ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY

            - Ufasz mi? - wyciągnęła w jego stronę otwartą dłoń i przyglądała mu się z zaciekawieniem, unosząc do góry idealnie wyregulowane brwi, które kilka godzin wcześniej przyciemniła grafitową henną. Szykując się na spotkanie z Majką, nawet nie przypuszczała, że w jednej chwili jej pozornie idealne i ustabilizowane życie wywróci się do góry nogami, a wszystko czego była do tej pory pewna, stanie pod ogromnym znakiem zapytania.

- Prowadź - wyjął z kieszeni wytartych dżinsów pęk kluczy, do których przyczepiony był mały breloczek w kształcie szkieletu ryby i położył na jej otwartej dłoni.

            Uśmiechnęła się szeroko i w radosnych podskokach, pobiegła w stronę zaparkowanego przed barem czarnego opla. Światła stojących na parkingu wysokich latarni odbijały się na ciemnej karoserii, tworząc czerwono-złote cienie, przypominające do złudzenia warkocze komet, lecących po granatowym niebie. Wcisnęła na pilocie guzik z narysowanym znaczkiem kłódki, na co odpowiedział jej odgłos otwieranych zamków i trzykrotny błysk świateł, które poraziły jej oczy, przyzwyczajone do panujących w barze ciemności.

            - Mam nadzieję, że kareta nie zmieni się w dynię - zatopiła się w skórzanym fotelu w kolorze jasnego beżu, czując przyjemny chłód zimnego obicia, przenikający przez zwiewny materiał jej długiej spódnicy. "Jest dużo wyższy, ale nie sądziłam, że aż tak" zaśmiała się pod nosem, widząc swoje długie nogi, którymi z ledwością dosięgała do pedałów.

- Spokojnie, do północy mamy jeszcze trochę czasu, zdążymy dojechać na miejsce. - włożył rękę pod jej fotel, nacisnął na metalową wajchę i bez najmniejszego wysiłku przysunął ją do przodu, obrzucając troskliwym, pełnym czułości spojrzeniem, podobnym do tego jakie rzuca matka swojej córeczce, kiedy pokazuje jej w jaki sposób sznurować tenisówki lub odczytywać godzinę na zegarku.

- Dziękuję, faktycznie jestem troszkę mniejsza niż ty - roześmiała się promiennie i czując, że znów się rumieni, pospiesznie poprawiła wsteczne lusterko i zapięła pasy.

            Upewniła się, że auto jest na luzie, włożyła kluczyk do stacyjki i pewnym ruchem przekręciła go, niszcząc szumem silnika panującą dookoła idealną ciszę. Zegary i wyposażona w mnóstwo przycisków deska rozdzielcza zaświeciły bladoniebieskim światłem, a w radiu wskazującym zbliżającą się małymi krokami północ popłynęła cicha piosenka.

            - Naprawdę mogę poprowadzić? - obróciła się w jego stronę, patrząc podejrzliwym wzrokiem, jakby czekała, aż wybuchnie śmiechem i powie, że tylko żartował, każąc się jej przesiąść na siedzenie pasażera.

- A czemu niby nie? - wcisnął jeden z wielu guzików, tuż przy kierownicy, a po chwili w środku zapanował przyjemny chłód - Przecież masz prawko, poza tym ledwo zamoczyłaś usta w piwie, więc nie widzę problemu.

- No tak, ale z tego co wiem, mężczyźni są bardzo przywiązani do swoich aut i raczej się nimi nie dzielą. - ułożyła usta w cienką linię i mocno zacisnęła dłonie na kierownicy.

- Wczuwam, że chcesz mi powiedzieć, że Igor nie pozawala ci prowadzić swojego auta - spojrzał na nią pytającym wzrokiem - Mam rację?

- Jego mercedes to świętość. - warknęła, przypominając sobie niekończące się wywody narzeczonego, kiedy chciała pożyczyć jego "merolka" jak zwykł pieszczotliwie nazywać swój wóz, warty kilkanaście jej nauczycielskich pensji. "W wymyślaniu wymówek osiągnął najwyższy stopień wtajemniczenia" zmarszczyła gniewnie brwi, wrzuciła bieg i z piskiem opon ruszyła do przodu, a drobne kamyczki, którymi wysypany był parking z głośnym łoskotem zabuksowały pod kołami. Trzema sprawnymi ruchami obróciła auto i wjechała na główną drogę, spoglądając kątem oka na siedzącego obok Alana, jakby wyczekiwała wskazówek, a nawet uwag odnośnie jej jazdy. Odetchnęła i przekręciła gałkę głośności, widząc roześmianą twarz mężczyzny, który długimi palcami wybijał na jej udzie, rytm lecącej w radiu muzyki. Zatopiła się w wygodnym fotelu i machając w powietrzu wystawioną przez otwarte okno ręką, zaczęła głośno śpiewać o tym, że jest seksowna i niebezpieczna.

            - Lubię jak taka jesteś - nachylił się w jej stronę i podciągnął do góry materiał długiej spódnicy, gładząc odkryte kolano, a potem niespiesznie, ledwie dotykając jej skóry, sunął w górę, muskając szorstkimi dłońmi jej smukłe udo, nasmarowane balsamem o orzeźwiającym zapachu mięty i trawy cytrusowej.

- Alan, mam łaskotki - zaśmiała się, zaciskając mocniej dłonie na kierownicy, a mała zawieszka w kształcie kotwicy, przyczepiona do bransoletki, którą od niego dostała zakołysała się jak wahadełko, trzymane w dłoni przez hipnotyzera. - Proszę cię przestań jeśli ci życie miłe. - pisnęła i widzą, że nie ma nikogo oprócz nich na drodze, docisnęła pedał gazu i gwałtownie skręciła w lewo, łamiąc większość przepisów mówiących o bezpiecznym i rozsądnym prowadzeniu pojazdu. "I pomyśleć, ze narzekałam na jazdę Majki, a sama jestem nie lepsza" i jadąc slalomem, co rusz przecinając podwójną linię śmiała się jak dziecko, które dobrze wie, że słodycze są niezdrowe, ale mimo to nie może oderwać się od jeszcze jednej, tym razem na pewno ostatniej, kostki czekolady. - Alan - wrzasnęła, przekrzykując muzykę i uderzyła go w ramię.

- Już będę grzeczny - zatrzepotał długimi rzęsami i spojrzał na nią przymilnym wzrokiem, uśmiechając się w taki sposób, że każdy sąd uznałby gwałt na nim za wybór konieczny.  - Teraz w lewo - spoważniał i wskazał palcem na wąską uliczkę, biegnącą między przychodnią weterynaryjną a małą budką z automatami do gier, nad którą błyszczał kolorowy neon, oznajmiający wielkie otwarcie w najbliższą sobotę. 

- W lewo? - zapytała, ściągając nogę z gazu - Myślałam, że jedziemy do ciebie. - rzuciła pod nosem, jednak na tyle głośno, by mógł ją usłyszeć.

- Tam gdzie cię zabieram spodoba ci się bardziej - pogłaskał jej szyję, wplatając między palce miękkie, kasztanowo-rude włosy.

            Wyboistą, dziurawą jak szwajcarski ser drogę oświetlały stojące w rządku wysokie latarnie, wyprostowane niczym żołnierz w czasie musztry, rzucając na nią pomarańczowe światło, w którym dostrzec można było miliony tańczących drobinek kurzu, wznoszących się i opadających bezwładnie na rozgrzaną ulicę.

            Późna pora oraz parne i parzące płuca powietrze, sprawiły, że dookoła panowała zupełna cisza, a zwykle gwarne i tętniące życiem miasto, przypominało bezludną wyspę lub osadę, doświadczoną przez najgorsze epidemie. Domy, stojące daleko w podwórzach, przypominały te z najstraszniejszych horrorów, spowite były mrokiem nocy oraz cieniem rzucanym przez rosnące obok wysokie kasztanowce lub lipy, tylko gdzieniegdzie paliła się mała lampka, oświetlając bladym światłem wejściowe drzwi. Z każdym metrem odległość między budynkami była coraz większa, aż w końcu minęli przekreślony znak z napisem Hel i wyjechali z miasta.

            - Jeśli zamierzasz mnie porwać to ostrzegam, zastanów się dobrze, mam czarny pas w kickboksingu - powiedziała poważnym tonem i zmieniła światła na krótkie, widząc nadjeżdżające z naprzeciwka auto.

- Nie wątpię, tyle, że pas możesz mieć co najwyżej w karate - pogładził ją czule po włosach, rzucając jej pobłażliwe spojrzenie - Widzisz to drzewo? - wskazał palcem na rozłożysty dąb stojący przy drodze - Za nim w prawo i możesz się zatrzymać, przejdziemy się kawałek.

            Włączyła kierunkowskaz i spuściła nogę z gazu, a podświetlona na błękitny kolor wskazówka prędkościomierza zaczęła gwałtownie chylić się w lewą stronę. Zalegające na polnej dróżce kaskady pyłu wystrzeliły w powietrze, tworząc dookoła nich gęstą mgłę, zza której nie sposób było czegokolwiek zobaczyć.

- Poczekajmy, kurz zaraz osiądzie - zatrzymała auto, zsunęła się na krawędź fotela i włączyła długie światła, które tylko pogorszyły sytuację.

- Spokojnie, znam tą drogę jak własną kieszeń - roześmiał się i położył lewą dłoń na drążku zmiany biegów - Wciśnij sprzęgło i powoli ruszaj - poinstruował i nachylił się w jej stronę, kręcąc kierownicą raz w lewo, raz w prawo, sprawnie omijając dziury i wyboje. - Dobra, tu możemy się zatrzymać - odpiął pas i uchylił drzwi wpuszczając do środka gorące powietrze, wypełnione milionami cząsteczek kurzu, które drażniły ich oczy i nozdrza. - Gotowa na niespodziankę?

- Tak jest, kapitanie - roześmiała się głośno i nieudolnym ruchem zasalutowała, naśladując zachowanie Darka w barze. - Nie traćmy czasu.

            Trzymając się za ręce, szli polną drogą, zostawiając za sobą światła miasta. Odetchnęła głęboko i z uśmiechem na twarzy wpuściła do zakamarków płuc rześki aromat morskiej bryzy, mieszający się z duszącym zapachem kurzu, który niespiesznie opadał na gorącą ziemię. Zsunęła ze stóp sandały, a rosnąca na środku ścieżki wysoka trawa za każdym krokiem łaskotała jej łydki, przywodząc na myśl wspomnienia z dzieciństwa. Dookoła szumiały suche i prawie że białe kłosy zboża, z których wysypywały się dojrzałe ziarna pszenicy, a idealną biel pola kolorowały, rosnące gdzieniegdzie czerwone maki i niebieskie chabry.

            - Zboże, które jest złociste będzie mi przypominało ciebie. I będę kochać szum wiatru w zbożu* - wyszeptała i schowała się pod jego barczystym ramieniem, wciąż nie wierząc, że to wszystko dzieje się naprawdę. "Już nie pamiętam kiedy ostatnio byłam tak szczęśliwa z Igorem, i czy w ogóle kiedykolwiek byłam. Jak można być z kimś cztery lata, cztery cholernie długie lata, mieszkać pod jednym dachem, planować ślub i dowiedzieć się, zupełnie przez przypadek, że to stracony czas."

            - Szaleję za tobą, wiesz? - zaśmiał się i pocałował ją we włosy, a ona odrzuciła dręczące ją myśli, uświadamiając sobie, że właśnie w tym momencie jest szczęśliwa do granic możliwości a jego ramiona dają jej wszystko czego potrzebowała i za czym tęskniła od lat. - Już prawie jesteśmy, zamknij oczy i obiecaj, że nie będziesz podglądać.

- Obiecuję - położyła prawą dłoń na sercu a lewą uniosła do góry, by przekonać mężczyznę, że nie zamierza oszukiwać. - A ty obiecaj, że nie rozpłyniesz się w powietrzu, kiedy zamknę oczy.

- Nawet tak nie żartuj - powiedział poważnym tonem, stanął za nią i zakrył jej oczy swoimi  dłońmi. "To jakiś absurd, przecież to niemożliwe, żeby tak szorstkie i twarde ręce potrafiły dotykać tak czule i delikatnie" - No idziemy, lewa, prawa, lewa, prawa - śmiał się do jej ucha, prowadząc ją w stronę wyłaniającego się z ciemności ogromnego kutra, przycumowanego na nabrzeżu. - Możesz już otworzyć oczy.  

            - Alan, jest piękny - wyszeptała przyglądając się z zachwytem łodzi, która kołysała się

niesiona morskimi falami, poddając się ich płynnym ruchom.

- Kiedyś pewnie był, teraz wymaga solidnego remontu, choć przyznam, że nie zamieniłbym go nic innego. - położył ręce na biodrach i uśmiechając się szeroko omiótł wzrokiem zarys, ginącego w mroku nocy kutra. - No, nie stójmy tak - bez najmniejszego trudu poderwał ją do góry, jak gdyby ważyła tyle co kartka papieru lub piórko, a ona zwinnym ruchem podwinęła spódnicę nad kolana, odsłaniając prawie że czarne nogi ubrudzone spacerem po polnej drodze, przełożyła je przez wysoką burtę i zeskoczyła na błyszczącą podłogę, pachnącą miodową pastą, której aromat mieszał się z zapachem świeżych ryb i słonej morskiej wody.

            - Alan... - jęknęła, rozglądając się po pokładzie. - Naprawdę możemy tu być? - zapytała tak cicho, że ledwo sama dosłyszała swój głos, jakby w obawie, że ktoś ich zobaczy i każe im się stąd wynosić.

- Nie tylko być - uśmiechnął się łobuzersko - Jeśli się nie boisz możemy wypłynąć w morze - przeszył ją przenikliwym spojrzeniem, jakby szukał w jej oczach pozwolenia na odwiązanie cumy i opuszczenie doku, a ona zacisnęła powieki, w myślach policzyła do pięciu i otworzyła je, czując ulgę, że wszystko zostało na swoim miejscu i uśmiechnęła się szeroko, godząc się na rejs.

            Pospiesznym krokiem, jakby w obawie, że może się rozmyślić, podszedł do dziobu łodzi i naprężając mięśnie, które o mały włos nie rozpruły szwów oliwkowej koszulki, odwiązał grubą linę, do której przymocowana była ważąca kilkaset ton mosiężna kotwica i wrzucił sznur do wody, niszcząc jej idealnie gładką taflę, która gdyby było choć trochę jaśniej mogłaby pełnić funkcję ogromnego lustra.

- Możemy? Tak, teraz? - wyjąknęła wciąż nie wierząc, ze to wszystko dzieje się naprawdę.

- A kto kapitanowi zabroni? - spojrzał na nią figlarnie i pocałował ją w policzek - Zaraz wracam, a ty się rozgość - założył jej włosy za ucho i zniknął za niskimi drzwiczkami, prowadzącymi pod pokład kutra.

            By przez nie przejść musiał ugiąć nisko kolana i mocno się zgarbić, co od razu skojarzyło się jej z "Alicją w Krainie Czarów", gdzie dziewczynka w podobny sposób przechodziła do magicznego świata Szalonego Kapelusznika i okrutnej Królowej Kier. "Do Alicji mu daleko, bez dwóch zdań" wybuchnęła cichym śmiechem i pospiesznym gestem ukryła usta w dłoniach złożonych jak do modlitwy, starając się stłumić chichot. "Porównanie prawie dwumetrowego olbrzyma do bohaterki książki do dla dzieci jest co najmniej dziwne."

            Oparła się o burtę, pełną rys i zadrapań oraz milionów krętych korytarz, które były dziełem pracowitych korników, głośno wypuściła powietrze i ciekawskim spojrzeniem omiotła każdy kąt pokładu, starając się zobaczyć i zapamiętać jak najwięcej się da.

            Otaczało ją mnóstwo przedmiotów o różnych kształtach i rozmiarach, których zastosowania nawet nie była w stanie sobie wyobrazić. Przy dziobie zauważyła coś w rodzaju dźwigu, a na końcu grubego łańcucha przymocowany był pokaźnych rozmiarów hak, ważący być może więcej niż ona sama, a jego ostre zakończenie pokrywała rdza o rudobrązowym kolorze. "Więc tym wyciągają sieci z wody" podeszła bliżej i pchnęła wiszący kawał stali, który zakołysał się ospale pod jej dotykiem, a ciche skrzypnięcie wywołało ciarki, które przebiegły wzdłuż linii jej kręgosłupa, jeżąc włosy na głowie. Skrzywiła się mocno na ten drażniący jej uszy dźwięk i zaciskając zęby wciągnęła do płuc rześkie powietrze.

            Ciemnogranatowe niebo rozjaśniał biały, rozłożysty żagiel, puszczony w górę na grubym, drewnianym maszcie, a do jego wierzchołka przymocowany był halogen, zwisający w dół na luźnym przewodzie, który rzucał blade światło na pokład kutra w zasięgu kilka kroków.

            W rogu piętrzyły się słupki równo poukładanych plastikowych skrzynek, a każda z nich miała swój własny kod, w postaci kilku cyfr, poprzedzonych jedną lub dwoma literami alfabetu. Podeszła bliżej, starając się rozszyfrować co mogą znaczyć te kody, jednak po kilku minutach bezowocnego wpatrywania się w szyfry odpuściła, przenosząc wzrok na leżący obok stos różnokolorowych sieci, zawiniętych w ogromne kłębki.

Kucnęła przed nimi a zwiewny materiał długiej bladoróżowej spódnicy przygniotła między udami a naprężonymi łydkami.

            Wzięła w dłonie  ciemnozielone sieci o małych i gęsto usianych oczkach. Materiał z jakiego je wykonano był chropowaty i szorstki, jakby trzymało się w rękach włosie dzika lub dotykało świeżo skombajnowanego pola. "Nie dziwę się, że Alan ma tyle otarć i pęcherzy."

pomyślała, krzywiąc się na samą myśl, jak duży ból musi sprawiać mu zarzucanie a potem wyciąganie ich z morza i szarpnęła z całej siły, sprawdzając czy faktycznie są tak wytrzymałe na jakie wyglądają. "Idiotka ze mnie, te sieci dźwigają dziesiątki a może i setki kilogramów ryb, a ja tymi rączkami przedszkolaka chcę je rozerwać. No bez przesady." zaśmiała się pod nosem ze swojej naiwności i z przekąsem pokręciła głową.

            Omiatając kuter ciekawskim spojrzeniem zauważyła po drugiej stronie pokładu metalowe barierki, a w jej głowie zabłysła niepohamowana myśl, "A gdyby tak..." przegryzła wargę z chytrym uśmieszkiem i nie zastanawiając się ani sekundy wspięła się na grube pręty, rozłożyła szeroko ramiona, pozwalając by rześka bryza pieściła jej twarz a lekki wiaterek plątał jej długie włosy, które zwykle gładkie i proste, zaczęły falować za sprawą wilgotnego powietrza. "Więc to tak czuła się Rose w Titanicu" zaśmiała się pod nosem i czując, że kutrem z każdą chwilą kołysze mocniej, a żagle napięły się zatrzymując coraz silniejsze podmuchy wiatru, zeskoczyła z powrotem na wypastowaną podłogę i zaczęła kręcić się w kółko, nucąc pod nosem piosenkę, której nauczył ją kiedyś dziadek:

" Pływał raz marynarz, który

żywił się wyłącznie pieprzem

sypał pieprz do konfitury

i do zupy mlecznej

Hej, ha kolejkę nalej..."**

            - A proszę bardzo, mówisz i masz - usłyszała za sobą brzęk szkła i roześmiany głos Alana. - Dziś spełniam wszystkie twoje życzenia.

- Dżinie, a gdzie twoja lampa? - odgarnęła z czoła zabłąkane kosmyki włosów, które w rytmie harców jakby ożyły i niesfornie opadały na jej twarz gęstą kaskadą, podbiegła do niego i wzięła do ręki wyciągnięty w jej stronę szeroki kieliszek na wysokiej nóżce.

- Jestem bezdomnym dżinem buntownikiem, dlatego masz do dyspozycji nieskończoną ilość życzeń - zbliżył się do niej i delikatnie musnął jej usta - Wina?

- Z przyjemnością - uśmiechnęła się szeroko i jak przystało na rasową kokietkę, przygryzła wargę i zalotnie zatrzepotała długimi rzęsami.

- To za co wypijemy? - wyciągnął w jej stronę kieliszek, w którym zakołysało się bordowe wino, drugą ręką ujął ją w tali i przyciągnął mocno do siebie. Czuła pod materiałem białej bokserki, sprzączkę jego paska, która wpijała się w jej ciało, gdzieś w okolicach podbrzusza.

- To może by wszystkie dni uciekały w żółwim tempie.

- I było ich tak dużo jak mrówek w mrowisku - dodał, poczym stuknęli się kieliszkami i nie spuszczając z siebie wzroku zanurzyli usta w zimnym winie, którego smak wydawał się być cierpki i kwaśny, a po chwili stawał się słodszy od miodu.

            Pochylił się w jej stronę i musnął ustami płatek jej ucha.

            - Zwariuję, jeśli cię stracę - szepnął, omiatając jej szyję ciepłym oddechem.

A potem bez zastanowienia, przejechał językiem po jej wargach, składając na nich lekki i subtelny pocałunek, jakby wciąż niedowierzał, że odkąd całowali się namiętnie w barze, przestała istnieć między nimi jakakolwiek granica.

            - Alan - wydyszała, a on słysząc jej ciche jęki i czując jak drży pod jego dotykiem wsunął język w jej rozchylone usta, całując ją coraz czulej i namiętniej, a ona oddawała mu każdy pocałunek z taką samą pasją i pożądaniem.

Odrzucił na bok kieliszek, a do ich uszu dobiegł odgłos rozbijającego się o metalowe barierki szkła, po czym zrobił to samo z jej lampką, tym razem mocniej, tak że usłyszeli cichy plusk wody.

Podziękowała mu w myślach za uwolnienie dłoni i nie czekając ani chwili włożyła ręce pod jego koszulkę, dotykając umięśnionych pleców, raz delikatnie wodząc po nich palcami, raz wbijając w nie długie paznokcie. Przyciskał ją do siebie coraz mocniej, niszcząc mur jaki do niedawna uparcie między nimi wznosiła. Całował ją odważniej, śmielej. Był zaborczy i namiętny, ale jednocześnie czuły i delikatny. Zwalniał i przyspieszał, sprawiając, że omal nie zemdlała w jego ramionach.

            Odsunęła się i wymownie spojrzała mu w oczy, o on idealnie rozszyfrował jej oczekiwania i szybkim ruchem ściągnął koszulkę, odsłaniając umięśnione ciało.

Przylgnęła do niego i zaczynając od blizn na lewej piersi, schodziła coraz niżej, całując mostek, pieprzyk kilka centymetrów nad pępkiem oraz ciemne włosy porastające jego podbrzusze.

- Nie, nie możemy - złapał ją za ręce i zmusił by się podniosła, kiedy drżącymi dłońmi sięgnęła do klamry skórzanego paska. - Nie tu, nie tak.

- Dlaczego nie? - jęknęła z trudem łapiąc oddech. - Przecież oboje tego chcemy, prawda? No chyba, że się mylę?

- Chcę, przecież wiesz - powiedział, wycierając wierzchem dłoni jej wilgotny policzek, zaczerwieniony od szorstkiego dotyku jego brody. - Odkąd cię poznałem nie marzę o niczym innym. Jesteś dla mnie idealna, tylko z tobą będę spełniony, wiem to, ale wolę poczekać aż ułożysz sobie wszystko. Jakby nie patrzeć ciągle jesteś z Igorem.

- Już nie - burknęła, poprawiając zadartą do góry białą bokserkę, która odsłaniała fiszbiny jej stanika oraz małą kokardkę między nimi. - Szkoda, że nie zauważyłeś.

- Skarbie, ale on o tym nie wie. Nie bądź na mnie zła. - powiedział, gładząc ją czule po policzku - Zwariowałem na twoim punkcie, najchętniej zamknąłbym się z tobą w sypialni i nie wychodził z niej do końca życia - zaśmiał się promiennie, a nerwy, które nią przez chwilę targały, zelżały i powoli zaczynała rozumieć co ma na myśli - Któregoś dnia będziesz musiała mu o wszystkim powiedzieć i nie chcę, żebyś wtedy żałowała, że to zrobiliśmy. Poza tym muszę wiedzieć, że jesteś tylko moja i że mi nie uciekniesz. Tego bym chyba  nie przeżył. - ujął jej twarz w swoje dłonie i oparł podbródek o jej czoło, wdychając zapach włosów pachnących szamponem o orzeźwiającym aromacie cytrusów.

- Nigdzie się nie wybieram, no chyba, że do Warszawy po swoje rzeczy - wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się szeroko. - Myślałam, że się domyśliłeś.

- Powiedzmy, że miałem taką nadzieję - zmierzwił jej włosy, poczym złapał ją za rękę - Chodź, mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę.

 

---------------------------------------------------------

* fragment "Małego Księcia" Exupery

** "Morskie opowieści"