Pizza przyszła - zawołał kładąc pudełko na okrągłym, szklanym stoliku.

- W samą porę - syknęła, marszcząc brwi.

- A co może nie? Strach pomyśleć co by było gdyby…

- Rzeczywiście, strach - skrzyżowała ręce na piersiach, udając obrażoną, jednak drgające kąciki jej ust zdradzały prawdziwe uczucia.

- Bo się udusisz - prychnął i poklepał wolne miejsce obok siebie na kanapie - Chodź, bo wystygnie.

            Podniosła się niepewnie, czując mrowienie w zastanych nogach, zrobiła kilka kroków w jego stronę, słysząc ciche strzyknięcia kości. "Starość nie radość" pomyślała i opadła na miękki narożnik.

-Alan? - zaczęła niepewnie - Jeśli chodzi o to przed chwilą, to… - Odwrócił głowę w jej stronę, przyglądając się jej z uwagą. - To… ja chciałam - urwała mając nadzieję, że zrozumiał co miała na myśli i że nie będzie musiała mu tego tłumaczyć.

- Ja też - szepnął, ciężko wzdychając.

            Poderwał się z miejsca i podszedł do szafki, na którym stał odtwarzacz DVD. Przykucnął przy nim i włożył płytę z filmem do kieszeni. Przyglądała się mu, popijając małymi łykami piwo. Rozmarzony wzrok utkwiła w barczystych ramionach i silnych plecach, zdając sobie sprawę, że mógłby ją skrzywdzić bez najmniejszego trudu. "Skąd w tak kanciastym, przypominającym Herkulesa mężczyźnie, tyle ciepła i empatii?"

- Gotowa? - odpowiedziała mu skinieniem głowy, żałując że nie zdecydowała się na jakąś komedię. "Cierp ciało coś chciało" zatopiła się w miękkich poduszkach, podciągając nogi pod siebie a do ręki wzięła trójkątny kawałek pizzy.

- Smacznego.

- Wzajemnie - powiedział cicho, siadając na skraju kanapy, pochylony nad tekturowym pudełkiem. - Mmm, dobra - mruknął niewyraźnie, przeżuwając kęs ciasta.

            "Minęło dziesięć minut filmu, a ja już mam dość" pomyślała, zdając sobie sprawę, że cudem będzie jeśli wytrwa do końca, nie posikając się wcześniej ze strachu. Sama muzyka sprawiała, że co chwila zamykała oczy lub odwracała głowę. "Już mi się nawet jeść odechciało" w ataku paniki, zacisnęła nieświadomie dłoń na jego udzie.

- Nie bój się - szepnął - to tylko film.

- Musiałeś wybrać ten najgorszy z najgorszych? - zapytała z wyrzutem.

- Przecież jeszcze nic strasznego się nie dzieje - uśmiechnął się.

- Jak to nie? Nie mów, że ta muzyka cię nie przeraża! - pisnęła, zasłaniając twarz poduszka.

- Sama chciałaś - powiedział figlarnie i wyciągnął rękę wzdłuż oparcia kanapy, przysuwając ją do siebie - Chodź do mnie - wtuliła się w jego pierś, kładąc rękę na unoszącym się miarowo brzuchu. Objął ją, głaskając szorstką dłonią pokryte gęsią skórką ramię - Teraz boisz się troszkę mniej? - szepnął w jej włosy i złożył delikatny pocałunek na jej czole.

Zagryzła wargę i wsunęła dłoń pod jego koszulkę, uświadamiając sobie, że od tej pory jego idealnie wyrzeźbiony brzuch stal się jej słabością.

-Teraz już tak - wtulając twarz w materiał jego bluzki.

-Oglądaj, bo ominie cię najciekawsze - powiedział, pociągając łyk piwa.

- Taką miałam właśnie nadzieję - mruknęła.