ROZDZIAŁ DRUGI

            Pociąg wjechał na stację z przeraźliwym piskiem i gwizdem. Spod żeliwnych kół buchnęły kłęby białej, gęstej pary, jak gdyby maszyna odetchnęła po długiej i męczącej podróży.

Dominika, podobnie jak większość pasażerów podróżujących w tym samym przedziale, z trudem wstała z miejsca. W zastanych nogach poczuła dziwne mrowienie. Kości delikatnie strzykały, kiedy wychodziła z wagonu po ciemnozielonych, odrapanych schodkach. Minęła dłuższa chwila nim wszystko wróciło do normy.

            Spojrzała na duży, dwustronny zegar przymocowany zardzewiałymi śrubami do budynku dworca. Była 20:15. Mimo późnej pory poczekalnia pękała w szwach. Panował tłok i szum. Głośne rozmowy podróżnych przerywał kobiecy głos płynący z czerwonych głośników. Zapowiadała przyjazdy i odjazdy kolejnych pociągów. Ludzie obijali się o siebie, ciągnąc z trudem ogromne, wypchane do granic możliwości walizki, pełne letnich ciuchów, ręczników i olejków do opalania. Jedni witali się z długo niewidzianymi bliskimi, ściskając się ze wzruszeniem. Inni pospiesznie ruszali w stronę postoju taksówek. Przy jednym z samochodów zauważyła zakochanych nastolatków. Chłopak z kolorowym irokezem właśnie otwierał drzwi przed swoją dziewczyną. Podziękowała mu uśmiechem oraz delikatnym skinieniem głowy. Nie podejrzewała go o takie maniery. "Dominika, przestań myśleć stereotypowo! czy on ma na czole wypisane <<burak>>?" skarciła się w myślach "Ciekawe, czy jeszcze kiedyś ich spotkam, w końcu Hel nie jest wcale takim dużym miastem"- pomyślała z nadzieją.

            Do jej uszu dobiegły rytmiczne dźwięki gitary. Podążyła wzrokiem za melodią. Przy ścianie, na której wisiał rozkład odjazdów i przyjazdów pociągów, siedział młody chłopak, o dziewczęcej urodzie. Na głowie miał dredy, a w niektóre ich pasma wplótł kolorowe koraliki. Grał z zamkniętymi oczami, kołysząc się do rytmu. Gwar rozmów jakby ucichł. Podróżni zaciekawieni melodią i tekstem piosenki, zwrócili się w jego stronę chcąc usłyszeć dokładnie o czym śpiewał. A śpiewał o miłości i pokoju, nieświadomy bycia obiektem zainteresowania.

            Dominika również zamknęła oczy. Czuła jak lekki, morski wiaterek rozwiewa jej długie, kasztanowe włosy. Odetchnęła pełną piersią pozwalając przeniknąć jodowi najdalsze zakamarki jej płuc. Była szczęśliwa. Jeszcze chwila i spotka się z mamą i przyjaciółmi. Nie mogła się doczekać.

- Dominika! Dominika!

Szybko otworzyła oczy, rozglądając się energicznie za znajomym głosem. W oddali poczekalni zobaczyła Majkę. Biegła w jej stronę, machając do niej kolorową chustką w tureckie wzory.

- Maja, co ty tu... - nie zdołała skończyć zdania, bo przyjaciółka wpadła na nią z takim impetem, że zabrakło jej tchu w piersiach. A może to ze wzruszenia?

            Tuląc się do przyjaciółki zrozumiała jak bardzo za nią tęskniła. Nie było dnia, żeby o niej nie myślała. Często do siebie dzwoniły i pisały, ale to nie to samo, co rozmowa w żywe oczy.

- Cholerne korki, już się bałam, że nie zdążę. - żaliła się przyjaciółka.

- Majka, nie trzeba było. Naprawdę.

- Już się zaczyna, a myślałam, że choć troszkę się ucieszysz na mój widok - zrobiła nadąsaną minkę.

- No jasne, że się cieszę! Majka, jesteś niezastąpiona - ucałowała ją w policzek.

- No ba!!! - uśmiechnęła się łobuzersko - Choć, mama nie może się już na Ciebie doczekać!

- Boże, jak ja za wami tęskniłam - złapały się pod boki i poszły w stronę białego fiata punto Majki.

            Auto miało za sobą niezliczoną ilość mniejszych i większych stłuczek, o czym świadczył opłakany stan jego karoserii. Zadrapań, rys i wgnieceń nie sposób było policzyć. Majka nawet nie chciała słyszeć o nowszym modelu. Wiedziała, że wystarczy kilka przejażdżek po mieście i nowy nabytek niczym nie będzie się różnił od jej wysłużonego i zaprawionego w bojach punciaka. Znała swoje umiejętności. Wiedziała na co ją stać.

            Pierwszą rzeczą jaką zrobiła Dominika po wejściu do auta było zapięcie pasów. "Przezorny dwa razy ubezpieczony" - pomyślała z odrobiną histerii.

- Domi, a ty dalej boisz się ze mną jeździć? - zapytała Majka teatralnie przewracając oczami

- Wiesz, chciałabym zobaczyć mamę, nie po to tłukłam się taki szmat drogi, żeby zginąć kilka kroków przed domem. - wysiliła się, by jej głos zabrzmiał zabawnie, choć wcale nie było jej do śmiechu.

- Czemu od razu zginąć? Skarbie, nie miałam żadnej stłuczki od dwóch miesięcy. Rozumiesz dwóch miesięcy? - Majka była wyraźnie szczęśliwa tak długim czasem bezkolizyjnej jazdy.

"Jakoś mnie to nie pociesza" - pomyślała coraz bardziej zaniepokojona Dominika.

            Odpaliła silnik.

"Aniele Boży, Stróżu mój..." - to tak na wszelki wypadek.

- No to opowiadaj, jak ci minęła podróż?

- Maja, wolałabym porozmawiać jak już będziemy w domu, teraz bardzo cię proszę skup się na drodze.

- Daj spokój! Gdzie się podziała szalona i żądna przygód dziewczyna?

- Jazdę z tobą nazwałabym troszkę inaczej.

- Ciekawe jak? - zapytała z przekąsem Majka

- Próbą samobójczą! - odparła Dominika z lekkim uśmiechem.

Przez całą drogę do domu nie rozmawiały ze sobą. Dominika nie chciała rozpraszać przyjaciółki, której z trudem przychodziło zachowanie koncentracji i uwagi za kierownicą.

"Ona zawsze była szalona" - pomyślała i przypomniała sobie ich wspólne dzieciństwo.

            Znały się od zawsze. Nie potrafiła sobie przypomnieć kiedy a ni w jaki sposób się poznały. Majka po prostu była. Chodziły do tych samych szkół, miały wspólnych znajomych i te same zainteresowania. Mieszkały niedaleko od siebie, dzięki czemu każdą wolną chwilę spędzały razem. Lubiły swoje towarzystwo. Były identyczne. Szalone i niecierpliwe. Ciągle gdzieś goniły, szukając przygód. Trudno było usiedzieć im w jednym miejscu.

"Zawsze miałyśmy pozdzierane łokcie, mnóstwo siniaków i dziury w getrach" - przypomniała sobie ze łzami wzruszenia w oczach.

            Jedyne co je różniło to marzenia. Dominika chciała mieć rodzinę, własny dom na wsi, najlepiej z dużym ogródkiem i sadem, oraz mnóstwo zwierząt. Chciała być perfekcyjną mamą i panią domu. Maja marzyła o karierze, życiu w świecie showbiznesu oraz romansie z nieprzyzwoicie przystojnym i zamożnym mężczyzną. Tak to już bywa, że plany i marzenia spełniają się komuś innemu. Mimo wszystko obie były szczęśliwe. Dominika mieszkając w centrum gwarnego miasta, którego szczerze nienawidziła, z bogatym i przystojnym Panem Prezesem. Majka czuła się spełniona w roli matki 5 letniego Patryka oraz żony Tomka, pracownika budowlanego. Mieszkali w niewielkim domu, za którym rosły młode jabłonki i śliwy. Z chęcią zamieniłaby swoje luksusowe mieszkanie za ten dom, mimo iż wymagał solidnego remontu. I gdyby trzeba było jeszcze by dopłaciła.

            Z zamyślenia wyrwał ją pisk opon oraz szum drobnych kamyczków boksujących pod kołami białego fiata. Dominika odruchowo mocniej złapała za klamkę w drzwiach. Auto szarpnęło zatrzymując się gwałtownie w miejscu z głośnym warknięciem. Stały na podjeździe przed rodzinnym domem Dominiki.

- Majka, czy ty słyszałaś przypadkiem o czymś takim jak hamowanie pulsacyjne? - zapytała, rozcierając bolącą szyję, w którą wżęły się pasy bezpieczeństwa, zostawiając czerwony, piekący ślad.

- Pewnie coś o tym mówili na prawku, ale musiałam być wtedy na wagarach - uśmiechnęła się zalotnie.

Dominika pospiesznie wyskoczyła z auta, nie miała ochoty spędzić w nim ani minuty dłużej. Tym bardziej z przyjaciółką za kierownicą. Wyjmując walizki z bagażnika usłyszała głos mamy.

- Dominisiu, nareszcie jesteś!

Dziewczyna rzuciła walizki i pobiegła w stronę mamy.

            Kobieta stała w drzwiach domu. Na ramiona miała zarzucony koc w kolorową kratkę. Hebanowe włosy jak zwykle upięła w perfekcyjny kok z tyłu głowy. Była piękna. Miała delikatny makijaż, usta umalowała błyszczykiem w odcieniu pudrowego różu, powieki podkreśliła jasnym cieniem a rzęsy równie czarne jak włosy zalotnie podkręciła za pomocą maskary. Ciężka praca, niedawno przebyta choroba czy stres związany ze śmiercią ojca nie odcisnęły piętna na jej urodzie. Nadal była wyprostowana, pewna siebie, uśmiechnięta i serdeczna. Mimo upływu lat jej oczy się nie zmieniały. Nadal były czarne jak smoła i błyszczące jak milion małych diamencików. Joanna Krupa oceniłaby jej jednym słowem "hypnotizing".

            Otworzyła ramiona, Dominika wpadła w nie bez zastanowienia. Mama gładziła ją po włosach, mocno obejmując i przytulając do piersi.

- Już nie mogłam się na ciebie doczekać. - szeptała jej do ucha czułym głosem.

- Ja też, mamo. - tylko tyle zdołała wydusić. Wszystko, co chciała powiedzieć mamie ugrzęzło jej w gardle. Nie potrafiła opanować płaczu. Po chwili wszystkie trzy kobiety stały na werandzie przytulając się do siebie i  zalewając strumieniami łez.

            Z kieszeni spodni Majki popłynęła wesoła melodia. Wyjęła telefon.

- Halo, Tomek? - zapytała pociągając nosem - Nie, żadna stłuczka, po prostu się wzruszyłam ze spotkania z Dominką. - odpowiadała na pytania męża łamiącym się głosem - Dobrze, skarbie, już jadę. - nacisnęła czerwoną słuchawkę kończąc rozmowę.

- Będę się zbierać, drogie panie. Tomek nie może sobie poradzić z zagonieniem Patryka do łóżka. - ucałowała kobiety w policzek i w podskokach pobiegła do auta.

- Widzimy się jutro? - krzyknęła za nią Dominika

- No ba!

Mama i Dominika patrzyły z przerażeniem na oddalający się samochód Majki.

- Kto jej dał prawo jazdy? - zapytała mama z niedowierzaniem kręcąc głową.

- Nikt o zdrowych zmysłach, mamo.

- Nie stójmy tak, pewnie zgłodniałaś, mam rację?

- Jak zwykle, trafiłaś w dziesiątkę - ucałowała mamę w policzek i weszła za nią do domu.

            W korytarzu przywitała ją młoda suczka nowofundlanda. Była cała czarna, tylko na piersi miała białą plamkę w kształcie krawatu.

- Rea, ty jeszcze rośniesz?  - była naprawdę zaskoczona wielkością psa. Podrapała ją za uchem. Suczka była przeszczęśliwa, radośnie merdała ogonem, podrygując wesoło - Mamo, czym ty ją karmisz, ona waży więcej niż ja. - krzyknęła do kobiety, która była już w kuchni i nakrywała do stołu.

- Niczym specjalnym, chodź kochanie, bo ci wystygnie.

            Dominika weszła do kuchni. To było jej ulubione pomieszczenie w domu. Panował w niej niezwykły klimat swojskości i sielanki. Na środku stał duży, masywny, dębowy stół. Na jego blacie leżał biały, okrągły obrus, który mama zrobiła na szydełku. W małym wazoniku stał bukiet polnych kwiatów. Na wprost drzwi, było okno, którego szyby zdobiły śnieżnobiałe zazdroski z granatowym, kwiatowym haftem. Na parapecie stała doniczka, w której rósł pokaźnych rozmiarów storczyk. Miał kilka pędów bogato obsypanych białymi kwiatami. Robił wrażenie. "U mnie nawet kaktusy usychają" pomyślała Dominika i uśmiechnęła się pod nosem. Po lewej stronie stała drewniana komoda, z surowego dębu. Miała mnóstwo półeczek. Najwyższą z nich zajmowały wiklinowe koszyczki, w których mama trzymała przybory do szycia. Niższe półki zajmowały różnego rodzaju garnuszki, kubeczki i ozdobne pojemniki. Na samym dole stały małe słoiczki z przyprawami. Obok kredensu był stary piec. Mama już z niego nie korzystała, paliła w nim tylko w zimie, kiedy wieczory były długie i mroźne. Tata Dominiki namawiał żonę do rozebrania go, według niego zajmował niepotrzebnie miejsce, ale kobieta nigdy się na to nie zgodziła. Nad piecem wisiały obrazki sielskiej wsi, pokazujące pracę przy sianokosach oraz wykopkach. Do murku nad piecem przymocowane były zasuszone bukiety lawendy, związane białą wstążką. Na podłodze w wiklinowym koszu leżały starannie ułożone polana drewna.

 Po prawej stronie, na szafkach, było kilka glinianych doniczek, w których mama hodowała różne zioła. Podeszła bliżej, by lepiej się im przyjrzeć. W każdą z nich wbita była żółta etykietka z nazwą zioła. Była tu bazylia, oregano, majeranek, kminek, rozmaryn i tymianek. Wyglądało, a co ważniejsze pachniało wspaniale. Nigdy wcześniej tego nie widziała. Mogłaby przysiąc, że kiedy była tu ostatnim razem, to miejsce zajmowała kłócąca się z wystrojem mikrofalówka.

- Nie wiedziałam, że znasz się na ziołach. - zagadnęła Dominika

- A to taka moja nowa pasja, kochanie. No, jedz, bo ci wystygnie.

- Dziękuję mamo. Umieram z głodu. - na podkreślenie tych słów głośno zaburczało jej w brzuchu. Wybuchnęły śmiechem - a nie mówiłam?

- Jedz dziecko, na zdrowie. Muszę cię trochę podtuczyć, bo zmizerniałaś odkąd widziałyśmy się ostatnim razem. Poza tym musisz nabrać siły, bo mamy już pierwszych gości. - oznajmiła zadowolona mama

- Naprawdę? Kiedy przyjechali?

- Chwilkę przed tobą. Młoda para, będziesz nimi zachwycona, to przesympatyczni ludzie.

- Czyli letni sezon uważamy za otwarty?

- Nie inaczej - uśmiechnęła się, odsłaniając idealną linię bialutkich zębów.

            Pani Wanda, mama Dominiki, prowadziła pensjonat "Demeter" od kilkunastu lat. Odkładała każdy grosz, żeby być choćby krok bliżej spełnienia swoich marzeń W końcu z pomocą męża, rodziców i teściów udało jej się przyjąć pierwszych gości. Z czasem liczba urlopowiczów wzrosła do tego rozmiaru, ze postanowiła wziąć kredyt na rozbudowę pensjonatu. To był strzał w dziesiątkę. Wanda pełna życzliwości i ciepła zaskarbiała sobie sympatię oraz zaufanie gości, którzy czuli się tu jak w domu. Pokoje i łazienki wyposażone na niezwykle wysokim standardzie były jednym z nielicznych atutów. Dookoła pensjonatu rosło sporo drzew owocowych, krzewów oraz kwiatów. W rogu znajdowała się drewniana altana, z wygodnymi, wiklinowymi meblami ogrodowymi. Obok stał duży murowany grill. Było też palenisko, jeśli ktoś wolał smażyć sobie kiełbaski nad ogniem. Pensjonat był oczkiem w głowie mamy. Robiła to co kochała.

            Dominika od śmierci ojca, przyjeżdżała tu w każde wakacje pomóc w podejmowaniu gości. Zawsze z utęsknieniem odliczała dni do wakacji. Kochała mamę, Majkę, wieczory spędzane z nimi przy ognisku, rozmowy z przyjaciółką do późna, spacery po plaży. Tu czuła się najlepiej. Nie przepadała za głośną i śmierdzącą spalinami Warszawą. Nie lubiła również swojego mieszkania, gdzie widok z okien pozostawiał wiele do życzenia. Nic tylko bloki, galerie, drogi, gdzieniegdzie jakieś przypadkowe drzewo, które otacza coś na wzór trawy, by mieszkańcy osiedla mieli gdzie wyprowadzać swoje psy. Znosiła to tylko ze względu na Igora, który nawet nie chciał słyszeć o przeprowadzce.

            Tu było inaczej. Spokojniej i ciszej. Tu czuła się wolna i szczęśliwa. Uwielbiała zapach świeżego powietrza. Z okna jej pokoju widać było morze. Kochała zasypiać wsłuchując się w jego szum.

            - Widzę, że ci smakowało, zjadłaś wszystko - powiedziała mama uśmiechając się do niej serdecznie.

- Tak, dziękuję, było pyszne.- odparła, wyrwana z zamyślenia

- Kładziemy się spać. Pewnie jesteś zmęczona podróżą. Jutro porozmawiamy.

- Ale mamo, nie widziałyśmy się prawie rok...

- Kochanie mamy dwa miesiące, żeby nadrobić zaległości. Musisz odpocząć jutro czeka nas pracowity dzień. - powiedziała stanowczym głosem.

- No dobrze, może masz rację. Dobranoc. - ucałowała mamę w policzek i poszła po stromych schodach na piętro, do swojego dawnego pokoju. Wzięła szybki prysznic i położyła się do łóżka.

Przez otwarte okno słyszała szum fal, zamknęła oczy.

- Nareszcie w domu - powiedziała do siebie i zasnęła.