ROZDZIAŁ SIÓDMY

            Usłyszała ciche pukanie, wyrwana ze snu ociągała się z otwarciem oczu. Chwilę nasłuchiwała zastanawiając się czy przypadkiem jej się to nie przyśniło.

- Domi, mogę wejść? - doszedł ją ciepły głos mamy.

Usiadła na łóżku, przetarła zaspane oczy szeroko ziewając przy tym. Spojrzała na zegarek przy łóżku. Dochodziła 11:00. "Poniosło mnie" pomyślała.

- Tak, mamuś. - powiedziała zachrypniętym głosem.

Kobieta pociągnęła delikatnie za klamkę, uchylając drzwi, które cicho zaskrzypiały. Oparła się o futrynę, teatralnie krzyżując ręce na piersiach. Była wyraźnie zadowolona, jej oczy błyszczały jak dwie iskierki, a twarz rozjaśniał promienny uśmiech. Dominika przyglądała jej się zdezorientowana.

- Masz gościa, kochanie - oznajmiła z trudem powstrzymując śmiech.

Pierwszą osobą, która wpadła jej na myśl, był Alan. "Nie odzywa się już trzeci dzień. Czyżby wrócił z morza? Nie, on na pewno by tu nie przyszedł, chociaż? Nie, to nie może być on, to niemożliwe, proszę, zawsze, tylko nie teraz. Proszę." modliła się w duchu. "Igor? Odpada, to jeszcze większy absurd."

- Ja? Gościa? - zapytała nie kryjąc zdziwienia.

- Tak i to nie byle jakiego. - mama otworzyła szerzej drzwi, odsuwając się w lewo.

Zza jej pleców wyskoczyła mała blondyneczka, bez dwóch górnych jedynek. Śmiała się głośno biegnąc w jej stronę z wyciągniętymi przed siebie pulchnymi rączkami.

Wdrapała się na łóżko i po chwili już przytulała się do Dominiki.

- Bianka? Co ty tu robisz? - była przeszczęśliwa widokiem dziewczynki.

- Przyjechałam do ciebie - powiedziała, uroczo sepleniąc.

- Ale zrobiłaś mi niespodziankę!

Wyrwała się z jej objęć i patrząc na nią poważnym wzrokiem powiedziała:

- Ciocia, przecież obiecałam ci, że przyjadę! - ciągle nie mogła się przyzwyczaić do tego, że Bianka była wyjątkowo bystrym dzieckiem.

- No tak, masz rację, ale nie spodziewałam się, że już dziś się spotkamy - próbowała ją udobruchać - Tęskniłam za tobą wiesz?

- Ja bardziej! - przekomarzała się

- Nieprawda, bo ja!

- Ja, ja, ja, ja sto razy!!! - była nie do pokonania w te klocki.

- No dobrze, poddaję się - podniosła ręce do góry w geście rezygnacji.

- Jessst! - zasyczała niczym mały wężyk.

            Dziewczynka usiadła na przeciwko niej po turecku. Ubrana była w różową bluzeczkę z Barbie i falbaniastą spódniczkę, oczywiście tego samego koloru. Na nóżkach miała kilka siniaków i zadrapań, podobnie jak na rączkach. "Chłopczyca w owczej skórze" pomyślała uśmiechając się pod nosem. Miała kręcone blond włoski, upięte w coś co wcześniej pewnie przypominało kucyk. Teraz była rozczochrana, spinki zamiast podtrzymywać fryzurę, zwisały z jej głowy kołysząc się wesoło przy każdym ruchu, a kosmyki włosów odstawały w inną stronę, tak jakby żyły własnym życiem. W uszach błyszczały jej złote przebitki w kształcie serduszek, a paznokcie miała niedbale pomalowane oczywiście różowym lakierem. "Stara maleńka". Wanda usiadła na brzegu łóżka przyglądając się z uśmiechem dziewczynce.

- Popatrz, była u mnie Wróżka Zębuszka - powiedziała otwierając szeroko buzię - a pod poduszką znalazłam dychę.

- Hojna ta wróżka i co sobie kupiłaś za tyle forsy?

- Przehulałam na słodycze, a potem mnie bolał brzuszek - powiedziała robiąc kwaśną minę.

- Ojej - tylko tyle zdołała powiedzieć, kąciki ust drgały jej niebezpiecznie, była pewna, że dłużej nie uda jej się opanować śmiechu.

- A wiesz, ciocia, że Bartek z mojej grupy, chciał ze mną chodzić?

- Naprawdę? - zapytała - I co zgodziłaś się?

- Nie, nie pasujemy do siebie.

Dominika zamrugała do mamy, która przysłuchiwała się tej rozmowie z otwartą ze zdziwienia buzią.

- Dlaczego tak myślisz?

- To babiarz, najpierw podrywał mnie a potem pobiegł do Sarki, ale ona też go nie chciała.

- Aha, pewnie było ci przykro?

- Tylko troszkę - wzruszyła ramionami - a potem go kopnęłam i mi przeszło.

- Dlaczego go kopnęłaś?

- Bo mnie ciągnął za włosy. Mama mówi, że to końskie zaloty, ale nie do końca wiem co to znaczy. Czemu tak długo spałaś? - Bianka była mistrzynią świata w zmianie tematu.

- Późno poszłam spać, ale zaraz się ubiorę i pójdziemy pobawić się na dwór, co ty na to?

- Bo ja na to jak na lato - zaśpiewała. "Kocham to dziecko" pomyślała patrząc na roześmianą buźkę dziewczynki.

- W takim razie pójdziesz teraz z ciocią Wandzią na dół i chwilkę na mnie zaczekasz. Dobrze?

- Masz 15 minut - powiedziała teatralnie stukając palcem wskazującym w swój nadgarstek, na którym wcale nie było zegarka. Zsunęła się z łóżka, podeszła do Wandy, podała jej rękę i skierowały się w stronę schodów - I ani minutki dłużej - dodała wychodząc z pokoju poważnym, niskim głosem.

- Tak jest, prze Pani.

Zniknęły za drzwiami, Dominika padła na łóżko, z uśmiechem od ucha do ucha.

- No to teraz się zacznie - powiedziała na głos.

               Podniosła z podłogi telefon, od zawsze kiedy szła spać kładła go pod łóżkiem. Na ekranie migała ikona koperty. Otworzyła wiadomość. "Cześć kochanie. Zadzwoń jak wstaniesz. Proszę. Do usłyszenia,"

Zamknęła oczy głośno wypuszczając powietrze. Rzadko kiedy Igor wysyłał jej smsy. Była pewna, że coś się stało, coś o czym nie mógł jej ot tak napisać.

Trzęsącymi się palcami wystukała na klawiaturze jego numer. Odebrał po drugim sygnale.

- Cześć kochanie, wstałaś dopiero? - Dominika zdała sobie sprawę jak bardzo brakowało jej ciepłego głosu narzeczonego.

- Cześć. Co się stało? - przeszła od razu do rzeczy.

- Nic, a co się miało stać? - zapytał zbity z pantałyku.

- Napisałeś, żebym się odezwała jak wstanę, myślałam, że...

- Nie, kochanie - wszedł jej w słowo - Po prostu tęskniłem. Chciałem cię usłyszeć. - wypuściła głośno powietrze, czując ogromną ulgę - Przestraszyłem cię?

- I to jak.

- Przepraszam. Wiesz, masz rację skarbie, teraz jak cię nie ma dopiero do mnie dotarło jak mało czasu ci poświęcałem. - wyznał łamiącym się głosem.

- Nie wierzę, czy to się dzieje naprawdę? Niech mnie ktoś uszczypnie - zażartowała.

- Powiedz, że się nie gniewasz, nie mogę pracować, cały czas mam wyrzuty sumienia.

- I bardzo dobrze, że je masz, pomęcz się trochę. Należy ci się - powiedziała surowym tonem.

- Więc co mam zrobić, żebyś mi wybaczyła? - jego głos przybrał zalotny ton.

- Obiecaj, że jak wrócę do Warszawy to będziesz mniej pracował i przynajmniej raz w tygodniu będziemy gdzieś wychodzić. - cisza w słuchawce - no, obiecaj, na co czekasz?

- Myślę, że będziemy musieli troszkę nad tym ponegocjować - zaśmiał się.

- Ty się nigdy nie zmienisz - pokręciła głową w geście rezygnacji.

 I pomyśleć, że jedna krótka rozmowa wystarczyła, by sprowadzić ją na ziemię, już się nie wahała. Igor był tym jedynym.

- Pewnie siedziałaś wczoraj z Majką do ciemnej nocy, mam rację? Tak późno wstałaś.

- Nie, jakoś nie mogłam zasnąć, a jak już mi się udało to miałam problemy ze wstaniem. I gdyby nie Bianka, pewnie spałabym do tej pory.

- Bianka? To ta wnuczka Migockich? Dobrze pamiętam?

- No brawo, czyli jeszcze troszkę słuchasz co do ciebie mówię - powiedziała z lekkim wyrzutem.

- Zawsze słucham, kochanie, tylko czasami zapominam.

- Dobrze już, dobrze, a powiedz, co u ciebie? Radzisz sobie?

- Tak, ale powoli kończą mi się czyste koszule, chyba będę musiał się do mamy przejechać.

- Pan Prezes a nie potrafi prania nastawić?

- Boję się, że coś zepsuję. Wolę nie ryzykować.

- Więc pewnie obiadów też sobie nie gotujesz? Strach przed pożarem czy zatruciem? - zapytała z sarkazmem.

- Jak ty mnie dobrze znasz - zaśmiał się.

- Będę kończyć, obiecałam Biance zabawę na dworze, dała mi tylko 15 minut na przygotowanie się, nawet nie chcę myśleć jaka będzie kara, jeśli się spóźnię.

- W porządku, zadzwonię po pracy. Baw się dobrze.

- Tak właśnie zamierzam zrobić. A ty się nie przemęczaj.

- Kocham cię, do usłyszenia.

- Ja też cię kocham. Dzwoń częściej.

- Będę, obiecuję.

Usłyszała przerywany sygnał kończący rozmowę. Odłożyła telefon i wyskoczyła z łóżka. "Wszystko wraca do normy, wszystko wraca do normy" powtarzała z uśmiechem na ustach, wyjmując z szafy białą bokserkę i różowe legginsy.

- Bianka będzie wniebowzięta - powiedziała pod nosem.

            Schodziła ze schodów, kiedy jej uszu dobiegł piskliwy głos dziecka. Przystanęła na stopniu, chcąc lepiej słyszeć rozmowę dziewczynki z Wandą.

- Ciocia, a jak ty byłaś mała, to na świecie żyły jeszcze dinozaury?

Dominika parsknęła śmiechem. "Muszę to sobie gdzieś zapisać" pomyślała.

- Kochanie, no wiesz, aż taka stara to ja nie jestem. - powiedziała rozbawiona. - Dinozaury żyły dawno, dawno temu, jak będziesz większa to pani w szkole na lekcji przyrody wszystko dokładnie ci wyjaśni.

- Nie spóźniłam się? - weszła do kuchni.

Bianka zmierzyła dziewczynę z góry na dół krytycznym wzrokiem, po czym spojrzała na swój nadgarstek. - W ostatniej chwili. Masz szczęście. Fajne ciuchy - dodała od niechcenia, poczym roześmiała się w głos.

- To co idziemy na dwór - wystawiła rękę w stronę dziewczynki.

- Hej, a co powiecie na ognisko dziś wieczorem? - zapytała podekscytowana Wanda.

- Ognisko? Takie prawdziwe z kiełbaską i ziemniaczkami ze sreberka? - Biance zaświeciły się oczy.

- Właśnie takie. Zaprosimy twoich dziadków, ciocię Maję z wujkiem Tomkiem i Patryczkiem, może pani Maryla przyjedzie. Hmm to co?

- Tak, tak, tak - dziewczynka podskakiwała radośnie.

- Super pomysł, mamuś. To my z Bianką zajmiemy się przygotowaniami w altance, a ty zadbaj o gości, aha i powiedz Tomkowi, żeby wziął gitarę to sobie pośpiewamy.

- Na którą mam spraszać? - zawołała za wychodzącymi z kuchni dziewczynami.

- Nie wiem, na 20,00?

- Żeby tylko pogoda się nie zepsuła - powiedziała pod nosem wyglądając przez okno.

                                                           *          *          *

            Wszystko było prawie gotowe. Jerzyk, dopingowany przez wnuczkę męczył się z rozpaleniem ogniska. Helenka kroiła kiełbaski, podśpiewując przy tym wesoło, a Wanda krzątała się dookoła stołu rozkładając talerzyki i kubeczki. Dominika właśnie skończyła zapalać kolorowe lampiony, powieszone wokół altanki. "Ale klimat, jak się ściemni będzie jeszcze piękniej" westchnęła przyglądając się płomykom.

- Mamuś, to ja lecę się przebrać - krzyknęła do kobiety i pobiegła w stronę domu.

            Stanęła przed otwartą na oścież szafą. Wybór padł na czarne rurki z wysokim stanem, bokserkę tego samego koloru oraz czarno-czerwoną koszulę w szeroką kratkę, którą związała w talii. Na stopy założyła trampki. "Idealnie, powinnam się tak częściej ubierać" pomyślała przeglądając się w lustrze.

Włosy zostawiła rozpuszczone, przewiązała je tylko apaszką o krwistym odcieniu. Rogi chustki figlarnie odstawały, tworząc coś na wzór kokardki.

- Pin up lady - powiedziała do swojego odbicia i zalotnie puściła oczko. Roześmiała się w głos. Szczekanie Rei sprowadziło ją na ziemię. "To pewnie Majka z chłopakami" pomyślała i wybiegła przed dom. Nie myliła się. Przyjaciółka ściskała się z Helenką, Tomek zajął się ogniskiem, z którym do tej pory tak uparcie męczył się Jerzyk, a Patryk z Bianką już bawili się w piaskownicy.

- Cześć wszystkim - zawołała radośnie machając.

- A cóż to za gwiazda? Trzeba było mówić, że obowiązuje strój wizytowy. Aż wstyd koło ciebie stanąć.

- Nie przesadzaj Majeczko, ale jeśli to był komplement, to bardzo ci dziękuję. - powiedziała z rumieńcem na twarzy. - To co, czekamy jeszcze na panią Marylę, tak?

- Dzwoniła przed chwilką, że się trochę spóźni, ma coś jeszcze do załatwienia, ale na pewno przyjedzie. - oznajmiła mama.

- Ważne, że będzie. W takim razie, zapraszam do stołu, albo do ogniska jak kto woli.

- Częstujcie się kochani, nie krępujcie się - w Wandzi odezwały się cechy idealnego gospodarza. Lubiła, kiedy otaczał ją wianuszek ludzi, za którymi przepadała.

            Niebo powoli szarzało, a słońce ukryło się już w morzu. Twarze gości oświetlał blask ogniska oraz wesoło mrugające lampiony. Tomek wziął do ręki gitarę i zaczął grać skoczne piosenki. Jerzyk poderwał się z ławki wyciągając rękę w stronę Dominiki. Zgodziła się bez namysłu. Już dawno nie czuła się taka wolna i beztroska. Tańczyła dookoła ogniska, bawiąc się przy tym jak dziecko. Poziom endorfin w jej organizmie osiągnął szczyt. Nie wyobrażała sobie, by mogła być jeszcze bardziej szczęśliwa, niż w tej chwili.

            Nagle jej oczy oślepił błysk reflektorów. Tomek jakby na komendę przestał grać, a Dominika wraz ze swoim partnerem stanęli w miejscu, wpatrując się przed siebie. Na podjeździe przed domem zatrzymał się czarny Opel Insignia.

- Ale cacko - zagwizdał Jerzyk.

- To pewnie Marylka - powiedziała mama, podnosząc się z ławeczki.

            Kierowca zgasił światła i wyłączył silnik. Dziewczyna wpatrywała się uparcie w przestrzeń przyzwyczajając oczy do ciemności. Równocześnie otworzyły się drzwi od strony kierowcy i pasażera.

            Czuła, że traci oddech...