ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

            "Gdy się już zobaczymy przypominaj mi nieustannie, że jesteśmy tylko przyjaciółmi. Chyba że i Ty się zapomnisz. Jeśli tak, to mi nie przypominaj. Takie zapomnienie może zdarzyć się nawet najlepszym przyjaciołom."*

Przeczytała i głośno westchnęła, wciskając między białe strony książki swoje zdjęcie paszportowe, służące za zakładkę. "Czy wszystko musi mi o nim przypominać" - pomyślała i mocniej odepchnęła się nogami od ziemi, wprawiając huśtawkę w przyjemne kołysanie.

Uniosła głowę do góry, kładąc ją na twardym oparciu z drewnianych, pomalowanych na ciemnobrązowy kolor desek. Odgarnęła włosy do tyłu i zamknęła oczy, powtarzając w myślach przeczytany przed chwilą fragment "Samotności w sieci". Słońce zachodziło niespiesznie kolorując bezchmurne niebo na pomarańczowo, a w powietrzu czuć było zapach maciejki i mokrej od deszczu, który niedawno przestał padać, trawy. Nad jej głową, po rozłożystych gałęziach starej czereśni, skakały wesoło skowronki i sikorki, przekrzykując się w radosnych trelach. "To wszystko musi się skończyć. Im szybciej tym lepiej. Gdybym jeszcze nie zwariowała, pomyślałabym, że zaraz zwariuję" prychnęła i jeszcze mocniej rozkołysała huśtawkę.

- Tylko przyjaciółmi - zaśmiała się kpiąco pod nosem.

            W kieszeni jej dżinsowych ogrodniczek delikatnie zawibrował telefon, psując idealną ciszę, stłumionym dźwiękiem skocznej melodyjki. Z trudem wyjęła komórkę z obcisłych spodenek. Na wyświetlaczu pojawiło się imię Alana. Na próżno starała się zachować spokój. Z jednej strony cieszyła się, że będzie miała okazję go usłyszeć, z drugiej tajemnica, którą skrywał przyprawiała ją o dreszcze.

- Hej - jęknęła, poprawiając czarny stanik stroju kąpielowego, który miała pod spodem.

- Hej - jego pogodny głos obudził drzemiące w jej brzuchu motylki - Jesteś bardzo zajęta?

- Właściwie to nie - wyznała pospiesznie, nawijając na palec zabłąkany kosmyk włosów. - A czemu pytasz?

- Bo tak sobie przypomniałem, że mamy zaległy spacer i pomyślałem, że może masz ochotę… - powiedział niepewnym głosem, jakby w obawie przed odmową.

- Spacer? Jeszcze do niedawna upierałeś się, że wygrałeś randkę - powiedziała, przybierając ironiczny ton.

- Przyjaciele chyba nie chodzą na randki?

- Racja - ucięła krótko, starając się ukryć swoje zażenowanie.

- Więc ile czasu potrzebujesz?

- Właściwie jestem gotowa - omiotła krytycznym spojrzeniem swój strój, przystając dłuższą chwilę na wyciągniętych przed sobą bosych stopach - Ubiorę tylko buty i możemy iść.

- Świetnie się składa - odparł radosnym głosem.

            Usłyszała w słuchawce głuchy, przerywany sygnał, zakończonej rozmowy a za sobą radosne szczekanie Rei. Odwróciła głowę w stronę dobiegającego hałasu i poczuła w żołądku przyjemny uścisk. Zbliżał się do niej wolnym, ale pewnym krokiem, uśmiechając się szeroko i klepiąc po masywnym grzbiecie wesoło podskakującą przy jego nogach nowofundlandkę.

- Cześć Rea - kucnął przy suczce i zmierzwił jej długą, nagrzaną słońcem sierść - Też się cieszę, że cię widzę.

Wyprostował się i podniósł swój wzrok na Dominikę. Siedziała na huśtawce niczym sparaliżowana, niezdolna do wykonania najdrobniejszego ruchu. Utkwiła w nim spojrzenie i głośno przełknęła ślinę. Miał na sobie luźne, wypłowiałe dżinsy i obcisłą, czarną koszulkę zapinaną pod szyją na trzy guziki. Żaden z nich nie był zapięty, co jeszcze mocniej zadziałało na wyobraźnię dziewczyny. "Opanuj się, opanuj się w tej chwili" nakazywała sobie w myślach, z przerażeniem zdając sobie sprawę, że jest już na późno. Jej ciało przebiegł dreszcz podniecenia, a oddech stał się nierówny i płytki. "Boże czy ja zawsze będę tak na niego reagowała" zwilżyła językiem usta i głośno odetchnęła.

- Cześć - oparł się o drewniany słup i skrzyżował ręce na piersi.

- Cześć - uśmiechnęła się zalotnie i zatrzepotała wachlarzem długich pomalowanych czarnym tuszem rzęs. - Szybko się zjawiłeś.

- To chyba dobrze - omiótł ją spojrzeniem, przystając dłuższą chwilę na krótkich ogrodniczkach, odsłaniających smukłe i opalone nogi, oraz na czarnym staniku stroju kąpielowego, który miała pod spodem. Zauważyła jego zachłanny wzrok i uśmiechnęła się pod nosem, zdając sobie sprawę, że niewątpliwie jest obiektem pożądania najprzystojniejszego mężczyzny, jakiego do tej pory dane jej było poznać.

- Coś nie tak? - spytała pokrętnie z udawaną troską.

- Wszystko w porządku - potarł dłonią zarośnięty podbródek - To co, idziemy?

- Daj mi chwilę - pomachała w powietrzu bosymi stopami i zeskoczyła z huśtawki. - Usiądź sobie, zaraz wracam.

Pobiegła w stronę domu, czując pod nogami przyjemne łaskotanie mokrej jeszcze trawy.            Wpadła do środka, zatrzaskując za sobą z hukiem drzwi. "Buty, buty" kręciła się jak w amoku po przedpokoju nie mogąc zebrać myśli. "Skup się dziewczyno!" Stanęła na środku pomieszczenia, mocno zacisnęła powieki, pomachała rozluźnionymi dłońmi w powietrzu, strzepując z nich złą energię i cichym głosem zaczęła liczyć do dziesięciu. Kiedy doszła do końca wzięła głęboki oddech i otworzyła oczy. Ze stojącej pod oknem małej szafki wyjęła skórzane, beżowe sandały na wysokiej koturnie z korka, zapinane na wąski paseczek wokół kostki. "Może lepiej nie, znając moje szczęście pewnie się wywalę i co bardzo prawdopodobne coś sobie złamię albo wybiję" wykrzywiła usta w grymasie bezradności i sięgnęła po niskie, bezpieczne japonki "Tak będzie lepiej" pospiesznie przeczesała włosy palcami a na usta nałożyła malinową pomadkę.

            Podeszła do okna, wychodzącego na ogród i delikatnie odchyliła firankę. Oparła się o ścianę, przyglądając się rozmarzonym wzrokiem, siedzącemu na huśtawce mężczyźnie. "Do jasnej cholery, czy on musi być taki przystojny? Co się ze mną dzieje? Przecież nigdy nie podobali mi się tacy faceci. Wolałam ułożonych, nienagannie ubranych, ogolonych, najlepiej w garniturze i pod krawatem. A teraz stoję w oknie i wzdycham jak jakaś smarkula do zbuntowanego, barczystego faceta, kompletnie nie przywiązującego uwagi do swojego wyglądu, ani do tego co o nim myślą inni, który w dodatku skrywa jakąś mroczną tajemnicę. Pięknie, po prostu pięknie!" nerwowo przestąpiła z nogi na nogę, coraz mocniej zaciskając dłonie na drewnianym parapecie.

            - Książka - jęknęła cicho, widząc, że po nią sięga.

Delikatnym ruchem dłoni otworzył ją w miejscu, w którym skończyła czytać. Uśmiechnął się szeroko i wziął do ręki małe zdjęcie, służące za zakładkę. Przyglądał mu się przez chwilę z uwagą po czym wyjął z tylnej kieszeni swoich spodni skórzany portfel i schował je do środka.

"Świetnie" głośno wypuściła powietrze, czując kolejny raz tego dnia przyjemny ucisk w żołądku.

- Mamuś, idę z Alanem na spacer! - krzyknęła głośno do krzątającej się w głębi domu kobiety.

- Tylko nie przepadnij - usłyszała stłumioną odpowiedź i ciesząc się, że Wanda nie ma nic przeciwko, wyszła na zewnątrz.

            Słońce już zaszło za domami sąsiadów, jednak powietrze nadal było gorące i gęste. Padający wcześniej deszcz, zmył jedynie zakurzone ulice i chodniki, przynosząc spragnionym roślinom chwilowe ukojenie. Wzięła głęboki oddech, wpuszczając do najdalszych zakamarków płuc zapach morskiej bryzy mieszający się z kwitnącymi w rabatach różami i cyniami.

            - Gotowa? - Alan podniósł się z huśtawki, poprawiając podwiniętą koszulkę. Pod cienką bawełną rysowało się idealnie wyrzeźbione ciało, którego nie powstydziłby się sam Herkules czy Dawid z posągu Michała Anioła.

W odpowiedzi radośnie pokręciła głową - A dokąd idziemy?

- Może na plażę?

- No to chodźmy - powiedziała radosnym głosem i ruszyła w stronę furtki.

            Ulice miasta pełne były wczasowiczów, którzy chowając się przed upałem, popijali w cieniu barowych parasoli zimne piwo, a radosny gwar wypełniały pokrzykiwania dzieci, rysujących na chodnikach kolorową kredą śmieszne obrazki. Po drugiej stronie, maszerowała chodnikiem grupka starszych kobiet, które rytmicznie kołysały biodrami, ściskając w dłoniach metalowe kijki, śpiewając przy tym biesiadne piosenki.

- Kocham to miasto.

- Ja też - uśmiechnął się szeroko, odsłaniając linię śnieżnobiałych zębów.

- Alan, mogę cię o coś zapytać? - zatrzymała się i uniosła na niego wzrok.

- Chyba nawet wiem o co - spoważniał i włożył ręce do kieszeni spodni - Proszę, nie psujmy tego wieczoru.

- Ale ja… - zaczęła niepewnie, szukając w głowie słów, które mogłyby go przekonać do powiedzenia jej prawdy.

- Skarbie - powiedział czule i podszedł do niej, ściskając jej ramiona - możesz mnie pytać o cokolwiek chcesz, ale proszę nie o to, nie o te blizny. - wycedził przez zęby - Obiecałem, że ci o nich opowiem jak tylko znajdę odpowiedni moment, tak? - pokręciła z niezadowoleniem głową - Więc bardzo cię proszę, poczekaj cierpliwie - złapał ją za rękę i pociągnął w stronę plaży. Ich palce splotły się w serdecznym uścisku, a dotyk jego szorstkiej skóry rozwiał wszystkie obawy, jakie huczały w jej głowie. "On nie może być zły, wszyscy inni, ale nie on. Już prędzej spodziewałabym się po Igorze jakiejś ciemnej przeszłości niż po Alanie. Nie, ktoś go musiał skrzywdzić." pomyślała i mocniej ścisnęła jego dłoń, jakby bojąc się, że może ją puścić. Odwrócił głowę w jej stronę i szeroko się uśmiechnął.

- Czy tak spacerują przyjaciele?

- Przecież my nie potrafimy być zwykłymi przyjaciółmi - wzruszyła ramionami i objęła go w pasie, chowając się pod jego silnym ramieniem.

- Masz rację - oparł się podbródkiem o jej głowę, wdychając zapach jej świeżo umytych włosów.

            Szli przez zatłoczoną plażę, ciągle trzymając się za ręce. Dominika czuła na sobie wrogie spojrzenia zazdrosnych dziewczyn, wodzących za Alanem rozmarzonym wzrokiem.

"Może mieć każdą, a uparł się na mnie, chyba powinnam się cieszyć i gdyby nie Igor pewnie skakałabym z radości" myśl o narzeczonym wywołała na jej twarzy grymas niezadowolenia. "Czy to już zdrada? W sumie nie poszłam z nim do łóżka, więc raczej nie, ale…" potrząsnęła głową odganiając od siebie natrętną myśl.

- Siadamy tutaj? - przystanął, przyglądając się dziewczynie badawczym wzrokiem - Wszystko w porządku?

- Jak najbardziej, zamyśliłam się troszkę - zrobiła niewinną minkę i usiadła na przyjemnym, chłodnym już piasku. Zdjęła czarne japonki nabite błyszczącymi koralikami i zanurzyła stopy w wodzie.

- O czym myślałaś?

- Powiedziałeś, że mogę cię zapytać o wszystko, więc mam pewien pomysł - uśmiechnęła się szeroko, zacierając dłonie.

- Powinienem się bać?

- Zagrajmy w pytania - zaświergotała, rzucając jego uwagę mimo uszu.

- Odważnie, a co jeśli dowiesz się o mnie rzeczy, których nie chcesz wiedzieć?

- Trudno - wzruszyła ramionami obojętnie - będę musiała nauczyć się z tym żyć. Gorzej, jak ty odkryjesz coś, co ci się we mnie nie spodoba.

- To niemożliwe - pokręcił głową - Wszystko mi się w tobie podoba. Wszystko - dodał, ściszając głos do szeptu.

- No dobrze - głośno odchrząknęła, rozbawiając go swoim zawstydzeniem - Ale jest jeden warunek, pytania muszą być niebanalne, takie, których nikt nam wcześniej nie zadał. - zagroziła palcem w powietrzu - i odpowiadamy szczerze, jak na spowiedzi.

- Ja też mam pewien warunek.

- Obiecuję, że nie zapytam o blizny - położyła na piersi otwartą dłoń, na znak złożonej przysięgi.

            Niedaleko zebrała się grupka młodzieży, wśród nich rozpoznała chłopca z irokezem oraz dziewczynę przypominającą przykładna uczennicę, z którymi dzieliła przedział w pociągu. "A jednak się spotykamy" uśmiechnęła się do siebie. Jedna z nastolatek, ubrana w długą, zwiewną sukienkę w kwiaty usiadła po turecku i zaczęła grać na gitarze, dobrze jej znaną piosenkę "Nie mogę ci wiele dać", zebrani wokół niej zaczęli śpiewać i klaskać, kołysząc się do rytmu melodii.

- Cóż za wyczucie - popatrzył na nią, a jego usta wykrzywił gorzki uśmiech. - To kto zaczyna?

- Panie mają pierwszeństwo, więc może ja.

- Czyli już wiem, że feministką nie jesteś.

- A ja za to wiem, że jesteś inteligentny.

- Dopiero teraz to odkryłaś? - zapytał z udawanym oburzeniem w głosie.

- Nie - pokręciła przecząco głową - już dawno to wiedziałam, wtedy w barze, kiedy zgadłeś jak mam na imię.

- A no tak - zaśmiał się na wspomnienie tamtego dnia - wydaje mi się, jakby to było wczoraj, a minął już miesiąc.

- W takim razie mam pierwsze pytanie.

- Strzelaj - zaśmiał się, wyciągając przed siebie uniesione ręce.

- Żałujesz, że mnie poznałeś?

- Co to za pytanie? Oczywiście, że nie. - oburzył się, tym razem nie na żarty - Nie wyobrażam sobie, żeby miało cię nie być. Nawet nie wiesz, ile bym oddał, żebyś czuła do mnie to, co ja czuję do ciebie. Nie cofnę się, nie odpuszczę. Rozumiesz? Teraz jest ciężko, masz kogoś, wahasz się, ale wierzę, że to wszystko jakoś się ułoży i będziesz tylko moja, i będę mógł cię przytulać, i całować, i kochać się z tobą, kiedy tylko będziemy mieli na to ochotę. I gdybyś zadzwoniła i powiedziała "Przyjedź" zerwałbym się nawet z końca świata, żeby to zrobić dla ciebie. Dominika, ja nie chcę sobie ciebie tylko wyobrażać. Pragnę czegoś więcej, ale nie chcę zniszczyć tego co teraz mamy. Rozumiesz już?- poczuła na sobie jego wzrok, jednak nie odważyła się odwzajemnić spojrzenia.

- Czyli nie żałujesz - wydusiła z siebie, starając się brzmieć spokojnie, jednak głos jej się załamał do tego stopnia, że prawie go nie poznała.

- Przepraszam - położył dłoń na jej kolanie - mówiłaś, że ma być jak na spowiedzi, więc było.

- Twoja kolej - poczuła w sercu strach. "A co jeśli zada mi pytanie, na które wolałabym nie odpowiadać? Brawo Dominika, tylko pogratulować ci głupoty" zgromiła się w myślach, czując że zabawa, może mieć dla niej tragiczne skutki.

- O czym byłaś święcie przekonana, kiedy byłaś małą dziewczynką?

- Co? - zaśmiała się w głos i pokiwała głową z niedowierzaniem - Co to za pytanie?

- Niebanalne, takie jakie miało być, a poza tym jest o niebo lepsze od twojego.

- No dobrze, ale się nie śmiej - pogroziła mu palcem ze srogą miną - Więc jak byłam mała, wydawało mi się, że koty to samice psów - zakryła twarz dłońmi, nie wierząc, że to powiedziała, poczym oboje wybuchnęli głośnym śmiechem. - Ej, obiecałeś - wierzchem dłoni przetarła mokre od łez oczy.

- Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać. Teraz ty.

- Twoja ulubiona reklama, taka którą mógłbyś oglądać godzinami? Jeśli oczywiście taka istnieje.

- Niech pomyślę - wziął zamach i z całych sił cisnął małym kamyczkiem w morze - Reklama Ery. Pamiętasz, zaczyna się słów dziewczynki "Szukaj w ludziach dobra" coś tam, dalej, coś tam dalej a potem taki dość spory, brodaty drwal mówi wesołym głosem "Zadzwoń do mamy".

- Tak - klasnęła w dłonie i uśmiechnęła się szeroko - Faktycznie, "Zadzwoń do mamy" -zacytowała, starając się brzmieć podobnie do mężczyzny z reklamy. Teraz ty.

- Twoja ulubiona piosenka?

- Zdecydowanie "Łydka" Happysad. Nie mów, że nie znasz - powiedziała zaskoczona i zaczęła śpiewać - "Nie puszczę cię, nigdzie sama stąd nie pójdziesz, zostaniesz tu ja będę czekał aż uśniesz" - przerwała, widząc jego zdezorientowaną minę, na co odpowiedział jej wzruszeniem ramion - Kompletnie się nie znasz na muzyce, ale trudno, mam jeszcze miesiąc, żeby cię naprostować - zaśmiała się, obracając w palcach małą zawieszkę w kształcie kotwicy, przymocowaną do rzemyków na jego nadgarstku.

- Podoba ci się? - w odpowiedzi pokiwała dłonią - Więc jest twoja - zdjął bransoletkę i zawiązał ją na jej prawej ręce.

- Ty też masz coś mojego, prawda? - uśmiechnęła się. - Zdjęcie?

- Skąd wiesz? Widziałaś przez okno, prawda?

- Zgadłeś, nie martw się, nie musisz go oddawać.

- To dobrze. - z ulgą wypuścił powietrze i spojrzał w niebo, które niepostrzeżenie, jakby w tajemnicy przed nimi, zdążyło przybrać granatowy kolor, a słońce ustąpiło miejsca wyłaniającemu się z wody okrągłemu księżycowi. Podążyła za jego spojrzeniem, przyglądając się z rozmarzeniem pomarańczowym lampionom, które rozjaśniały atramentowe niebo, niczym błyszczące gwiazdy. - To co jakie jest kolejne pytanie?

- Gdyby reinkarnacja naprawdę istniała, jakim zwierzęciem chciałbyś być w nowym życiu?

- Kurcze, nie wiem, to trudne pytanie, ciężko jest wybrać jedno, ale chyba delfin. Są piękne, mądre i żyją w wodnym, tajemniczym świecie. Tak, jako delfin mógłbym być szczęśliwy - zaśmiał się. - Masz jakieś marzenia, które boisz się spełnić?

- Jedno - powiedziała cicho - Zawsze chciałam mieć tatuaż.

- Naprawdę? - popatrzył na nią szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami. - Coś konkretnego?

- Piórko pod lewą piersią - wyprostowała się i wskazała palcem odpowiednie miejsce.

- Więc czemu tego nie zrobisz?

- Boję się igieł i bólu - skrzywiła się na samą myśl - ale może kiedyś się odważę.

- Marzenia trzeba spełniać.

- Masz jakiś cytat, którym się w życiu kierujesz? Taki, który podnosi cię na duchu.

- Nawet najgorszy człowiek może być przydatny, choćby jako zły przykład - zaśmiał się - Nie wiem kto to powiedział, ale miał stuprocentową rację. - wyciągnął przed siebie nogi i wsparł się na łokciu, obracając się w jej stronę. Przyglądał się z uwagą idealnie równym rysom jej twarzy, długim czarnym rzęsom, rzucającym cienie na jej zaróżowione policzki oraz pełnym ustom, wyglądającym na nieziemsko miękkie i smakowite. "Gdybym tylko mógł..." pomyślał i potrząsnął głową, odganiając od siebie bolącą myśl. - Jak powinien wyglądać dom twoich marzeń?

- Na pewno nie tak, jak moje mieszkanie w Warszawie, mimo że jest przestronne i wygodne to kompletnie nie w moim stylu. - głośno wypuściła powietrze i opadła na plecy, wciąż nie spuszczając wzroku z szybujących po niebie lampionów. Szorstki piach, drażnił spieczone słońcem ramiona, a chłodne morze łaskotało jej wyciągnięte przed siebie bose stopy. -  Chciałabym mieć mały, najlepiej drewniany domek, taki z duszą, wiesz, że jak się wejdzie to od razu czuć ciepło i miłą atmosferę. Chciałabym, żeby miał jasne okiennice i koniecznie duży balkon albo werandę. I jeszcze musiałaby w nim być biblioteka, taka prawdziwa z półkami od podłogi aż po sufit, które uginałyby się pod ciężarem książek i byłoby tam ogromne okno z szerokim parapetem, takim specjalnym parapetem do przemyśleń, na którym mogłabym przesiadywać godzinami z kubkiem herbaty. - obróciła głowę w jego stronę i podniosła na niego szklący się wzrok - i biały drewniany płot dookoła domu. Tak, koniecznie.

- Coraz bardziej mnie zadziwiasz. - szepnął, zakładając jej za ucho zabłąkany kosmyk włosów -  Miałaś świetny pomysł z tą zabawą w pytania.

- To teraz cię zaskoczę i ostrzegam nie będzie to pytanie.

- Zamieniam się w słuch.

- Zacytuj fragment jakiegoś ulubionego wiersza - spojrzała na niego badawczym wzrokiem, zastanawiając się, czy zadanie jakie przed nim postawiła nie okaże się przeszkodą nie do przeskoczenia.

- " Dwunastu braci wierząc w sny, zbadało mur od marzeń strony,
A poza murem płakał głos, dziewczęcy głos zaprzepaszczony.
I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o dziewczynie,
I zgadywali kształty ust po tym, jak śpiew od żalu ginie...
Mówili o niej: " Łka więc jest!" - i nic innego nie mówili,
I przeżegnali cały świat - i świat zadumał się w tej chwili..."** - melodyjnym głosem wyrecytował wiersz Leśmiana, wprawiając ją tym w niebywałe osłupienie. - Co? - popatrzył na jej otwarte ze zdziwienia usta - Pewnie myślałaś, że jestem tępym osiłkiem, nie mającym pojęcia o poezji? Fakt, moja edukacja dość szybko się zakończyła, ale coś tam w głowie mam. - postukał się w czoło, czując się niezwykle dumny, że udało mu się jej zaimponować.

- Przepraszam, po prostu nie sądziłam, że… - przerwała i machnęła ręką - zresztą nieważne. - Teraz ty.

- Pepsi czy Cola? - uśmiechnął się łobuzersko.

- Cola, wydaje mi się, że jest słodsza - przesypywała przez palce ziarenka mokrego piasku, rozkoszując się przyjemnym zapachem morskiej bryzy, mieszającej się z perfumami Alana - Do jakiej disneyowskiej postaci jesteś najbardziej podobny?

- Chyba do Shreka - wybuchnął stłumionym śmiechem - Wszyscy mają go za złego samotnika, a tak naprawdę, w głębi serca, dobry z niego gość.

- No i posturę macie podobną - zażartowała, patrząc na niego zadziornie.

- Pozwól, że tego nie skomentuję.

- A co może nie? - droczyła się z nim, upierając się przy swojej racji.

- No może trochę - przewrócił oczami - Przypuśćmy, że znalazłaś kryształową kulę, która przez kilka sekund może pokazać ci odpowiedź na jakiekolwiek zapragniesz pytanie. Co byś chciała zobaczyć?

            - Chciałabym wiedzieć, skąd masz te blizny - powiedziała stłumionym głosem wpatrując się w niebo. Poczuła na sobie palące spojrzenie jego szarych oczu, które w magiczny sposób wgniatało ją w zimny piach.

- Nie żartuj - parsknął z ironią - możesz dowiedzieć się jak będzie wyglądało twoje życie, czy będziesz miała dzieci, ile lat przeżyjesz, a ty zapytałabyś o te cholerne blizny?

- W tym momencie to mnie interesuje najbardziej - jęknęła, obracając w dłoniach małą zawieszkę w kształcie kotwicy, którą od niego dostała.

            Wypuścił głośno powietrze i wyprostował się. Podciągnięte do brody kolana, objął barczystymi ramionami,  a mięsnie pod jego koszulką, napięły się jeszcze  mocniej, prawie rozrywając szwy czarnego materiału. Jego twarz w jednej chwili stała się ostra i zacięta, a żyły na jego karku pulsowały niebezpiecznie, jakby za chwilę miały pęknąć.

Otworzyła usta chcąc coś powiedzieć, ale po sekundzie zamknęła je z powrotem, zdając sobie sprawę z tego, że żadne ze słów nie jest w stanie przejść jej przez gardło.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? - spytał, patrząc na nią zwężonymi oczami, w których buzowała wściekłość.

- Tak - wychrypiała, uświadamiając sobie, że za chwilę pozna prawdę, której była tak bardzo ciekawa. Jednak bała się, że to co usłyszy, może zmienić idealnego Alana w mężczyznę, którego nie będzie chciała znać

- W porządku - zwiesił głowę i zaczął niepewnie, tak jakby każde słowo kosztowało go niespożytą ilość energii - To się stało, kiedy wyjechałem do Anglii…

 

-----------------------------------------------------------------

*   fragment książki "Samotność w sieci" Janusza Leona Wiśniewskiego

** fragment wiersza "Dziewczyna" Bolesława Leśmiana